Hoe gaat het met de rechtsstaat in Suriname? âHet land leert echt wel van het verledenâ

Posted on December 14, 2023 by admin

Bharti Girjasing heeft het druk. Ze komt net van haar werk, een volle baan, en moet straks door naar iemand van haar Rotary-club die nog is aangeslagen door de recente verkiezingsuitslag in Nederland. Moed inspreken – en krijgen. „Ik was zelf ook wel in shock en dan helpt het om te praten.”

Moed houden in de democratie – het is ook de inzet van haar proefschrift, De Democratische Rechtsstaat Suriname, de ontwikkeling in de periode 1975-2020, waarop ze promoveerde aan de Erasmus Universiteit Rotterdam. Girjasing (34) deed daar haar master bestuurskunde, alweer elf jaar geleden.

Ze studeerde daarna door als buitenpromovendus, want de arbeidsmarkt lonkte ook. Girjasing is sinds vijf jaar werkzaam bij het ministerie van Financiën. Inmiddels is ze daar hoofd van de afdeling Staatsschuld en schatkistbeheer.

Imposante hoeveelheid data

Waarom dan toch promoveren, een plan dat ze al meteen na haar afstuderen opvatte? „Ik vond het wel heel snel voorbij gaan”, zegt ze lachend over haar vierjarige studie. „Helemaal afscheid nemen van de wetenschap kon ik niet.” En er was de betrokkenheid bij Suriname waar Girjasing, geboren in Rotterdam, met haar ouders en broertje van haar achtste tot haar achttiende woonde. Ze keerde in 2007 terug naar Nederland om te studeren.

In haar proefschrift presenteert Girjasing een imposante hoeveelheid data over de ontwikkeling van de democratie in Suriname in drie periodes: de eerste jaren onafhankelijkheid (1975-1980), de periode van militair gezag (1980-1987) en de gestaag herstelde democratie (1987-2021). Ze inventariseerde documenten en interviewde ongeveer zestig mensen: experts en ‘gewone’ Surinamers, jong en oud.

Bronnen vinden was niet altijd makkelijk. „Het was soms wel even zoeken. Zelfs naar de Grondwet van 1975 bijvoorbeeld, de eerste na de onafhankelijkheid. De Memorie van Toelichting kon ik niet vinden in het Nationaal Archief en sommige Handelingen ook niet via het parlement, de Nationale Assemblée. Uiteindelijk kon ik de Memorie achterhalen via een contact dat er zelf over had geschreven.” Een deel van de Surinaamse archieven ging in 1996 verloren bij een grote brand. Girjasing: „De griffier van de Assemblée was heel hulpvaardig, maar moest ook soms zeggen: sorry, dat kunnen we niet meer achterhalen.”

Met ups en downs ging het beter

Wat waren de bevindingen? „Ik onderscheid zeven idealen van een democratische rechtsstaat, van vrijheid van vereniging en vergadering en onafhankelijke informatiebronnen tot kiesrecht en burgerparticipatie. Op zes van die zeven punten ging Suriname in de militaire periode achteruit en is het daarna, met ups en downs, ook weer beter gegaan. Eigenlijk zag je in de militaire periode op één punt verbetering, dat was de burgerparticipatie. Daar werd een zaadje voor geplant met het instellen van volkscomités, al kun je daar verschillend over denken. Ze dienden als ogen en oren van de militairen, maar het effect was ook dat meer mensen een actieve rol kregen en ook innamen.”

Is Suriname al met al dus geen failed state, in de beruchte uitspraak van minister Stef Blok (Buitenlandse Zaken, VVD) uit 2018? „Nee, dat gaat te ver. Je kunt wel spreken van een flawed democracy, een democratie met enkele gebreken en grote uitdagingen. De staatsrechtelijke basis is er. Suriname heeft de benodigde instituties en wettelijke regelingen. In de praktijk is er nog veel te verbeteren maar zie je dat er ook wel degelijk wordt geleerd van het verleden. De Kiesregeling wordt herzien, die geeft nu nog dunbevolkte districten een disproportionele stem in het parlement. En wat ik heel belangrijk vind: de rechterlijke macht heeft zijn onafhankelijkheid bewezen omdat het proces tegen Bouterse doorgang kon vinden toen hij president was en eindigde in een vonnis, al ging het niet zonder slag of stoot. Ik had niet gedacht dat het zo ver zou komen.”

