Het spook van de doodgeschoten Nahel waart rond in de rechtbank van Nanterre

Posted on July 12, 2023 by admin

N.B. Het kan zijn dat elementen ontbreken aan deze printversie.

Reportage

Rellen Nanterre Ook in de rechtszaal zijn de spanningen tussen de politie en jonge inwoners van de Parijse voorsteden voelbaar. „Met alles wat er is gebeurd, ga ik echt geen agent slaan.”

Floor Bouma

12 juli 2023 om 11:52

Leestijd 5 minuten

Sinds de rellen in Frankrijk in de afgelopen weken zijn honderden jongeren tijdens snelrechtzittingen veroordeeld, vaak tot zware straffen. — **Sinds de rellen in Frankrijk** in de afgelopen weken zijn honderden jongeren tijdens snelrechtzittingen veroordeeld, vaak tot zware straffen. Foto Yoan Valat/EPA

De 18-jarige Victoire M. is een grote jongen met een rond gezicht. Hij moet een beetje bukken om bij de microfoon te komen waarmee hij zich verstaanbaar kan maken vanuit de glazen verdachtenbox. Zijn in een sportvest gestoken schouders hangen. Zijn donkere ogen schieten van de rechter, naar zijn advocaat, naar zijn moeder, die zit te huilen op een bankje voor bezoekers. Op zijn gezicht verschijnt soms een wat verwarde blik als hem een juridische vraag wordt gesteld.

Victoire staat deze warme maandagmiddag in de rechtbank van de Parijse voorstad Nanterre terecht voor zijn aandeel in de dagenlange rellen na de dood van de 17-jarige Nahel, op 27 juni doodgeschoten door een politieagent toen hij doorreed bij een controle. Victoire wordt ervan verdacht in de nacht van 29 juni in de voorstad Montrouge stenen te hebben gegooid naar agenten en een restaurant. Ook heeft hij volgens het OM scooters in brand gestoken. Hij droeg een masker in de hoop niet herkend te worden.

De tiener – een zwarte jongen, opgegroeid in een eenoudergezin, meerdere keren veroordeeld voor stelen en oplichting – erkent dat hij de stenen heeft gegooid. „Om me te amuseren”, geeft hij als uitleg. „Iedereen was buiten en deed maar wat.” Als de rechter doorvraagt zegt Victoire: „Ik dacht niet dat ik de agenten zou raken, en ik heb ze ook niet geraakt. (…) Het was een soort oorlogje. We wilden de politie bang maken.” Nu heeft hij spijt: „Na één dag in detentie wist ik al dat het niet goed was. De agenten in de gevangenis hebben me uitgelegd dat niet alle agenten slecht zijn.” Aan het einde van zijn pleidooi zegt hij zachtjes tegen de rechter: „Ik hoop dat ik u heb overtuigd”. Zijn advocaat grinnikt.

Hoge straffen voor rellen

Sinds de rellen van afgelopen weken zijn honderden jongeren in Frankrijk in dit soort snelrechtzaken veroordeeld. Op zittingsdagen waarop zo tien of meer zaken worden behandeld, krijgen ze boetes en maanden- of zelfs jarenlange celstraffen opgelegd voor stelen, geweldpleging, vernieling en opruiing. Ook minderjarige relschoppers en mensen zonder strafblad krijgen relatief hoge straffen – een echo van de oproep van minister van Justitie Éric Dupont-Moretti die vroeg om „forse straffen voor degenen die de eigendommen van eerlijke werkende mensen en de openbare diensten plunderen”.

Lees ook: ‘Franse agenten kregen te horen: je mag sneller schieten en je zal niet vervolgd worden. Dat gedrag zie je nu terug’

Ook in rechtszaken die niet direct over de rellen gaan, waart het spook van Nahel. Zo behandelt de rechtbank van Nanterre later op maandag een zaak waarin een jong stel terechtstaat voor onder meer ‘rebellie’ en het uitschelden en met de dood bedreigen van agenten tijdens een verkeerscontrole. Khadidiatou D. (21) en Noufou K. (21) zijn onlangs getrouwd; zij is drie maanden zwanger. Hij heeft een lang strafblad gevuld met vergrijpen als inbraak, zij is nog nooit in aanraking geweest met justitie.

