Geweldsincidenten tegen NS-medewerkers zijn in 2023 met acht procent toegenomen ten opzichte van het jaar ervoor. Dat meldt De Telegraaf donderdagochtend, op basis van gesprekken met de Nederlandse Spoorwegen (NS). Vorig jaar namen de ernstigste geweldsincidenten toe van 965 in 2022 naar 1.042. In totaal moest de NS in 2023 meer dan 13.000 keer de politie inschakelen.
Volgens de NS is er sinds de coronacrisis een duidelijke trend te zien van agressie en intolerantie in treinen en op stations. In 2020 waren er 661 geweldsincidenten, in 2023 is dat aantal bijna verdubbeld. Een jaar geleden vroeg de NS aan het ministerie van Justitie en Veiligheid toegang tot het rijbewijsregister te krijgen, om de identiteit van de betrokkenen makkelijker te kunnen achterhalen.
Een woordvoerder van de NS vertelt aan De Telegraaf dat de 1.042 incidenten van dit jaar slechts een fractie zijn van de incidenten waar conducteurs mee te maken hebben. Volgens hem worden alleen strafbare feiten geregistreerd, die variëren van ernstige vormen van verbale agressie, zoals bedreigen, tot aan fysiek geweld. De gevolgen voor slachtoffers onder NS-personeel kunnen volgens de woordvoerder zeer ernstig zijn.
‘Mijn moeder is geboren en getogen in Houten (bij Utrecht), als oudste dochter uit een gezin van negen kinderen. Haar vader was een gezien man in het dorp, hij was timmerman/aannemer en organist/dirigent van het kerkkoor van de katholieke kerk. Annie ging naar de huishoudschool en werd opgeleid tot costumière.
Mijn vader kwam uit Cothen, bij Wijk bij Duurstede. Hij was de jongste uit het gezin van ‘schilder Schalkwijk’ van het Ambachtspad en volgde dezelfde opleiding als zijn vader. Alsof er niets aan de hand was in het land gingen ze allebei in 1942 op dansles bij Cor Zegers in Utrecht. Zij met enkele vriendinnen op de fiets en hij met een aantal vrienden ook op de fiets, helemaal vanuit Cothen. Daar ontmoetten ze elkaar.
Of het liefde op het eerste gezicht was, heb ik niet kunnen achterhalen. In juni 1942 kwam Marinus voor het eerst op bezoek bij Annie. Daar is deze foto gemaakt, op het hek voor het huis. Achterop de foto is in het handschrift van Marinus geschreven: ‘een knus zitje’.
Regelmatig fietste hij naar zijn meisje. Op een gegeven moment werd het iets gevaarlijker om ’s avonds in het donker van Houten naar Cothen te fietsen. Daar had schoonvader wel een oplossing voor. Hij timmerde in zijn werkplaats op zolder een apart kamertje, waar Marinus kon overnachten. ‘Onder hetzelfde dak’ als zijn meisje slapen, dat was niet aan de orde.
Aan de Arbeitseinsatz is Marinus ontsnapt. Hij had een persoonsbewijs waarop als beroep ‘huisschilder’ was vermeld. Dat woord is met de letters ‘x’ overgetypt en vervangen door ‘landarbeider’, voorzien van een handtekening van het bevoegd gezag.
In 1946 trouwden Annie en Marinus en begon Marinus een eigen schildersbedrijf in Houten. Ze kregen tien kinderen. Annie bleef haar hele leven naaien en Marinus bleef schilderen.”
We werden uitgenodigd op de koffie om de schoondochter in haar laatste week van haar zwangerschap te zien. Dat leek me een mooie gelegenheid om de supermakkelijke aardbeientaart te maken. Ik had nog 150 gram kaneelbiscuitjes die op moesten, de rest heb ik aangevuld met Digestives. De bodem werd stijf in de koelkast en de vulling is met kokosbloesemsuiker gemaakt. Voor de rest heb ik het recept gevolgd. De volgende dag was ik zeer benieuwd of de vulling de bodem erg zacht zou maken. Veiligheidshalve experimenteerde ik met een halve taartbodem met vulling en de andere helft zonder. Aangezien het resultaat absoluut was meegevallen, vulde ik de andere helft eveneens. De versiering met de aardbeien gebeurde op de locatie. De taart was heerlijk.
Het vooruitzicht van de komst van een derde kleinkind was voor mij als bonusoma dé gelegenheid om van één van je vele recepten een verslag te maken. En daar zitten nu zoete herinneringen aan vast.
