Internationale studenten blijven vaker na hun studie: ‘In Nederland kan ik mezelf zijn’

Posted on by admin

Overvolle collegezalen, te weinig docenten en woningnood: buitenlandse studenten krijgen er nogal eens de schuld van. In steeds grotere aantallen kwamen ze de afgelopen jaren naar hogescholen en universiteiten in Nederland. In het studiejaar 2021-2022 stonden 115.000 studenten uit andere landen ingeschreven bij het Nederlands hoger onderwijs. Dit is 3,5 keer zoveel als in 2005-2006, toen statistiekbureau CBS er 33.000 telde. Liefst 40 procent van de eerstejaars aan de universiteit had in studiejaar 2021-2022 geen Nederlandse nationaliteit.

Demissionair minister Dijkgraaf (OCW, D66) wil inmiddels hun aantal ‘beheersen’ – ook hij verwijst naar overvolle collegezalen, hoge werkdruk van docenten en gebrek aan huisvesting – maar Nederland heeft ook baat bij de toestroom. Internationale studenten blijven namelijk steeds vaker in Nederland om er te werken, blijkt uit recente cijfers van het CBS. Jarenlang schommelde het percentage rond de 22, inmiddels woont en werkt 32 procent een jaar na afstuderen in Nederland. Eén op de drie dus. En dat noemt Dijkgraaf dan weer „heel goed nieuws”.

NRC sprak met drie buitenlandse alumni die nu in Nederland werken. Waarom wilden ze hier blijven? Komt de werkelijkheid op de werkvloer overeen met hun verwachtingen? Willen ze ooit nog terug?

Matthew Ang (25)

Matthew Ang bij zijn diploma-uitreiking in Den Haag in december 2022.
Foto uit privé-archief

Matthew Ang rondde afgelopen studiejaar zijn master ontwikkelingsstudies af aan het Internationaal Instituut voor Sociale Studies in Den Haag. Hij noemt zich Chinees-Filippijns; hij heeft Chinese grootouders, maar hij werd geboren in de Filippijnen en heeft de nationaliteit van dat land. Tijdens de coronapandemie studeerde hij online aan een universiteit in Nieuw-Zeeland, maar Europa trok hem altijd al. Een vriendin die in Leiden studeerde was positief over Nederland: goed onderwijs, aardige mensen. Nog een reden om daarheen te gaan: „Studeren is er niet goedkoop, maar vergeleken met universiteiten in het Verenigd Koninkrijk of de Verenigde Staten is het qua collegegeld goed te doen.”

Het leven in Nederland bevalt hem, hij wil zijn toekomst hier samen met zijn Nederlandse vriend verder opbouwen. „Als queer persoon voel ik me in Nederland veiliger en fijner, ik kan mezelf zijn en uiten. In de Filippijnen is het moeilijker om gay te zijn.”

Maar werk vinden was lastiger dan hij had verwacht. De universiteit bereidde hem nauwelijks voor op de Nederlandse arbeidsmarkt.

Dat hij niet uit de EU komt, maakte solliciteren stressvol. „Een bedrijf moet jouw visum kunnen en willen sponsoren. Dat is duur; alleen erkende bedrijven doen dat.”

Erkende sponsors vind je op een lijst van immigratiedienst IND. Als zij migranten in dienst nemen, moeten ze hun ten minste een bepaald salaris betalen. In het eerste jaar na afstuderen is dat minimaal 2.631 euro per maand. Daarna moet dat brutosalaris voor kennismigranten jonger dan 30 jaar minimaal 3.672 euro bedragen.

Ang vertelt dat hij bij een bedrijf waar hij solliciteerde werd afgewezen omdat hij niet vloeiend Engels zou spreken, terwijl hij vindt dat hij die taal heel goed beheerst. Volgens hem is dat racisme of hiring bias: vooroordelen van werkgevers over sollicitanten.

Wat doet dit met hem? „Het is spannend om na een afwijzing op te bellen en te vragen waar het aan lag. En het kost emotionele energie om zo’n boodschap te verwerken en te proberen diegene alsnog te overtuigen. Sowieso levert solliciteren veel stress op omdat je zonder baan niet in Nederland kan blijven. Je hebt dan immers geen visum.”

