N.B. Het kan zijn dat elementen ontbreken aan deze printversie.
Levensbeëindiging Afgelopen vijf is het aantal euthanasiemeldingen voor mensen met psychisch lijden toegenomen: van 83 in 2017 tot 115 in 2022. Tegelijkertijd willen maar weinig artsen beoordelen of het lijden van een patiënt euthanasie rechtvaardigt. „Euthanasie boezemt veel angst in bij psychiaters.”
Illustratie XF&M
Psychiater S. is 68 en nog volop aan het werk. Ze heeft tijdens haar carrière veel patiënten gehad die beter wilden worden, maar de laatste jaren staat ze vooral mensen bij die psychisch zo erg lijden, dat ze dood willen. S. is een van de psychiaters die beoordeelt of ze voor euthanasie in aanmerking komen en ze voert ze ook uit. „Ik ben inmiddels een bijzonderheid, omdat ik vrij veel euthanasieën heb uitgevoerd”, zegt de psychiater, die werkzaam is voor het Expertisecentrum Euthanasie, in de rechtbank van Amsterdam. „Ik ben een beetje een voortrekker.”
In het staartje van haar lange loopbaan moet ze zich verantwoorden tegenover de tuchtrechter, die zal gaan beoordelen of ze correct heeft gehandeld bij twee gevallen van euthanasie. „Deze zaken laten zien dat ik geneigd ben geweest om iets te kort door de bocht te gaan”, zei ze op 13 juni tegen de tuchtraad in reactie op een vraag van vakgenoten – die altijd onderdeel zijn van tuchtzaken. Maar, zegt de psychiater, gekleed in een geruit overhemd en cargobroek , ze twijfelt niet aan haar eigen morele afwegingen. „Ik heb met mijn eigen geweten geen problemen gehad.” Ze wil het werk blijven doen. „De nood is hoog”, zegt ze.
Vraagtekens over het werk van S. ontstonden bij de Inspectie toen bleek dat twee van haar euthanasiemeldingen in 2022 niet aan de wettelijke criteria voldeden. Jaren eerder waren ook al twee euthanasieën van S. als onzorgvuldig beoordeeld, maar die gevallen haalden uiteindelijk niet de tuchtraad. Iedere euthanasie wordt gemeld bij de Regionale Toetsingscommissies Euthanasie (RTE), die achteraf controleert of de arts zich heeft gehouden aan de zorgvuldigheidseisen. Zo’n commissie bestaat uit een jurist (de voorzitter), een arts en een ethicus.
Zelden worden fouten geconstateerd. In 2022 zijn er 8.720 euthanasieën uitgevoerd, in dertien gevallen was volgens de RTE onzorgvuldig en niet in overeenstemming met de wet gehandeld. In de hele geschiedenis van de Euthanasiewet, werd 133 keer het oordeel ‘onzorgvuldig’ gegeven. De wet schrijft zorgvuldigheidseisen voor die de arts moet volgen. Daar staat bijvoorbeeld in dat euthanasie vrijwillig moet zijn en dat de patiënt er goed over moet hebben nagedacht. De arts moet ervan overtuigd zijn dat de patiënt uitzichtloos en ondraaglijk lijdt, er moet minstens één andere onafhankelijke arts worden geraadpleegd. Een euthanasie moet „medisch zorgvuldig” verlopen: eerst wordt het bewustzijn verlaagd, daarna wordt een sterke spierverslapper toegediend, waarna het hartstopt en de patiënt overlijdt.
De Inspectie Gezondheidszorg en Jeugd (IGJ) heeft de tuchtklacht die aanleiding is voor deze zitting ingediend om „een zorgvuldige euthanasiepraktijk in Nederland te bewaken”. Want: „Euthanasie is de meest verstrekkende, onomkeerbare handeling bij patiënten die er mogelijk is.” Iedere dag maken zorgverleners ingrijpende beslissingen rondom leven en dood – moet een behandeling worden gestaakt, krijgt de stervende een slaapmiddel om het lijden te verlichten, mag iemand overlijden in een hospice –, maar euthanasie is het ultieme besluit. Ongeveer 5 procent van de Nederlanders overlijdt inmiddels door euthanasie – dat percentage is sinds de invoering van de Euthanasiewet in 2002 alleen maar toegenomen.
De IGJ hoopt dat deze tuchtzaak voor psychiaters „de geldende normen bevestigt en verduidelijkt”. Dat is belangrijk, zegt de advocaat van de IGJ in de rechtbank, omdat het aantal euthanasiemeldingen voor mensen met psychisch lijden de afgelopen vijf jaar is toegenomen. Van 83 in 2017 tot 115 in 2022. Naar schatting is het aantal aanvragen ongeveer tien keer zo hoog.
Deze tuchtzaak moet duidelijkheid scheppen over hoe een arts zorgvuldig moet beslissen over euthanasie bij psychisch lijden.
Wanneer is lijden uitzichtloos?
In principe mogen alle Nederlandse psychiaters zulke beslissingen nemen, maar in praktijk doen maar weinig van hen het. Het is een zware opgave, want hoe bepaal je of iemand met een gezond lijf maar een zieke geest, zo ziek is dat er geen zicht meer is op verbetering? En dat er geen redelijke andere oplossing meer bestaat?
De meeste psychiaters worstelen met het nemen van die onomkeerbare beslissingen, ziet Sisco van Veen, die onderzoek doet naar psychiatrie in het levenseinde en voor zijn proefschrift De kunst van het loslaten (2022) met zestig psychiaters over euthanasie heeft gesproken.
Volgens de wet moeten artsen over hun patiënt kunnen zeggen dat het lijden behalve ondraaglijk ook uitzichtloos is – en bij dat laatste wringt de schoen, zegt Van Veen. „Alle psychiaters kennen wel een voorbeeld van een patiënt die tegen alle verwachtingen in tóch herstelde. Die verliefd werd, die een hond kreeg en zich beter ging voelen. Er zijn veel jonge mensen die om euthanasie vragen bij psychisch lijden. Dan moet je voorspellingen doen over decennia.” Veel psychiaters vinden dat ongemakkelijk, omdat ze niet kúnnen zeggen dat het nooit meer goed gaat komen. Van Veen pleit ervoor om de definitie van uitzichtloosheid in de richtlijn te specificeren, dat psychiaters geen toekomst hoeven te voorspellen, maar juist achterom kijken: is er genoeg geprobeerd om deze patiënt beter te maken? „Er zijn nog weinig kaders, daarom ben je nu heel afhankelijk van de opvatting van je psychiater, en of die jouw lijden uitzichtloos vindt.”
Door dat heersende gevoel van ongemak worden de meeste euthanasieën op dit moment uitgevoerd door psychiaters die zijn aangesloten bij het Expertisecentrum Euthanasie – die hebben met volle overtuiging voor dit onderdeel van het vak gekozen. Maar dat is een kleine groep: er zijn zeven psychiaters in dienst. De wachtlijst voor euthanasie bij psychisch lijden loopt daar inmiddels op tot ruim twee jaar, terwijl het aantal aanmeldingen stijgt. Van Veen ziet in zijn omgeving dat steeds meer psychiaters die niet verbonden zijn aan het expertisecentrum vinden dat ook zij mee zouden moeten werken aan euthanasie. „Het gevoel is: we kunnen dit belangrijke werk niet overlaten aan een klein clubje psychiaters.”
„Het is een cultuurverschuiving die langzaam gaat – psychiaters moeten hun vak fundamenteel anders invullen en iemand helpen met doodgaan, in plaats van met beter worden. Die verandering vindt bovendien plaats in een totaal overspannen systeem waarin iedereen druk en gestrest is.”
