Kijk het beest in de bek, pak fout gedrag gewoon aan

Posted on by admin

N.B. Het kan zijn dat elementen ontbreken aan deze printversie.

Arbeidsomstandigheden Grensoverschrijdend gedrag op de werkvloer gaat door, zoals nu ook bij NOS Sport blijkt. Dat komt omdat de aanpak slappe hap is, zeggen Caroline Koetsenruijter en Hans van der Loo.

Foto Leo Vogelzang VOF / ANP / Hollandse Hoogte

Hoewel we aan het begin van het jaar bemoedigende verhalen lazen over positieve successen in de strijd tegen giftig gedoe op de werkvloer, lijken we inmiddels weer terug bij af. Dat wordt nu ook weer pijnlijk duidelijk met de affaire bij NOS Sport. De veel beschreven maatregelen, zoals het aanstellen van vertrouwenspersonen, het invoeren van klachtenregelingen, het verrichten van een karrenvracht aan cultuuronderzoeken en het en masse op training sturen van het personeel bleken minder effectief dan gedacht. De rust op het arbeidsfront is allerminst teruggekeerd.

Laten we een ding voorop stellen: afgaande op het aantal jaarlijkse gevallen van grensoverschrijdend gedrag verbaast het ons niets dat er geen einde komt aan de stroom van negatieve berichten hierover. Volgens cijfers van TNO/CBS vielen er in 2021 bijna 2,5 miljoen gevallen van (seksuele) intimidatie, discriminatie, pesten en fysiek geweld te noteren. Van deze cijfers val je welhaast van je stoel. Het gaat om vijftig volle Arena’s in een jaar.

Voor het uitblijven van duurzame successen in de strijd tegen grensoverschrijdend gedrag zijn ten minste twee redenen te geven. De eerste heeft betrekking op de bestaande wet- en regelgeving. Op het eerste gezicht is daar niets mis mee. In de uit 1994 stammende Wet Arbeidsomstandigheden (‘Arbowet’) staat het glashelder vermeld. De. Werkgever. Is. Verplicht. Voor. Een. Veilige. Werkomgeving. Te. Zorgen. Hoe duidelijk kun je zijn? Maar nu komt het. De wet geeft wel aan wat er moet gebeuren, maar zegt niets over wijze waarop dit dient plaats te vinden. Met een uitzondering: er moet periodiek een risico-inventarisatie & -evaluatie (RI&E) plaatsvinden. Maar dat wordt door ongeveer de helft van de organisaties en bedrijven aan de laars gelapt. Zonder enige consequentie. De conclusie: er is weliswaar een wet, maar omdat die niet concreet genoeg is en evenmin wordt gehandhaafd is die niet meer dan slappe hap.

Nodeloos gefragmenteerd

De tweede reden waarom de strijd tegen giftig gedoe vooralsnog al bij voorbaat verloren is: de aanpak is nodeloos gefragmenteerd en gebrekkig. Het accent ligt op het reageren op incidenten, niet op het aanpakken van problemen bij de bron. Laat staat op het voorkomen van problemen met giftig gedoe. Als slachtoffer (maar ook als dader) kom je terecht in een mistig doolhof van schimmige procedures en weinig toegankelijke systemen waarin je al gauw de weg kwijtraakt. Geen wonder dat maar weinigen de moeite nemen hun klacht te melden (het aantal meldingen is weliswaar licht stijgend, maar is niet meer dan een druppel op een gloeiende plaat).

Een derde reden waarom we machteloos staan in de strijd tegen giftig gedoe blijkt uit affaires die de laatste dagen de media haalden. RTL dat onderzoek laat doen naar sociale (on)veiligheid bij RTL Nieuws door hetzelfde expertbureau dat voor hen trainingen verzorgt om ‘het bewustzijn van inclusie’ te vergroten. Of de ‘eerste inventarisatie’ naar misstanden bij NOS Sport dat gebeurt door een extern vertrouwenspersoon die op de stoel van onderzoeker gaat zitten. Om nog maar te zwijgen van de interne vertrouwenspersoon van debatcentrum Pakhuis de Zwijger die als partner van de inmiddels in opspraak geraakte directeur doodleuk vertrouwensvol werk verrichtte.