Uiteindelijk heeft Ang een baan gevonden als communicatiemedewerker. Sinds zes maanden werkt hij bij een instituut voor wereldwijde gezondheid, een samenwerkingsverband van de Vrije Universiteit en Universiteit van Amsterdam. Het ‘vertaalt’ wetenschappelijke kennis voor het brede publiek. „Ik geloof echt in wat deze organisatie doet.”

De voertaal op kantoor is in principe Engels. Maar als collega’s toch Nederlands spreken tijdens vergaderingen of in e-mails, vindt hij dat lastig. „Ik leer Nederlands, maar dat gaat niet snel genoeg om samenvattingen te maken van vergaderingen die halverwege overschakelen naar het Nederlands.”

Ang zit nu nog in een ‘zoekjaar’. Hij heeft een tijdelijke verblijfsvergunning, die hem een jaar de tijd geeft om een baan te vinden. Ang houdt zijn huidige baan – binnenkort krijgt hij het gebruikelijke visum voor kennismigranten.

Wil hij ooit terug? Van begin af aan wilde hij in Nederland blijven. „Ik kan naar huis gaan voor vakantie, maar wil daar niet settelen. Ik ben hier gelukkiger, ik zie mezelf hier groeien.” Terugkeren naar de Filippijnen is geen optie voor hem, maar hij sluit niet uit dat hij in de toekomst in Azië zou kunnen werken.

Evangelina Settecase (29)

Evangelina Settecase.Foto Mona van den Berg
Evangelina bij haar diploma-uitreiking aan de Erasmus Universiteit in april 2023. Foto uit privé-archief

De Argentijnse Evangelina Settecase deed haar bachelor economie deels in de Verenigde Staten. „Het is zo waardevol om jezelf te verrijken met nieuwe perspectieven en meer open-minded te worden door in het buitenland te studeren”, zegt ze.

Die ervaring smaakte naar meer. Na haar bachelor werkte ze eerst enkele jaren in Argentinië. Naast het opdoen van ervaring was dat vooral om te sparen voor een master in het buitenland. Zo kwam ze zo’n twee jaar geleden naar Nederland om een mastertitel in gedragseconomie te behalen aan de Erasmus Universiteit in Rotterdam. Nederland is „een internationaal land waar ik me welkom voel en waar mensen goed Engels spreken, het hoort bij de EU en het is goedkoper dan bijvoorbeeld het Verenigd Koninkrijk”.

Tijdens haar master is ze gaan werken als junior data-analist bij een bedrijf in de modewereld. Ze kon er blijven na haar afstuderen. „Door mijn werkervaring in Argentinië was het gemakkelijker hier een baan te vinden.”

Ook heeft ze een Italiaans paspoort, waardoor werkgevers haar visum niet hoeven te sponsoren. EU-burgers mogen immers overal binnen de Unie werken.

Op haar werk waardeert ze haar collega’s. Er werken veel expats, vertelt ze. „We hebben allemaal wel eens heimwee en we kunnen goed met elkaar praten, we begrijpen elkaar.”

Settecase mist haar familie in Argentinië wel. Ze bellen wekelijks en haar ouders reisden onlangs voor het eerst naar Nederland, om haar te bezoeken. Ze begrijpen haar keuze om in Nederland te blijven. Ze vertelt over de hoge inflatie waar Argentinië mee kampt. „Het is daar echt onmogelijk om een huis te kopen, dit ziet mijn vader ook in. De economische situatie in Nederland is een stuk beter.”

Settecase gaat twee keer per week naar Nederlandse les. Tijdens haar master woonde ze in Rotterdam, nu woont ze in Amsterdam. Ze vindt het fijn dat ze overal zo makkelijk naartoe kan fietsen, en dat het ook ’s avonds nog veilig is op straat. „In Argentinië kan je op straat niet met je telefoon in je hand lopen, die wordt gestolen.”

Bovendien houdt ze van de routine die ze in Nederland heeft opgebouwd. „Ik woon samen met mijn vriend die ik tijdens mijn master heb leren kennen. Het was niet per se mijn intentie hier een partner te ontmoeten, maar het is toch gebeurd.”