Second opinions
Het effect van een overspannen systeem komt ook terug in één van de euthanasieën die ervoor zorgde dat psychiater S. nu voor de tuchtraad staat. Omdat de uitspraak in de zaak nog moet komen, wil S. zelf niet over haar zaak praten. De patiënte, een vrouw tussen de zestig en zeventig jaar, leed al geruime tijd aan een obsessieve compulsieve stoornis. Ze werd dagelijks ernstig beperkt door haar extreme controledwang en dit werkte ontwrichtend voor haar sociale leven, want ze kon niet meer naar buiten, had nauwelijks sociale contacten en kon niet meer reizen. Van een behandelend arts wordt volgens de richtlijnen verwacht dat er een onafhankelijke deskundige wordt geraadpleegd. S. baseerde zich bij haar oordeel mede op een verslag van een psychiater die de vrouw ruim twee jaar voor haar overlijden nog had onderzocht, maar heeft geen second opinion laten doen. Volgens S. beantwoordde dat verslag alle vragen die ze had willen stellen aan een second opinion-psychiater. Dat neemt de inspectie haar kwalijk. Hoe is dat zo gelopen, wordt tijdens de zitting aan haar gevraagd.
„Ik heb mij achteraf gezien te veel laten leiden door wat ik zag als het belang van de patiënt”, zegt S. Vanwege haar stoornis was de patiënt aan huis gebonden, en het zou een „ingewikkelde kwestie” worden om haar ergens anders naartoe te laten gaan voor haar dwangstoornis, zegt S. Vanwege het tekort aan psychiaters dat euthanasieën uitvoert of second opinions doet, werkte S. voor deze euthanasie buiten haar eigen regio, „dus ik kende de wegen niet”. „Ik heb mee laten wegen dat het niet makkelijk zou worden om een tweede psychiater te vinden. Ik wilde mezelf en de patiënt dit besparen.”
Heeft u een kortere bocht genomen dan noodzakelijk, vraagt een van haar vakgenoten tijdens de tuchtzaak. S. denkt even na. „Te kort. Ja, dat is een goede samenvatting.”
Vanwege het tekort aan psychiaters zijn er ook mensen in het werkveld die vinden dat de second opinion helemaal uit de richtlijn moet, weet Sisco van Veen. „Als het lang duurt om een tweede beoordelaar te vinden, is het gevolg dat de wachtlijst groeit.”
Bij de andere euthanasie waarvoor psychiater S. moet voorkomen, draait het ook om een second opinion. Het gaat bij deze zaak om een man van tussen de vijftig en zestig, die leed aan een depressie die tien jaar voor de levensbeëindiging was ontstaan, toen hij vanwege een misdrijf (het opzettelijk benadelen van de gezondheid van een ander) werd opgenomen in een huis van bewaring. Vanaf dat moment verkeerde hij in een psychotische toestand en ontstond zijn wens om te overlijden. Na zijn detentie werd hij opgenomen in een kliniek. Tweeënhalf jaar voor de euthanasie stopte de man met eten en drinken. Hij wilde op deze manier sterven, en had om begeleiding van een arts gevraagd – stoppen met eten en drinken is heel ingewikkeld zonder hulp. De arts wilde hem niet bijstaan, omdat ze vond dat eerst de depressie moest worden behandeld. De man moest uiteindelijk stoppen met zijn hongerstaking vanwege de pijn. Hij was veertig kilo afgevallen. Volgens de inspectie heeft psychiater S. niet goed gemotiveerd waarom ze de second opinion van een collega-psychiater, niet doorslaggevend vond en geen extra expertise inriep.
Maar „de second opinion is [volgens de richtlijn van de Nederlandse Vereniging voor Psychiatrie] nimmer bedoeld om groen licht te geven”, zegt de raadsvrouw van S. tijdens de zitting. „De uiteindelijke beoordeling is aan de uitvoerend arts.” De advocaat benadrukt dat haar cliënt niet op eigen houtje heeft gehandeld. „Zij heeft zich niet uitsluitend laten leiden door haar eigen overtuigingen en zij is ook niet te eigengereid, zoals de IGJ u wil doen geloven.” Ze heeft, aldus de advocaat, steeds overlegd met haar team en haar oordeel werd door meerdere artsen en psychiaters onderbouwd.
Het gaat in de zittingszaal over slordigheden in de procedure, maar met de beslissing – dat deze patiënten mochten sterven – lijkt niemand het oneens. De naasten van één patiënt zitten op de publieke tribune om de psychiater te ondersteunen.
Jong meisje
Hoewel de inspectie de tuchtzaak deels is begonnen om meer kaders en duidelijkheid te scheppen in de euthanasiepraktijk, kan het ook een vervelend bijeffect hebben, denkt psychiater Kit Vanmechelen, die in de afgelopen zeven jaar 37 euthanasieën heeft uitgevoerd. Tuchtzaken als deze kunnen andere psychiaters ervan weerhouden om dit werk te doen, denkt ze. In augustus verschijnt van haar hand het boek Laat me gaan, een boek over de complexiteit van euthanasie bij psychisch lijden. „Het boezemt veel angst in bij psychiaters”, zegt ze. De vraag is of je goed kunt beslissen als je bang bent voor vervolging. Dit werk is haar op het lijf geschreven, zegt ze. „Omdat ik niet bang ben aangelegd en omdat ik me verantwoordelijk voel voor mensen met een euthanasieverzoek.”
Als zij een euthanasieverzoek beoordeelt, let ze goed op het vermogen tot reflectie van haar patiënten. Ze moeten de gevolgen van hun verzoek kunnen overzien. „Ik was heel erg onder de indruk van een jong meisje. Die had al een autobiografie geschreven, de muziek voor de begrafenis uitgezocht, haar wens met haar ouders en vriendinnen goed doorgepraat. Ze was ongelooflijk zelfstandig en reflectief. Dat overtuigde mij. Ze heeft alles al honderd keer doorgekauwd.”
Het moeilijkst zijn de patiënten die tijdens de procedure toch ambivalent blijken, zegt ze, en die komt ze geregeld tegen. „Als je zegt: we gaan de volgende stap zetten, gaan ze dralen. Je moet ze dan afwijzen en dat vind ik lastig.” Ze herinnert zich een patiënt met autisme die in zinnen van maximaal drie woorden sprak. Maar op de dag van de euthanasie – de psychiater stond zich aan te kleden om naar de apotheek te gaan – belde hij af. „Heb ik me dan zo vergist”, vroeg ze zich af. Zijn familie wilde hem nog laten dopen, bleek later, om te kijken of het verschil zou maken.” Hij stond ongelooflijk onder druk. Twee dagen nadat hij was gedoopt, wilde hij toch dood. Dat kon natuurlijk niet meteen. Zijn leven heeft daarna nog drie maanden geduurd, toen heeft hij alsnog euthanasie gekregen.”
Als uitvoerende arts, draag je de last van de beslissing. „Niet iedereen kan het altijd met je eens zijn”, zegt Vanmechelen. Een keer schreven twee behandelaars die Vanmechelens patiënt al heel lang kenden haar de dag voor de euthanasie een uitvoerige brief. „Je moet het niet doen, we vinden dat je de foute keuze maakt”, schreven ze. „En we willen dat onze visie in het dossier komt voor de toetsingscommissie.” De second opinion-psychiater en de SCEN-arts (die is opgeleid om advies te geven bij euthanasie) steunden me in mijn besluit, daarom durfde ik het aan.”
Het is best mogelijk dat ooit iemand door euthanasie is overleden die misschien tegen de verwachtingen in beter had kunnen worden, zegt Vanmechelen. „Het klinkt hard en akelig maar als je geen vals positieven verdraagt, kun je nooit iemand euthanasie verlenen. Als je iemand geen euthanasie verleent en die moet daardoor nog lang ondraaglijk en uitzichtloos lijden, is dat ook een besluit met zware gevolgen.”
In haar slotwoord in de rechtbank in Amsterdam benadrukt S. dat patiënten „met een doodswens” het verdienen om gehoord te worden. En zij wil hierin verschil maken. „Ik vind het eervol om daarin als psychiater een rol te spelen.” Ze wil door met haar werk, zegt ze. De tuchtrechter doet op 8 juli uitspraak, en die zou kunnen beslissen dat de psychiater tijdelijk haar werk moet neerleggen. „Ik ben mij er nog dramatischer bewust van geworden het erg belangrijk voor mij is.”