Het koppel werd afgelopen donderdag aangehouden in Bagneux, een andere Parijse voorstad. Noufou reed zonder rijbewijs en wisselde gauw van plek met zijn vrouw – die wel een rijbewijs heeft – toen de politie kwam. Er ontstond een conflict omdat Noufou te lang deed over uitstappen (volgens hemzelf omdat hij zijn schoenen nog moest aandoen). Volgens de politie begon Khadidiatou „hysterisch te schreeuwen” – op videobeelden is te horen dat ze naar de agenten roept: „Hij stapt uit! Hij stapt uit”.

Zij gilde naar eigen zeggen zo omdat de agenten tegen haar hadden gezegd dat ze haar „een klap zouden geven” en zouden taseren. Daarna zouden de agenten haar hardhandig tegen de grond hebben gewerkt, waar ze met kapotte kleren eindigde (volgens de agenten weigerde ze zich te laten boeien en ging ze zelf op de grond zitten). Hierbij noemde ze een van de agenten connard, klootzak. Volgens de politie voegde ze daar „stel klootzakken, laat je anaal neuken, stel klote-agenten” aan toe – zij ontkent dit.

**Oproerpolitie in Nanterre** in de dagen na de dood van Nahel, die door agenten werd doodgeschoten bij een verkeerscontrole.
Foto Geoffroy Van der Hasselt/AFP

Noufou stelde zich agressiever op. „Ik ken keufs (smerissen) maar jij bent echt een groot stuk stront”, zei hij. En: „Ik zweer het op de Koran, ik ga je iets aandoen. (…) Ik ken nu je kop, ik ga je doden.” Volgens de agenten heeft hij hen ook geslagen en geschopt. Noufou ontkent geweld te hebben gebruikt, maar geeft toe dat hij de bedreigingen heeft geuit. Dat kwam, zo zegt hij vanuit de verdachtenbox, omdat er iets knapte omdat de agenten zijn zwangere vrouw zo hardhandig aanpakten.

„Ik was bang, wat er gebeurde leek zo op wat er met Nahel is gebeurd”, zegt Khadidiatou op de gang voorafgaand aan haar zaak – anders dan haar man is ze op vrije voeten. Ook haar advocaat vraagt de rechter de „actuele context” mee te wegen. „Een meisje dat nog nooit in aanraking is geweest met politie wordt benaderd door een overbewapende politie-agent. En er is net iemand omgekomen bij zo’n controle. Iemand die op hen lijkt. Natuurlijk is ze gechoqueerd.” Ook Noufou verwijst naar wat er nog geen twee weken eerder gebeurd was. Gevraagd naar de beschuldiging van geweld, zegt hij: „Met alles wat er is gebeurd, ga ik echt geen agent slaan.”

Lees ook: Jongeren in Nanterre zien geen andere oplossing meer dan ‘dingen in brand te steken’

Voelbare spanning

De waarheid zal in het midden liggen. Maar de zaken tonen hoe hoog de spanningen zijn opgelopen tussen jongeren van kleur die in de Franse voorsteden wonen en de politie. Spanningen die al decennia bestaan en om de zoveel jaar oplaaien als er wéér een jongere van kleur omkomt door politiegeweld. Twee weken na de dood van Nahel is het op straat rustig, maar het broeit onder het oppervlak. Zodra er weer een video verschijnt van een hardhandige arrestatie vlamt het weer op. Afgelopen weekend nog ontstond onrust nadat beelden uitkwamen waarop te zien is hoe Youssouf Traoré, de broer van de bij een arrestatie omgekomen Adama Traoré, ruw wordt getackelt door agenten bij een verboden mars ter nagedachtenis van zijn broertje.

De kloof tussen politie en jonge inwoners van de buitenwijken is ook in de rechtbank te voelen. Als een beveiliger en later een goed gecoiffeerde advocate in slaap sukkelen na de zoveelste rechtszaak, zegt niemand iets. Maar als Khadidiatou haar hoofd ten ruste legt op het bankje voor haar, komt meteen een agent op haar af: „Niet in slaap vallen!”. Terwijl de advocaten en de verslaggever hun flesjes drinken mee mogen nemen in de zaal, wordt een in joggingpak gestoken familielid van een verdachte gesommeerd zijn flesje buiten te zetten. Een agent vraagt een jonge, zwarte man: „Bent u verdachte?”, terwijl hij komt voor de rechtszaak van de broer van een vriend. De (witte) verslaggever wordt gevraagd of ze advocaat is.

