Het aantal mensen met honger neemt toe, de mondiale voedselhulp neemt af

Dus die Reinetje Klever heeft in Oeganda helemaal niet gepraat over eventuele vluchtelingenopvang. Hoe geestig is dat? Volgens haarzelf had ze dat namelijk wel gedaan.

Ik had de opening van het stripboek ‘Reinetje in Afrika’ al klaar: een beetje stuurs kijkende Nederlandse mevrouw in een tweedehands kaki tropenpak komt Oeganda binnen en de plaatselijke minister die haar ontvangt zegt enthousiast: „Welkom, welkom, welkom! U komt de apenpokkenvaccinaties brengen?”, waarna onze Klever in het volgende plaatje zegt: „Nee, ik ben de Nederlandse minister van Buitenlandse Handel en Ontwikkelingshulp, dus daar ga ik niet over.”

De Oegandese minister van Buitenlandse Zaken Jeje Odongo, die bekend staat om zijn flauwe grapjes, vraagt: „Buitenlandse mensenhandel?” Reinetje doet of ze het zouteloze gebbetje niet verstaan heeft en begint snel over haar lucratieve vluchtelingenaanbod. Want daarvoor is ze helemaal naar Oeganda gekomen.

Ze weet dat ze snel met een aantrekkelijke prijs moet komen. Een vriend van haar zit in Zuidlaren in de paardenhandel en heeft haar uitgelegd dat ze niet te hoog moet beginnen. En dat ze moet eindigen met ouderwets handjeklap. Wel opletten want dat gaat snel.

Odongo vraagt al gauw of de te leveren vluchtelingen een beetje gezond zijn. Reinetje belooft dat ze hen in elk geval zal laten vaccineren tegen apenpokken. „Dat is geen enkel probleem voor ons omdat we daar in Nederland hectoliters van in voorraad hebben”, lacht ze monter. Ze kijkt trots en stoer tegelijk. Dan vraagt hij waarom de Nederlandse regering Oeganda heeft uitgekozen. „Wat aardig van jullie premier om aan ons te denken!”, lacht Jeje. Dan wordt er door een wat dikke ambtenaar uit de Nederlandse delegatie iets in Reinetje haar oor gefluisterd.

Ze begint raar te schutteren tegen de Oegandezen, waarop de weldoorvoede ambtenaar sist: „Nu niet liegen, want daar kan je diplomatiek gezeik mee krijgen.”

Hierna volgt een schitterende stotterscène waarin Reinetje probeert uit te leggen dat onze premier van niks weet omdat hij eigenlijk een poppenkastpop van Geert is. Dat hij op dit moment bij de Europese top vooral selfies loopt te maken met de echte leiders en dat hij al die foto’s volgende week in zijn werkkamer hangt.

Dan vraagt ze aan de ambtenaar: „Moet ik gewoon eerlijk zeggen dat Wilders alles bepaalt of ligt hij gevoelig in een zwart land? Hij lijkt me hier niet zo populair.”

Tot zover had ik een vrolijk begin van een satirisch stripboekje in mijn hoofd en ik vond het mooi dat ik er wat realiteit over Dickie in had kunnen verwerken. Paar bladzijden later wilde ik Odongo tegen Reinetje laten zeggen dat Nederland qua politieke structuur prima in Afrika zou passen. En als slotscène dacht ik aan het regeringsvliegtuig dat, bestuurd door onze altijd vrolijke koning, op het vliegveld van Kampala zou landen en dat er louter blije gezichten waren. Bij alle partijen. Vooral bij de vluchtelingen. Die hadden namelijk nog nooit gevlogen! Dat was weer eens wat anders dan een lekke rubberboot!

Maar toen kwam gistermiddag het bericht waarin Odongo vertelde dat hij het met Reinetje wel over vluchtelingen had gehad, maar alleen over de asielzoekers die al in Oeganda wonen. Absoluut niet over de opvang van verse roedels.

Hoe interessant is dit? Wat zit er in de thee in het Catshuis? Is deze baan te zwaar voor de vrouw die ooit omroepbobo bij Ongehoord Nederland was? Is ze toen getraumatiseerd geraakt door die knettergekke Arnold Karskens? Of hoort het gewoon standaard bij iedere PVV’er?

Laatst kwam die gezellige Marjolein Faber ook al raar terug uit Denemarken. Zij had daar borden gezien die daar gewoon niet staan. Het is nog gevraagd aan de regering in Kopenhagen. De Denen waren verbaasd over de vraag. Een ambtenaar zei: „Maar die dame in die kringloopkleren is toch jullie minister?”

En nu dus onze hallucinerende Reinetje. Beide dames moeten hun hele dikke duim toch echt laten nakijken. En ja meneer Omtzigt: dit is het door u gesteunde kabinet. Ik zou er ook doodziek van zijn.

Delen

Mail de redactie

Je maakt jezelf wijs dat studenten ieder jaar jonger worden. Zelf voel je je nog steeds levendig en het contact met twintigers op de universiteit laat je in de waan dat ‘de ouderen’ nog ver weg zijn.

Tot je ineens geconfronteerd wordt met de ideeën van de jeugd over ouderdom. Zoals wanneer een studente bij een tentamen over complexe medicatie opschrijft: „Dit middel veroorzaakt een forse daling van het libido, maar dat is niet erg want de patiënt is al 58.”

Lezers zijn de auteurs van deze rubriek. Een Ikje is een persoonlijke ervaring of anekdote in maximaal 120 woorden. Insturen via [email protected]

Delen

Mail de redactie