Voor een meisje van elf kent Doriane opvallend veel verhalen waarin een mes voorkomt. Het bekendst is wat kinderen hier in Schiebroek-Zuid de ‘moord bij de metro’ noemen. Op 1 oktober 2022 kregen twee mannen ruzie op straat. Ze kwamen van de instelling voor verslavingszorg, waar ze woonden, en waren dronken. Bij het metrostation stak de een de ander in zijn hals – die overleed. Het was een zaterdagmiddag, rond half vier. Kinderen speelden op het gras. Doriane: „Ik zag de man liggen, onder het bloed. Ik rende naar huis en vertelde het aan mijn ouders”.
Er gebeuren meer „slechte dingen” in haar buurt, zegt ze. „Een keer rende een meisje uit mijn klas stotterend naar me toe dat een meneer met een machete bijna iemand had doodgemaakt.” Die man woont er nog. Doriane zegt dat hij zijn vrouw slaat. Hoe weet ze dat? „Mensen vertellen erover. En soms hoor je gegil, daar.” Ze wijst naar zijn flat.
Het broertje van haar vriendin Sofia werd een keer bedreigd met een mes in het speeltuintje. Nu komt ze daar niet meer. Het ‘blauwe plein’ naast haar basisschool, de Stephanusschool, is voor de grote jongens. En op de bankjes aan de vijver, iets verderop, zitten de dronken mannen. „Dan roepen ze tegen mijn vriendinnen dingen als: leuke strakke broek.”
Naar de Lidl loopt ze om.
Het blauwe plein
Niet veel mensen kennen de buurt waar Doriane woont. Hij ligt in het noorden van Rotterdam, in een van de rijkste stadsdelen: Hillegersberg-Schiebroek. Kinderen in Schiebroek-Zuid groeien op in armoede. Woningen bevatten schimmel en asbest en hadden allang gesloopt moeten worden. Voor oudere tieners is niets te doen. De buurt heeft veel overeenkomsten met andere kwetsbare buurten en wijken in het land. De talrijke nationaliteiten, armoede, hangjongeren, overlast. Alleen: Schiebroek-Zuid bestaat niet. Niemand weet waar de buurt begint of ophoudt. En dus komen de problemen niet voor in welke statistiek dan ook. De villa’s in Hillegersberg en de vooroorlogse koopwoningen in het noorden van Schiebroek poetsen de schimmelhuizen van de kaart.
Hier speelde Nadal tegen Krajicek. Nu liggen er blikjes en peuken. Na de regen blijven plassen liggen
Twaalf jaar geleden speelde Rafael Nadal hier nog tegen Richard Krajicek. De Spaanse toptennisser was uitgenodigd om, omgeven door camera’s, de honderdste playground van de Krajicek Foundation te openen.
De stichting liet de blauwe laag verf op het plein, een tennisnet en sportattributen achter voor de buurtkinderen. Ze beloofde hen „minimaal twee keer per week” op het plein te laten begeleiden en er zouden studiebeurzen klaarliggen voor jongeren die daarbij zouden helpen.
Het ‘blauwe plein’ naast de Stephanusschool.Foto Merlin Daleman
Maar op een middag in maart 2024 is het plein bedekt met een laag zand, langs de randen liggen geplette blikjes en peuken. De struiken groeien door de hekken en de stoeptegels eromheen liggen los. Als het geregend heeft, blijven er plassen liggen op de playground. In het portiek ertegenover ligt huisraad tot op heuphoogte.
In het half jaar dat NRC in Schiebroek-Zuid rondloopt, vallen de welwillende bewoners op, de goede bedoelingen, de mooie plannen. Waarom lukt het dan toch niet? Hoe onttrek je een buurt aan armoede, geweld en overlast – problemen die elkaar juist versterken?
De vrouwen van ‘Wijkie’
Doriane heeft een vrolijk gezicht en een knot op haar hoofd. Ze wil rechter worden, of stewardess. Vanaf haar vierde komt ze bij Wijkie, een soort kinderbuurthuis tegenover het blauwe plein. Marie-José Eldering en Anita Broos runnen het. Om de kinderen te helpen omgaan met nare ervaringen lieten de vrouwen ze de moord bij de metro en andere akelige straatervaringen naspelen, waarbij ze een betere afloop mochten bedenken. De kinderen tekenden storyboards. Marie-José: „In elke scène kwamen dronken mannen voor.”
Ze was kindercoach bij de welzijnsinstantie in Schiebroek-Zuid, tot die zo’n elf jaar geleden een aanbesteding verloor en zij weg moest. Op haar laatste dag beloofde ze de kinderen: „Ik laat jullie niet in de steek.” De woensdagmiddag erna ging ze op een bankje zitten tegenover de Lidl, siroop en koekjes in haar tas. Twee meisjes kwamen opdagen, ze kletsten wat. De week erop kwamen meer kinderen. Ze nam een voetbal mee. „Toen het regende gebaarde de man van de snackbar: kom binnen. Ook die ruimte werd te klein.”
Marie-José’s oud-leidinggevende bij de welzijnsorganisatie, Anita, leverde een werkdag in om haar te helpen. In 2018 richtten ze stichting JAN op, met een eigen pand. Sindsdien zijn ze er drie dagen in de week, in hun vrije tijd. De kinderen hebben hun 06-nummers. Ze zeggen ‘José’ en ‘Anita’ en slaan hun armen om hun middel. Als Anita een jongetje op een woensdagmiddag naar zijn schooldag vraagt, wrijft die zijn rechterhand traag van kruin tot voorhoofd, kin omhoog en zegt: „Nou, niet héél goed.” En dan begint hij te vertellen.
De vrouwen blijven met iedereen contact houden, sommigen zijn al ver in de twintig. Anita zegt trots dat nog geen van de meiden die ze tot de groep van Wijkie rekent zwanger is. Een jongen die op straat was toen in de oudejaarsnacht 2021 de Stephanusschool in brand ging, appte Marie-José vlak ervoor: „Wijkie laten we met rust hoor”.
Foto’s: Merlin Daleman
Zoals Anita en Marie-José zijn er meer. Ubah Moussa – haar dochter Ilham zit bij Doriane in groep 8 – geeft elke week naailes aan vrouwen. Loes Zwarts zet zaterdags om 10 uur kratten eten in haar voortuin voor bewoners die net niet in aanmerking komen voor de voedselbank. Er is een bewoonster die in de gaten houdt of iemand eten nodig heeft, of babykleding, of nu echt weg moet bij haar gewelddadige man. Er is een vader die elke zondag huiswerkbegeleiding gaf aan tieners, tot de pandemie daar een eind aan maakte. Daarna kreeg hij ze niet meer bij elkaar. Een ondernemer op de Teldersweg, de winkelstraat van de buurt, gaf jaren geleden vechttrainingen aan jongeren die anders maar voor zijn deur hingen.
„Je kunt mensen niet helpen zonder iets van jezelf te geven”, zegt Anita. „Je moet er langdurig voor de kinderen zijn, in hun eigen buurt, ook als het even niet uitkomt. Pas dan komt het vertrouwen.”
Schiebroek-Zuid bestaat niet. Niemand weet waar de buurt begint of ophoudt
Het werk put de vrouwen soms zichtbaar uit – om het over geld maar niet te hebben. De moeder van Marie-José doneert 150 euro per maand aan de stichting. Loes betaalt zelf mee aan de boodschappen in de kratten. De ondernemer die vechttrainingen organiseerde vroeg een bijdrage van de gemeente, maar kreeg niks. De huur van het lokaal, de handschoentjes, alles moest hij zelf betalen. „Toen ben ik ermee gestopt.”
Nu hangen de jongens weer voor de winkel.