Het vroegpensioen bij de politie is opgelost dus we kunnen weer lekker naar Ajax. Dit is kort samengevat de problematiek van ons land, waarin een vijfde van de mensen worstelt met zijn of haar seksuele voorkeur. Laatst las ik ook nog dat we hier innerlijk vechten met een onoverbrugbare orgasmekloof. Misschien moet die Marjolein Faber dat soort borden bij de azc’s plaatsen. Dat een deel van ons volk slecht klaarkomt en ook niet zo goed weet met wie dat het gezelligst is. Ik zou het dan als vluchteling wel weten. Wegwezen uit deze seksuele twijfelchaos. Op dat gendergewiebel zit ik in mijn nieuwe leven niet te wachten. Dan maar weer lekker naar de honger en de oorlog.
Deze week zag ik een aantal kleine stukjes politieke schaamteloosheid op de televisie. Allemaal zeer vermakelijk. Zoals Yesilgöz die over het antisemitisme van de NS begon. Waarom? Omdat de NS geen pro-Palestijnse demonstraties in hun stations ging verbieden. Later bleek dat de NS demonstraties helemaal niet kan verbieden. Van wie die betogingen ook zijn. Toen ik Dilan daar in een van die beetje smakeloze WNL-fauteuils zag zitten, vroeg ik me af of die Bert Huisjes daar op dat moment ook weer gezellig rond scharrelde. Met Loek Hermans? Het gerucht gaat dat Loek mee gaat doen aan de nieuwe Voice. Als jurylid. Hij krijgt als enige geen draaistoel. Loek draait zelf.
Is het een idee om een aantal binnenkort ontslagen lijnrechters van Wimbledon te vragen om naar Den Haag te komen? Zodat politici van tevoren bij hen kunnen toetsen of het een beetje klopt wat ze willen gaan zeggen?
Dat had die Purmerendse Fleur Agema ook weer een hoop schaamrood gescheeld. Zij moest gisteren allerlei domme woorden terugnemen omdat zij de functie van de Eerste Kamer niet helemaal had begrepen. Het ging over die smakeloze noodwet. Het liefste wat ze na afloop zei? Dat ze juist respect heeft voor het parlement. Dat is een goede tekst voor een minister. Een vicepremier zelfs. Ik vrees dat de doortastende premier Dickie dat in haar domme oortjes heeft gefluisterd. Met hem had ze even eerder een stevig gesprek gehad. „Dus je zegt dat je de democratie respecteert!”
Dat ik dit ooit nog eens serieus op zou schrijven: dat we in 2024 een vicepremier hebben die openlijk verklaart dat ze de parlementaire democratie respecteert.
Schoolmeester Schoof heeft het nog best druk om al die rechtse kleuters uit te leggen hoe zo’n parlementaire democratie werkt. Of hij Wilders ook tot de orde heeft geroepen na zijn oproep om burgemeester Halsema te deporteren? Ik denk dat hij dat laat zitten. Onze premier realiseert zich dat het waterstofperoxide bij de leider van de PVV nu toch echt door de schedel lijkt te zijn gaan lekken en dat dat de hersenschade veroorzaakt die zich steeds meer openbaart. Dan krijg je wartaal. Hoe wil Geertje Femke eigenlijk deporteren? Met een trein van de NS? En waar moet ze dan heen? Wie wil nog vreemdelingen hebben? Orbán?
Er sjouwt veel door mijn hoofd. Veel over noodwetten en nog meer over burgemeesters. Wanneer geven burgemeesters toestemming voor een demonstratie? Moet die van Gaza groen licht geven voor een Israëlisch bombardement op een school of een ziekenhuis? Of is dat een hele domme vraag? Dat geldt ook voor de schofterige inval van Hamas op 7 oktober.
Wie geeft toestemming voor alle moorden? God? Allah? Jaweh? De Nobelprijs voor de Vrede gaat dit jaar naar een club die opkwam voor de slachtoffers van Hiroshima. Die bom viel bijna tachtig jaar geleden. Symbolisch nu de wereld wankelt en een nieuwe nucleaire oorlog dreigt? Ik ben bang, maar angst is een slechte raadgever.
En 7 oktober was ook een droeve dag omdat toen bekend werd dat Johan Neeskens was overleden. De koning van de harde, faire tackle en de pingel snoeihard rechtdoor. Was hij maar in de politiek gegaan. En nu ga ik me verder druk maken. Om het vroegpensioen bij de politie en de verschrikkelijke orgasmekloof. Ik hoop zo dat ons land het redt.
