Dit zijn de favoriete restaurants van Hassnae Bouazza

Posted on by admin

N.B. Het kan zijn dat elementen ontbreken aan deze printversie.

Restaurantgids Restaurantcriticus Hassnae Bouazza schreef tal van recensies voor NRC over restaurants. Voor deze gids zet ze haar favoriete restaurants in Nederland op een rij.


Foto’s Merlin Daleman en Isa Wolthuis

Restaurantgids

Voor de nieuwste trends en coolste plekken moet je in de grote steden zijn. Maar daar waar steden als Rotterdam en Amsterdam uitblinken in hippe tenten waar iedereen gezien wil worden, heb ik een zwak voor de provincie; waar je onverwachte en verstopte parels vindt waar vakmanschap nog centraal staat – en niet welke sneakers of tas je draagt. Restaurants waar je komt voor het eten en niemand het boeit of je daar gespot bent.

Brabant springt er in mijn lijstje uit, maar Nederland is groot en ik twijfel er niet aan dat er nog veel bijzonders te ontdekken valt. Met alle kritiek die ik op de horeca heb – veel slechte kwaliteit, schreeuwend duur, onattente bediening, generieke gerechten die je op bijna elke kaart vindt – staat voor mij vast dat we óók boffen met geweldige restaurants en getalenteerde chefs. Authenticiteit en eigenheid vind ik daarbij belangrijk.

En natuurlijk, ieder bezoek is een momentopname, morgen kan het weer anders zijn, maar het talent van onderstaande chefs is onmiskenbaar. In dat licht tip ik buiten de lijst om nog drie restaurants: het eerder besproken Atelier Feddan in Almere van de veelbelovende Jalil Bekkour, smelt-in-je-mond sushi van Hokkai Kitchen in IJmuiden en het nieuwe en zeer elegante Odile in Sint-Oedenrode van chefkok Casimir Evens en Lotte Bloem.

€ 35-50 euro

Tilburg (Noord-Brabant)

Sarban Afghaans

Ze bestaan nog, restaurants waar je met zijn tweeën voor minder dan 100 euro kunt eten. Lékker kunt eten. Familierestaurant Sarban doet het voor. Meer nog dan een restaurant is Sarban een culturele ontmoetingsplek waar gasten in een hartelijke omgeving kennis kunnen maken met de rijke culinaire cultuur van Afghanistan. Klassiekers als qabeli palauw (genereus gevulde gebruinde rijst), dahl (linzen), kofta (gehakt) en borani badenjan (aubergine) komen op tafel. Smakelijke gerechten met liefde en kennis gemaakt, royale porties en een ongedwongen sfeer.

Lees de recensie uit 2022: Afghaans bij restaurant Sarban: pure nostalgie voor een schappelijke prijs

Malden (Gelderland)

Lime moderne, wereldse keuken

Als een chef indruk maakt met een gerecht dat zich in je geheugen nestelt, weet je dat je te maken hebt met een talent. In Malden veroverde chef Ysbrandt Wermenbol ons hart met een indrukwekkend lekker dessert waarin asperge de hoofdrol speelt, vergezeld van vanille, witte chocolade en lavendel. Zijn keuken is modern, licht en werelds met onder andere Aziatische en Mediterrane invloeden. Het restaurant heeft een aangenaam terras voor warme dagen.

Lees de recensie uit 2022: Bij Lime in Malden verraadt een origineel dessert het talent van de chef

Den Haag (Zuid-Holland)

Zheng Chinees-westerse gastronomie

Alsof je een tijdmachine uitstapt en terechtkomt in keizerlijk China, dat is Zheng van chefkok Han Ji. Meerdere gangen staan er op het menu met kleine, vorstelijke gerechten uit de Chinese keuken, geïnspireerd op die oude tijd. Bijzondere combinaties, mooie presentatie; met als heerlijk sluitstuk de pekingeend die aan tafel wordt gesneden, waarna je hem soldaat maakt met flensjes en garnituur. De dim sum in het menu smaken naar meer; misschien wil chef Ji ons op een dag verblijden met een dim sum-restaurant.