Naarmate de dag vordert – uiteindelijk zullen van 13.30 uur tot middernacht zaken behandeld worden – trekken de verdachten die op vrije voeten zijn en de aanwezige naasten naar elkaar toe. Op de gang delen ze verhalen over hardhandige arrestaties, over denigrerende opmerkingen van agenten, over het racisme dat ze dagelijks ervaren. „En dit moet het land zijn van de mensenrechten”, zegt een jongen schamper. Het delen verbroedert. En vergroot de kloof.

Lees ook: Dood Franse tiener door politiekogel leidt tot woedende reacties

Uitspraken

Over de zaak van Victoire M. hoeft de rechter niet lang na te denken. Na een kort beraad zegt hij dat niet is bewezen dat de tiener scooters in brand heeft gestoken. Wel is hij schuldig aan het gooien van stenen. Hij krijgt een boete, tien maanden voorwaardelijke gevangenisstraf en een taakstraf. Zowel Victoire als zijn moeder lijkt niet precies te begrijpen wat zo’n travail d’intérêt général inhoudt – zijn advocaat gebaart dat ze het zo uitlegt op de gang.

Over Khadidiatou D. en Noufou K. moet de rechter langer nadenken – na drie kwartier is hij eruit. Ze krijgen allebei een boete van een paar honderd euro. Noufou wordt niet veroordeeld voor geweldpleging, wel voor de doodsbedreigingen. Hij krijgt achttien maanden celstraf, waarvan acht voorwaardelijk. De andere tien mag hij uitzitten met een enkelband. „Ik heb spijt”, zijn Noufous laatste woorden in de zaal. „De spanningen zijn te snel opgelopen.”

Oranje na ruime zege op Hongaren naar kwartfinales Nations League

admin
November 16, 2024
0

Het Nederlands elftal heeft zich verzekerd van een plek bij de laatste acht landen van de Nations League. De ploeg van bondscoach Ronald Koeman rekende in de Johan Cruijff ArenA af met directe concurrent Hongarije (4-0) en kan daardoor de tweede plaats achter het al geplaatste Duitsland niet meer ontgaan. De kwartfinales van de Nations League zijn in maart.

Met de zege revancheerde Oranje zich ten dele van de vorige interlandperiode, met een gelijkspel bij Hongarije (1-1) en een kansloze nederlaag (ook al werd het maar 1-0) bij Duitsland. Ook na het thuisduel met Hongarije valt er nog genoeg te verbeteren. Nederland gaf, met name in het eerste deel van de wedstrijd, veel ruimte en kansen weg.

Koeman begroette Frenkie de Jong na een afwezigheid van ruim een jaar terug in zijn basiselftal. Samen met Ryan Gravenberch en Tijjani Reijnders vormde de speler van FC Barcelona het middenveld. De bondscoach voerde daarnaast twee opmerkelijke wijzigingen door. Niet Brian Brobbey of Joshua Zirkzee startte in de spits, maar Wout Weghorst. Jan Paul van Hecke kreeg om zijn opbouwende kwaliteiten naast aanvoerder Virgil van Dijk de voorkeur boven Stefan de Vrij in het centrum van de verdediging.

Uitgerekend Van Hecke stond in de derde minuut met balverlies bijna aan de basis van een vroege achterstand. András Schäfer kopte maar net over. Een aantal minuten later onderbrak de scheidsrechter het duel, omdat de Hongaarse assistent-trainer Ádám Szalai onwel werd. Na verlening van eerste hulp bleek hij even later „stabiel en bij bewustzijn” en ging Szalai voor verder onderzoek naar het ziekenhuis.

Twee strafschoppen

Oranje opende direct na de hervatting de score uit een strafschop van Weghorst, na hands van Tamás Nikitscher (1-0). Kort voor rust kreeg Nederland opnieuw een penalty, nu voor een lichte overtreding op Donyell Malen. Cody Gakpo nam de strafschop dit keer en schoot hard raak: 2-0.

Na rust kwam Hongarije er nog een paar keer uit, maar verder was het vooral de ploeg van Koeman die op jacht ging naar meer doelpunten. Denzel Dumfries schoot met een diagonaal schot in de 64e minuut fraai raak (3-0). Koeman wisselde De Jong halverwege de tweede helft voor Teun Koopmeiners, die daarmee ook na lange afwezigheid zijn rentree maakte bij Oranje. Koopmeiners scoorde al snel (4-0). Ook PSV’er Noa Lang keerde als invaller weer terug als international.

