De Koning van Marokko Mohammed VI heeft maandag gratie verleent aan 2.476 veroordeelden. Dat meldt de Middle East Online. Hij deed dat ter ere van zijn 25-jarig regeringsjubileum. Het is nog niet bekend van wie de straf is kwijtgescholden.
Marokkaanse media melden dat onder meer journalisten en activisten zijn vrijgelaten. Onder hen zouden zich journalisten Toufiq Bouachrine, Omar Radi en Souleimane Raissouni bevinden.
In 2019 werd Taoufik Bouachrine, uitgever van Akhbar el Yaoum, een van de grootste oppositiekranten in Marokko, veroordeeld tot 15 jaar gevangenisstraf wegens aanranding. Radi kreeg in 2021 zes jaar cel voor onder meer spionage en Raissouni kreeg in datzelfde jaar vijf jaar straf opgelegd voor aanranding en ontvoering. Mensenrechtenorganisaties spreken van schijnprocessen tegen de journalisten.
Bij een Chinees restaurant sta ik in de rij om af te halen. Voor me zit een andere klant een beetje vervelend te doen, hij praat luid en maakt ietwat botte opmerkingen. Als ik een vegetarisch tofu-gerecht bestel, richt hij zich tot mij.
„Ben je vegetarisch?” vraagt hij op licht agressieve toon.
Nu gaan we het krijgen, denk ik, en ik zet me schrap voor wat komen gaat.
„… Goed van je!”
Lezers zijn de auteurs van deze rubriek. Een Ikje is een persoonlijke ervaring of anekdote in maximaal 120 woorden. Insturen via [email protected]
Het was de tweede dag van de studieweek van de leerkrachten, die ons vanwege het niet nauwkeurig genoeg lezen van de nieuwsbrief totaal overvallen had en mij dusdanig vleugellam had gemaakt dat er niets anders opzat dan me maar te schikken in de feiten zoals ze erbij lagen, zaten, sprongen en schreeuwden. Ik besloot in een opwelling om dan maar als laatste Nederlanders met z’n allen naar de musical Soldaat van Oranje te gaan. Toen we bijna bij Katwijk waren zei ik dat we op weg waren naar een verrassing. Juist op dat moment zag de oudste dochter (9) een verkeersbord met ‘Duinrell’ erop. Diep teleurgesteld en gekrenkt stapten ze bij vliegveld Valkenburg uit de auto.
We waren net op tijd om plaats te nemen op de draaiende tribune. De mensen om ons heen waren doorsnee Nederlanders. Een medewerker van het theater kwam fluisterend zeggen dat het een spannende musical was en dat we het theater wel mochten verlaten, maar dan pas in de pauze terug mochten keren. Hetzelfde gold ook voor plas- en poeppauzes. We maakten kennis met de hoofdrolspelers. Koningin Wilhelmina was nog dapperder dan ik al gedacht had, ze smeekte haast om mee te vechten aan het front. Bij de eerste bommen kropen de oudste en middelste dochter (8) huilend tegen me aan. De jongste dochter (4) was er niet door aangedaan, ze legde een natte winegum op het hoofd van de mevrouw voor ons.
Ik benadrukte dat het allemaal toneel was en dat wat ik zag beslist niet gruwelijker was dan Harry Potter 2, waar ze zich die ochtend nog aan verlekkerd hadden.
„Ik vind het helemaal niet vreselijk, ik kan gewoon niet tegen de knallen.”
De oudste: „Ik vind het geen leuke liedjes.”
De jongste: „Ik vind het ook geen leuke liedjes.”
Om ons heen werd gesist of het stiller kon, wat niet hielp was dat ik een bekend gezicht heb. Ik hoorde mijn naam naar achteren gonzen.
In de pauze waren, net toen wij aan de beurt waren bij de snackcorner, de broodjes op.
„Net als in de oorlog”, grapte ik.
„O-hooo!”, zei de middelste dochter. „Mama!”, schreeuwde ze naar Eva, „papa maakt grapjes over de oorlog!”
Na de pauze herpakten ze zich, met een zakje paprikachips was het ineens wel te verteren. Bij de landing van de verzetshelden in Scheveningen beleefden we nog een keer een dieptepunt, voor de middelste dochter kwamen daar twee onaangenaamheden samen.
„En knallen en zoenen, ik kijk dit niet meer”, riep ze.
Toen na afloop de hoofdrolspelers bogen voor het publiek werd er om ons heen extra hard geklapt voor koningin Wilhelmina, niet per se voor de acteerprestatie, maar voor het symbool van Nederlandse onverzettelijkheid. Vrolijk renden de dochters de hangaar uit, de jongste had de pech in de armen van een bejaarde te lopen die zei dat ze destijds ook een hekel aan bommen had.