En dan heb je Ben en Henny Kleijweg. Ze runden als vrijwilligers 24 jaar het uitgiftepunt van de voedselbank. Via Facebook moesten ze vorig najaar vernemen dat die uit de wijk zou vertrekken; de 34 uitgiftepunten in de stad zouden samensmelten tot drie of vier supermarkten. Bewoners moesten voortaan naar Crooswijk, vier kilometer verderop.
Als dank kreeg het echtpaar bij de laatste levering een doosje Merci.
Lees ook
‘Geen geld en dan verdwijnt ook nog de voedselhulp uit de buurt’
Hooguit twee setjes kleding
Tientallen bekers glimmen op een appelgroene plank aan de muur van het noodgebouw van de Stephanusschool. De kinderen wonnen ze met de mini finals, de jaarlijkse voetbaltoernooien tussen scholen, met stadsfinales in Ahoy.
„In het begin werden onze kinderen daar echt uitgejouwd”, zegt schooldirecteur Astrid van Gogh. „Heel naar. Pas later veranderden ook andere scholen in de wijk van samenstelling.” Ze kocht de mooiste sporttenues die ze kon vinden. Daar gelooft ze in. „Als je wil dat kinderen zich als prinsen gedragen, moet je ze ook een mooie, nette omgeving geven.” Naast het noodgebouw groeit een nieuw schoolpand; camera’s bewaken het bouwterrein. Met oud en nieuw in 2021 én 2022 werd de school in brand gestoken, door jongens uit de buurt. Ook het nieuwe pand werd al beklad.
Van de 225 kinderen op de basisschool hebben veruit de meesten een niet-westerse achtergrond. Marokkaans, Turks, Antilliaans, Surinaams, Ghanees, Congolees, Eritrees, Kaapverdiaans. In de schakelklassen zitten Oekraïners en Syriërs. „Ik denk dat we zo’n vijftig Syriërs hebben lesgegeven”, zegt Van Gogh. Twee kinderen op deze basisschool zijn wit, een broer en zus. O nee, ze weet er nog een. Drie dan?
Zeven van de tien komen uit een gezin met een laag inkomen; het landelijk gemiddelde is nog geen twee op de tien. Kinderen delen een slaapkamer met een broer of zus of met hun ouders. Soms delen ze een bed. Ze hebben geen plek om huiswerk te maken, of geen computer, of ze hebben er geen tijd voor omdat ze op broertjes of zusjes moeten passen. Ze zijn moe van de stress of omdat ze laat naar bed gaan. Er zijn kinderen met één of hooguit twee setjes kleding, kinderen die de school binnenlopen zonder te hebben ontbeten. Ze komen de buurt bijna niet uit. Als ze op schoolreisje gaan, zegt Van Gogh trots, gedragen deze kinderen zich het best van iedereen. „Je ziet hun verwondering.”
Er werd nauwelijks gebruikt gemaakt van boterhammen op school: kinderen wilden niet laten merken dát ze thuis niets kregen.
Voor hongerige kinderen had de school boterhammen in de koelkast. Er werd nauwelijks gebruik van gemaakt: kinderen wilden niet laten merken dát ze thuis niets kregen. Dus stopte de leverancier ermee. In de gang staat fruit, van EU-geld, maar die subsidie is maar voor een half jaar. Achteraf misschien niet zo’n goed idee. „Ouders leren nu af om hun kinderen fruit mee te geven, terwijl dat best goed ging.” Na de zomervakantie biedt de school lunch aan voor álle kinderen, maar er zijn maar 75 kinderen die er door hun ouders voor zijn opgegeven – minder dan de school verwachtte.
Soms is er verwaarlozing, huiselijk geweld. „Maar veel ouders verdienen ook juist een lintje”, zegt Van Gogh „Zoveel problemen, al die kinderen en ze dan elke dag opnieuw opgepoetst en op tijd op school afleveren.”
En de schimmel. Aan de telefoon vooraf zegt Van Gogh dat ze het vooral daarover wil hebben. „We hebben kinderen die voortdurend last van hun longen hebben, echt ziek zijn. Het is schandalig! Zet je ramen open, zegt de woningstichting. Weet je wat het kost om je huis warm te stoken?”
Als kinderen niet komen opdagen, krijgt de school hen maar moeilijk terug in de lokalen. Één kind kwam afgelopen schooljaar zestig dagen niet opdagen, eentje dertig, een ander twintig. En dan? Niets, zegt Van Gogh. Ze meldt het bij de leerplichtambtenaar, het wijkteam, Veilig Thuis, ze vergaderen erover, maar de kinderen krijgt ze er niet mee terug in de klas.
Je kunt ook denken: school is om te leren. Dan houd je de buurt buiten en daarmee ook de omgangsnormen en ruzietjes.
Waarom haalt de school ze niet op? „We zijn geen ophaalservice”, zegt Van Gogh resoluut. In een zo kwetsbare buurt móét je als schooldirecteur een keuze maken. Je kunt de buurt binnenhalen: welzijnswerkers in de pauze, activiteiten na school, een koffiekamer voor de ouders. Zo was het voor haar komst. Goed voor de samenhang in de buurt.
Je kunt ook denken: school is om te leren. Dan houd je de buurt buiten, en daarmee ook de omgangsnormen en ruzietjes. Dat werd háár keuze. Sommige ouders vinden dat nog altijd jammer. Ze leerden elkaar kennen op school, wisten wat speelde, goed voor hun Nederlands.
Maar de prestaties van de kinderen vlogen de afgelopen jaren omhoog.
Één keer dit voorjaar haalden twee schoolmedewerkers toch een jongetje op. Zijn moeder had gebeld: de buurman op de galerij liet hem niet gaan. Toen de twee vrouwen aanbelden, bedreigde de buurman hén met een machete. De juf vluchtte met het jongetje naar beneden, de moeder bonkte tot bloedens toe haar hoofd tegen de deur en gaf de buurman de schuld. Hij spugen, zij spugen. De andere schoolmedewerker suste. Weer kwam er een mes bij kijken. Daarna mocht het echt nooit meer.
Geen voedselbank meer
In het noordelijk deel van Schiebroek is het anders. Op Koningsdag hangen daar de vlaggen uit, er zijn buurtapps en straatfeesten. In januari 2023 maakte een lid van de bewonersvereniging zich er zorgen om de wijkgenoten verderop, na „corona, Oekraïne en de hoge energierekeningen. Er móést iets gebeuren.” Betrokkenen en organisaties haalden met een crowdfunding 15.000 euro op voor hen die hulp nodig hadden.
Maar naar wie moest dat geld eigenlijk? En hoe kregen ze het daar?
Daar gaat het sindsdien elke maand over in een vergaderruimte, waar spritsen en koffie in kartonnen bekertjes op een grote ovalen tafel staan. De wijkcoördinator, de wijkmanager, de wijkregisseur, de wijkconciërge, wijkraadsleden, de welzijnsorganisatie, de bewonersorganisatie, de woningstichting, de belbus, de kerken – iedereen schuift aan. Schiebroek Hillegersberg Solidair heet de stichting die ze hebben opgericht.
Het gaat vaak over hóé te helpen. „Hoe krijg je die mensen in beeld?” klinkt het dan. Of: „Weten we eigenlijk wat hun hulpvraag is?” Dat het vooral om bewoners in Schiebroek-Zuid gaat, weet iedereen, maar dat wordt niet altijd uitgesproken, het kan stigmatiserend zijn. In het noorden van Schiebroek zijn ook slechte straten. In Hillegersberg, het rijke, oostelijk deel van de wijk, hebben ze óók mensen met schulden, alcoholverslaving, ook van daar komen bewoners bij de voedselbank.
Soms verzanden gesprekken in bureaucratie en jargon. De stichting wil „onderkoepelen” in plaats van „overkoepelen”. Er moeten „infopleinen” komen en „klankbordgroepen”. Maar als het om de voedselvoorziening in de wijk gaat, is iedereen het met elkaar eens.