Verlengstuk van de regering

Haar proefschrift mondt uit in een reeks aanbevelingen, zoals versterking van de democratische instituties en aanpassing van het kiesstelsel. „Cruciaal zou ook zijn dat het parlement zich niet langer opstelt als een verlengstuk van de regering. Dat is sinds de onafhankelijkheid nauwelijks veranderd. Parlementariërs moeten zich bewust zijn van hun verantwoordelijkheden en welke checks and balances zij moeten benutten om hun onafhankelijke rol te vervullen.”

Over de effecten van de traditionele etnische politiek in Suriname, met partijen die de staat vooral zien als een middel om de eigen achterban te bedienen met geld en banen, is veel geklaagd. Is Girjasing niettemin hoopvol? „Zeker!” Ze put hoop uit haar generatie, jongeren die minder belast zijn door het verleden, wereldwijzer zijn en meer naar buiten treden dan vorige generaties.

Maar, ter relativering: „Heel veel zal afhangen van de economie. Het is economisch nog nooit echt goed gegaan met Suriname. Als mensen drie banen hebben en nog niet kunnen rondkomen, is vrijheid van meningsuiting niet het eerste waar ze zich zorgen over maken.” De corruptie in het land, en de ondermijnende invloed van de drugsmaffia, liet ze bewust buiten beschouwing. „Het is moeilijk om daar empirisch onderzoek naar te doen en een causaal verband te leggen met effecten op de democratie.”

In maart reist Girjasing naar Suriname, met exemplaren van haar proefschrift op zak. „Het mooiste zou natuurlijk zijn als mijn aanbevelingen worden uitgevoerd. Het voelt nog niet af. Ik zou er trots op zijn mijn steentje te hebben bijgedragen, hoe klein ook, aan de verdere ontwikkeling van de democratie in Suriname.”

Leeslijst

Aan de vooravond van de derde oorlogswinter vervliegt langzaam de Oekraïense hoop dat de bezette gebieden nog kunnen worden bevrijd

admin
November 18, 2024
0

Uit het niets stonden de Russen vorige week ineens in de buitenwijken van Koepjansk. Met een bliksemaanval verraste een compagnie met een tank, enkele infanteriegevechtsvoertuigen en een mijnopruimingsmachine de verdedigers van het frontstadje in de regio Charkiv.

Om de verwarring te vergroten, hadden sommige Russische aanvallers zich in een Oekraïens uniform gestoken. Ruim vier kilometer terrein hadden ze overbrugd voordat ze werden tegengehouden. De Russische aanval werd nog dezelfde dag afgeslagen, volgens de Oekraïense legerwoordvoerder Andri Kovalev, maar het incident toonde aan hoe snel de opmars kan gaan aan de vooravond van de derde oorlogswinter in Oekraïne.

Duizend dagen na het begin van de massale Russische inval zijn er voor de Oekraïners nauwelijks lichtpuntjes te vinden in de oorlog. Bijna overal langs de frontlijn zijn de Russen in het offensief, met name in de Donbas. Van Voehledar in het zuiden tot Koepjansk in het noorden: de frontlijn schuift over een breedte van zo’n tweehonderd kilometer steeds verder naar het westen. Hier is de Oekraïense strategie al een jaar lang tijd winnen, langzaam terugtrekken en ondertussen zoveel mogelijk schade toebrengen aan Russische troepen en materieel.

Ondanks lichte verbeteringen aan Oekraïense kant, en ondanks kolossale verliezen aan Russische zijde, heeft Moskou nog altijd een overmacht als het gaat om mankracht, materieel en munitie. Door de aanhoudende Russische druk lijkt de val van belangrijke Oekraïense knooppunten als Tsjasiv Jar, Toretsk en Pokrovsk slechts een kwestie van tijd.