Nuth (Limburg)

Reua Thai Modern Thais

We waren er op een koude, winderige en natte dag en het eten van chefkok Pattama Simons bracht ons weer tot leven. Fantastische Thaise gerechten die diep geworteld zijn in traditie maar op een hedendaagse manier klaargemaakt, zeer verfijnd en barstensvol smaak. De Massamancurry smolt in de mond, de kip met chili jam was zalig en de viscurry zo lekker dat we even het slechte weer vergaten. Dit alles elegant gepresenteerd door Simons die onverstoorbaar achter haar fornuis staat, hoe druk het ook is. Ik wou dat Nuth niet zo ver rijden was.

Lees de recensie uit 2022: Voor de chef van Reua Thai is het fornuis haar draaitafel

Harlingen (Friesland)

’t Havenmantsje Fine dining, high tea en bites

Terwijl je aan de ene kant uitkijkt op de haven en aan de andere op de pittoreske, historische grachtenpanden van Harlingen, verschijnen er op tafel mooie gerechten met een trots kloppend Nederlands hart, gemaakt met lokale ingrediënten en veel internationale invloeden. Wat ’t Havenmantsje zo sympathiek maakt, is dat iedereen er binnen kan stappen. Je kunt er een keuze maken uit de verschillende menukaarten, maar ook simpelweg aanschuiven voor slechts een drankje of koffie met gebak. Een sfeervolle plek die geschiedenis uitademt.

Lees de recensie uit 2022: Bij restaurant ’t Havenmantsje in Harlingen zijn we onder de indruk van al het lekkers

€€ 50-75 euro

Helmond (Noord-Brabant)

De Rozario Frans-Indisch met een edge

De jonge, stoere chefkok Jermain de Rozario werkt samen met ongeleid projectiel en sommelier Edgaras Razminas en het resultaat is een lekker brutaal en onconventioneel sterrenrestaurant waar plezier en culinair vakmanschap moeiteloos samengaan. De Rozario voert de Franse keuken verrijkt met Aziatische en vooral Indische en Indonesische invloeden. Zijn wortels liggen in Indonesië en de liefde voor die cultuur proef je terug in zijn gerechten. Zijn rendang zou ik graag in bakken geleverd krijgen.

Lees de recensie uit 2023: Bij De Rozario in Helmond eet je culinair oogstrelend precisiewerk

Den Haag (Zuid-Holland)

Sushi Morikawa Osaka-stijl sushi en sashimi

In Japan is het gebruikelijk dat de beste restaurants schier onvindbaar zijn. Alsof ze je willen inprenten dat je moeite moet doen voor kwaliteit. Dus het is niet raar dat het uitstekende Sushi Morikawa onopvallend gelegen is aan de sfeervolle Haagse Balistraat. Chef Morikawa serveert de bekende nigiri sushi, maar ook, als enige in Nederland, de Osaka-stijl hako zushi en saba sushi met ingelegde makreel. À la carte zijn de prijzen pittig, maar het menu is zeer schappelijk. Zonder reservering kom je er niet in.

Lees de recensie uit 2023: Bij Sushi Morikawa ervaar je de schoonheid van sushi

Roermond (Limburg)

Rura Casual fine dining

Aziatisch en licht, Frans en rijk, Neder-Duits en zwaar. Modern en klassiek. Het komt allemaal samen op het bord bij Rura van chefkok Joey en gastvrouw Naomi in een historisch pand in hartje Roermond. De chefkok is duidelijk thuis in verschillende culinaire tradities en ik ben zeer benieuwd hoe hij zijn eigen stijl daarin zal vinden.