Lees ook: ‘Goede klachtenprocedures zijn essentieel bij seksuele intimidatie in cultuursector’

Een ding is zeker: slappe wetgeving, mistige doolhoven en dubbele petten brengen het gevoel van sociale veiligheid niet dichterbij. Daarbij komt, dat degenen die de moeite van het melden hebben genomen, zich als object en niet als mens behandeld weten. De momenteel gevolgde procedures hebben veelal een juridische insteek waarbij waarheidsvinding en het komen tot een oordeel centraal staan. Maar het merendeel van de getroffenen heeft heel andere behoeften. Uit grootschalig Amerikaans onderzoek van het MIT onder 1,3 miljoen werknemers blijkt dat ongewenst gedrag op drie manieren wordt beleefd: als verlies van respect, als gevoel te worden buitengesloten en als gebrek aan integriteit. Open deuren, zou je zeggen.

Maar nu komt de clou: de twee laatstgenoemde gevoelens – buitensluiting en gebrekkige integriteit – vloeien niet zozeer voort uit de ervaring met ongewenst gedrag, maar worden versterkt door de manier waarop men is opgevangen en hoe er met de klacht is omgegaan. Slachtoffers van giftig gedoe zijn vaak dubbel de dupe.

Blindstaren

Kan het anders en beter? Jazeker, maar dan moeten we ons niet blindstaren op losse en symbolische maatregelen, zoals de aanstelling van vertrouwenspersonen. Wat wel moet gebeuren en waar wij voor pleiten: ga in gesprek over interne risico’s op giftig machtsmisbruik en over welke factoren grensoverschrijdend gedrag in de hand werken, zoals een sterke hiërarchie, discriminerend beleid en perverse belonings- en promotiesystemen. Op alle niveaus binnen de organisatie samen het beest in de bek kijken. Samen een visie op veiligheid en een daarop geënte sociale norm ontwikkelen. Dan heb je tenminste een basis waaruit blijkt dat er geen enkele plek is voor grensoverschrijdend gedrag binnen de organisatie.

Zorg dat je je informatiepositie op orde hebt. In veel situaties is volstrekt onduidelijk hoe groot het probleem is en wat de oorzaken zijn. Leren van meldingen blijft dan net als preventie van grensoverschrijdend gedrag mijlenver op afstand. Dit vraagt om openheid van zaken en niet alleen het delen van best practices maar ook van worst nightmares. En vooral samen aan de slag gaan. Niet afwachten tot er meldingen komen maar pro-actief en in kleine stappen op zoek gaan naar (on)veiligheid binnen de organisatie. Geen tijd meer voor smoesjes, we weten best wat er moet gebeuren: een reuzensprong maken naar doen.

Related Posts

‘Mijn drang om te ondernemen was gewoon groter dan de wens om te studeren’

  • admin
  • October 10, 2024
  • 0

„Zo’n vijf jaar geleden ben ik farmacie gaan studeren in mijn geboortestad Groningen, maar daar ben ik na drie maanden mee gestopt. Ik zag mezelf niet in een witte jas in een laboratorium staan. Maar mijn ouders, die in 1998 met mijn broer en zussen uit Afghanistan zijn gevlucht, wilden graag dat ik bleef studeren. Mij sprak het ondernemerschap veel meer aan. Op een marketingconferentie hoorde ik Raymond Cloosterman, de directeur van Rituals, spreken. Eerder had ik de eigenaar van het merk al ontmoet. Een product van Nederlandse bodem dat in twintig jaar uitgroeide tot een wereldmerk, dat inspireerde me enorm. Daarom leek een studie International Business in Amsterdam me wel wat. Maar mijn ouders wilden dat ik arts werd, zoals mijn vader, of tandarts. Dat zou financiële zekerheid geven. In de pauze van die conferentie maakte ik kennis met een gepensioneerde meneer, Jan Riezen, die lang bij Shell had gewerkt en vaker jongeren begeleidde. We hebben een paar keer gesproken over mijn ambities en hij is toen met mijn vader gaan praten, want die zou echt niet zomaar accepteren dat ik zou overstappen naar een andere studie. Daar zat ik mee. Het lukte Jan in één gesprek om mijn vader mee te krijgen.”

