Het meest opmerkelijke aan de Zuid-Koreaanse serie Bargain is waarschijnlijk de disclaimer die aan het begin van iedere aflevering op het scherm verschijnt: niets in deze serie is gebaseerd op de werkelijkheid, en iedere overeenkomst met bestaande personen is puur toeval. Het is een vrijwaring die redelijk overbodig lijkt, gezien het behoorlijk bizarre uitgangspunt van deze waanzinnige thrillerserie.
Bargain begint met een jonge vrouw in een schooluniform die rokend en verveeld uit het raam van een hotelkamer kijkt naar de nabijgelegen heuvels en een uitgestrekt meer. Wanneer een man in pak aanklopt, blijkt dat de twee elkaar online hebben ontmoet, en dat de man hoopt de maagdelijkheid van het meisje te kopen voor duizend dollar. „Ben je echt maagd? Gaan we bloed zien?”, checkt hij nog even waarop zij geveinsd onwetend vraagt waar dit bloed dan vandaan zou moeten komen. „Niet van mij, dat is zeker”, zegt hij lachend. De glimlach van een man die denkt dat hij precies gaat krijgen wat hij wil.
Niets is minder waar. Want niet de man is het roofdier in deze situatie, maar de vrouw. En hij is in háár web terechtgekomen. De jonge vrouw, Park Joo Young, maakt namelijk onderdeel uit van een groots opgezette, illegale handel in menselijke organen die vanuit het hotel wordt gevoerd. De man, No Hyung Soo, is een onwillige donor die – zodra al zijn bruikbare onderdelen geveild en verwijderd zijn – in de kelder van het hotel gevoerd zal worden aan de vissen. Maar nog voordat Park, die ook veilingmeester is, zijn tweede nier kan slijten aan de bij de veiling aanwezige bezoekers, gaat de grond schudden en wordt het hotel bedolven onder een aardverschuiving. Handelaren, potentiële kopers en onwillige donoren zitten vast.
Lange take
Wat volgt doet denken aan een computerspel. De twee hoofdpersonen, Park en No, trekken iedere keer naar een andere ruimte of verdieping van het half ingestorte gebouw, waar altijd weer ander gevaar op de loer ligt. Het is een intense kijkervaring, versterkt door het feit dat alle zes afleveringen in één lange take gefilmd zijn, of in ieder geval die illusie geven. Wanneer de hoofdpersonen vanuit een ventilatieschacht een nieuwe ruimte invallen, valt de camera achter ze aan. Soms net te laat om het geweld dat al is losgebarsten te filmen. En als de camera in een ruimte is waar meerdere personages zijn, kan een van de mensen op de achtergrond plots het verhaal tijdelijk overnemen.
Deze interessante en gewaagde one take-techniek werd eerder gebruikt in Oscar-winnende films als Birdman en 1917, en ook in de veel bejubelde aflevering ‘Review’ uit het eerste seizoen van de serie The Bear. Net als die laatste, is ook Bargain uiterst stressvolle televisie. Al komt dit ook omdat iedere persoon die nog in leven is, compleet lijkt te zijn doorgedraaid.
Nu is dat wellicht niet vreemd wanneer je net een aardbeving en aardverschuiving hebt overleefd óf in het geval van No ternauwernood aan het een gruwelijke lot bent ontsnapt. Toch zijn de keuzes die de personages in Bargain maken onnavolgbaar. No wil bijvoorbeeld enkel wraak nemen op de jonge vrouw die hem erin geluisd heeft. Een aantal van de gangsters die de orgaanhandel voerden, zijn druk bezig een couppoging binnen hun eigen organisatie op poten te zetten. En de burgers die naar het hotel waren getrokken in de hoop een orgaan te kopen, zien No nog steeds enkel als een wandelende koeltas vol bruikbare organen.
Iedereen schreeuwt, vloekt en probeert elkaar te vermoorden. Maar het meest vreemde is nog wel dat niemand echt geïnteresseerd lijkt in het zoeken naar een manier om onder het puin uit te komen voordat het gebouw echt instort.
Dat een aantal personages daarnaast keer op keer blijft terugkomen, hoe vaak ze ook zijn neergeschoten, met een mes gestoken of van grote hoogte in een gat zijn geduwd, voelt na een tijdje als een herhaling van zetten. „Ben je nog niet dood?” vraagt No op een gegeven moment dan ook aan een van de deelnemers aan de veiling die nog steeds op zijn nier aast.
Uiteindelijk heeft Bargain nog het meest weg van een uiterst bloederige en vreselijk obscene klucht. Wild, origineel, maar op geen enkele manier geloofwaardig. Al is dat natuurlijk wel precies wat de disclaimer aan het begin belooft.