Lees de recensie uit 2022: Voor de proeve is de jonge chef-kok van Rura geslaagd

Hilvarenbeek (Noord-Brabant)

Pikaar casual fine dining

De toekomst van de Nederlandse gastronomie is jong, fris en zelfverzekerd. Cas Pikaar was nog maar kort geopend toen hij terecht bekroond werd met een ster. Zijn stijl is hedendaags met zowel Nederlandse als internationale invloeden, geïnspireerd op de reizen die hij maakt. De presentatie is beeldschoon en de smaken dansen in je mond. We gaan vast nog meer van hem horen.

Lees de recensie uit 2022: Licht op de maag, rijk aan smaak

€€€Vanaf 75 euro

Goes (Zeeland)

Codium Casual fine dining

De zee en haar schatten staan centraal bij het Zeeuwse Codium. De innemende jonge chefkok Wouter Kik, maître sommelier Jean Luc Etienne én de keukenbrigade komen om beurten aan tafel om de bijzondere en smakelijke gerechten toe te lichten. Kik speelt met kleur, maar serveert ook gerust gerechten in vijftig tinten wit waar de gelaagdheid in de smaak en structuur zit. Zo presenteert hij met een ondeugende lach een amuse in de kleuren van zijn club Feyenoord. Dat is trouwens heel fijn aan Codium: ze zijn zo genereus met lekkere amuses.

St. Willebrord (Noord-Brabant)

O&O Oriëntaalse gastronomie

Ik heb twee grote favorieten die ik blind durf aan te raden aan iedereen. De eerste is Restaurant O&O in het Brabantse St. Willebrord dat vinex-saaiheid uitademt tot je binnenstapt bij de lieve familie Tsang; vader Danny, moeder Helena, dochters Monica en Wendy en zoon Mike. Je wordt ondergedompeld in een allervriendelijkste sfeer en warme gastvrijheid en overladen met spectaculaire Frans-Aziatische gerechten. Denk aan opwindend lekkere ‘Balinese style’-oesters die niet onderdoen voor een afrodisiacum, of heerlijke scheermes met pittige noedels. En dan die kreeft. Oef. Mijn koninkrijk, mijn koninkrijk voor hun Singapore chili lobster met brioche.

Lees het verhaal achter O&O: Van babi pangang om af te halen naar kreeft met een Michelinster

Nuenen (Noord-Brabant)

De Lindehof Frans-Surinaamse gastronomie

Het tweede restaurant dat ik zonder aarzeling aanraad, is de Lindehof. Zeker, ik heb met sterrenchef Soenil Bahadoer twee boeken gemaakt, maar vóór die boeken was er al mijn liefde voor zijn onweerstaanbare keuken, waarin hij op ongeëvenaarde wijze Indiase en Surinaams-Hindoestaanse culinaire tradities integreert met Franse en internationale gastronomie. Hij heeft zijn geheel eigen stijl ontwikkeld waarin hij speels laveert tussen street food en haute cuisine. Bahadoer heeft lak aan hokjes en regels en verrast iedere keer weer met zijn eindeloze creativiteit en fantastische gerechten. De absolute top van Nederland.

Lees de recensie van Joël Broekaert: Bij de Lindehof in Nuenen eet je bij een van De Groten in Nederland

*Voor het indelen van restaurants is gekeken naar de laagste menuprijs die op de bijbehorende sites vermeld staat. Het gaat steeds om ten minste een driegangenmenu, exclusief drank. Het restaurant met de laagste menuprijs staat bovenin de gids, met de hoogste prijs helemaal onderin.

Related Posts

Kookboekschrijver Meera Sodha: ‘Als je bij mij thuis komt eten, krijg je deze gerechten’

  • admin
  • November 14, 2024
  • 0

Na drie succesvolle kookboeken, Made in India, Puur India, Azië en een veganistische receptenrubriek in de Britse krant The Guardian verloor Meera Sodha het plezier in koken. Ze schrijft openhartig over die donkere periode in haar nieuwste boek Bij Meera aan tafel. „Ik heb heel lang in bed gelegen en maanden en maanden niet gekookt”, vertelt ze tijdens een videogesprek vanuit haar huis in Londen. De oorzaak noemt ze complex, maar de vele deadlines, een jonge baby en de coronapandemie hielpen niet. „Het was een opeenstapeling van alles in mijn leven waardoor ik mijn hoofd niet meer boven water kon houden en mijn weerstand volledig verdween.”