Giovanni Fincato de Loureiro (23)

Giovanni Fincato de Loureiro.Foto Mona van den Berg
Giovanni bij de TU Delft, waar hij computer engineering studeerde. Foto uit privé-archief

Giovanni Fincato de Loureiro woonde in Brazilië, de Verenigde Arabische Emiraten en in China voordat hij naar Nederland kwam om aan de TU Delft computer engineering te studeren. Hij vindt het fijn dat veel mensen hier goed Engels spreken. „Dat verlaagde de druk om op voorhand al perfect Nederlands te leren.”

Hij werkt nu in de industriële automatisering van farmaceutische bedrijven. „Ik ben eigenlijk de hele dag aan het coderen.”

Fincato de Loureiro verbaast zich regelmatig over de werkcultuur in Nederland. Soms blijkt die formeler dan hij inschatte en soms juist informeler. „Een keer kwam ik met korte broek en slippers naar kantoor, en keek niemand daar raar van op. Het maakt volgens mij echt niet uit welke kleding je draagt.” Maar hij stelde een collega ook eens voor iets buiten werktijd te gaan doen en merkte dat dit best vreemd werd gevonden. „Dan merk ik juist weer dat er een hele zakelijke cultuur heerst.”

Is het door de grote vraag naar mensen met automatiseringskennis makkelijker geweest om als buitenlander aan een baan te komen? Hij vertelt dat er veel banen zijn binnen computer engineering en dat bedrijven in alle sectoren softwareontwikkelaars zoeken. Maar hij is vooral op tijd begonnen met zoeken. „Tijdens mijn studie zocht ik al een baan, want ik moet ook eten. Tijdens mijn bachelor werkte ik zelfs voltijds, waardoor ik ook langer dan gepland over mijn studie deed.”


Lees ook
Internationale studenten worden niet zomaar Stadjer: ‘De realiteit is dat we niet altijd welkom zijn’

Het Forum in Groningen, waar internationale studenten graag studeren.

Na zijn afstuderen bleef hij bij dat farmaceutische bedrijf. „Ook mijn EU-paspoort – ik heb een Italiaanse pas – heeft hierbij geholpen.” Wel geeft hij aan dat de meeste administratieve zaken als internationaal student en werknemer „bijna onmogelijk waren om te regelen.” Het inschrijven bij een huisarts staat hem bij als de lastigste opgave.

Hij denkt dat studenten uit West-Europese landen na hun afstuderen eerder zullen overwegen naar hun thuisland terug te keren dan hij als Braziliaan.

„Duitsland en Zweden lijken op Nederland qua levensstandaard. Als ik de levensstandaard in Brazilië vergelijk met die in Nederland, heb ik hier een veel fijner leven.” Nederland is veel veiliger en er heerst geen enorme armoede, zegt hij. „Dat is een groot verschil met de wijk waar ik woonde in Brazilië.”

Related Posts

‘Ik ben mijn verkeringen veel dank verschuldigd’

  • admin
  • November 14, 2024
  • 0

„Ik kom uit Trinidad en Tobago, een eilandengroep in het Caribisch gebied met 1,3 miljoen mensen. Het is een prachtige, maar helaas ook gevaarlijke plek. Het staat in de toptien van meest gevaarlijke landen in de wereld. Het stadje waar ik opgroeide, is een soort criminele hotspot. Maar goed, als dat de norm is, weet je niet beter. Ik ben wel eens overvallen op straat; als je dat niet overkomt, heb je geluk. Het is een wat harder leven, gecombineerd met de warmte en de schoonheid van de Cariben.

„Toen ik twintig was, studeerde ik psychologie in de stad St. Augestine en speelde daarnaast semi-professioneel cricket. Ik had het goed naar mijn zin, totdat ik een blessure kreeg aan mijn schouder. Toen kon ik niet meer spelen. Mijn toenmalige vriendin was zich aan het oriënteren op een studie in Europa. Zij vertelde over Groningen, waar je redelijk betaalbaar kon studeren.

„Groningen, dat kende ik niet. Sowieso wist ik niet veel over Nederland en had ik de taal nooit gehoord. Maar met wat googlen stuitte ik op een interessante studie: International Physiotherapy, met veel aandacht voor het holistische aspect van het vak. Dan kijk je niet puur naar het fysieke stuk, maar ook naar mentale en sociale aspecten. Met mijn achtergrond in de psychologie én mijn ervaringen met de behandeling van mijn eigen cricketblessure – die vrij slecht waren – besloot ik de stap te wagen en naar Nederland te komen.