**De frontlijn** van de oorlog in Oekraïne.

Uitgerekte frontlinies

Mogelijkheden tot een Oekraïens tegenoffensief, zoals in de zomer van 2023, lijken lang vervlogen, al verraste Kyiv in augustus met een inval in de Russische regio Koersk. Maar sommige militaire analisten betwijfelen of dat de positie van Oekraïne heeft versterkt; elite-eenheden die actief zijn in Koersk, kunnen niet worden ingezet in de Donbas. Bovendien zijn de Oekraïense posities verder uitgedund doordat de frontlijn langer is geworden.

Met dat sombere verloop van de afgelopen twaalf maanden sijpelt langzaam ook de Oekraïense hoop weg dat de Russische indringers – in elk geval op afzienbare termijn – nog kunnen worden teruggedrongen tot buiten de officiële landsgrenzen, van de Krim in het zuiden tot Charkiv in het noorden.

Mobilisatie werd steeds meer gezien als een enkele reis, waarbij de militaire dienst alleen kon worden beëindigd door te sterven of invalide te raken.

Oleksandr Danyljoek
Militair analist

Ondanks de grote hoeveelheden wapens en munitie die Oekraïne van zijn bondgenoten krijgt, slaagt Kyiv er maar niet in de oostelijke frontlinie te stabiliseren. Een tekort aan manschappen voor de Oekraïense strijdkrachten is een belangrijke oorzaak, schreef de Oekraïense militaire analist Oleksandr Danyljoek recent voor het Royal United Services Institute (RUSI), een Britse defensiedenktank. In 2022 en 2023 konden gesneuvelde en gewonde Oekraïense militairen nog worden vervangen dankzij een constante mobilisatie van gemotiveerde rekruten, eind vorig jaar stokte dat proces.

Militaire dienst als enkele reis

Volgens Danyljoek daalde na het mislukte zomeroffensief het besef in dat de oorlog jaren kon gaan duren. „Mobilisatie werd steeds meer gezien als een enkele reis, waarbij de militaire dienst alleen kon worden beëindigd door te sterven of invalide te raken.” Na twee jaar oorlog werd de militaire dienst steeds meer „beschouwd als slavernij, en niet als een tijdelijke, zij het zeer zware, plicht”.

De Oekraïense regering wachtte vervolgens nog maanden met een nieuwe mobilisatiewet, waardoor vrijwel alle Oekraïense fronteenheden met ernstige tekorten kampen. „Kyiv moet zijn disfunctionele systeem voor rekrutering en militaire training verbeteren”, schreef de Britse oorlogsanalist Jack Watling van RUSI in oktober.

Cynisch genoeg verliezen de Russen vermoedelijk veel meer militairen op het slagveld – op dit moment ruim 1.500 man per dag. Maar de Russische bevolking is ruim vier keer zo groot en mede door enorme salarisverhogingen in het leger blijven tot nu toe voldoende rekruten zich aanmelden om de doden, gewonden en vermisten te vervangen.

Asymmetrische oorlog

Een andere oorzaak van de benarde Oekraïense positie is de asymmetrie. Terwijl Moskou alles wat los en vast zit bombardeert en bestookt in Oekraïne, waaronder talloze burgerdoelen en de elektriciteitsvoorziening, hebben de Oekraïense strijdkrachten tal van beperkingen opgelegd gekregen van hun westerse bondgenoten. Zo mocht Oekraïne tot afgelopen zondag met geavanceerde westerse raketten als de ATACMS geen militaire doelen aanvallen op Russische bodem. Gevechtsvliegtuigen, vliegvelden, munitiedepots, commandoposten, luchtverdediging en raketinstallaties in Rusland bleven daardoor nagenoeg onaantastbaar. Als gevolg van die vrijheid kon de Russische luchtmacht vrijwel ongehinderd aanvallen uitvoeren op Oekraïense posities aan het front, die in veel gevallen simpelweg kapot werden gebombardeerd. Vechten met één hand op de rug, noem Kyiv dat al maanden.