Het omslagpunt kwam toen ze zag dat haar man, die naast zijn baan alle zorg voor hun dochters en het huishouden op zich had genomen, brak. „Ik was zo met mezelf bezig dat ik me niet had afgevraagd hoe het met hem ging.”

Ze ging naar de keuken, pakte intuïtief wat ingrediënten, linzen, curryblad, citroengras en chilipepers, en maakte dahl. „Ik voelde een nieuwe energie in mijn vingertoppen, kon mijn longen voelen en weer ademhalen. Voor het eerst in lange tijd voelde koken anders, niet als een opgave.”

Ik was zo met mezelf bezig dat ik me niet had afgevraagd hoe het met hem ging

Sodha besefte toen dat dit was hoe ze wilde koken, eenvoudige gerechten voor haar man, dochters en zichzelf. En ze realiseerde zich hoe belangrijk ze de avondmaaltijd vindt. „Niet het ontbijt, niet de lunch, ik wilde alleen nog maar het avondeten maken.”

Het vermogen om een lekkere avondmaaltijd – de Engelse titel van haar boek is Dinner – op tafel te zetten noemt ze een ‘superkracht’. Ze kreeg weer plezier in koken; het voelde als een prestatie om iedere dag een maaltijd voor te bereiden en ’s avonds met haar gezin aan tafel te zitten. „Ik weet niet of dit voor iedereen geldt die mentaal door een diep dal is gegaan, maar ik was verdoofd, ik voelde niks meer. Door het klaarmaken van het avondeten voelde ik me geaard, ik had weer een doel.”

Bij moeder nog vlees

De recepten die ze in deze periode maakte vormden de basis van Bij Meera aan tafel. Ze noemt het haar meest persoonlijke boek. „Ik kookte altijd, maar het was nooit echt het soort eten waar ik van houd.” En dan aarzelt ze even. „Ik twijfel of ik dit woord moet gebruiken, maar het ging erom andere mensen te imponeren. Heel veel in deze wereld draait om indruk maken, waarom zou je anders nieuwe recepten verzinnen? Maar ik hou juist van eenvoudig eten. Als je bij mij thuis komt eten, krijg je de gerechten in dit boek.”

Door het avondeten voelde ik me geaard, ik had weer een doel

Die zijn allemaal vegetarisch. Alleen als ze bij haar moeder eet, eet ze nog weleens vlees. „Eten is niet alleen brandstof, maar ook nostalgie, plezier, geschiedenis en traditie, dus ik hou wat ruimte vrij voor mijn moeders kip curry of kip pilav, waar ik dol op ben.”

Sodha is de dochter van Indiase ouders uit Oeganda, die in 1972 het land moesten ontvluchten, omdat dictator Idi Amin de bevolking tegen de Indiase minderheid ophitste. „Ik heb geen plek om naar terug te gaan, ik kan niet naar het huis waar mijn ouders geboren zijn, de gemeenschap van toen is er niet meer. Daarom hou ik me vast aan de verhalen en de spullen die me verbinden met dat verleden.”

Ze staat op en komt terug met een houten lepel die haar dierbaar is, die ze van haar moeder kreeg en waar ze in haar boek over schrijft, net over als het koperen pannetje van haar oma en de beelden van de Hindoegoden Ganesha, Lakshmi en Annapurna in haar keuken. Ze staat weer op, pakt haar telefoon en laat ze zien. Ze is niet religieus, schrijft ze in haar boek, maar ‘door verbinding, traditie of rituelen’, geven ze haar ‘troost en het geluk dat ze nooit in haar eentje staat te koken’.

Haar ouders kwamen op het Engelse platteland van Lincolnshire terecht. „Wat mijn moeder aan mij heeft doorgegeven is dat koken je verbindt met tradities en in mijn geval was dat de Indiase Gujarati-keuken.” Gujarat is een deelstaat van India die aan Pakistan grenst.

