Go Ahead Eagles heeft zich verrassend geplaatst voor de finale van de KNVB-beker. Het elftal van trainer Paul Simonis was in Eindhoven te sterk voor PSV: 1-2. Het is voor het eerst sinds 1965 dat Go Ahead Eagles in de finale staat.
Go Ahead leidde bij rust met twee doelpunten verschil. Verdediger Gerrit Nauber kopte de Deventenaren in de 25e minuut uit een hoekschop van Dean James op voorsprong. Enkele minuten daarna verdubbelde Victor Edvardsen na een snel en goed uitgevoerde counter de voorsprong (0-2).
Ivan Perisic bracht de spanning na een klein uur spelen terug. De Kroaat benutte een strafschop die was gegeven na hands van Nauber. Go Ahead wankelde en zag Perisic en Ismael Saibari goede kansen missen.
Heracles Almelo of AZ is op 21 april in De Kuip de tegenstander van Go Ahead in de finale. Die twee clubs spelen aanstaande donderdag tegen elkaar.
Marokko heeft het islamitische Eid Al Adha, ook bekend als het Offerfeest, officieel geannuleerd. Dat heeft de minister van Islamitische Zaken, Ahmed Toufiq, woensdag gezegd. Aanleiding is de voortdurende droogte in het Noord-Afrikaanse land, waardoor de nationale veestapel enorm is gekrompen. Ook de grote economische crisis in het land speelt een rol.
Volgens Toufiq zou het door laten gaan van het Offerfeest “grote schade toebrengen aan een groot deel van het volk, met name degenen met beperkte middelen”. Tijdens het Offerfeest, dat in juni plaatsvindt, slachten moslims schapen of geiten. Het vlees wordt verdeeld onder vrienden, familie en minderbedeelden.
De afgelopen zes jaar kampt Marokko officieel met droogte, wat een zware impact op de landbouwsector heeft. Weidegronden verdorren, waardoor er een voedselgebrek is ontstaan voor grazend vee. In negen jaar tijd is de nationale veestapel in het land daardoor met bijna veertig procent gekrompen. De prijzen van vlees in Marokko zijn intussen hard gestegen en het land importeert steeds meer schapen uit andere landen.
Het is niet voor het eerst dat Marokko het Offerfeest annuleert vanwege droogte: in 1981 en 1996 namen de autoriteiten eenzelfde besluit vanwege de klimatologische omstandigheden.
Mijn jongvolwassen dochter en ik bespreken de toestand van de wereld. Wat een ellende overal. We maken ons zorgen om de expansiedrift van zowel Rusland als de Verenigde Staten. Zulke enorme landen al, en dan willen ze nóg meer grondgebied. En ze pakken het ook nog eens stom aan, vindt dochter. „Je moet niet een stuk land erbij willen dat al van iemand is. Daar komt oorlog van.” Ze heeft een betere tip voor de wereldleiders: „Inpolderen.”
Anneke Paul
Lezers zijn de auteurs van deze rubriek. Een Ikje is een persoonlijke ervaring of anekdote in maximaal 120 woorden. Insturen via [email protected]
Gisteren was de geboortedag van mijn vader. Als het al gevierd werd, dan met de mensen van ‘kantoor’. Ze spraken elkaar aan met de achternaam.
Koster, Stam, Gerritsen, Sigmond, Vermeulen.
Mijn vader was ‘Van Roosmalen’, hij stond erop dat dat niet werd afgekort tot ‘Roos’ of ‘Roosje’. Een ambtenaar was volgens hem altijd formeel, ook in de vrije tijd, want ook daar kon je burgers tegenkomen.
Zijn chef heette Kateman, we kwamen hem en zijn vrouw weleens tegen op de markt. Mijn moeder zei dan welke boodschappen ze in de boodschappentas van mevrouw Kateman had gezien.
„Bloemkool en een joekel van een stokbrood.”
Koster had een sleutelbos aan de riem, de zoon van Sigmond liep altijd met een linnen tas van de PSP over de schouder. Alle ambtenaren stemden CDA of PvdA, ze hadden in verkiezingstijd ook allemaal posters achter het raam.
Mijn vader trakteerde altijd op appeltaart. Nooit zelfgebakken, dat vond hij te persoonlijk. Twaalf stukken.
„Alleen voor de afdeling ‘water’, anders blijf ik aan de gang.”
Hij zei ook dat er op de afdeling werd gezongen. En hij kreeg van iedereen een hand. Ze keken elkaars rapportages na, het ging er dan keihard aan toe.
„Een ambtenaar kent geen mededogen.”
Een jongere collega had ooit een rapport ingeleverd over het fietspad tussen Rheden en Velp dat voor een deel langs de IJssel liep. Mijn vader trok er een week voor uit om het te lezen. Hij vond het een erg slecht rapport. Hij oefende met mijn moeder hoe hij deze mededeling zou brengen.
„Hou het zakelijk”, zei ze.
„Maar hoe doe ik dat?”, vroeg mijn vader. „Hij kan zo niet op vakantie, het moet helemaal opnieuw.”
Hij bood uiteindelijk aan om te helpen, de jongere collega kon op vakantie, maar de typemachine moest mee. Zelf had mijn vader ook zijn typemachine mee naar Zwitserland. Soms overlegden ze, dan belde mijn vader vanuit Hotel Berghof in Wilderswil naar het vakantie-adres van zijn collega.
Het sloot dan af met: „Het zal afkomen.”
Het rapport kwam af, er is nooit wat met de aanbevelingen gedaan. Zo ging het altijd, bijna al zijn rapportages verdwenen ongelezen. Maar wel zonder taalfouten! Je wist tenslotte maar nooit of het later in het archief werd geraadpleegd. Ooit.
Marcel van Roosmalen schrijft op maandag en donderdag een column.