Zondag willigde de Amerikaanse president Biden het Oekraïense verzoek om die beperking op te heffen eindelijk in, maar de vraag is hoe effectief Kyiv nu nog kan zijn. Moskou heeft zich bijna een jaar voorbereid op dit scenario; veel potentiële doelwitten zullen zijn verplaatst. De verwachting dat Bidens instemming het verloop van de oorlog ineens zal veranderen, lijkt daarom onrealistisch.

Westen is te afwachtend

Volgens militair analist Watling van RUSI begint de tijd te dringen voor het Westen. „Als de internationale bondgenoten van Oekraïne wachten op veranderingen die buiten hun controle liggen voordat zij actie ondernemen, zoals zij nu lijken te doen, vergroten zij de kans op falen”, schreef hij vorige maand.

De komende maanden zullen cruciaal zijn voor het verdere verloop van de oorlog, zo is de verwachting. Op 20 januari keert Donald Trump terug in het Witte Huis – en zowel Moskou als Kyiv zal er alles aan doen om de eigen positie zo sterk mogelijk te maken voor die machtswisseling. Wat Trump voor hen in petto heeft, is ongewis. Maar niemand twijfelt eraan het de oorlog kan doen kantelen.

Vrouwelijke 17de-eeuwse kolonialist Maria van Aelst krijgt in toneelbewerking weinig verdieping

admin
November 18, 2024
0

Er is een meme die vaak opduikt in de context van Amerikaans imperialisme en oorlogszucht. Op de tekening zien we een man en een vrouw met een Arabische achtergrond, in een bergachtig gebied. In de lucht hangen drie vliegtuigen met de Amerikaanse vlag erop, die bommen boven het landschap loslaten. De man kijkt met een blik van verwondering naar boven en zegt: „They say the next ones will be sent by a woman!” De vrouw slaat haar ogen neer en antwoordt: „Really makes you feel like you’re part of history.”

Ik moest aan de satirische cartoon denken bij het zien van De mannen van Maria, de theaterbewerking van de gelijknamige roman van Anneloes Timmerije. De voorstelling is een initiatief van actrice Anna Drijver, die tevens de hoofdrol speelt, en werd aangekondigd met dezelfde heldhaftige publiciteitstekst als het boek: „Het waargebeurde verhaal van een vrouw die in een bikkelharde tijd zag wat haar mogelijkheden waren, haar eigen weg koos en deed wat geen enkele vrouw voor haar had gedaan.” Expres of per ongeluk word je als kijker zo op het verkeerde been gezet. Wat hoofdpersonage Maria van Aelst namelijk heeft ‘gedaan’ is, zo blijkt uit de voorstelling: in het begin van de zeventiende eeuw net zo’n gruwelijke kolonisator van het latere Indonesië worden als de mannen om haar heen.

**Anna Drijver** in de voorstelling ‘De mannen van Maria’.

Eenzijdig perspectief

Toneelschrijver Maxine Palit de Jongh traceert in haar bewerking hoe Van Aelst van slachtoffer van het patriarchale systeem zélf tot dader werd. Als meisje wordt ze naar ‘de Oost’ verscheept als ‘volksplanter’: ze wordt op een ‘meisjesmarkt’ geveild aan de hoogste bieder om Batavia met witte kinderen te kunnen bevolken. Als haar eerste echtgenoot overlijdt, zet ze via een zaakwaarnemer een eigen handel in sieraden op, en laat zich in haar huishouden ondersteunen door enkele tot slaaf gemaakte vrouwen. Haar gruwelijkste daden komen voort uit haar seksistische indoctrinatie: omdat haar is ingepeperd dat haar enige bestaansrecht als vrouw voortkomt uit haar rol als moeder, drijft haar kinderloosheid haar tot het ontvoeren van de dochter van een van haar dienstmeisjes.