Een koelkast op de Teldersweg waar bewoners voor elkaar eten in doen en uithalenFoto Merlin Daleman
Het ging altijd goed. De voedselbank leverde wekelijks kratten aan Ben en Henny in Schiebroek-Zuid en die vulden ze, na giften van lokale ondernemers en kerken, aan met verse groente, fruit, kaas, toiletpapier en shampoo. Wie net niet in aanmerking kwam, kon terecht bij Loes Zwarts en de kratten die ze elke zaterdag in haar voortuin zette. Op de Teldersweg staat een koelkast met eten: „Free Food”, staat erboven. Bewoners die wat over hebben doen het er in, de groenteboer en leerlingen van een vakschool vullen op vaste tijden aan. Wie honger heeft, pakt er iets uit.
Een goed werkend, maar kwetsbaar systeem. Toen in oktober vorig jaar de voedselbank uit de wijk vertrok en bewoners voortaan naar Crooswijk moesten, dreigde het stelsel in te storten. De kerken verhoogden snel hun giften, waardoor Ben en Henny kratten konden blijven vullen, maar dan eens per maand, in plaats van elke week. De belbus reed mensen die niet naar Crooswijk konden – omdat ze slecht ter been waren, of geen geld hadden voor vervoer – drie dagen per week heen en weer. De stichting SHS betaalde daaraan mee. Loes bracht voedselpakketten naar degenen voor wie ook de belbus geen oplossing was, bijvoorbeeld omdat ze te ziek waren om te reizen of met een partner of kind dat niet alleen kon zijn.
Na de zomer rijdt de belbus door tijdgebrek nog maar één dag op en neer naar Crooswijk.
Maar al direct raakten mensen zoek. Bewoners van wie ze wisten dat die gebruikmaakten van de voedselbank, maar nu uit zicht verdwenen. Twaalf in het begin, vertelt de manager van de belbus. De Voedselbank en de welzijnsorganisatie gaven geen namen meer door, om privacyredenen. Niemand in de wijk wist nog wie welke hulp nodig had. De 36 nieuwe klanten van de voedselbank dit jaar wisten niet dat ze bij Ben en Henny extra’s konden halen. Of dat ze erna wellicht bij Loes terechtkonden.
Daar kwam bij dat de uitdeellocatie van Ben en Henny werd gesloopt. Hun nieuwe ruimte is ook weer tijdelijk. Bij elke verandering haken mensen af, weet een hulpverlener.
Na de zomer rijdt de belbus door tijdgebrek nog maar één dag op en neer naar Crooswijk. Jongeren moeten ook naar school, ouderen naar de dagopvang.
En ondertussen hapert de gezondheid van Henny en Loes. Henny belandde dit voorjaar in het ziekenhuis, Loes moest naar de intensive care met longproblemen.
Een week later zat ze alweer in het zonnetje in haar voortuin, op een rollator. Haar man Henk bracht koffie. De kratten met chocolade paashazen, shampoo, wraps en groenten stonden als vanouds klaar. „Ze moeten me eerst onder de grond aanstampen, van mij komen ze niet zomaar af”, zei Loes, voordat ze een nieuwe hap lucht nam.
Sustainable Schiebroek-Zuid
Kijk, zegt Ubah Moussa in haar flatwoning op de eerste verdieping tegenover het blauwe plein. Ze wijst naar de spoelbak met een laagje water erin. „Ik blíjf het water weghalen.”
De meivakantie is begonnen. Ilham, haar dochter, kijkt in pyjama naar een nagesynchroniseerde Amerikaanse serie op Nickelodeon, het is nog vroeg. Ubah’s man en oudste dochter zijn niet thuis. In de keuken zoekt ze naar oploskoffie, in een van de kastjes moet nog een sachet liggen. Ze kent de buurt goed. Ze werkte hier in de thuiszorg, was overblijfjuf en volgt computerles.
„En hier is de wc, kom mee.” Het water uit het kraantje drupt via de leiding van de wasbak op de vloer. Als ze de woningstichting belt, duurt het soms weken voor iemand komt. Die gipsplaat boven haar hoofd? „Daar zit een lekkage onder. De woningstichting verstopte die. De schimmel komt steeds terug. Ze zeggen: we kunnen niets doen. Of: het is úw huis, mevrouw.” Ook op het balkon staat schimmel op de muur. Daar haalt ze haar schouders over op, dat is buiten.
Ook op het balkon staat schimmel op de muur. Daar haalt Ubah haar schouders over op, dat is buiten
Haar woning zou net als veel andere in de buurt gesloopt worden. Op internet zwerven nog uitzinnige plannen rond die woningstichting Vestia al in 2011 had voor een „sustainable Schiebroek-Zuid”. Hangplanten langs gevels met diepe, glazen balkons. Een visvijver met een paleisvormig paviljoen en terras. Ontspannen bewoners op bankjes. Het onderhoud van de huizen in Schiebroek-Zuid werd vanwege die plannen jarenlang uitgesteld. Maar Vestia ging bijna failliet door wanbeleid en Ubahs nieuwe huurbaas werd in 2023 Hef Wonen.
Zo zou Schiebroek-Zuid eruit gaan zien, beloofde Vestia. Except Integrated Sustainability / Except.eco
Dat kondigde snel renovaties aan. Een eerste huizenblok iets verderop wordt nu opgeknapt, daar hoort Ubah goede verhalen over. Maar het duurt nog zeker tien jaar voor haar blok aan de beurt is. „Ik knap veel zelf op”, zegt ze. „Ik heb geen zin om te zeuren.” Ze woont óók fijn, zo dicht bij de school en de metro.
Hef Wonen laat weten te doen wat ze kan om bewoners te helpen. „We gaan langs, geven advies en stellen materialen beschikbaar om schimmel tegen te gaan. Bewoners moeten zelf ook moeite doen. Sloop en renovatie alleen zijn niet de oplossing voor vocht- en schimmel.” De huren van de woningen die niet gesloopt of gerenoveerd worden, gaan elk jaar omhoog.
De problemen in de buurt neemt Ubah ook maar voor lief. De drugsdeals onder het raam van haar dochter. Pistoolschoten, soms. Auto’s die in brand worden gestoken. Vuurwerk en geschreeuw in de nacht. De woningstichting die „iedereen maar in de buurt propt”.
Ilham, in haar pyjama, vanuit haar stoel voor de televisie: „Een dronken man heeft hier achter de garage, daar bij de metro, een keer iemand doodgestoken.”
Waaróm zeurt Ubah eigenlijk niet?
Ze zucht. Anita vroeg het ook al eens. Niemand lijkt te protesteren. „Mensen sjouwen al genoeg problemen met zich mee. Iemand moet naar voren stappen, iemand die de taal goed spreekt, maar niemand doet dat.” En zeg nou zelf. De gemeente, de politie, de woningstichting, de bewoners, iederéén kent de problemen in deze buurt. De vochtige huizen, de gezondheidsproblemen, de drugsdealers, de overlast en criminaliteit. Waarom moet zíj dat melden, en wat gebeurt er dán? „De politie komt altijd te laat.” Ze hoopt op camera’s in de buurt. „Dan heb je bewijs.”
En ze weet wat er gebeurt met melders. Er gaat vuurwerk door je raam. Er moest een gezin verhuizen.
Onzichtbaar in de statistieken
Onzichtbaarheid heeft gevolgen. Het is een belangrijke reden waarom de buurt maar niet vooruitgaat. Bewoners en organisaties die zich inzetten voor Schiebroek-Zuid zeggen harder dan andere wijken te moeten vechten om aandacht en geld van de gemeente, omdat hun buurt in geen enkele statistiek voorkomt. Niet in de leefbarometer, de kerncijfers van het CBS, de wijkprofielen, de veiligheidsindex. De gemeente baseert zich voor beleid op die cijfers. Zijn ze ook bepalend voor het aantal agenten in de wijk? „Zeker”, zeggen de wijkagenten, Desiree Groenland en Regina Wilmink.