De Indiase en Aziatische keuken zijn belangrijk voor Sodha, maar in Bij Meera aan tafel is de stijl veel uiteenlopender met invloeden uit bijvoorbeeld de Italiaanse en Egyptische keuken. De 120 recepten ademen de Londense diversiteit waar ze deel van uitmaakt. „Eten verandert met de omgeving en de mensen mee en dat omarm ik. Als ik iets van een andere cultuur gebruik, doe ik dat met respect en begrip voor de oorsprong, maar eten is ook een geweldig creatief medium.”

En eten is leuk, benadrukt ze. „Het moet leuk zijn. Hoewel de aanleiding voor dit boek verdrietig was, is het boek vrolijk geworden. Ik hou nu van mijn leven en als ik niet was ingestort, was ik zonder nadenken op oude voet door blijven gaan. Nu leef ik bewust en weet ik wat me gelukkig maakt.”

Dat zijn kleine dingen als zonlicht op haar gezicht, yogalessen, om drie uur klaar zijn met werken – en eenvoudige gerechten. „Ik heb aan dit boek echt met mijn hart en buik gewerkt. Wat ik er zo fijn aan vind is dat het me weer bij mezelf heeft gebracht.”


In de Westelijke Tuinsteden zouden functioneel ingerichte woningen leiden tot ‘een gelukkiger gezinsleven en een vitale samenleving’

  • admin
  • November 13, 2024
  • 0
Foto Jordi Huisman

Een halve eeuw geleden geleden verdween de verzuiling stilletjes uit Nederland. Maar in Slotermeer, de oudste van de Westelijke Tuinsteden van Amsterdam, zijn de restanten ervan nog zichtbaar. Daar staan in de Dobbebuurt ‘katholieke’ woningblokken van vijf verdiepingen tegenover ‘algemene’. De bewoners van de algemene, rechttoe-rechtaan-blokken moeten een trappetje op naar de entree van hun woningen. De katholieke blokken hebben daarentegen op de begane grond een soort kerkportalen als ingangen, met gemetselde bogen en eenvoudige tympanen. Boven de bogen zitten veelkleurige, half abstracte mozaïeken van de kunstenaar Theo Forrer. Met enige moeite vallen hierin onder meer ploegende boeren, zwoegende werklui en de hand van god te herkennen.

De door Nielsen Spruit en Van der Kuilen ontworpen algemene blokken zijn begin jaren vijftig gebouwd voor de algemene woningbouwvereniging Rochdale. De blokken die een katholieke woningbouwvereniging liet neerzetten zijn van Aat Evers en Geert Sarlemijn, twee traditionalistische architecten die omstreeks 1950 de cursus kerkelijke architectuur van pater-architect Dom Hans van der Laan volgden. Evers en Sarlemijn gaven hun bakstenen woondozen, waarvan enkele in de jaren tachtig helaas vaal wit zijn gestuct, niet alleen stichtelijke entrees maar ook natuurstenen lateien en vier dikke, bakstenen zuilen op de kopse kanten. Een naburig, ook door hen ontworpen blok met winkels en woningen heeft zelfs rijen witte zuilen met rare ionische kapitelen aan weerszijden van een boogvormige poort.

Foto Jordi Huisman

De stedenbouwkundige Cornelis van Eesteren, hoofd stadsontwikkeling in Amsterdam, zag de architectonische gevolgen van de verzuiling in Slotermeer met lede ogen aan. De hoofdontwerper van de Westelijke Tuinsteden hield niet van diversiteit. Het liefst had hij de enorme Amsterdamse uitbreidingswijken helemaal volgezet met radicaal modernistische architectuur. Van Eesteren en Sarlemijn en andere architecten die in Slotermeer hadden gebouwd vond Van Eesteren „kwalitatief op een laag peil” staan, schrijft Ineke Teijmant in het boekje De Dobbebuurt. Ze hadden er gezorgd voor een weerzinwekkende „kakofonie”, meende hij. De bewoners dachten hier anders over: zij vonden Slotermeer juist „gezellig gevarieerd”.

