Steeds wanneer journalist Saskia Belleman rechtbankdossiers doorspit, valt haar op hoeveel zaken draaien om mannen die hun (ex-)vrouw of vriendin vermoord hebben . Ze vraagt zich af: hoe kan het dat vrouwenmoord, met name in Nederland, zo’n groot probleem is, en tegelijkertijd zo wordt onderschat? Het leek Belleman een goed idee om ook met een man te spreken over dit onderwerp. Collega Wilson Boldewijn deelt zijn gedachten in een aantal ongemakkelijke zinnen: „Ik begrijp dat je als man heel bezitterig – gevoelsmatig – kan zijn richting een vrouw. Waarmee ik natuurlijk totáál niet goedpraat wat er hier gebeurt. Want dit is een vrij ernstig onderwerp, maar mannen zijn wel anders geconditioneerd. Maar de cijfers zijn inderdaad niet meer te ontkennen.”
In Zij is van mij wordt nadrukkelijk activisme achterwege gelaten. Belleman houdt het liever bij de feiten. Geen slecht idee: die spreken zich. Elke acht tot tien dagen wordt er in Nederland een vrouw gedood door haar partner of ex. Vaak werden meldingen van bedreigingen niet serieus genomen, zoals uit het verhaal in de eerste aflevering blijkt. Reagan Perez trok zeventien keer aan de bel bij de politie voordat haar ex haar in 2019 vermoordde. Haar zus concludeert: „Voor mij is aangifte doen voor de bühne: het maakt uiteindelijk niets uit.”
En zo stuiten Belleman en Boldewijn op het begrip ‘actieve ontkenning’, de weerstand tegen het laten doordringen van feiten over femicide. Criminoloog Renée Römken legt uit: „Het zelfbeeld van mannen in de Westerse wereld drijft op de notie dat mannen in staat zijn zichzelf te beheersen.” Deze cijfers gaan daar rechtstreeks tegenin en houden mannen dus een spiegel voor. Wat een zet van Belleman om Boldewijn uit te nodigen.