NRC vroeg cijfers op maat op bij het CBS (zie kader). Dan blijkt dat in geen andere buurt of wijk in Rotterdam zo veel mensen in de bijstand zitten als in Schiebroek-Zuid: 10,9 procent. Van de 7.295 bewoners is bijna één op de drie geboren buiten Nederland, met een niet-Europese afkomst. Dat is vergelijkbaar met andere kwetsbare buurten en wijken in Rotterdam. Het gros van de woningen is van voor 1965, gebouwd in de wederopbouw. Ruim driekwart is van de corporaties.
In Schiebroek-Zuid kijken ze daarom met afgunst naar Rotterdam-Zuid. De ongelofelijke hoeveelheid aandacht en geld die dáárnaartoe gaan. Nu ook weer, via het Nationaal Programma Leefbaarheid en Veiligheid, waar honderden miljoenen in omgaan. Wijkagent Groenland: „Het lijkt alsof Schiebroek-Zuid het vergeten kindje is. Al dertig jaar wordt geroepen dat de huizen verouderd zijn. Er zijn panden waar de vloeren nog van hout zijn. Als daar een gezin woont en daaronder iemand met ggz-problematiek, krijg je vanzelf problemen. Als je dan ziet hoeveel in Rotterdam-Zuid al veranderd is, verbeterd, gerenoveerd. In Overschie eigenlijk nu ook. Schiebroek-Zuid hobbelt daar achter aan.”
In Schiebroek-Zuid kijken ze met afgunst naar Rotterdam-Zuid: de ongelofelijke hoeveelheid aandacht en geld die dáárnaartoe gaan.
En terwijl bewoners in en om de buurt hun best doen om er wat van te maken, maakt de gemeente juist op deze kwetsbare plek steeds weer ruimte voor zo’n beetje alle kwetsbare groepen die je kunt bedenken. In Schiebroek-Zuid is opvang voor verwarde mensen, dronken mensen, verslaafde jongeren, jongeren met een verstandelijke beperking, jongeren die net uit de gevangenis komen, statushouders, vrouwen die op de vlucht zijn voor hun ex-partners (of voor andere mannen met duistere plannen), tienermoeders en volwassen alleenstaande moeders. Eind mei kregen bewoners rond de winkelstraat een brief in de bus dat opnieuw Oekraïners in de buurt zouden worden opgevangen.
Er is ook een ruilprogramma, vertellen de wijkagenten. Bewoners die elders in de stad voor problemen zorgen, komen naar Schiebroek-Zuid en andersom. „Het is soms dweilen met de kraan open.”
De moord bij de metro, de dronken mannen op de bankjes, de kinderen die moeten omlopen naar de Lidl, een schoolklas die weet dat een psychotische man ontweken moet worden – mensen in de opvang zorgen voor problemen én trekken nieuwe problemen aan. Voor de flat met tientallen jonge, alleenstaande moeders verzamelen zich jonge vaders, zeggen bewoners. Ze mogen niet naar binnen, wat soms tot onrust leidt (de instelling die de moeders begeleidt, ontkent de onrust).
Een welzijnswerker op de Teldersweg woont zelf met veel plezier in een evengoed kwetsbare Rotterdamse wijk, op Zuid: Charlois. Maar dáár kijkt ze niet om als ze in het donker naar huis loopt. Die paar dronken en verwarde mensen kent ze goed en zij kennen haar. Ze maakt een praatje, een grapje en loopt door. In Schiebroek-Zuid zou ze voor geen geld willen wonen. „Als ik hier na mijn werk in het donker bij de tramhalte sta, zie ik telkens een ándere dronken man.”
Medewerkers van Hef Wonen zeggen hun best te doen om de instroom van kwetsbare mensen in de buurt te beperken. Ze ervaren wel een toenemende druk van de gemeente. De corporatie verwacht binnenkort ook dak- en thuisloze mensen in Schiebroek-Zuid van een woning te moeten voorzien.
De gemeente Rotterdam laat weten aandacht te hebben voor Schiebroek-Zuid. Bij de opvang van kwetsbare groepen kijkt ze onder meer naar het wijkprofiel. Dat is het profiel van Schiebroek als geheel. De gemeente is zich daarbij „bewust van de sociaal-maatschappelijke tweedeling” in de wijk. „Over het algemeen is het wel zo dat de sociale huurwoningen waar deze mensen op aangewezen zijn in Schiebroek-Zuid staan.”
Subsidie is altijd tijdelijk
In augustus begint de dominee erover, in een vergadering van de in Schiebroek-Noord opererende stichting. Waarom praten de mensen om wie het gaat toch niet mee? „Dat hele frame van ‘wij gaan mensen helpen’, dat zit me dwars. Er gaat een hiërarchie van uit.” Marco Visser is sinds twee jaar predikant in de Goede Herderkerk, precies op de grens van noord en zuid. Vanaf de kansel ziet hij op zondag door het ene raam de sociale huurwoningen, en, zo zegt hij, „aan de andere kant de Tesla’s”. Hij organiseert in de wijk bijeenkomsten over verkiezingen, mensen zonder verblijfsvergunning, de hectische samenleving. Hij vroeg ook of de kinderen van Wijkie eens wilden komen koken voor kerkgangers.
Zijn oproep om hulpbehoevende bewoners te laten meepraten, loopt vast in een gesprek over hoe moeilijk dat is.
„Hoe krijg je ze in beeld?”
„Als je weet hoeveel brievenbussen dichtgespijkerd zijn.”
„We kunnen die mensen niet bereiken.”
De vergaderruimte is op nog geen anderhalve kilometer van het blauwe plein.
Hulp aan kwetsbare bewoners blijkt taai. De vaste gezichten in de buurt zijn onmisbaar, maar hoelang houden zij het vol? Een pandemie, geld- of gezondheidsproblemen en het kan zomaar klaar zijn. De hulp van enthousiastelingen buiten de buurt houdt de voedselvoorziening lang in stand, er zijn zelfs plannen voor een eigen voedselbank. Maar zonder de bewoners zelf komen ze maar moeilijk verder.
Als er wél contact is, leidt dat tot inzichten. Op woensdag rijdt een vaste chauffeur naar de voedselbank. De manager: „Hij vroeg de mensen waar ze zich hadden aangemeld, en wat bleek? Negen van de tien hadden maanden gewacht voor ze om hulp vroegen, omdat ze niet wisten waar ze in godsnaam terecht moesten. Bizar!”
De subsidies gaan vaak naar grotere organisaties en zijn altijd tijdelijk. Anita en Marie-José zien het als een subsidiepotje opent, dan trekken er nieuwe, opgewekte gezichten met mooie plannen aan hun raam voorbij. ‘Het subsidiecircus’ noemen ze het. De plannen worden groots aangekondigd en verdwijnen geruisloos. Voor kleine, rotsvaste initiatieven, zoals dat van hen, bestaat geen vaste financiering. Het kost telkens vele uren werk om wat geld voor zomerse uitjes voor de kinderen bijeen te sprokkelen.
Foto’s: Merlin Daleman
Ongevraagde hulp bereikt z’n doel niet. Er was gratis soep of een gratis voorstelling in het noorden, waar vanuit het zuiden niemand kwam opdagen. Op een dag stond er een metershoog kunstbeeld van een struisvogel in de visvijver – ook dat was een gift.
De speeltuin die kinderen mochten helpen ontwerpen en waar ze graag speelden tot oudere jeugd het speelhuisje opeiste, werd door de organisatie ontmanteld. Nu is het weer gewoon een grasveld.
Met het blauwe plein ging het ook zo. Van Gogh had de Krajicek Foundation in 2012 nog geadviseerd om het plein goed af te laten wateren. Daar was geen tijd meer voor, „er was haast bij.” In de pandemie waren jongeren er tot in de avond en in de nacht te vinden. Omwonenden begonnen te klagen: die bal tegen de hekken, dat geschreeuw. En dus plaatste de gemeente er een mosquito, met een pieptoon die alleen jongeren horen. Die gaat om tien uur ’s avonds aan, tot vroeg in de ochtend. Sindsdien is er minder overlast én minder voetballende jeugd. Waar het net en de attributen zijn gebleven, weet niemand.
