In 1980 wordt een Joodse synagoge in Parijs gebombardeerd, met vele gewonden en vier doden tot gevolg. Even is een groep Franse neo-nazi’s verdacht, maar het onderzoek van de politie wijst geen duidelijke dader aan. Tot een gerenommeerde Franse onderzoeksrechter zich, gebrand op terrorismebestrijding, bijna 30 jaar later in de zaak vastbijt. Zo kan het gebeuren dat kilometers daarvandaan, in Ottowa, Canada, een nietsvermoedende sociologieleraar wordt opgepakt. Het is het begin van een jarenlange strijd om de waarheid, met aan de ene kant de vurige hoop op verlossing van het Franse trauma en aan de andere kant het onvermoeibare verweer van de verdachte – die wordt geschaduwd, vastgezet, weer vrijgelaten, en (spoiler!) toch weer veroordeeld. Twee onderzoeksjournalisten zochten uit: is de Libanees-Canadese Hassan Diab daadwerkelijk een terrorist, of een zondebok? Een grondige analyse van de systemische krachten die vrijkomen in de strijd tegen antisemitisch geweld.
‘Bivak, dat ga je veel doen. Overnachten met min 25 graden Celsius en zonder stroom, dat is geen pretje”, vertelt luchtmachtonderofficier Nelleke (wegens veiligheidsredenen zonder achternaam) aan een tiental jongeren. Ze zitten in een grijs zaaltje bij Eindhoven Airport – een van de vele plekken waar defensie jongeren voorlicht over het volgen van een militaire opleiding. „Vreselijk”, mompelt een moeder die mee is met haar dochter. „Pffff” komt er uit een vader.
Met toenemende regelmaat verschijnen er berichten over Russische schepen voor de Noordzeekust en onderzeeërs die langs kritieke onderzeese infrastructuur varen. Ook in de lucht neemt de druk toe. „In de eerste maanden van 2025 moesten Nederlandse gevechtsvliegtuigen 35 keer in actie komen tegen Russische toestellen die het NAVO-luchtruim testten”, legt Nelleke uit. „Normaal doen we dat zo’n twintig keer in een heel jaar.”
De militaire ontwikkelingen dwingen de krijgsmacht tot de grootste personeelsgroei sinds de Koude Oorlog. Nog voor 2030 moet defensie uitbreiden van zo’n 75.000 naar minimaal 100.000 militairen. In crisistijd is er zelfs sprake van een verdubbeling tot 200.000.
Vooral ondersteunende en technische functies, zoals de logistiek, zorg en IT, moeten groeien. Het zijn rollen die minder tot de verbeelding spreken dan het besturen van een schip of een gevechtsvliegtuig.
Jongeren en ouders krijgen uitleg bij een wervingsdag van defensie. Foto Dieuwertje Bravenboer
Geen telefoon-beleid
In tegenstelling tot hun ouders geven de jongeren geen kik bij Nellekes verhalen over de fysieke ontberingen. Zelfs niet als ze vertelt over het geen-telefoonbeleid dat soms hele weken geldt op oefening. Totdat het over luchtvoertuigen gaat. „Moet ik me aanmelden bij de marine of de luchtmacht als ik in een NH90-helikopter [een gevechtstoestel voor op zee] wil vliegen?” vraagt Thijmen Lucassen (16). „Kan ik op de militaire academie beter de richting Krijgswetenschappen of de richting Militaire Systemen en Technologie volgen als ik piloot wil worden?” vraagt een ander.
„Elk jaar melden zich zo’n driehonderd mensen aan om vlieger te worden”, vertelt Nelleke de tieners. „Maar slechts één van hen wordt dat ook.” De zaal slaakt een collectieve zucht, hier en daar is een beteuterd gezicht te zien. Op het scherm verschijnen beelden van oog- en gehoortesten, begeleid door heldhaftige filmmuziek. En daarna een waslijst met pittige drempels: je moet onder andere drie hoge officieren overtuigen dat jouw levensvisie officierswaardig is, hoog scoren op een IQ-test én zonder eerdere ervaring een vliegtuig onder controle krijgen — inclusief loopings.
„Eerst willen we mensen de funnel [van het aanmelden] intrekken”, vertelt Henk. Hij is luitenant-kolonel der mariniers en hoofd van de recruitmentafdeling. Dat begint met een beeld dat aanspreekt: avontuur, kameraadschap, iets betekenen voor je land. „We merken dat van alle taken die defensie vervult – ook bosbranden blussen en coronavaccins verspreiden – het verdedigen van de landsgrenzen jongeren echt aanspreekt”, zegt Nelleke. Tijdens haar presentatie wijst ze de jongeren op een kaart van Nederland. „Hier in Volkel staan gevechtsvliegtuigen”, zegt ze, waarna een filmpje volgt van een quick reaction alert-missie: een straaljager die opstijgt nadat een onbekend toestel het Nederlandse luchtruim binnen is gevlogen.