Ze hebben er ondanks de toegediende overdosis vaderlandsliefde niets aan overgehouden.
Marcel van Roosmalen schrijft op maandag en donderdag een column.
De Jeugdtheaterjury van de VSCD (Vereniging van Schouwburg- en Concertgebouw Directies) heeft bekendgemaakt wie de Zilveren Krekels voor het beste jeugdtheater hebben gewonnen voor het seizoen 2024-20025. De Zilveren Krekels, tevens de nominaties voor de Gouden Krekels, zijn toegekend in twee categorieën: voor ‘meest indrukwekkende prestatie in een jeugdtheaterproductie’ en voor ‘meest indrukwekkende jeugdtheaterproductie’.
De Zilveren Krekels voor prestatie in een jeugdtheatervoorstelling gaan naar acteur Rick Paul van Mulligen voor zijn rol in Romeo & Julia van HNTjong & Het Nationale Theater & IRC, naar vormgevers Pluck Venema, Noor Sanders, Annelies Michelle Shakison en Yannick Verweij voor hun vormgeving van Toen mijn vader de nacht invloog van Studio Figur, naar acteur Yassine el Amriti voor zijn rol in Hassan en Moos van De Toneelmakerij, naar acteur Piet Kooij voor zijn rol in Alleen maar lieve jongens van HNTjong, en naar geluidsontwerpers DÉMIRA en Mick van Broekhoven voor hun soundscape van Kind of Human van Theater Oostpool & Theater Sonnevanck.
De Zilveren Krekels voor een jeugdtheaterproductie gaan naar Alleen maar lieve jongens van HNTjong in regie van Loek de Bakker, naar Terecht van Wabi Sabi Theater, Het Houten Huis & Stichting Herstel & Terugkeer in regie van Maarten Smit, naar A Country Inside My Head van HNTjong in regie van Dimphna van Kempen, naar Best Friends van De zAAk A in regie van Lara van Hoof, en naar Er staat een olifant bij de bushalte van Het Filiaal theatermakers in de regie van Monique Corvers.
Schoolvoorstelling
De prijzenregen is een triomf voor het Haagse HNTjong, dat vier prijzen/ nominaties krijgt. Bijzonder is de bekroning van A Country Inside My Head, dat in 2021 al toerde als schoolvoorstelling, maar afgelopen seizoen in een nieuwe bewerking in de theaters was te zien.
Er staat een olifant bij de bushalte van Het Filiaal theatermakers in de regie van Monique Corvers.
Foto Laurien Riha
Hoewel Rick Paul van Mulligen al talrijke mooie rollen heeft neergezet, speelt hij volgens de VSCD Jeugdtheaterjury in Romeo en Julia „de rol van zijn leven”: „Prachtig laverend tussen moederlijke warmte, tough love, vertwijfelde kwetsbaarheid en plotseling opborrelende frustratie zet hij een vrouw neer die steeds het juiste probeert te doen, ondanks de trauma’s die zij en haar kinderen met zich meetorsen.” In een andere HNTjong-productie looft de jury Piet Kooij: „Vanaf moment één heeft Piet Kooij de toeschouwer in de tang.”
Yassine el Amriti zet bij De Toneelmakerij volgens de jury „overtuigend een tiener neer die tegenover het publiek en zijn beste vriend Moos doorlopend het hoogste woord voert, maar die continu ook de kleine kwetsuren en onzekerheden van zijn personage laat doorschemeren.”
Amber Veltman (rechts) en Juersson Hermanus in ‘Terecht’ van Wabi Sabi Theater. Foto Nichon Glerum.
De prestaties van acteurs zijn bij de jeugdtheaterprijzen vermengd met prestaties van technische teams. Bijzonder is de vergelijking met wat AI voortbrengt als compliment aan de makers van de soundscape van de voorstelling Kind of human: „De soundscape heeft een onvoorspelbare dynamiek, komt in de theatertrailer vanuit alle hoeken en gaten en lijkt in zijn eclectische vorm soms zelf wel door AI te zijn samengesteld.” Over de fantasierijke vormgeving van Toen mijn vader de nacht in vloog zegt de jury: „In het ontwerp wordt er sterk met schaal gespeeld: de verschillende, sterk gedetailleerde maquettes plaatsen de voorstelling middenin de rauwe realiteit van mensen die moeten vluchten voor hun leven en vervolgens nergens worden verwelkomd.”
De uitreiking van de Zilveren en Gouden Krekels is op 14 september, bij de afsluiting van het Nederlands Theater Festival.