Op de site van de Krajicek Foundation wordt het blauwe plein nog altijd genoemd als playground. Directeur Gerlinde van Raalte zegt met gemeenten af te spreken dat professionele partijen op hun veldjes „twee, liefst drie keer per week met de kinderen spelen”. Dat ging volgens haar goed tot een grote aanbesteding zo’n twee jaar geleden alles overhoop gooide.
Wat zou de buurt vooruit helpen? Het antwoord dat bewoners geven is verrassend eenstemmig: een buurthuis!
Het programma kwam op het blauwe plein niet zo van de grond, erkent Hasan Abaka, regiomanager Rotterdam van de Krajicek Foundation. Hoeveel jongeren hier een studiebeurs kregen? „Dat weet ik niet. In ieder geval twee in coronatijd en volgens mijn voorganger hebben we ze eerder ook gehad.” Hoeveel? „Die gegevens hebben we niet bewaard.”
De stichting is flexibel, zegt hij. Geduldig, „we kijken naar perspectief”. Maar als dit najaar nog niets is veranderd, als er dan nog geen zicht is op studiebeurzen of voldoende activiteiten per week, „dan halen we het bord eraf.” En dan? „Dan is het gewoon weer een plein.” Begin oktober zijn er weer nieuwe plannen.
Wat zou de buurt vooruit helpen? Het antwoord dat bewoners geven is verrassend eenstemmig: een buurthuis! Ruim zevenduizend bewoners en er is geen enkele plek waar ze elkaar kunnen ontmoeten, even kunnen bijkletsen, zelf activiteiten kunnen bedenken, zich kunnen organiseren, samen koken. Zo’n beetje elke andere buurt heeft er wel een, of twee. Een buurthuis dus. Schimmelvrije huizen. Minder kwetsbare mensen in de buurt. En een sportzaal voor jongeren?
Een bordje pasta voor José
Als om half vijf Dries Roelvink optreedt voor het winkelpubliek in Schiebroek-Noord zitten vijftien kinderen uit Schiebroek-Zuid in een zaal van de Goede Herderkerk. Ze snijden, verdeeld over een salade- en een pastatafel, kaas en augurken voor vijftig genodigden in stukjes. Op de kop van de tafels staan opwarmstellen met pruttelende pannen.
Ze lopen achter op schema. Om één uur zouden ze met z’n allen vanaf Wijkie naar de kerk wandelen. Maar één kind had zich verslapen en vijf anderen moesten alsnog thuis worden opgehaald. Doriane en Ilham zijn net terug van schoolkamp en praten na. Sofia doet crème fraîche in de pannen en proeft. Superlekker, vindt ze. Een jongetje staat erbij, saus kleeft aan zijn wang.
Zodra tegen zessen het eten op het kerkplein buiten op tafel staat, stort Marie-José binnen achter de pastatafel in. „Ik kán niet meer.” Dat is niet overdreven: ze krijgt haar armen niet meer omhoog. Laatst was haar heup paars, ze was gaan skaten met de kinderen. Erna werd ze ziek, nu is er een abces, ze had moeten rusten.
Een jongen sprint naar een bordje, naar de pasta, naar haar tafel. „Hier, José.”
De spoelbak achter de bar raakte verstopt. Het eten kwam te laat. Kerkgangers haakten af, sommige ouders kwamen niet opdagen. Maar de pasta smaakt uitstekend. Ouders, kinderen en kerkgangers schuiven bij onbekenden aan tafel, en daarna komen de gesprekken moeiteloos op gang.
Vier van de vijf gemeenten gaan de bed-bad-brood-opvang zelf bekostigen, nu minister Marjolein Faber (Asiel, PVV) de financiering heeft stopgezet. Maar een nieuwe uitspraak van het Europese Hof van Justitie kan Faber mogelijk dwingen om de opvang alsnog te bekostigen, zeggen deskundigen. Al moet nog blijken hoe dit oordeel van de hoogste Europese rechter precies zal doorwerken in de Nederlandse situatie.
De zaak waarover het Europese Hof in september oordeelde, draait om een vreemdeling die al jaren illegaal in Bulgarije verblijft, zonder dat hij wordt uitgezet. De vraag is of Bulgarije hem aan zijn lot mag overlaten. Nee, zegt het Hof: de overheid moet voorkomen dat mensen terechtkomen in een situatie van ‘extreme materiële armoede’ die hun ‘menselijke waardigheid’ aantast. In zulke gevallen moet de staat vreemdelingen voorzien in de meest essentiële levensbehoeften – bed, bad en brood, dus. Het oordeel van het Hof geldt voor alle Europese lidstaten.
Een „baanbrekende uitspraak”, noemt Carolus Grütters het, migratierechtexpert aan de Radboud Universiteit in Nijmegen. „Dit betekent dat ook Nederland enige vorm van opvang moet bieden aan illegaal verblijvende vreemdelingen zonder dak boven hun hoofd. Precies de mensen die in de bed-bad-broodopvang zitten, die Faber niet meer wil bekostigen.”
Lees ook
Uitgeprocedeerd? Je krijgt alleen een bed als je zegt dat je terug wil
Met deze nieuwe uitspraak in de hand kan volgens Grütters opnieuw in Nederland worden geprocedeerd voor het recht op opvang. „Daar zal dan, met dit arrest in het achterhoofd, uitkomen dat het besluit om de bekostiging van de voorziening op te doeken niet juist is.”
In 2014 vormde een Europese procedure die advocaat Pim Fischer namens de Protestantse Kerk Nederland aanspande en won, aanleiding om de bed-bad-broodopvang in te stellen. Nog altijd voert hij tal van procedures voor de opvang van uitgeprocedeerden. Het nieuwe arrest zet volgens Fischer al deze zaken „in een compleet nieuw daglicht”. Tot nu toe waren altijd voorwaarden verbonden aan de bed-bad-broodopvang: alleen vreemdelingen die wilden meewerken aan hun eigen terugkeer, konden er terecht. „Maar die wil om terug te keren wordt in dit arrest niet meer genoemd als voorwaarde. Dat is cruciaal.”
Toch niet verplicht?
Of deze uitleg door Nederlandse rechters ook wordt gevolgd, moet nog blijken, zegt jurist Rafael Baroch, gespecialiseerd in asielrecht. Hij wijst erop dat de uitspraak van het Hof gaat over vreemdelingen die ‘buiten hun wil en persoonlijke keuzen om’ in schrijnende situaties belanden. „Maar als iemand weigert te vertrekken, wordt dat in de rechtspraak vaak beschouwd als een persoonlijke keuze”, zegt Baroch. „En daardoor zou de staat niet meer verplicht zijn om verdere opvang te bieden.”
Ook blijft het volgens Baroch „zeer moeilijk” om aan te tonen dat Nederland uitgeprocedeerden volledig aan hun lot overlaat. De overheid stelt in dergelijke zaken namelijk dat vreemdelingen zonder verblijfsrecht altijd nog terecht kunnen in een zogeheten Vrijheidsbeperkende Locatie (VBL). Vanwege het gebrek aan vrijheden, slechte leefomstandigheden en de terugkeerdrang op de VBL, willen mensen daar meestal niet heen. Maar rechters beschouwen de VBL vaak wel als een minimale voorziening voor uitgeprocedeerden, zegt Baroch. „Zo kan de overheid in elk geval zeggen dat er in Nederland enige vorm van opvang is, hoe beperkt ook.”
Lees ook
Zonder papieren geen huis, geen geld, geen recht. ‘Maar niemand keert vanaf de straat terug naar zijn thuisland’
Een bijzondere historische natuurgebeurtenis speelde zich afgelopen zaterdagmiddag 5 oktober af bij de Wassenaarse Slag, een afgelegen strandopgang bij duingebied Meijendel. Een paar honderd mannen behangen met alle mogelijke verrekijkers waren er getuige van. In een bosperceel speurden ze in het herfstzonnetje opgewonden naar een vogel met de omvang van een grijs bolletje.