„Dat was een goede keus. Ik vond de studie zo interessant! Het lichamelijke is natuurlijk nauw verweven met het mentale. Denk aan hoofdpijn: op een slechte dag ervaar je dat als veel erger dan wanneer je in een goed humeur bent.

„Het was niet altijd makkelijk. Zo was een stageplek vinden lastig. Een bedrijf moet voor een niet-Europese stagiair een aantal papieren aanvragen, en geen Nederlandse fysiotherapiepraktijk was bereid dat voor mij te doen. Ik ben uitgeweken naar Duitsland, waar mijn toenmalige vriendin contacten had. Ha ha, ja, ik ben mijn verkeringen veel dank verschuldigd in mijn leven!

„Fast forward naar november 2020. Ik was afgestudeerd fysiotherapeut, maar het was coronatijd; lastig om ergens aan de slag te gaan. Dus moest ik bedenken wat ik in de tussentijd kon doen om in Nederland te blijven. Zo kwam ik op lesgeven aan mijn eigen opleiding op de Hanze Hogeschool. Dat kon in het vak gedrag en communicatie. Uiteindelijk heb ik ook allerlei andere vakken opgepakt: anatomie, interculturele communicatie, maar ook de begeleiding van stagiairs en het opzetten van een summerschool. Alles om de Hogeschool te laten zien dat ik waarde toevoeg aan het docententeam.

„Daarom was de Docent van het Jaar-verkiezing bijzonder voor mij. Mijn studenten hadden me genomineerd. Ik kwam op een shortlist met de laatste zes kandidaten, maar uiteindelijk heeft iemand anders gewonnen. Dat was een teleurstelling. Als oud-topsporter wil ik gewoon winnen. Gelukkig kon ik er later alsnog tevreden op terugkijken. Als jonge, niet-Nederlandse docent met maar drieënhalf jaar ervaring op een nationaal podium staan: op dat moment was ik toch heel trots.”

Niet haasten

„Op een doordeweekse dag sta ik vroeg op: rond half zeven. Ik hou niet van haasten, dus ik ga rustig ontbijten, kijk wat nieuws en stap onder de douche. Ik woon vlak bij de campus, ik kan lopen naar mijn werk. Om half negen start vaak de eerste les. De rest van de dag verschilt: soms geef ik ’s avonds college, andere keren ben ik vroeg in de middag al klaar.

„Qua werk-privé is het nu redelijk goed in balans. Dat was niet altijd zo; ik heb een periode veel overgewerkt. Ik werkte standaard 55 uur per week en voelde me verantwoordelijk om mijn studenten het beste onderwijs te geven. Hoeveel uren van mezelf erin gingen zitten, was daar ondergeschikt aan. Maar na zo’n dag kwam ik thuis en was ik te moe om nog iets te doen. Daarbij kreeg mijn moeder te horen dat ze kanker had. Dan is het heel moeilijk dat ze duizenden kilometers verderop zit. Ik kon niet zomaar een dagje vrij nemen om even een bezoekje te brengen.”

Vast contract

„Achteraf gezien was het een periode waarin ik de grenzen heb opgezocht om me te bewijzen op de Hogeschool. Nu ik een vast contract heb, is die bewijsdrang gelukkig minder geworden. Ook gaat het een stuk beter met mijn moeder; ze is drie maanden geleden genezen verklaard. Mijn grootste stress is nu even verdwenen.

„Ik heb weer tijd om naast werk andere dingen te doen. Zo zit ik bij een lokale capoeira-groep; dat is een Braziliaanse vechtsportkunst. In de weekenden gaan we vaak bij andere capoeira-groepen in het land langs. Ook doe ik aan boulderen en probeer ik af en toe hard te lopen in het bos. De zondag is voor pubquizen. We hebben een gemixt team, allemaal internationale of Nederlandse docenten van de hogeschool, en iedere zondag kijken we wie er kan.

„Afgelopen februari heb ik mijn vriendin leren kennen, via een datingapp. Ze is Nederlands en werkt als verpleegkundige hier in het UMC Groningen. Zij heeft onregelmatige diensten, maar dat past wel bij mij, want ik hou ook niet zo van plannen en agenda’s.