Nieuwe mpox-variant nu ook in VS opgedoken

admin
November 16, 2024
0

In de Verenigde Staten is de nieuwe variant van mpox opgedoken. Dat meldt de Amerikaanse gezondheidsdienst CDC zaterdag. Het gaat om de zogenoemde clade 1b-variant van mpox, die al maanden rondgaat in Congo, Burundi, Kenia, Rwanda en Oeganda. De VS zijn het zesde land buiten Afrika waar de nieuwe variant van mpox, eerder bekend als apenpokkenvirus, is vastgesteld.

Het gaat om een persoon in Californië die onlangs vanuit Oost-Afrika naar de VS was gereisd en milde klachten had. Hij of zij werd direct na terugkeer in de VS behandeld en zit sindsdien thuis in quarantaine. Volgens de gezondheidsdienst blijft het risico van het virus „voor het publiek laag”.

Van mpox bestaan twee varianten. Groep 1 komt oorspronkelijk uit Congo, groep 2 uit West-Afrika. Van deze laatste variant worden mensen over het algemeen minder ziek.

Deze zomer riep de Wereldgezondheidsorganisatie (WHO) de internationale noodtoestand uit vanwege het nieuwe mpox-type, dat met name de bevolking van Congo hard treft. Zeker duizend inwoners zijn inmiddels al aan het virus gestorven. Er zijn daar tot nu toe dertigduizend besmettingen geregistreerd. De WHO vroeg andere landen vaccins te doneren. Voor de campagne zijn naar verwachting zo’n tien miljoen vaccins nodig.

Vaccinatie

Begin oktober kwam de vaccinatiecampagne in Congo op gang. Volgens sommige gezondheidsfunctionarissen stabiliseert het aantal mpox-gevallen in het Afrikaanse land, een mogelijk teken dat de epidemie aan het afnemen is.

Volgens de WHO werden in Congo de afgelopen weken wekelijks ongeveer 200 tot 300 besmettingen gemeld. In juli waren dat er nog bijna 400 per week. Maar volgens de WHO wordt slechts 40 tot 50 procent van de vermoedelijke infecties officieel vastgesteld en blijft het virus zich verspreiden in delen van het land.

De Afrikaanse gezondheidsdienst schat dat Congo minstens 3 miljoen mpox-vaccins nodig heeft om het virus te stoppen, en dat er nog eens 7 miljoen nodig zijn voor de rest van Afrika. Tot nu toe hebben de WHO en andere landen 900.000 vaccins toegewezen aan negen Afrikaanse landen die getroffen zijn door het virus. Ze verwachten dat er tegen het einde van dit jaar 6 miljoen vaccins beschikbaar zullen zijn.

Debat

In de Tweede Kamer ontstond eerder dit jaar debat over het al dan niet leveren van mpox-vaccins. Minister Fleur Agema (Zorg, PVV) wilde dat Nederland zelf een „veilige voorraad” van 100.000 vaccins had voor als Nederland met een mpox-uitbraak te maken krijgt.

De Kamer wilde, net als het RIVM en de eigen ambtenaren van het ministerie van VWS, dat Agema 13.200 van de 100.000 vaccins aan Afrika zou geven. Acht Kamerfracties – inclusief coalitiepartij NSC – dienden een motie in om 13.200 vaccins per direct in te zetten in de getroffen gebieden in Afrika”. De motie werd door een meerderheid van de Kamer aangenomen.

Niet sussen, maar juist een flinke schep erbovenop: het kabinet-Schoof kiest voor polarisatie

admin
November 16, 2024
0

Maar liefst vijftien keer herhaalde premier Dick Schoof op vrijdagavond laat de zorgvuldig gekozen formulering dat er „in de fracties en in het kabinet geen sprake was of is van racisme”. Zojuist was staatssecretaris van Toeslagen, Nora Achahbar (NSC), vertrokken uit het kabinet. Zij had aanstoot genomen aan de manier waarop binnen het kabinet gepraat wordt over mensen met een migratieachtergrond. Er was, vertellen bronnen, in racistische termen over Marokkaanse of islamitische Nederlanders gepraat.