Dubai

„Ik ben toen naar Amsterdam verhuisd. Ik kende daar niemand. Maar het was wel de beste keuze van mijn leven, ik móést uit mijn comfortzone. Een oudere ondernemer die ik leerde kennen, Rob Heilbron, introduceerde mij in de Amsterdamse zakenwereld. Opnieuw heb ik mijn studie niet afgemaakt. Mijn drang om te ondernemen was gewoon groter dan de wens om te studeren. Drie jaar geleden heb ik aan de Zuidas een cosmetische kliniek geopend en vorig jaar een tweede zaak in Rotterdam. Ik wist niets van die sector, maar had het idee dat het wel een interessante markt zou kunnen zijn. Mijn zus was net afgestudeerd als arts en had gewerkt bij een cosmetisch specialist. Zij is nu medisch directeur van mijn bedrijf. Voor mijn eerste zaak heb ik geld geleend van mijn vader. Ook dat was niet makkelijk, maar hij deed het toch. Ik ben nu aan het aflossen. Volgend jaar hoop ik een vestiging in Dubai te openen.”

„In mijn hoofd ben ik 24 uur per dag met mijn bedrijf bezig, maar ik denk dat ik 70 uur per week écht werk. Ik heb veel bekende Nederlanders als klant, maar die kennen mij niet eens, omdat mijn zus medisch directeur is. Ik hoef dus niet altijd in de zaak te zijn. Ik ben vooral bezig met de strategie. Maar ik veeg ook de stoep voor het pand, ga naar beurzen en naar Dubai om een geschikte locatie te vinden. Door taken uit te besteden, hou ik wat vrije tijd over. Dan sport ik veel en ga ik naar netwerkborrels en ondernemersevents. Ik vind het leuk om te leren van mensen die verder zijn dan ik. Die oudere ondernemers zijn mentoren voor mij.”

Heftige dingen

„Ik reis graag, ik vind het belangrijk om de wereld te zien, het verrijkt je als mens. Onbekende landen trekken me, juist daar doe je heel andere ervaringen op. Ik ben in Oezbekistan geweest bijvoorbeeld, het mooiste land dat ik ken. Op mijn verlanglijstje staan nog onder andere Rusland en Tadzjikistan. Hier in Nederland, en zeker in Amsterdam, leven we in een bubbel. Het is goed om daar eens uit te stappen.”

„Afgelopen zomer heb ik een reis door Afghanistan gemaakt, omdat ik mijn roots wilde zien. De aanblik van die enorme armoede, die onvrijheid, maakte me dankbaar dat ik in Nederland mag wonen. Ik heb heftige dingen meegemaakt daar. Zo belandde een auto vóór ons in een ravijn. Twee doden. We hebben de passagiers naar boven gehaald, want hulpdiensten zijn er niet in die regio. Vier dagen zonder internet, dat had ik ook nog nooit meegemaakt. Dorpen waar alleen maar ruilhandel is, zonder telefoonverbindingen. Sta je daar als jongen van de Zuidas. Als mijn ouders niet waren gevlucht, had ik daar ook gezeten. Het zette me aan het denken. Ik heb geld gegeven aan de nabestaanden en de overlevenden van het ongeluk. In de toekomst wil ik graag structureel iets voor het land doen, maar met dit regime is dat niet mogelijk. Het doet me echt pijn wat daar gaande is.”

Appartement

„Ik ben enorm gelukkig met mijn leven. De dag dat ik mijn tweede zaak opende, was de mooiste dag tot nu toe. Bij de eerste zaak was nog niet duidelijk of het iets zou worden, nu wel. Ik wil graag nog meer vestigingen openen en meer ondernemers ontmoeten. Op een dag hoop ik zelf mentor te kunnen zijn van een jonge ondernemer. Door een succesvol zakenman te worden, hoop ik iets terug te geven aan mijn ouders die zoveel hebben opgegeven. Mijn vader was internist in Afghanistan en heeft in Nederland zijn studie helemaal opnieuw moeten doen.”

„Onlangs heb ik een appartement gekocht bij het Vondelpark. Op de dag dat ik de sleutels kreeg, was ik precies vier jaar in Amsterdam. Als ik niet was gaan ondernemen, had ik dat nooit kunnen kopen. Dan was ik nu net afgestudeerd. Vaak heb ik het gevoel dat ik droom. Toch heb ik het zelf gedaan en dat geeft voldoening. En mijn vader is heel trots op me.”


Ben je verplicht trainingen te volgen om hacks te voorkomen?

