De handen in de zij, onder de witte pet een intens tevreden glimlach. Als een veldheer overziet Paul van Ass hoe de Nederlandse hockeysters met 3-0 voor staan tegen Argentinië in de halve finale van de Olympische Spelen. De bondscoach geniet halverwege het vierde kwart zichtbaar van zijn ploeg, hoewel de zoveelste vloeiende aanval geen vierde doelpunt oplevert. Dit moet zijn wat Van Ass bedoelt als hij steeds weer over „bevrijding” spreekt. Weg met de druk van het favoriet zijn. Gewoon hockeyen.
De Nederlandse vrouwenploeg staat na de overwinning op Argentinië voor de zesde keer op rij (en de zevende keer in totaal) in de olympische finale, vrijdagavond om acht uur tegen de winnaar van de andere halve finale tussen België en China. In 1984, 2008, 2012 en 2021 pakte Oranje het goud. Gezien de overmacht waarmee de regerend Europees en wereldkampioen de halve finale won van rivaal Argentinië, is de kans op een vijfde olympische titel niet denkbeeldig. Van begin- tot eindsignaal was de wedstrijd onder controle. Van Ass kreeg wat hij wilde, op het juiste moment.
‘Lose Yourself’ van rapper Eminem had de bondscoach (63) voor de halve finale gedraaid in de kleedkamer van het met Nederlandse supporters afgevulde Yves de Manoir-stadion iets ten westen van Parijs. „One shot, one opportunity”, waren de woorden in het nummer waar het voor hem om draaide, vertelde Van Ass vooraf bij de NOS. De onrust van de spanning van olympisch knock-outhockey weten te beteugelen en omzetten in kalmte. „En vanuit daar de juiste momenten kiezen om helemaal los te gaan.”
Lees ook
Weer goud, maar dan ‘bevrijd’ – gaat dat lukken voor de hockeysters?
Inzakken en tegenhouden
De Nederlandse vrouwen openden de halve finale gedegen maar zonder spektakel. Goede acties op het middenveld, harde passes van links naar rechts. Maar Argentinië gaf aanvankelijk weinig weg. Eind december verloren ‘Las Leonas’ in eigen huis twee keer dik van Nederland in de Pro League (4-1 en 7-1). Ook op de Spelen in Parijs maakte de ploeg van coach Fernando Ferrara nog weinig indruk. Dus werd hun aanvallende speelstijl in de halve finale tegen Nederland ingeruild voor inzakken en tegenhouden.
Van Ass benadrukte tussen het eerste en tweede kwart dat zijn ploeg snel terug moest blijven sprinten na balverlies. Op de werklust was niets aan te merken. Nederland verdedigde met overgave en werd met een surplus aan bewegelijkheid en techniek steeds gevaarlijker in de aanval. Na 21 minuten vond Renée van Laarhoven met een splijtende pass een gaatje in de Argentijnse verdediging. Luna Fokke nam op rechts uitstekend aan en sprintte alleen op de keeper af. Harde backhand met rechts en de ban was gebroken: 1-0.
„Naarmate het toernooi vordert kom ik steeds meer los”, jubelde de 23-jarige middenvelder van Kampong na afloop bij de NOS. „Ik ben vrijer in mijn hoofd. Je weet waar je moet lopen, je weet waar je moet vrijstaan.” Ook in de tweede treffer, nauwelijks vijf minuten later, had Fokke een belangrijke rol. Na een vlotte aanval op links, zette ze strak voor in de ruimte die ze zag in de Argentijnse cirkel. Daar dook precies op tijd Laura Nunnink op om de bal binnen te tikken. „Ik had het vooraf nog tegen haar gezegd: ga die cirkel nou een keer in en ga gewoon scoren.”
Perfecte strafcorner
Langs de kant zag Van Ass dat het goed was. „We controleren het rustig achterin en pakken onze momenten”, sprak hij halverwege voor de tv-camera. „Als we dit volhouden, ziet het er goed uit.” Acties op het middenveld – vooral de bewegelijke Felice Albers was een plaag voor de Argentijnen – passes op maat in de ruimte. Vloeiend hockey, zoals tot nu toe dit olympisch toernooi nog weinig te zien was van Oranje. En dan is er altijd nog een perfecte strafcorner, waaruit Jibbi Jansen al na vijf minuten in de tweede helft de wedstrijd besliste: 3-0, haar achtste treffer dit toernooi.
In het laatste kwart moest Nederland de Argentijnen nog wel een aantal strafcorners toestaan, maar tot scoren kwamen Las Leonas niet. Veelzeggend was het beeld van aanvaller Lara Casas, die minuten na haar wissel nog zat te hijgen op de bank. Overgekookt door een superieure tegenstander. „Het was een wedstrijd waarin we met heel veel lef en durf hebben gespeeld”, zei captain Xan de Waard na afloop. „We hebben echt gedomineerd. Dit was de beste wedstrijd van het toernooi, dat kun je wel stellen.”
Is Nederland, dat Joosje Burg met een blessure aan het gezicht zag uitvallen, klaar voor de finale? De Waard: „We voelen veel druk van buitenaf, maar we zijn hier maar voor één ding. We weten ook dat als het niet makkelijk gaat, dat we dan moeten strijden. Als we nog één stapje zetten, dan zijn we er helemaal klaar voor.”