Voor Nora Achahbar, het enige kabinetslid van Marokkaanse komaf, waren de gebruikte termen reden om op te stappen. Met haar viel het kabinet bijna ook. NSC’ers verklaarden zich solidair met haar. Andere kabinetsleden eisten juist dat het verwijt van racisme „van tafel” moest. Uiteindelijk slikte NSC haar bezwaren in en suste Schoof de gemoederen bij de andere fracties door iedereen vrij te pleiten van racisme.

In de brief die Achahbar kort na haar aftreden op haar – inmiddels verwijderde – Instagram-pagina plaatste, ging het niet over racisme. Die brief ging over „de polariserende omgangsvormen van de afgelopen weken”. Schoof maakte dit verwijt meteen klein: hij zei dat Achahbar het had over polarisatie in de samenleving en in de Tweede Kamer. Dus niet in het kabinet. Maar bronnen rondom Achahbar bevestigen dat ze dat wel degelijk bedoelde.

‘Vijandgedreven politiek’

En daarmee raakt Achahbar de kern van de zaak. Het kabinet-Schoof wijkt af van voorgaande kabinetten, door, zoals bijzonder hoogleraar polarisatie en veerkracht Hans Boutellier (Vrije Universiteit) het noemt, aan „vijandgedreven politiek” te doen. Dat betekent, zegt hij, „dat een bepaalde groep als vijand wordt beschouwd, en onderdeel wordt gemaakt van het politieke debat. Donald Trump bedrijft deze politiek, en de PVV van nature ook, met de islam of met Marokkaanse Nederlanders als doelwit. En zodra je een groep als vijand hebt aangewezen, is de volgende vraag: hoe gaan we die vijand bestrijden? De ‘minder minder’-uitspraak van Wilders was een klassiek voorbeeld hiervan.”

Polarisatie, volgens Boutellier „gemobiliseerde vijandschap”, bestaat al geruime tijd in de samenleving. Groepen burgers beschouwen andere groepen als hun vijand. Maar nu de radicaal-rechtse PVV de grootste regeringspartij is geworden, is er volgens Boutellier een nieuwe situatie ontstaan. „De polarisatie komt niet alleen van groepen onderling, maar het openbaar bestuur doet er zelf aan mee. Ofwel: de polarisatie is niet langer horizontaal, maar verticaal: het openbaar bestuur keert zich tégen groepen burgers.”

De eerste tekenen van deze ‘verticale polarisatie’ zag Hans Boutellier in de coronacrisis. Groepen burgers richtten zich niet op elkaar, maar dachten dat de overheid tegen de bevolking aan het samenspannen was. „Er ontstond een beweging van, zoals de AIVD dat noemt, anti-institutioneel extremisme. Dit lijkt wel op de omgekeerde beweging: politiek en bestuur keren zich tegen burgers, gooien olie op het vuur. Dat is problematisch voor een samenleving die toch al onder grote spanning staat.”

Hier waren de afgelopen dagen veel voorbeelden van te zien. Staatssecretaris Jurgen Nobel (Participatie en Integratie, VVD) zei dat islamitische jongeren „voor een groot deel onze Nederlandse normen en waarden niet onderschrijven”. Schoof zei vorige week maandag dat „een specifieke groep jongeren met een migratieachtergrond” zich schuldig had gemaakt aan het geweld in Amsterdam, zonder dat die feiten al bekend waren, en verbond daar de conclusie aan dat Nederland „een integratieprobleem” heeft. VVD-leider Dilan Yesilgöz noemde in een ‘longread’ over de rellen „de mislukte integratie” een „bron van alles wat gaande is”. Dit gebeurde allemaal voordat kringen in en rondom het kabinet vertelden dat er dáár, achter de dichte deuren van het Catshuis, nog veel heviger woorden vallen. Woorden als „kutmarokkanen”, en „antisemitisme zit diep in het dna van moslims”. Schoof wilde die uitspraken niet bevestigen of ontkennen.

Volgens Hans Boutellier is het niet nieuw dat groepen in de samenleving meer tegenover elkaar staan, bijvoorbeeld door de oorlog in Gaza. „Wat wél nieuw is, is dat het openbaar bestuur er een flinke schep bovenop doet. En dat heeft weer effect op de samenleving. Zodra vijandgedreven politiek legitimiteit krijgt, is het ook minder problematisch de ander als vijand te benoemen. De overheid staat voor het algemeen belang en moet er voor iedereen zijn, en zou daarom die vijandigheid onder controle moeten houden en dempen.”

