Joodse Nederlanders hopen dat de wapenstilstand in Gaza ook rust in Nederland brengt

„Tussen hoop en vrees.” Zo vat Naomi Mestrum, directeur van het Centrum Informatie en Documentatie Israël (CIDI) haar gemoed samen op de eerste dag van het staakt-het-vuren tussen Israël en Hamas. Ook andere vertegenwoordigers van de Joodse gemeenschap in Nederland hebben gemengde gevoelens over dit „fragiele” bestand, zoals rabbijn Menno ten Brink van de Liberaal Joodse Gemeente het uitdrukt.

Er is blijdschap over het feit dat de eerste drie gijzelaars zijn vrijgelaten, en over het feit dat de beschietingen over en weer zijn gestopt. Maar het is een deal met veel onzekerheden, zegt Mestrum.

„Wat ik vooral hoop is dat het antisemitisme in Nederland, dat sinds het begin van de oorlog zo hoog is opgelaaid, weer afzwakt nu de wapens zijn neergelegd”, zegt Hans Weijel, vicevoorzitter van het Centraal Joods Overleg. „Dat we, zeg ik maar even cynisch, hier kunnen terugkeren naar het normale antisemitisme.”

De oorlog in Gaza heeft het leven van Joden in Nederland onder spanning gezet. Hoe oneerlijk ook, zegt Ten Brink, Nederlandse Joden worden aangekeken op de handelwijze van Israël. Mestrum heeft bij het CIDI jarenlang gewerkt bij het meldpunt voor antisemitisme en zegt dat ze het nooit zo bar heeft gezien als in de vijftien maanden sinds de oorlog begon. Door de telefoon vertelt ze dat zij met haar vijfjarige zoontje voor een verkeerslicht stond te wachten, toen iemand haar herkende – „ik ben natuurlijk het gezicht van het CIDI” – en ze van haar fiets werd getrokken. „Deze oorlog geeft mensen een vrijbrief om ongeremd antisemitisch te zijn. Israël is een stok geworden om Joden mee te slaan.”

Ik zie op de Dam geen mensen demonstreren tegen Rusland

Zesdaagse Oorlog

De houding ten aanzien van Israël is veranderd, dat merken ze alledrie. „Tijdens de Zesdaagse Oorlog van 1967 reden Nederlanders met stickers ‘Ik sta achter Israël’ op hun auto”, zegt Ten Brink. „Als je dat nu op je bumper plakt, wordt je auto vernield.”

In de politiek heeft dat een duidelijke vertaling gekregen. De PvdA stond vanouds dicht bij Israël. Sinds de samenwerking met GroenLinks vertegenwoordigt die fusiepartij een heel ander geluid. „Nu zijn ze druk bezig labels te plakken op Israël als een koloniale mogendheid, die aan apartheid en landroof doet”, zegt Mestrum.

Belangenorganisatie CIDI heeft moeizaam contact met progressieve partijen in het Nederlandse parlement, zegt ze. „Ik vraag me ernstig af of het Israëlisch perspectief hen überhaupt nog interesseert.”

Ten Brink en Weijel verbazen zich erover hoe sterk juist déze oorlog in Nederland en de hele wereld doortrilt. „Ik zie op de Dam geen mensen demonstreren tegen Rusland”, zegt Ten Brink.

Hamas zit er nog steeds

‘Een bastion voor Joden’

Kijken Nederlandse Joden met andere ogen naar Israël na vijftien maanden oorlog? „Ik spreek niet voor alle Joden”, zegt Mestrum, „maar ik kan wel zeggen dat er mensen geschrokken zijn van de Israëlische reactie. Het leed in Gaza is enorm groot. Dat zien we natuurlijk ook. De reactie van Israël is bruut geweest. Ook al ligt de schuld voor deze oorlog bij Hamas.”