  • admin
  • October 6, 2024
  • 0

Dilemma

De maand oktober is uitgeroepen tot Cybersecuritymaand, om extra aandacht te vragen voor (bewustwording over) veiligheid online. Hacks en aanvallen met ransomware, gijzelsoftware, komen namelijk steeds vaker voor. Volgens het veiligheidsrapport van Microsoft uit 2023 vonden er dat jaar liefst vierduizend aanvallen per seconde plaats op wachtwoorden. Maar bij wie ligt de verantwoordelijkheid om daar maatregelen tegen te nemen? Moeten werkgevers zorgen voor een ondoordringbare verdedigingslinie of kunnen zij werknemers verplichten cybersecuritytrainingen te volgen?

Zorg voor goede ICT-infrastructuur

„Bij maatregelen rondom cybersecurity speelt eigenlijk altijd de afweging tussen veiligheid en gebruiksgemak”, zegt Patrick Smeets. Hij werkt als strategisch adviseur bij Legian, dat bedrijven organisatieadviezen geeft op het gebied van ICT. „Je kunt proberen de ICT helemaal dicht te timmeren, maar dan kunnen werknemers elkaar geen mails meer sturen, dat is niet wenselijk.” Bovendien is het onmogelijk om een systeem écht waterdicht te krijgen, zegt Smeets: „Er hoeft maar één persoon in een organisatie op een verkeerde link te drukken, en dan zijn de hackers binnen.”

Volgens Smeets hebben bedrijven daarom de verantwoordelijkheid een uitgewerkt veiligheidsbeleid op te stellen en een goede ICT-infrastructuur, zodat werknemers in staat zijn veilig te werken. „Je ziet dat veel grote organisaties dit redelijk op orde hebben, en bijvoorbeeld een chief information security officer hebben aangesteld, maar in het midden- en kleinbedrijf is dat vaak heel anders. Zulke ondernemers hebben niemand die verantwoordelijk is voor cybersecurity of hebben een technisch pakket gekocht dat ze maar deels gebruiken.”

Formeel ligt de verantwoordelijkheid voor cyberveiligheid niet bij werknemers, zegt Daniek Regterschot. Ze is advocaat bij Poelmann van den Broek in Nijmegen en houdt zich onder meer bezig met vraagstukken op het gebied van ICT en cyberveiligheid. „Juridisch gezien is een ransomware-aanval bijvoorbeeld het risico van het bedrijf, al kan een organisatie zich beschermen door goede afspraken te maken over back-ups met de IT-diensten die zij inkoopt. De werknemer die op een linkje klikt, kan daar niet verantwoordelijk voor worden gehouden.”

Onder een nieuwe Europese richtlijn, de Network and Information Security directive (NIS2), is die verantwoordelijkheid voor bedrijven verder uitgewerkt. Zo moeten zij bijvoorbeeld een risicobeoordeling uitvoeren en daarna passende maatregelen treffen. Ook moeten zij incidenten binnen 24 uur melden bij de toezichthouder in hun branche. „Niet alle sectoren vallen onder deze richtlijn, maar steeds meer bedrijven komen ermee in aanraking – ofwel direct, ofwel indirect als ze toeleverancier zijn van een partij voor wie NIS2 geldt”, zegt Regterschot. „Daardoor wordt het steeds duidelijker dat bedrijven de plicht hebben om beveiligingsmaatregelen te nemen.”

„Je kunt werknemers met een paar trucs leren phishingmails te herkennen en zo 98 procent van alle schade voorkomen”

Leer werknemers waarop ze moeten letten

Voor veiligheid zorgen kunnen bedrijven niet alleen. „Cyberaanvallen komen van buitenaf, maar hackers moeten op de een of andere manier in de organisatie komen”, zegt Regterschot. „Dat kan via van alles zijn: een makkelijk te kraken wachtwoord, een linkje, noem maar op. Daarom is het belangrijk dat je werknemers traint, zodat ze weten hoe hackers te werk gaan en waar ze op moeten letten.”

Volgens Smeets worden phishingmails bijvoorbeeld steeds beter. „Twee jaar geleden stonden ze nog vol spelfouten, maar dat is al lang niet meer zo. Toch kun je werknemers met een paar trucjes leren hoe je deze mails herkent, en ongeveer 98 procent van de schade voorkomen.” Er bestaan veel saaie en droge trainingen, zegt Smeets, maar dat is helemaal niet nodig. „Wij werken veel met gamification, dat werkt heel goed.”