„Wat ik wél op de planning heb, is dat ik in 2025 mijn permanente verblijfsvergunning wil aanvragen; dat kan nu ik vijf jaar in Nederland ben. Wel moet ik mijn inburgeringscursus afmaken. Nederlands verstaan gaat goed, aan spreken werk ik met een coach. Als alles goed gaat, hoop ik in de loop van volgend jaar bericht te krijgen dat ik hier kan blijven. Oh, dat zou een enorme opluchting zijn.”


Kan de creatief openlijk AI gebruiken?

  • admin
  • November 10, 2024
  • 0

Dilemma

ChatGPT kan hele reclamecampagnes verzinnen, MidJourney produceert op commando de meest buitenissige beelden en Suno componeert binnen seconden een muziektune inclusief songtekst. Kun je binnen creatieve branches zoals de reclamewereld uitkomen voor het gebruik van AI? Of beschadig je daarmee je reputatie als werknemer of bedrijf?

Daarmee beschadig je je reputatie

„Ik hoor regelmatig over grafisch ontwerpers, interfaceontwerpers, conceptontwikkelaars en merkstrategen die kunstmatige-intelligentesoftware gebruiken, maar dat niet aan hun opdrachtgevers vertellen”, zegt journalist Laurens Vreekamp, die het boek The art of AI schreef. De reden voor de huiver van creatieven om hierover eerlijk te zijn, is volgens Vreekamp dat AI-inzet al snel verkeerd wordt begrepen door klanten. „De hoogste vorm van creativiteit, die onze kijk op de werkelijkheid echt verandert, is vooralsnog voorbehouden aan mensen. Het vergt training om die te ontwikkelen of zelfs maar te herkennen. Dat laatste maakt het ook lastig om aan niet-vakgenoten uit te leggen waarom jij als creatief onmisbaar blijft – ondanks de opkomst van generatieve AI. Binnen een creatief proces ben je op zoek naar het juiste concept, zonder dat je weet wat dat is of waar je het kunt vinden. Je gebruikt daarbij elk middel en zoomt continu in en uit. De kunst is om te bepalen welke invallen je afwijst en hoe je nieuwe elementen introduceert, zodat er opeens iets verrassends en waardevols ontstaat.”

Volgens Antoine Houtsma, oprichter van reclamebureau Joe Public, beoordeelt een creatief nieuwe ideeën razendsnel op tal van factoren: „Zo’n controle is bijvoorbeeld of het idee eerder is uitgevoerd. Zo ja, dan valt het onmiddellijk af. Een ander is of het geen verkeerde associaties oproept.”

Volgens reclamemaker David Snellenberg is de kracht van het menselijk creatief beoordelingsvermogen dat we in staat zijn te voelen: „Als mens weet je wat het is om verliefd te zijn en te rouwen.”

De beste campagnes komen uit je onderbuik voort, zegt Houtsma. Hij was in 2004 de bedenker van de paarse krokodil. Dit opblaas-speelgoed figureerde sindsdien in talloze commercials van verzekeraar Ohra. „Die krokodil is een metafoor voor contraproductieve regelzucht. Daarover sluimerde toentertijd een collectief onbehagen, dat werd geassocieerd met de paarse kabinetten. Daarom is die krokodil ook paars. Zo’n concept – een beeld dat de tijdgeest symboliseert en tegelijkertijd op de lachspieren werkt – daarmee zie ik AI vooralsnog niet zo snel komen.”

Vreekamp is het daarmee eens: „AI is getraind om voorspelbaar te zijn. Je kunt software hoogstens vragen nieuwe combinaties te maken van woorden, beelden, muziekfragmenten of pixels. Maar echt buiten de lijntjes kleuren is per definitie moeilijk voor computersystemen.”

Volgens Houtsma maakt dat computer-gegenereerd creatief werk ook zo herkenbaar voor professionals: „Ik zie het onmiddellijk wanneer ChatGPT heeft geholpen bij het schrijven van een tekst. Zo’n verhaal is dan te gestructureerd en te logisch. Er gebeurt niets echt onverwachts in, niet inhoudelijk en ook niet op het gebied van taalgebruik. En ook een beeld van Midjourney herkennen we hier feilloos.”

