In de lelijkste auto ooit past precies een punkband


Foto Michiel Bles

Bandbus Dagenlang onderweg op vaak onmogelijke uren; de bandbus is het privéterrein van muzikanten. Fotograaf Michiel Bles en journalist Leendert van der Valk bekijken de biotoop van bands on the road. Deze week: Charlie & the lesbians.

Er is één manier – maar echt één manier – waarop alles wat Charlie & the lesbians nodig heeft in de auto past. Dat betekent dat geen enkel bandlid nog iets nieuws mag kopen, dat ze geen aparte chauffeur of technicus kunnen meenemen en dat drummer Soesja meestal met haar bassdrum in de nek zit. Maar hee, het past. Punk-playlist aan en karren maar.

De Peugeot Partner is van bassist Noortje Pullens. Zij is ook de opzichter bij het inladen, want als de volgorde even afwijkt, moet alles weer van voren af aan. Ze kocht hem vijf jaar geleden met het oog op de band, want wat is een punkband zonder eigen busje? Noortje is ook planoloog bij de gemeente Someren en legt er werkbezoekjes mee af.

Foto Michiel Bles

Geen bierblikken

Dus nee, er staat niet loeigroot ‘Charlie & the lesbians’ op, er liggen ook geen lege bierblikken in, althans niet als ze die week ook carpoolt met collega’s. Wel hangen er bloemenslingers.

Dat contrasteert met de band op het podium. Daar schreeuwt zanger Charlie, haar zwager, meestal met ontbloot bovenlijf nihilistische teksten boven het alles-naar-de-klote-gitaarspel uit. Noortje: „We houden wel van optredens die een beetje uit de hand lopen.”

Maar de instrumenten blijven altijd heel. Niet alleen hebben ze er hard voor gespaard, er mag ook helemaal niets veranderen in de afmetingen. De drums kunnen nu al niet in beschermhoezen vanwege de extra ruimte die dat inneemt en een nieuwe versterker zou kunnen betekenen dat ze een busje moeten huren.

De chauffeur heeft macht, die bepaalt welke muziek er speelt, maar iedereen houdt toch van ongeveer hetzelfde

Ze chaufferen om de beurt. Je mag onderling ruilen, maar iedereen is even vaak de Sjaak. Op de heenweg bespreken ze het weekend en de setlist.

De chauffeur heeft macht, die bepaalt welke muziek er speelt, maar iedereen houdt toch van ongeveer hetzelfde. De chauffeur bepaalt ook wanneer de avond ten einde is. In theorie. Vaak is er wat overredingskracht voor nodig.

En dan terug naar Eindhoven. Dan doet de bijrijder zijn best om wakker te blijven, achterin vallen ze meteen in slaap. Eerst naar de repetitieruimte, alles weer uitladen en dan de rest naar huis brengen.

Foto’s Michiel Bles

Slaapspullen

Ze toerden eens vijf dagen door Duitsland en Oostenrijk in de Peu-geot. Het drumstel bleef thuis om plaats te maken voor de slaapspullen. Bij de grens met Oostenrijk zaten de twee mannen voorin. Stom natuurlijk. De één met lang haar, de ander een kale kop. Verdacht, met die volle bus. Werkelijk alles werd gecontroleerd, tot in de sokken. Stonden ze daar alle hele shit weer in- en uit te laden. Uren mee bezig. En in de bergen gingen ze met twintig kilometer per uur omhoog. Daar is de Partner niet voor gebouwd. Volgende keer toch maar een huurbusje.

De Peugeot gaat het binnenkort begeven. De versnellingspook valt uit elkaar, de bekleding is beschadigd door het strakke inpakken, de achterklep weigert soms – de gitaren lagen al eens op de straat toen die openvloog.

Het raampje van de bijrijder kan niet meer open, gelukkig rookt nog maar één persoon. Toch weer zo’n zelfde nieuwe kopen? Noortje: „Het is ongeveer de lelijkste auto ooit gemaakt, maar het blijft geweldig dat alles past. Aan de andere kant: in een nieuwe auto kan misschien wel een reserve-bas of een beschermhoes.”

Foto’s Michiel Bles