Hoewel Palit de Jongh twee passages heeft toegevoegd waarin dieren aan het woord zijn, als metaforen voor het land dat de Nederlanders exploiteren, blijft het eenzijdige perspectief van Van Aelst dominant in de voorstelling. Haar gebrek aan introspectie levert voor een hedendaagse theatervoorstelling onoverkomelijke problemen op: ze is in haar slaafse hunkering naar weelde, huwelijk en moederschap een voorspelbaar product van haar opvoeding en omgeving en wordt nooit een interessant individu. De conventionele spelregie van Olivier Diepenhorst biedt ook geen verdieping: het spel van Drijver toont weinig tegenkleur ten opzichte van de emoties die al in de tekst besloten liggen en neigt in haar portrettering van de personages die Van Aelst tegenkomt naar karikatuur.

Vanwege het gebrek aan opvallende regiekeuzes blijft onduidelijk wat Drijver nu precies zo interessant vond aan dit verhaal, en waarom ze het naar het toneel wilde brengen. De spanning tussen proto-feminisme en kolonialisme is te zwak uitgewerkt om te beklijven, waardoor je als kijker lang voor het einde je aandacht verliest.

Vogelgriep laait op bij Puttense kippenboerderij: ‘Zware klap’

admin
November 18, 2024
0

Laatste update:

14:27

Nederland was bijna een jaar lang vogelgriepvrij, maar in een biologisch leghennenbedrijf in het Gelderse Putten is het virus weer ontdekt. Om verdere verspreiding te voorkomen gaat de Nederlandse Voedsel- en Warenautoriteit (NVWA) de circa 23.000 kippen van het bedrijf ruimen. Dat meldt de Rijksoverheid maandag. De laatste uitbraak dateert van vorig jaar december.

Vogelgriep is net als het coronavirus een zoönose, een ziekte die zowel dieren als mensen kan treffen. Overigens worden kippen van het merendeel van de honderd varianten niet meer ziek. Vooral wilde vogels (als zwanen, ganzen en eenden) nemen het virus mee naar Nederland en dragen het virus bijvoorbeeld over via poep of veren. Het eten van eieren van besmette vogels is voor mensen niet gevaarlijk.

De uitbraak komt niet als een verrassing voor BBB-minister Femke Wiersma (Landbouw, Visserij, Voedselzekerheid en Natuur). „Dat dit vroeg of laat zou gebeuren, wisten we, maar het blijft ingrijpend”, schrijft ze op haar X-kanaal. „Ik kan mij voorstellen dat dit een zware klap is voor de betrokken pluimveehouder. We nemen passende maatregelen en houden de situatie nauwlettend in de gaten.”

Screening

De NVWA gaat de dertien pluimveebedrijven die in een zone van drie kilometer van de plek van de uitbraak liggen, klinisch screenen. Vervolgens zal de Gezondheidsdienst voor Dieren (GD) de betreffende boerderijen monitoren. Zo worden er bijvoorbeeld monsters van kadavers onderzocht en blijft de dienst contact houden met de bedrijven.

De 58 pluimveebedrijven die in een straal van tien kilometer liggen, mogen van de overheid geen „pluimvee en broed- en consumptie-eieren” vervoeren. Ook mag er geen mest van vogels en gebruikt strooisel worden afgevoerd. Bedrijven die naast vogels ook ander vee hebben, mogen ook niet de mest en het strooisel van andere dieren en dierlijke producten afvoeren.

LTO

De genoemde lokale maatregelen moeten verspreiding van de vogelgriep naar andere delen van het land voorkomen. Verder moet pluimvee in de buurt van Putten worden opgesloten in een hok en moeten hobbykippen worden afgeschermd, om de kans op contact tussen wilde besmette vogels en gehouden vogels te verkleinen. De NVWA gaat ook na of er producten of pluimvee van en naar de Puttense boerderij zijn vervoerd in de periode vóór de melding.

Boerenorganisatie LTO roept op tot een „onmiddellijke” landelijke ophokplicht, zo reageerde de organisatie maandagmiddag na bekendmaking van het nieuws uit Putten. „We zitten vanwege de vogeltrek in een risicovolle periode en zien ook besmettingen in omringende landen.”