Toch zal AI een enorme shake-out onder reclamebureaus teweegbrengen, zegt Snellenberg: „Er is straks alleen nog plek voor twee typen bureaus: productiebureaus die op grote schaal en in een enorm tempo met AI content produceren. En daarnaast creatieve en strategische adviesbedrijven, die met een kleine groep toptalenten hoogwaardige ideeën uitdenken. Alle bureaus die daar tussenin zitten, doordat ze zowel conceptueel als uitvoerend werk proberen te doen, zullen snel verdwijnen.”

Klanten willen niet anders

Het reclamebureau van Houtsma is niet bang om uit te komen voor AI-gebruik bij het maken van campagnes. Het vijfkoppige AI-team van Joe Public wordt zelfs trots voorgesteld op de websitepagina over het AI-dienstenaanbod van Springbok, de internationale onderneming waarvan Joe Public sinds 2022 onderdeel uitmaakt.

Volgens Houtsma verwachten en verlangen opdrachtgevers niet anders dan dat reclamemakers AI inzetten: „Het betekent dat ze meer krijgen voor hetzelfde budget.”

Zo adviseerde Houtsma eind 2023 aan supermarkt Aldi de voice-over van Diederik Ebbinge te vervangen door een computerstem die was samengesteld uit een mix van het geluid van tien Aldi-caissières. „Dat idee paste naadloos bij de filosofie van Aldi: zo kostenefficiënt mogelijk werken, om de supermarktprijzen laag te houden.”

Ook gebruiken Joe Public-ontwerpers AI om creatieve concepten te presenteren aan klanten. Houtsma: „Waar je vroeger een idee liet schetsen door een illustrator, vraag je nu aan Midjourney om voorbeeldfoto’s te genereren.”

Daarnaast traint het bureau op aanvraag een AI-programma om bestaande teksten automatisch te herschrijven in de tone-of-voice die past bij de merkidentiteit van een organisatie.

Dus

Wanneer je als creatief uitkomt voor je gebruik van ChatGPT, Midjourney en andere AI-software, neem je een welbewust risico. Niet elke opdrachtgever zal begrijpen dat jij als creatief nog steeds onmisbaar bent binnen het creatieve proces. Daarom verdient het aanbeveling expliciet aan te geven waarvoor je AI dan wel inzet. Dat biedt inzicht, toont kracht en schept vertrouwen.


‘Het is hier een georganiseerde chaos in huis’

  • admin
  • November 6, 2024
  • 0

Alex: „We kennen elkaar uit het Haagse uitgaansleven.” Belle: „Club Westwood, een begrip onder Haagse kakkers.” Alex: „Ik was negentien toen ik Belle voor het eerst sprak.”

Belle: „Ik was toen vijftien. We zijn vier jaar lang bevriend geweest.”

Alex: „Ik had toen andere vriendinnetjes.”

Belle: „En ik andere vriendjes.”

Alex: „Totdat we voor het eerst zoenden, vier jaar later.”

Belle: „Toen werden we ‘exclusief’ met elkaar, zoals onze kinderen dat nu noemen. Ja, dat is het voordeel als je tienerkinderen hebt: zo blijf je op de hoogte van de nieuwste termen.”

Alex: „We zijn nu 31 jaar samen.”

Belle: „We wonen in het Statenkwartier in Den Haag, niet ver van het strand.”

Alex: „Tussen de hockeyclub en de voetbalclub. Dat is handig, want onze dochters zitten op hockey, bij HDM, en mijn zoon en ik zijn beiden lid van voetbalclub Quick.”

Belle: „Tijdens onze studie hebben we nog wel even buiten Den Haag gewoond. Ik heb in Leiden gestudeerd, fysiotherapie.”

Alex: „En ik fiscale bedrijfseconomie in Rotterdam.”

Belle: „Maar meteen daarna zijn we weer lekker in Den Haag gaan wonen.”

Nederlands kampioen

Alex: „Ik ben docent rekenen op een middelbare hotelschool: IHMS, de International Hotel and Management School van ROC Mondriaan. Na mijn studie ben ik nog een tijdje belastingadviseur geweest, maar dit vind ik veel leuker. Ik werk al twintig jaar op het ROC Mondriaan, waarvan tien jaar bij de hotelschool. Daar ben ik ook coach, mentor en begeleider van de studentenraad. Ik voel me uiteindelijk meer coach in bredere zin dan alleen docent. Ik heb ook het hockeyteam van mijn dochter getraind en ben trainer van de damescricketselectie van Quick geweest. Daarmee zijn we een paar keer Nederlands kampioen geworden, wat geweldig was.”