Celine Rijmakers en haar moeder in gesprek met een wervingsofficier van defensie. Foto Dieuwertje BravenboerVorig jaar meldden zo’n 20.000 mensen zich aan bij defensie. Foto Dieuwertje Bravenboer
Opvangen en begeleiden
Sinds een jaar denken recruiters ook mee over passende alternatieven voor de mensen die niet door de selectie komen. In de toekomst willen ze ook meer gaan werken met kunstmatige intelligentie. AI moet iemands vaardigheden en voorkeuren koppelen aan functies waar hij of zij zelf nog niet aan gedacht heeft. Een aspirant-vlieger krijgt bijvoorbeeld te horen dat zijn profiel ook goed past bij de opleiding tot luchtgevechtsleider of systeemtechnicus.
Bovendien blijkt het in 2021 ingevoerde dienjaar effectief om jongeren aan defensie te binden. Een jaar lang draaien deelnemers mee op verschillende afdelingen. Juist doordat jongeren de kans krijgen om in de praktijk verschillende rollen te ervaren, ontdekken ze geregeld dat hun interesses ergens anders liggen dan in de cockpit of op de scheepsbrug. En opvallend vaak blijven ze daarna hangen voor een beroepsopleiding.
„Het aantal aanmeldingen groeit. Vorig jaar waren het zo’n 20.000 in totaal. Een vijfde van die aanmelders begon ook daadwerkelijk aan een opleiding”, legt luitenant-kolonel Henk uit. Een groot deel wil gaan voor de ‘coole banen’, zoals marinier of straaljagerpiloot. En juist die opleidingen zijn heel selectief en kennen geen grote tekorten. „Zodra die buiten bereik blijken, haken velen af.”
„In plaats van ze te laten uitstromen moeten we ze opvangen en begeleiden naar een ander pad binnen defensie”, zegt hij. Dat begint met het doorprikken van het Tom Cruise-beeld. „Om een F-35 te laten vliegen, heb je net zo hard een logistiekeling nodig als een vlieger. Zonder brandstof gaat de kist niet de lucht in.” Gezamelijk heldendom dus: „Onze slogan is: ‘één team, één taak.’ Je doet het met elkaar.”
Drie jaar na de ondergang van The Voice wegens seksueel grensoverschrijdend gedrag, komt de talentenshow terug op de televisie. Omroep RTL en producent ITV maakten maandag de nieuwe jury en presentatoren bekend. De eerste uitzending vindt begin volgend jaar plaats. Ook de kindervariant The Voice Kids keert terug. Opvallend was de presentatie van een dik pakket met maatregelen die moeten voorkomen dat kandidaten slachtoffer worden van seksueel wangedrag of machtsmisbruik.
Chantal Janzen en Edson da Graça presenteren The Voice of Holland. De nieuwe coaches zijn Ilse De Lange, Willie Wartaal, Dinand Woesthoff, Suzan & Freek. The Voice Kids keert ook terug. Dat wordt gepresenteerd door Jamai Loman en Quinty Misiedjan. De kindercoaches zijn Claude, Ilse de Lange, Flemming en Emma Heesters.
Van hen zaten Janzen, De Lange en Loman eerder bij The Voice. De rest is nieuw. RTL en ITV benadrukken dat ook de leiding achter de schermen nieuw is. De nieuwe eindredacteur, productieleider, regisseur en producent moeten „een frisse start” waarborgen.
Speciale app
Om herhaling te voorkomen presenteren ITV en RTL „extra maatregelen voor een veilige werkomgeving”. De talenten zijn fysiek én online nooit alleen met coaches of medewerkers. Alle contacten vinden plaats in aanwezigheid van anderen, of via een speciale app. Berichten kunnen worden ingezien en kunnen niet worden verwijderd. De coaches worden vooraf gescreend. Coaches en presentatoren krijgen een verplichte „awareness-traning”. De geheimhoudingsplicht in de contracten van de deelnemers geldt niet langer voor grensoverschrijdend gedrag. Zogeheten „programmacoaches” gaan de veiligheid van de talenten in de gaten houden. Talenten kunnen grensoverschrijdend gedrag melden bij vertrouwenspersonen en bij extra meldpunten.
Begin 2022 bracht het programma BOOS meerdere gevallen van grensoverschrijdend gedrag aan het licht bij de talentenshow. Dit had grote gevolgen. Het openbaar ministerie stelde een onderzoek in tegen de muzikaal leider, de regisseur, en de juryleden Marco Borsato en Ali B.. Van hen werd alleen de laatste veroordeeld, voor verkrachtingen die door het schandaal ook aan het licht kwamen maar die niets met The Voice te maken hadden.
