In eerste instantie is het bijna grappig om te horen hóe serieus het operagezelschap het reduceren van uitstoot neemt. Bij De Nationale Opera biedt een duurzaamheidscoördinator elk departement een uitstootbudget. De kostuum- en decordepartementen zoeken tweedehands opties en het team van special effects rekent de CO2-uitstoot van een vlammenvuur op het podium uit, tot ze bij een totaal uitkomen dat vergelijkbaar is met het productieproces van twee spijkerbroeken. En dan is er nog de kwestie diversiteit, ook daarin wil het gezelschap een voorbeeld voor andere producties zijn. Met The Shell Trial, een opera over de klimaatcrisis, zou de verantwoordelijkheidsvraag die op het toneel opgeworpen wordt, áchter de schermen moeten worden uitgedragen, zo vonden ze bij De Nationale Opera. Dus werd er een duurzaamheidscontract opgesteld. The Shell Trial moet gelden als een pilot voor een klimaatneutrale werkwijze, een voorbeeld voor andere opera’s.
Podcastmaker Stef Visjager, die met het vorige seizoen van Making an Opera een belangrijke Europese podcastprijs won, volgt opnieuw de hectiek van het productieproces. Dit keer wil ze vooral weten hoe dat vergroenen in de praktijk werkt.
Geen ruimte voor missers
Uit de podcast blijkt dat de medewerkers druk ervaren, om alles zo goed mogelijk uit te voeren. Vergissingen en ongemakken mogen niet in de podcast, krijgt Visjager te horen. In de voice-over: „Terwijl ik denk: laat nou zien dat zelfs jullie je soms vergissen. Dat biedt mij steun.”
Inderdaad zonde. Twijfel, missers en worsteling zouden deze podcast hebben verrijkt. Toch heeft Visjager ongemak onderdeel van het verhaal weten te maken. Haar portret luistert weg als een casestudy: het wordt je plots duidelijk waarom zo weinig bedrijven staan te popelen om te verduurzamen, en je leert dat vergroenen pas écht effect heeft wanneer alle partijen hieraan meewerken – dus ook (of juist) de machtigsten. Want waarom al die moeite om kostuums te recyclen, als de zanger vervolgens wel wordt ingevlogen naar de voorstelling?