Om 16.35 uur zag vogelaar Gerard Steinhaus, die na een alarmmelding in de appgroep voor zeldzame vogels halsoverkop vanuit zijn woonplaats Zeist naar deze plek was afgereisd, het beestje zitten: een roetvliegenvanger (Muscicapa sibirica). Het dertien centimeter grote zangvogeltje zat soms minutenlang stil op het uiteinde van een takje. „Niet de meest spannende vogel qua kleurstelling, maar wel verschrikkelijk zeldzaam”, zegt Steinhaus.
Een roetvliegenvanger (Muscicapa sibirica) in het wild, op een tak.Foto Arnoud B. van den Berg
Het is voor het eerst dat de normaal in Siberië broedende en in Indonesië overwinterende soort in Nederland werd waargenomen. Een primeur voor het land en voor Steinhaus in het bijzonder. Hij vestigde zaterdag een record. Sinds dit weekeinde is Steinhaus de eerste Nederlander die in eigen land vijfhonderd vogelsoorten heeft waargenomen. Geen gering aantal in een land waar in totaal 541 soorten ooit werden gesignaleerd.
Steinhaus (67) werkte 43 jaar op de financiële administratie van de Vogelbescherming in Zeist. Hij geldt als een zeer ervaren twitcher. Dat is een vogelaar die gericht op zoek gaat naar bijzondere exemplaren. Via appjes houden deze soortenjagers elkaar op de hoogte van de laatste vogelbewegingen en wisselen ze coördinaten uit. Nederland telt tussen de vijfhonderd en duizend twitchers, schat Steinhaus. „Mensen die het hele jaar door alles uit hun handen laten vallen om een dwaalgast [een vogelsoort die maar zelden Nederland aandoet] te bekijken.”
Lees ook
Speuren naar vogels: ‘Ik zag hem! Die met dat gele kontje!’
De pier van IJmuiden
Het begon voor Steinhaus met de ijsvogel. Op zijn vijftiende zag hij het kleurrijke vogeltje vliegen terwijl hij naar het station van Driebergen-Zeist fietste. Het waren de jaren dat je tussen Zeist en Wijk bij Duurstede nog zomertortels en klapeksters zag. „Je ging steeds verder kijken.” In het najaar van 1975 reisde Steinhaus met twee vogelvrienden elke zaterdag met de bus naar IJmuiden om daar op de pier te spieden naar alken, Jan-van-genten of een grauwe pijlstormvogel. „Ik zag er mijn eerste zwarte zeekoet.”
In 1979 richtte Steinhaus met vrienden de Dutch Birding Association op. Doel van de stichting is het stimuleren van het bestuderen van wilde vogels. De belangrijkste activiteit is de uitgave van het tijdschrift Dutch Birding. „Eerst was het een stenciltje voor enige tientallen mensen en nu hebben we een website en een professioneel tijdschrift dat zes keer per jaar verschijnt en 1.500 abonnees telt.”
In het begin moest je altijd een zak met kwartjes bij je hebben en weten waar de telefooncellen stonden, zodat je anderen kon verwittigen
Destijds is Steinhaus zelf begonnen met het maken van ranglijsten: wie heeft waar welke vogel gezien? Dan belde hij vogelaars en stelde ook spelregels op. Categorie C-soorten, de geïntroduceerde soorten, tellen bijvoorbeeld niet mee, zoals de fazant, nijlgans of halsbandparkiet. „Je kan niet out of the blue in de top-25 verschijnen. Je moet het lang doen om veel soorten te zien. De gemiddelde leeftijd van de topvogelaars is 64 jaar.”
Twitchers zijn in overgrote meerderheid mannen. Ook in Wassenaar kwam vrijwel geen enkele vrouw speuren naar de, om onduidelijke redenen duizenden kilometers de verkeerde kant opgevlogen, roetvliegenvanger. Evenwel rukt heel langzaam de vrouwelijke vogelaar op. „De oudere, bebaarde mannen met afritsbroeken” hebben het rijk niet meer voor zich alleen, concludeerde presentator Menno Bentveld van Vroege Vogels afgelopen zondag. Het radioprogramma bracht een reportage over de VogelVrouwen, een „community” van exclusief vrouwelijke vogelaars van tussen de achttien en veertig jaar.
Vuurtorentje
Niet alleen de identiteit van de vogelaar verandert, ook de techniek. „In het begin moest je altijd een zak met kwartjes bij je hebben en weten waar de telefooncellen stonden, zodat je anderen kon verwittigen.” Veel romantiek is verdwenen, maar er zijn ook minder frustraties. Steinhaus: „Vroeger werd je gebeld: ha, er is net een bosgors gezien in de Eemshaven, bij dat kleine vuurtorentje, je weet wel. En dan kwam je na twee uur en een kwartier ter plekke en dan hoorde je: ja, tien minuten nadat we je belden, is hij weer weggevlogen.”
De mooiste vogel die Steinhaus ooit zag, is de groene bijeneter. „De vogel die ik het liefste nog zou willen tegenkomen, is het steppehoen. Een mythische soort. Een heel mooie vogel.” Hoe het de vogels in zijn algemeenheid in Nederland vergaat, vindt Steinhaus moeilijk te zeggen. Bos- en moerasvogels gaan vooruit, maar boerenlandvogels gaan achteruit. „Toen ik vijftig jaar geleden begon, was er geen zeearend te bekennen, maar toen zag je wel nog broedende ortolanen.”
Dat Steinhaus nu als eerste Nederlander vijfhonderd vogelsoorten zag, is volgens hem vooral te danken aan de tipgevers en zijn werkgever. Vogelbescherming heeft veel begrip voor de aandrang van werknemers om het ongewone te willen zien vliegen. „Als ik administrateur bij de Remia was geworden in Den Dolder en ik had dan op het werk verteld dat ik even naar Schiermonnikoog moest om een steppekievit te zien, dan zouden ze ook zeggen: ‘Ja, dikke doei. Ga maar in het weekend.’”
Lees ook
Vogels en seks: van vreemdgaan bij de vleet tot één keer per jaar zin
<dmt-util-bar article="4868580" headline="Vogelaar Gerard Steinhaus zag als eerste 500 soorten in Nederland: ‘Als twitcher laat je alles uit je handen vallen voor een dwaalgast’” url=”https://www.nrc.nl/nieuws/2024/10/08/vogelaar-gerard-steinhaus-zag-als-eerste-nederlander-vijfhonderd-soorten-in-eigen-land-als-twitcher-laat-je-alles-uit-je-handen-vallen-voor-een-dwaalgast-a4868580″>
:format(webp)/s3/static.nrc.nl/bvhw/files/2023/06/4-euthanasiexfm-1.jpg)
/s3/static.nrc.nl/images/gn4/stripped/data122790894-3555a8.jpg|https://images.nrc.nl/-Y6e1i3kPan0V_KTT15plyxuOR0=/1920x/filters:no_upscale()/s3/static.nrc.nl/images/gn4/stripped/data122790894-3555a8.jpg|https://images.nrc.nl/vDDTmhO8npIaVFRq1o2P9zByZy4=/5760x/filters:no_upscale()/s3/static.nrc.nl/images/gn4/stripped/data122790894-3555a8.jpg)
/s3/static.nrc.nl/images/gn4/stripped/data122798948-9cb732.jpg|https://images.nrc.nl/1yr_ISP9uyjYYlaxRcHU2HOXwFM=/1920x/filters:no_upscale()/s3/static.nrc.nl/images/gn4/stripped/data122798948-9cb732.jpg|https://images.nrc.nl/hyytSzJd9SgXGd9BaRjwAhATvYY=/5760x/filters:no_upscale()/s3/static.nrc.nl/images/gn4/stripped/data122798948-9cb732.jpg)
