Een boze brief in mijn mailbox. Nu ja, boos. Laten we de toon van de lezer teleurgesteld noemen. Da’s erger, verzuchtten mijn broer, zus en ik vroeger altijd wanneer we van onze ouders niet gewoon eventjes flink op onze donder kregen, maar een tergend eindeloze preek moesten aanhoren waarvan de strekking was dat er van ons, hun bloedjes van kinderen, verstandiger keuzes werden verwacht. Je zou kunnen stellen dat ik hierdoor een piepklein beetje allergisch ben geworden voor het fenomeen teleurstelling, vandaar dat ik de lezersmail in eerste instantie ter kennisgeving had aangenomen zonder erop te reageren.
Maar, zoals dat gaat wanneer iemand een onwelgevallig doch geldig punt maakt, bleef het verwijt toch spoken in mijn hoofd. Dat de mail creatief geschreven was en nota bene begon met een compliment, hielp ook niet bij het negeren ervan. „Er was eens een culinair schrijfster die er na een verbroken huwelijk achter kwam dat koken voor één persoon toch echt iets anders is dan koken voor een tafel vol mensen. Het resulteerde in een leuk kookboek.” Pas daarna begon de boel te kantelen. „Zij vond echter al snel een nieuwe partner en weg was haar missie om maakbare eenpersoonsrecepten te bedenken en terug waren de ellenlange ingrediëntenlijsten. Ik gun haar alle liefde maar soms baal ik als ik haar recepten omreken naar hoeveelheden voor één persoon en er dan achterkom dat ik 0,25 gram peterselie of een kwart ei nodig heb.”
Ja, hoor-es. Nou, nou, nou. Hoezo? Sputterdesputter. Dat valt toch wel mee? Zo ingewikkeld zijn mijn recepten toch niet? Genadeloos, als hooikoorts op een vroege voorjaarsdag, speelde mijn teleurstellingsallergie op. Toen moest de nekslag nog komen: „Mevrouw Vreugdenhil, stap eens in de ‘er was eens’-schoenen en doe er iets aan!”
Het is een bekend fenomeen dat mensen, en zeker overgevoelige types zoals schrijvers, zich veel meer aantrekken van kritiek dan van complimenten. Zo gaat het verhaal dat Ernest Hemingway eens een recensent in het gezicht sloeg met een boek nadat deze hem had uitgedaagd zich niet langer te verschuilen achter zijn valse borsthaar – lees: zijn zorgvuldig gecultiveerde imago van supermacho. Ging ik deze lezer in het gezicht slaan met een kookboek? Zou ik haar simpelweg blijven negeren door niet te reageren op haar mail? Of kon ik in plaats daarvan toch maar beter de scherven en splinters van mijn gesneuvelde ego bij elkaar vegen en toegeven dat zij een punt had?
Feit is dat het aantal eenpersoonshuishoudens in Nederland nog nooit zo hoog geweest. Terwijl het gros van mijn recepten hier in de krant – en, overigens, van bijna alle recepten, in alle kranten, tijdschriften en kookboeken – bestemd is voor vier personen. Natuurlijk kun je zo’n recept dan vaak wel terugrekenen naar een recept voor één, maar wat doe je dan met de rest van dat ei en met die hele-bos-min-0,25-gram peterselie? Solo koken vergt eigenlijk een heel andere aanpak. Het vraagt om eenvoudigere, slimmere recepten, met minder ingrediënten, waarvoor je liefst ook minder keukengerei nodig hebt.
Lieve lezers, blijf mij vooral mailen. Of dat nu is over uw ergernissen, of met wensen of verzoekjes. Ik ben weliswaar ook maar een overgevoelig schrijvertje, maar ik beloof in elk geval te luisteren.
Gepofte zoete aardappel met feta, olijven en koriander
Gepofte aardappels vormen een goeie basis voor een eenpersoonsmaaltje. Ze zijn vullend en gezond. Wanneer je ze in de magnetron bereidt zijn ze ook nog eens heel snel gaar. En dat zonder noemenswaardige afwas. In mijn boek Solo Food heb ik een recept opgenomen voor zo’n gepofte aardappel, opengesneden en gevuld met niets meer dan feta, olijven, een chilipepertje en koriander. Het recept is zo eenvoudig en zo bevredigend – ik maak het al zeker vijftien jaar heel regelmatig voor mezelf – dat ik het hier nog eens met u wil delen. Maar gepofte aardappels kunnen met veel meer worden gevuld, en vooral ook met allerhande restjes, wat natuurlijk superhandig is voor kleine huishoudens. We doen dus één ‘echt’ recept vandaag en daarnaast een hele reeks suggesties voor toppings die van uw gepofte zoete aardappel een heerlijke sololunch of solodiner maken.
Voor 1 persoon:
1 grote zoete aardappel; 75 g feta; een handje zwarte olijven, ontpit en grof gehakt; ½ – 1 rode chilipeper, (met of zonder zaadlijsten) in ringetjes gesneden; een greepje koriander, grof gesneden’; olijfolie
Boen de zoete aardappel schoon en prik hem rondom in met een scherp mesje. Leg de ingeprikte aardappel 5 minuten in de magnetron op vol vermogen. Draai de aardappel om en geef hem nog eens 5 minuten, of tot hij gaar is.
Leg de aardappel op een bord en snijd hem in de lengte doormidden. Druk met de vingers de buitenkant wat in, zodat de fluffy binnenkant er een beetje uit begint te stulpen. Verkruimel de feta boven de aardappel(s), verdeel er de olijven, chilipeper en koriander over en besprenkel royaal met olijfolie.
Meer toppingideeën voor gepofte zoete aardappel:
Gesmolten boter met een lepeltje miso (of gochujangpasta) + ringetjes lente-ui + geroosterd sesamzaad
Zure room + sriracha + fijngesneden bieslook of ringetjes lente-ui
Griekse yoghurt losgeroerd met een beetje tahin + harissa + een pluk rucola (of koriander)
Griekse yoghurt (of zure room) + stukken gerookte makreelfilet of sardientjes uit blik + ringetjes lente-ui + fijngesneden dille + veel versgemalen peper
Ricotta (of cottage cheese) + gegrilde kerstomaatjes + verse basilicum + olijfolie
Geprakte avocado + zachtgekookt ei + crispy chili oil + bieslook (of lente-ui)
Salsa van blokjes avocado + dito tomaat + fijngesneden rode ui + dito koriander + limoensap + tabasco
Een restje pastasaus (bijvoorbeeld bolognese) + geraspte Parmezaanse kaas
Een restje stoofvlees + zure room + peterselie
Een restje chili + zure room + kleingesneden jalapeño + in rodewijnazijn gemarineerde ringen ui
Een restje curry + yoghurt + piepklein gesneden blokjes komkommer (en/of grofgehakte pinda’s)
Een restje ratatouille (of een andere groentestoof) + verkruimelde zachte geitenkaas
Enzovoort.