Belle: „Ik ben fysiotherapeut in het Haags Medisch Centrum. Ik draai poli met verschillende specialisten zoals neurologen, orthopeden en traumatologen. Iedere dag is anders en vol verrassingen. Ook hou ik me in het ziekenhuis bezig met het coördineren en faciliteren van de zorg bij kindermishandeling. Vroeger had ik daarnaast ook nog een particuliere praktijk hier in de buurt, dus toen had ik vooral mensen uit deze wijk – zeg maar kakkers met een tennisarm. Wat ik leuk vind in het ziekenhuis, is de culturele en economische diversiteit van patiënten. Van vrienden van de chirurgen tot daklozen en alles wat ertussen zit. Verder werk ik als sporttherapeut om sporters te helpen met revalideren en als fysio van het Nederlandse beachvolleybalteam.”

Ademcoach

Alex: „Sinds een jaar ben ik ook ademcoach voor leerlingen met angstigheid en hyperventilatie. Via de adem kun je ze helpen kalmer te worden. We hebben op het ROC verschillende docenten die coach zijn voor leerlingen met problemen als faalangst, ADHD, dyslexie, dyscalculie. Die lijst wordt steeds langer. Vaak heeft het ook met zelfvertrouwen te maken. Als ademcoach help ik leerlingen zich bewuster te worden van de adem en via oefeningen rustiger te ademen.”

Belle: „Ik doe eens per maand een weekenddienst. Daardoor kan ik wat vaker vrije dagen opnemen als ik naar het buitenland moet met het beachvolleybalteam.”

Alex: „Ik heb als docent natuurlijk vrij tijdens schoolvakanties. Dan kan ik de kinderen extra aandacht geven die dan ook vakantie hebben. Maar inmiddels zijn ze 16, 18 en 19, dus nu speelt dat minder.”

Belle: „Onze oudste dochter Bibi studeert geneeskunde in Amsterdam, maar woont nog thuis, vooral vanwege het kamertekort.”

Alex: „Onze jongste dochter Fiep (16) speelt hockey in het hoogste team onder de selectieteams. Dus ze doet niet mee met het NK, maar ook op dit niveau wordt heel leuk hockey gespeeld. Vorig jaar heb ik haar groepje getraind. Dit jaar ben ik er alleen op zaterdag bij als coach. Doordeweeks worden ze door iemand anders getraind. Misschien doe ik het volgend jaar wel weer. Ik kan goed overweg met pubers en vind pubergedrag leuk.”

Belle: „Hij is heel populair. Fieps vriendinnen vragen alweer of hij ze volgend jaar weer wil trainen.”

Alex: „We zullen zien.”

Koud douchen

Belle: „Het is hier in huis een georganiseerde chaos. We weten ’s ochtends niet wat we ’s avonds gaan eten en wie er kookt.”

Alex: „Het is net hoe het loopt.”

Belle: „De kinderen vliegen in en uit. Soms zijn ze aan het sporten of eten ze bij vriendjes en vriendinnetjes. Soms eten ze thuis en nemen ze iemand mee. Het is elke avond anders. Ik kook net iets vaker, denk ik, maar als Alex kookt, is het lekkerder. Hij neemt er meer tijd voor en houdt zich aan de recepten. Ik ben meer van makkelijk snel klaar, maar we koken wel allebei altijd gezond en vers.”

Alex: „Ik douche elke ochtend zes minuten koud. Ik begin met een warme douche, maar daarna zet ik hem op koud.”

Belle: „Toen hij daar mee begon, weet ik niet wat de buren ervan dachten. Want hij schreeuwde wat af.”

Alex: „Vooral in Finland deed ik dat, toen ik net begon, want daar is het water echt ijskoud.”

Belle: „Ik hou helemaal niet van koud en nat.”

Alex: „We zijn yin en yang. Maar we zijn niet getrouwd. Waarom niet? Nou, mijn vrouw wilde altijd het gevoel hebben dat ze vrij was.”

Belle: „Niet vastzitten aan iemand.”

Alex: „Daarom is ze nu al 31 jaar met mij. Anders was het niet gelukt. Maar hoe ouder ze wordt, hoe méér ze wil trouwen.”