Weijel: „Israël is altijd het bewijs geweest dat Joden zich niet weerloos laten vermoorden. De onverhoedse aanval van Hamas op 7 oktober 2023 zette die zekerheid op losse schroeven. Maar kijk eens met welke klappen Israël heeft teruggeslagen tegen Hamas, tegen Hezbollah en Iran. Misschien moet je dan wel concluderen dat het idee van Israël als een bastion voor Joden alleen maar sterker is geworden.”

Alle drie hopen ze dat het staakt-het-vuren van zes weken uitloopt op een echte en langdurige vrede. Maar daar plaats Mestrum een kanttekening bij. „Hamas zit er nog steeds. En wat je niet wil, is dat na die onderhandelingen, na dit bestand, we straks weer in de status quo behandelen van voor 7 oktober. Die status quo is dat Hamas raketten gooit vanuit Gaza, en Israël de grenzen dichthoudt zodat Palestijnen opgesloten zitten in de Gazastrook. Dan zijn we eigenlijk geen stap verder en dan is het wachten op de volgende uitbarsting.”

Delen

Mail de redactie

Bijna een jaar geleden, op maandag 29 januari 2024, presenteert de Policia National de Colombia een ongebruikelijke verdachte. Tussen een zwaar bewapende commando in vol ornaat en een agent in gewoon uniform staat een vrouw in een grijs trainingspak, met de blik omlaag gericht en de handen geboeid.

Ze heet Aura Jazmín C., heeft Colombiaanse roots en woont en werkt al decennia in Amsterdam. Ze is eerder die dag aangehouden in Medellín op verdenking van betrokkenheid bij cocaïnesmokkel. De Colombiaanse autoriteiten pakken groot uit met haar arrestatie, waar ze beelden van vrijgeven.

Er wordt gemeld dat Aura C. (48) voor twee zeer invloedrijke drugsorganisaties heeft gewerkt: het Europese Balkankartel en de Clan del Golfo, het machtigste kartel in Colombia, van de beruchte drugsbaas Otoniel.

De boodschap van de Colombianen is duidelijk: Aura C. is een invloedrijke speler in de internationale cocaïnemaffia. Vandaar haar bijnaam: la Madrina, peettante of godmother. Is ze echt zo invloedrijk als de politie beweert?

Drugsdeal met dodelijke afloop

De Amsterdamse vastgoedhandelaar Erik van Toorenburg speelt een belangrijke rol in het leven van Aura C., zo blijkt uit een stuk in Het Parool uit 2017. Aura C. is in het begin van deze eeuw met hem getrouwd. In die tijd wordt ze voor het eerst aangehouden, in Bogota, met 200.000 euro verstopt op haar lichaam.

Wanneer Van Toorenburg in allerlei schandalen belandt en volgens de Amsterdamse krant naar Thailand vlucht, wordt Aura C. door de rechtbank aangewezen als beheerder van de achtergebleven bezittingen van haar man. Niet lang daarna breekt ze met hem en richt ze met haar zus Luisa een eigen makelaarskantoor op. Ook dat bedrijf komt slecht in het nieuws.

In 2009 komen twee Albanezen om het leven bij een uit de hand gelopen drugsdeal. De politie vindt hun lichamen in een Amsterdams appartement dat door Aura C. en haar zus is verhuurd. Daarna verijdelt de politie een plan om Aura C. te overvallen.

In 2013 komt Aura C. in beeld bij een onderzoek naar cocaïnehandel. Een bouwvakker die voor het bedrijf van Aura C. en haar zus werkt, wordt aangehouden in een bus waarin de politie 50 kilo cocaïne aantreft. De bouwvakker bekent en uiteindelijk worden Aura C. en zus Luisa veroordeeld tot respectievelijk 3,5 en 4,5 jaar celstraf voor lidmaatschap van een criminele organisatie.

Terwijl het hoger beroep in die zaak loopt, vindt de recherche aanwijzingen dat Aura C. vanaf de zomer van 2020 direct betrokken is bij de smokkel van een partij van 230 kilo cocaïne via Spanje. Het bewijs komt volgens het Openbaar Ministerie uit berichten die zijn verstuurd met cryptofoons van telecombedrijf Sky.