Los van de training is het ook belangrijk om meer bewustzijn te creëren onder werknemers, zegt Smeets. „Veel bedrijven maken inmiddels gebruik van multi-factor authentication, waarbij je met je telefoon een code moet genereren om ergens in te loggen. Dat vinden veel mensen onhandig. Om te zorgen dat ze het toch gebruiken, moet je stap voor stap, uitleggen waarom het nodig is, zodat ze het belang ervan inzien.” En wat je zakelijk leert, kun je natuurlijk ook gebruiken in je privéleven, zegt Smeets. „Dat is ook goed om te benadrukken.”

Regterschot raadt bedrijven aan om naast het geven van trainingen ook een veiligheidsprotocol te formuleren. „Het is belangrijk dat werknemers weten hoe ze moeten handelen als er sprake is van een hack of als ze dat vermoeden.” Daarbij hoort ook dat organisaties dit onderwerp bespreekbaar maken, zegt Regterschot. „Het kan stom voelen om op een verkeerd linkje te klikken, maar het gebeurt gewoon, dat is een menselijke fout. Een organisatie moet stimuleren dat zo iemand dit meteen durft te bespreken, in plaats van het te verzwijgen en dan maar hopen dat het goedkomt.”

Dus

Actie ondernemen op het gebied van cyberveiligheid is erg belangrijk. De nieuwe Europese NIS2-richtlijn geeft aan dat de verantwoordelijkheid daarvoor vooral bij bedrijven ligt: zij moeten zorgen voor de juiste ICT-infrastructuur en veiligheidsprotocollen. Maar uiteindelijk is een organisatie alleen beschermd tegen ransomware en hacks als ook werknemers weten hoe ze op een veilige manier met hun computers en de software moeten omgaan. Daarom is het essentieel om werknemers te informeren over het belang van cybersecurity en ze te trainen in hoe ze cyberaanvallen kunnen voorkomen en herkennen.


‘Ik zei voor de gein: zou zo’n kattencafé iets voor mij zijn?’

  • admin
  • October 4, 2024
  • 0

Chaira: „Vorig jaar zijn Corné en ik voor het eerst naar een kattencafé geweest, in Dordrecht. Je krijgt een bepaalde tijd toegewezen en zit dan een uur met dezelfde bezoekers bij elkaar, omringd door katten. Het was echt een uurtje therapie! Helemaal leuk en relaxed. Op de terugweg zei ik voor de gein: zou het niet iets voor mij zijn om zo’n café op te zetten? Het past heel goed bij mijn werkervaring en mijn interesses.”

Corné: „Ik voelde eerst weerstand. Want oef, de horeca, dat is een onzeker vak. Maar al snel zag ik in dat dit helemaal bij Chaira past. Ze heeft sociaal werk, marketing en communicatie gestudeerd, lang bij Albert Heijn gewerkt en bij de Dierenambulance. Hier komt alles samen.”

Chaira: „Ik werkte toen nog als verkoopmedewerker bij de Zuivelhoeve in Twello, een kaas- en notenwinkel. Maar dat ging niet meer: eerdere klachten van overspannenheid kwamen terug waardoor kaas snijden niet goed meer lukte. Daarom werd mijn contract niet verlengd. Ik had een jaar WW opgebouwd en je mag met behoud van je uitkering een eigen bedrijf opzetten. Dus toen ik weer wat was opgeknapt, koos ik er afgelopen februari voor om het kattencafé op te zetten.”

Corné: „Een belangrijke factor daarin was het nadenken over een kinderwens. Met een kind zou het wel lastig zijn geweest: ik een fulltime baan, Chaira haar café. Maar uiteindelijk waren we er definitief zeker van dat we allebei geen kinderwens hebben. Dus konden we er helemaal voor gaan.”

Chaira: „Ik vond een pand in Zutphen, vlak bij het station. De zeven katten komen allemaal uit de opvang. We hebben ze een paar maanden in huis, zodat ze rustig kunnen wennen aan mij en aan elkaar. Corné had al twee katten en ik een hond, dus het is hier af en toe een dolle boel.”

Corné: „Ik werk zelf als IT’er bij de overheid, maar ben op de achtergrond nauw betrokken bij het kattencafé. Ik maak de website en denk over alles mee. Het is ons favoriete gespreksonderwerp. Nu we zo kort voor de opening zitten, gaat het thuis bijna nergens anders meer over.”