Veiligheid en sociale cohesie

Politici kunnen ver gaan in hun uitspraken, voor bestuurders ligt dat anders, zegt hoogleraar politiek pluralisme Sarah de Lange (Universiteit van Amsterdam). „Bestuurders hebben in de eerste plaats de taak de veiligheid en sociale cohesie te bewaren. Dat gaat alleen door te de-escaleren, niet door verder de tegenstellingen aan te wakkeren.”

Als bestuurders voor het laatste kiezen, zegt De Lange, „heeft dat direct een negatieve invloed op burgers”. „Politici onderschatten hun invloed. Ze zeggen vaak dat ze uitdrukken wat burgers voelen, maar het werkt vaak andersom: zij hebben een leidende, agenderende rol in het vormen van de publieke opinie.”

Het is volgens Sarah de Lange „niet heel verrassend dat het kabinet-Schoof actief polariseert”. „Dat hoort bij radicaal-rechts. Ik vind het wel verrassend dat het zo wijdverbreid is geraakt in bestuurlijk Nederland, zowel nationaal als lokaal. Na de rellen werden ook in Amsterdam stevige uitspraken gedaan voordat alle feiten bekend zijn. Pas daarna, in de gemeenteraadsvergadering van dinsdag, is een veel verzoenender toon aangeslagen.”

Ook de vorige premier, Mark Rutte, hanteerde soms buitengewoon polariserende termen. Hij zei ‘pleur op’ over Turkse Nederlanders die Nederlandse normen en waarden niet zouden onderschrijven. Maar dat gebeurde incidenteler, terwijl het volgens de wetenschappers nu voortdurend gebeurt. Zij zien daarom een groot contrast tussen de retoriek en het beleid van het kabinet-Schoof en voorgaande kabinetten. Ook de manier waarop bestuurders omgingen met heftige polariserende gebeurtenissen was anders. Denk aan de sussende, dempende manier waarop bestuurders reageerden op de moord op Theo van Gogh, in 2004, of de vluchtelingencrisis van 2015.

Rellen in Geldermalsen

Een goed voorbeeld daarvan is de toenmalige gemeente Geldermalsen (circa 25.000 inwoners). Eind 2015, midden in de vluchtelingencrisis, werd deze gemeente in de Betuwe landelijk nieuws. De gemeente wilde een asielzoekerscentrum voor 1.500 mensen openen. Bij het gemeentehuis braken vlak voor de beslissende raadsvergadering hevige rellen uit. Hekken, die bedoeld waren om de honderden woedende tegenstanders van het azc tegen te houden, vlogen door de lucht. Agenten werden bekogeld met zwaar vuurwerk of fysiek belaagd, lawinepijlen en flessen vlogen door de lucht. De politie loste waarschuwingsschoten. Opeens voelde Geldermalsen wat ‘polarisatie’ in de praktijk kan betekenen.

De hevige uitbarsting van rellen was voor de gemeenschap „een traumatische gebeurtenis”, vertelt de toenmalige burgemeester Miranda de Vries (PvdA), tegenwoordig zorgbestuurder. Het stelde haar bovendien voor een politiek dilemma: ze moest krachtig optreden, maar wilde voorkomen dat burgers nog dieper verdeeld raakten. Na de rellen, toen de landelijke pers de Betuwe verlaten had en Geert Wilders (PVV) er niet meer over twitterde, begonnen politiek en bestuur in Geldermalsen een proces van ‘heling’, zoals ze dat noemt. „We moesten als gemeentebestuur beter luisteren naar burgers, en ze een kans geven hun emoties te uiten. Dat zou niet makkelijk worden, wisten we, want er was veel woede over ons, de lokale politiek.”

De gemeente plaatste een oproep in de lokale krant: burgers mochten in groepjes van zo’n zes mensen praten. Over de rellen, over politiek, over hun emoties – dit onder leiding van een neutrale gespreksleider. Ook die werden via een oproep geworven in de lokale gemeenschap. Eén raadslid, wethouder of de burgemeester zelf moest erbij zitten, zonder iets te zeggen. Miranda de Vries: „Dat was soms best moeilijk, je hoort echt niet alleen maar leuke dingen over jezelf. Maar de gesprekken werkten heel goed. De spanningen verminderden.”

Luister naar