In Hilversum zorgde de kwestie op termijn voor een aardverschuiving, zeker sinds het rapport van de commissie-Van Rijn over grensoverschrijdend gedrag bij de publieke omroep. Diverse andere schandalen kwamen aan het licht, verschillende kopstukken moesten vertrekken. Ook in de rest van de samenleving kwam grensoverschrijdend gedrag, al dan niet seksueel, hoog op de agenda te staan. In 2022 werd Mariëtte Hamer aangesteld als regeringscommissaris seksueel grensoverschrijdend gedrag en seksueel geweld. In juni 2024 werd de nieuwe Wet seksuele misdrijven aangenomen, met ruimere definities.
De stichting achter de Piano Biënnale in Arnhem en Nijmegen, Keys to music, verenigde zich met vier andere Europese festivals en vroeg Europese subsidie aan voor het gezamenlijke project ‘Songs of Travel’. In 2022 kregen ze 1 miljoen euro van Europa voor enkele nieuwe muziekstukken en een digitale graphic novel over migratie. Zondag kreeg Nederland daarvan in Arnhem het resultaat te zien.
Het blijkt een lange dag. Vier concerten zijn met weinig adempauze tegen elkaar aan geprogrammeerd, en zijn een samenraapsel van losse elementjes met veel dezelfde musici in nogal vergelijkbare bezettingen. Drie van de vier Nederlandse premières plukken uit de basis sopraan, viool, cello, (bas)klarinet, xylofoon, piano.
Bij de eerste, Voyage van Hawar Tawfiq, is dat nog verrassend. Tawfiq maakte opnieuw een prachtige klankschildering, mysterieus optimistisch, met goed gevoel voor proportie; bij hem klinken instrumenten ook lang níét. Bij de tweede, Elaine Agnews Songs of Travel, is de verrassing van de bezetting al minder. Die laatste muziek dient de mooie interactieve graphic novel van Jack Gutman, maar helaas praat Gutman door het concert heen; scrollend op groot scherm leest en vertelt hij een uur onnodig wat er te zien is.
Lenneke Ruiten zingt in twee premières, waaronder Tawfiqs Voyage. Ze heeft haar dag niet, lijkt ze ook zelf aan te geven door voor elk optreden fronsend een luide op-hoop-van-zegen-zucht te slaken. De moeilijke, regelmatig vibratoloze partijen vallen haar zwaar – al overtuigt ze zeer in de tweede première, daar waar Lasse Thoresen in zijn Every Minute Opens Doors (veel noten maar vluchtig stuk) van de sopraan vraagt gecontroleerd te schreeuwzingen.
Daardoor klinken beide premières minder dan ze hadden kunnen zijn. Al kan steeds dezelfde musici programmeren ook de goede kant op vallen. De autonome streek van violist Aleksej Semenenko is tweemaal een lust om op te focussen.
Pianist Finghin Collins en Lenneke RuitenFoto Rob van Dam
Jong talent
Piano solo vult de programma’s met wat flodders op, maar er zitten mooie momenten tussen. Van de twee steeds terugkomende pianisten is het Peter Friis Johansson die het meest overtuigt in twee delen uit Liszts Années de Pèlerinage: prachtige uit het niets verschijnende loopjes, mooi ingetogen waar dat kan. De andere pianist, Finghin Collins, maakt vooral indruk als liedbegeleider van Ruiten in drie liederen van Richard Strauss. Wel oogt het vreemd dat op een festival dat de piano wil vieren, de vleugel steeds in het donker staat. Het gemis aan oog voor dat soort details en verdere aankleding maakt dat deze derde editie van de Piano Biënnale (waarvan de eerste in corona online was) nog wat festivalsfeer mist.
De verrassing van de dag is het talent van de 15-jarige Demian Filatov, die drie uitdagende stukken van Rameau, Chopin en Debussy speelt. Wat hij kan ís al indrukwekkend, maar door zijn spel heen hoor je wat hij nog beter wíl kunnen spelen: hij heeft een goed gevoel voor hiërarchie, hoofdzaken en bijzaken. Alleen technische oefening staat hem nog in de weg om dat optimaal naar voren te brengen, maar die volgorde is veel veelbelovender dan technisch perfecte talenten zonder muzikaal gevoel.
De dag sluit af met een wereldpremière, dansvoorstelling Song of the Lands van Introdans. Over dans kan deze recensent weinig zeggen, maar de muziek van Rami Khalifé is niet voor de eeuwigheid: functioneel neoklassiekerig, veel noten in weinig akkoorden versterkt in enorme galm en echo’s. Hoewel, ineens staat de zelf spelende Khalifé op, en begint als een bezetene ín de piano te slaan. Dat moment frist lekker op.