Chaira: „Het spannendste vind ik of ik straks vijf dagen fulltime werken ga volhouden. Je staat toch de hele dag op je benen en moet daarbuiten misschien nog inkoop of administratie doen. Qua inkomsten maak ik me dan weer weinig zorgen. Ik merk zóveel enthousiasme in Zutphen. Elke dag staan er mensen voor het pand naar binnen te gluren, vragen of ze al kunnen reserveren. Dus dat komt wel goed.”

Struggelen

Corné: „Ik kom oorspronkelijk uit de muziekwereld. Ik heb gitaar gestudeerd aan het conservatorium in Enschede. Daarna speelde ik in bandjes en runde ik mijn eigen gitaarlespraktijk. Iemand iets leren heb ik altijd leuk gevonden, maar verder was het best ‘struggelen’. De inkomsten waren instabiel waardoor ik altijd zuinig moest leven. Ik woonde in een huurflatje in Apeldoorn en had een grote studieschuld, waardoor ik niks op kon bouwen. Daar was ik klaar mee. Ondertussen was ook Chaira in beeld gekomen.”

Chaira: „Ik speel basgitaar en deed mee aan een bandjesproject, waar hij coach was. Daarna zijn we nog eens gaan bijkletsen en nog eens. Uiteindelijk is het snel gegaan en zijn we binnen een jaar getrouwd.”

Corné: „Ik houd van zekerheid. En nu we getrouwd zijn, merk ik ook dat ik het fijn vind dat ik kan voorzien in onze vaste lasten. Een beetje ouderwets misschien, maar voor mij voelt dat goed. Dus ik heb me aangemeld voor een IT-traineeship bij de overheid en heb daar sinds een jaar een vaste aanstelling. Toen ik mijn eerste loonstrookje kreeg, dacht ik: wow! Zoveel heb ik als gitaardocent nooit verdiend.”

Chaira: „Eerder lukte het vaak niet goed om rond te komen. We waren best creatief geworden met goedkoop op vakantie gaan of een dagje uit, maar verder was er weinig ademruimte. Tot Corné zijn vaste inkomen kreeg en we mazzel hadden met deze sociale huurwoning: een eengezinswoning van 138 vierkante meter in Voorst.”

Corné: „We hebben een grote woonkamer, werkkamer, tuin. Het voelt soms nog steeds bizar dat dit allemaal voor ons is.”

Kerkelijk gesprek

Chaira: „Met mijn ondernemersavontuur is het gevaar dat er weinig tijd overblijft om met z’n tweetjes door te brengen. Daar hebben we goede gesprekken over gevoerd.”

Corné: „Voor ons trouwen hebben we een premarriage course gedaan; dat is in de christelijke wereld vrij gebruikelijk. Daar leer je van alles, onder meer gesprekstechnieken waarbij je aangeeft wat je waardeert aan de ander en wat je soms irritant vindt. Daar zijn al waardevolle inzichten uit gekomen.”

Chaira: „De kerk is een belangrijk onderdeel van ons leven. We zitten een evangelische gemeenschap op een reformatorische basis. We spelen in de kerkband en proberen zo vaak mogelijk naar de dienst te gaan.”

Corné: „Dat wij geen kinderen willen, wordt in de kerk gewoon geaccepteerd. Het is in de christelijke wereld de norm is dat je trouwt en kinderen krijgt. En tegelijk zijn er genoeg stellen bij ons in de kerk die geen kinderen willen of kunnen krijgen. Dus daar worden we niet gek op aangekeken.”

Chaira: „Zelf heb ik wel door een proces moeten gaan. Want in de Bijbel lezen we toch: ga heen en vermenigvuldigt u. Ik heb die wens niet, dus vroeg ik me af: hoe kan ik God dan toch het beste dienen? Uiteindelijk denk ik dat ik met het kattencafé mensen een plek kan bieden om tot zichzelf te komen, en die ik een luisterend oor kan bieden. Daar heb ik nu meer tijd voor dan wanneer we kinderen zouden hebben.”

Corné: „Het kattencafé is eigenlijk ons kind.”

Chaira: „Zo kan ik toch voldoen aan een opdracht om naar elkaar om te kijken.”