Dat onderzoek leidt tot haar arrestatie in Medelllín, waarbij volgens de Colombiaanse autoriteiten een grote hoeveelheid contant geld in beslag is genomen.

Met de omschrijving als „kopstuk in de internationale drugshandel” plaatst het OM Aura C. in een bijzonder rijtje vrouwen

Vrouwen in de drugshandel

Met de omschrijving van Aura C. als „kopstuk in de internationale drugshandel” in een recent persbericht plaatst het OM haar in een bijzonder rijtje vrouwen in de Nederlandse onderwereld. Het OM meldt ook haar bijnaam: Godmother van Amsterdam.

De bijnaam ‘Godmother’ was eerder gereserveerd voor de Amsterdamse Thea Moear. Zij was in de jaren tachtig samen met hasjbaron Klaas Bruinsma een van de leiders van een drugsimperium dat hasj smokkelde en coffeeshops bevoorraadde.

Recent was er nog een vrouw met een soortgelijke bijnaam. De Marokkaans-Nederlandse Naima Jillal, alias Tante, werd net als Aura C. een belangrijke rol toebedeeld in de Nederlandse cocaïnemaffia. Vandaar haar bijnaam: Godmother of coke.

Jilal is in september 2019 verdwenen. Op een telefoon die later dat jaar in beslag is genomen zijn foto’s van haar naakte en ontzielde lichaam gevonden, gemaakt vlak na haar verdwijning.

La Bella Bettien

Onder criminologen is ondervertegenwoordiging van vrouwen in de misdaad al meer dan honderd jaar onderwerp van debat, schrijft emeritus hoogleraar criminologie Frank Bovenkerk in zijn boek La Bella Bettien uit 1995.

Daarin beschrijft hij het levensverhaal van Bettien Martens, een Haarlemse die werkte als tussenpersoon voor Colombiaanse en Italiaanse cocaïnesmokkelaars. Als buitenlandse vrouw in de door mannen gedomineerde wereld van de kartels was ze „uniek”, vertelde Martens tegen Bovenkerk. Ze werd in 1992 gepakt en sloot een kroongetuigendeal.

Een van haar prominente voorgangsters is de Colombiaanse Griselda Blanco, die in de jaren zeventig een eigen organisatie opzette voor de smokkel van cocaïne naar de Amerikaanse staat Florida. Dodelijk geweld domineerde het criminele leven van Blanco, recent verfilmd in de Netflix-serie Griselda.

Waar Griselda Blanco, die zelf door vuurwapengeweld om het leven kwam, aan de top van een zeer gewelddadig crimineel netwerk stond, passen de verhalen van Bettien Martens en Aura C. meer bij het beeld van de vrouwelijke criminele dienstverlener op de achtergrond. Zij vervullen in de door mannen gedomineerde wereld van de georganiseerde misdaad vaak de rol van tussenpersoon.

Mijn cliënt was in Medellín om materiaal te verzamelen waarmee ze haar onschuld kan bewijzen

‘Vals beeld’

Aura C. is afgelopen donderdag naar Nederland overgebracht en vrijdag voorgeleid aan de onderzoeksrechter. „Mijn cliënt is blij dat ze terug is in Nederland omdat ze hier haar onschuld kan aantonen”, zegt haar advocaat Sanne Schuurman.

Hij stelt dat Aura C. via het vastgoed in beeld gekomen is bij onderzoeken naar cocaïnehandel. „Maar zij heeft daar zelf niks mee te maken”, aldus Schuurman. „Ze was in Medellín om materiaal te verzamelen waarmee ze haar onschuld kan bewijzen.”

Schuurman vindt dat er een vals beeld over zijn cliënt is gecreëerd, door de aandacht in Colombia. Hij wijst ook op het persbericht waarin het OM refereert aan haar bijnaam, Godmother van Amsterdam. „Dat is best bijzonder in het geval van een verdachte.”

Delen

Mail de redactie