Kemet tussen de Oudheden: wen er maar aan

Kleur Onbegrip over jazz, soul, funk, hiphop en het oude Egypte in het Rijksmuseum van Oudheden past helaas in een patroon, ziet Janice Deul.

Foto Rijksmuseum van Oudheden

Een paar weken geleden ging ik naar ‘Kemet’ in het Leidse Rijksmuseum van Oudheden. Een museum dat doorgaans niet op mijn ‘moet ik zien’-lijstje staat, maar deze ‘muziekexpositie’ over het oude Egypte in relatie tot hiphop, jazz, soul en funk wilde ik simpelweg niet missen.

In de fraai vormgegeven tentoonstelling komen tal van internationale sterren voorbij, afkomstig van het Afrikaanse continent of behorend tot de Afrikaanse diaspora. Denk aan Beyoncé en Rihanna die zich lieten afbeelden als koningin Nefertiti, rapper Nas die als farao Toetanchamon poseerde op de cover van zijn album I am, Nina Simone, Erykah Badu, Miles Davis, Earth, Wind & Fire en vele anderen.

Faraonische Egypte

Niet alleen muzikanten, maar ook acteurs en kunstenaars à la Eddie Murphy en Basquiat: stuk voor stuk lieten ze zich inspireren door het faraonische Egypte, met zijn rijke cultuur en legendarische heersers. Een fantastische manier om heden en verleden te verbinden en om een nieuw publiek te interesseren voor een stuk geschiedenis dat doorgaans slechts vanuit eurocentrisch perspectief wordt belicht.

Dat laatste lijkt meer dan gelukt te zijn. Na mijn bezoek complimenteerde ik een der museum-medewerkers met de expo en deze beaamde hetgeen ik hoopte en min of meer voorvoelde: de bezoekers waren jonger en – komt-ie – ‘diverser’ dan ooit. Alleen maar goed nieuws, zou je denken.

Maar alras volgden de zogenaamde tegengeluiden. Veelal gedebiteerd door mensen die de expo niet hadden bezocht en ook niet van zins waren dat te doen. Bedoelde commentaren op de socials lijken afkomstig uit de hele wereld, en zijn vaker wel dan niet racistisch van aard. Veel gebruikte kreten waren: blackwashing, geschiedvervalsing en erasure van de Egyptische identiteit. De complottheorieën waren evenmin van de lucht. Stond het museum wellicht op de payroll van een brede afrocentrische beweging? Dat kon toch haast niet anders?

Commentaren lijken afkomstig uit de hele wereld, en zijn vaak racistisch van aard

De onverkwikkelijke ‘discussie’ liep zo hoog op dat het museum zich genoodzaakt zag een speciale webpagina te openen „met extra uitleg en informatie over doelen, inhoud en achtergronden van deze tentoonstelling”.

Ik voorzie dat traditionele tentoonstellingsmakers zich in het vervolg nog eens flink achter de oren zullen krabben vooraleer nog eens een dergelijke expo te produceren. En dat zou natuurlijk eeuwig zonde zijn. Over de ontstane ‘ophef’ verbaas ik me overigens allang niet meer. Dat wat zich nu afspeelt rond Kemet hebben we eerder gezien bij de Netflix-hit Bridgerton en de prequel Queen Charlotte, waarin zwarte acteurs Britse royals en aristocraten spelen; bij Disney’s nieuwe The Little Mermaid-film waarin de rol van Ariel wordt vertolkt door een Afro-Amerikaanse actrice met locks en bij de docudramareeks Queen Cleopatra van regisseur en verteller Jada Pinkett Smith, waarin de Cleo wordt vertolkt door een vrouw van kleur die inmiddels met de dood is bedreigd. Witte mensen hebben zich ik-weet-niet-hoelang straffeloos de helden, verhalen en culturen van mensen van kleur toegeëigend. Nu het tij lijkt te keren is het triest om te zien hoe mensen zich vastklampen aan oude beelden van witte superioriteit.