Foto Jordi Huisman

Goede smaak

Om de kloof tussen de smaak van Van Eesteren en die van de toekomstige bewoners van de Westelijke Tuinsteden te dichten, was in 1946 de stichting Goed Wonen opgericht. Uitgangspunt van Goed Wonen was dat smaak een kwestie van opvoeding is en de meeste Amsterdammers onopgevoed waren. „Slechts zelden treft men een interieur aan, waarin zuivere vormgeving, innerlijk evenwicht en harmonische kleurencombinatie ons het gevoel geven van werkelijke sfeer”, schreef de voorzitter van Goed Wonen (en Amsterdamse PvdA-wethouder van Volkshuisvesting) Jan Bommer in 1948 in het eerste nummer van het gelijknamige tijdschrift.

Om de lezers bij te brengen hoe ze hun interieurs konden zuiveren van zware balpootmeubelen en andere foute huisraad, schreef Goed Wonen niet alleen over „doelmatige” woninginrichting maar ook over kitsch en de vraag of massaproductie „een gevaar was voor onze persoonlijkheid”. Ook deed het tijdschrift de lezers een proefje aan de hand om vast te stellen of hun interieur ‘zuiver’ genoeg was: de melkflestest. De dikke, onelegante melkfles was „typerend voor onze tijd en voor de stand van onze natuur- en scheikunde” en past in elk „modern” interieur, zo legde de bedenker van de melkflestest uit. „Als u het beslist nodig vindt om de melk eerst over te gieten in een ‘mooi’ kannetje, dan is er ergens iets fout òf bij u òf bij uw interieur, want de fles is goed.”

Foto Jordi Huisman

In de jaren vijftig en zestig liet Goed Wonen twaalf modelwoningen inrichten in de Westelijke Tuinsteden. Wat de toekomstige tuinstedelingen daar toen zoal aantroffen, is te zien in de Van Eesteren Museumwoning, gevestigd in een woning in een algemeen blok in de Dobbebuurt. Hier staan de woon-, eet- en slaapkamer vol met huisraad die Goed Wonen had goedgekeurd, zoals de nog altijd populaire slaapbank van Mart Visser en een fauteuil van gebogen rotan. Aan de knalrode wand van de woonkamer hangen metalen wandrekken van het merk Pilastro, de keuken heeft een modulaire Bruynzeelkeuken van Piet Zwart en in de slaapkamer staan bedden van Auping met ‘hygiënische’ metalen spiraalbodems. Boven de eettafel hangt de beroemde en nog altijd geproduceerde PH 5-lamp van de Deense ontwerper Poul Henningsen.

De eerste modelwoning van de Westelijke Tuinsteden stond in Slotermeer en was in 1955 ingericht door Johan Niegeman, die in de jaren dertig in Stalins Sovjet-Unie had gewerkt. Daar werkte hij onder meer aan ‘sotsgorods’ als Magnitogorsk, nieuwe socialistische steden waar de Nieuwe Mens gestalte moest krijgen. De sotsgorods werden een faliekante mislukking en Niegeman moest in 1937, net als eerder de communistische architect Mart Stam, de Sovjet-Unie verlaten.

Foto Jordi Huisman

Betere mensen

Ook de Westelijke Tuinsteden waren bedoeld als een soort sotsgorods. Ontwerpers als Niegeman geloofden dat ‘zuiver’ ingerichte woningen betere mensen zouden maken van de bewoners. Mensen die zich omringen met melkflessen en andere ‘neutrale’ industrieel vervaardigde voorwerpen en meubels getuigen van een sterke persoonlijkheid, schreef Goed Wonen: „Zij hebben geen opvallende meubelen nodig in hun interieur om zichzelf tot recht te laten komen. Hoe eenvoudiger de meubelen, hoe beter de mens uitkomt.” Ook zouden functioneel ingerichte en hygiënische woningen leiden tot „een gelukkiger gezinsleven, een harmonieuze opvoeding van de kinderen en een vitale samenleving”.

De modelwoningen vielen lang niet bij alle bezoekers in de smaak. Velen vonden ze ‘kaal’ en ‘ongezellig’. En de degenen die er wel in iets zagen, konden de eenvoudige, maar desondanks dure huisraad meestal niet aanschaffen. Zo bleef het zuiver vormgegeven interieur alleen weggelegd voor een elite die ermee kon getuigen van hun goede smaak.

Museumwoning Van Eesteren. Freek Oxstraat 27, Amsterdam. Info: www.vaneesterenmuseum.nl/museumwoning

Foto Jordi Huisman


Column | De oppaskat van Jan

  • admin
  • November 13, 2024
  • 0

Mijn vriend Jan kwam bij ons eten. Van tevoren zei Willem: „Ik heb echt zin in vanavond. Jan gaat in ieder geval niet zo verschrikkelijk lopen jeremiëren over de toestanden in de wereld.” Daar verheugde ik me ook op, want ik kan er alleen tegen als ik zelf jeremieer.

Jan kwam bij het vallen van de avond binnen, een en al benen en glanzend kaal hoofd. Kaas klom als een kapucijnaapje tegen hem op, nestelde zich op zijn schoot en lispelde dat hij spaghetti carbonara wilde. Die kreeg hij, in een handomdraai door Jan bereid, maar vol en vet en bevredigend. De kaarsen brandden, er werd gegeten, buiten was het zacht novemberweer.

Jan woont in Leeuwarden, maar past in Amsterdam op een kat van achttien jaar oud, die allerlei medicijnen nodig heeft om door de dag te komen. Ik had weinig begrip voor de hele situatie. Een bejaarde kat in het licht van deze tijd vraagt te veel van iedereen, zeker op een avond als deze, die eindeloos moest duren. Ook heb ik mijn vader weleens een ongelukkig kuikentje, wiens hoofd verkeerd om aan zijn lijf zat, bij geboorte de nek om zien draaien. Toen zat het hoofd weer goed, maar daar was dan ook alles mee gezegd.

De kinderen gingen slapen. Willem bracht ze naar boven, aan tafel werd het even stil. Ik begon maar weer eens over het lot van vrouwen over de hele wereld. „Het is de alsof de wapens in je handen van suiker zijn, in een heel stroperige zich eeuwig herhalende droom”, fluisterde Jan en daarna, schel: „We kunnen er helemaal niks aan doen, vergeet die linkse lente.” We deden de gordijnen dicht. Willem kwam naar beneden, we moesten het er toch nog iets langer over hebben, je komt er niet onderuit. Dus vroegen we ons af waarom er zoveel stemmen zich laven aan de steeds grotere chaos, hoe die stemmen iedereen nog verder opdrijven, de waanzin willen laten heersen, de hoofdstad vol geweld en zij, juichend achter hun schermpjes verontwaardiging fingerend. „Het is nu wachten op Gavrilo Princip, en ondertussen verdringen ze elkaar om hem te mogen zijn”, zei ik en was geheel niet ontevreden met mezelf.

Toen begon Jan nonchalant The Waste Land te citeren en daarmee keerden we terug naar onze eigen, voor velen onuitstaanbare, veiligheid van oude teksten, liedjes, luisterend, in stille bewondering. Drie sukkels aan een keukentafel, met een stapel boeken, Medea en Cavalleria Rusticana. Een grote troost, maar één die moeilijk te vinden is, en daarom in het dagelijkse leven steeds verder uit zicht leek te verdwijnen.

De kat moest haar pillen, Jan vertrok even plots als hij gekomen was. Wij zaten nog even. Ik dacht aan Antigone die haar broer wilde begraven tegen de wens van de staat in. Daarna dacht ik aan mijn vader, die weigerde onze dode hond aan de dierenarts af te geven en hem achter in de tuin onder een appelboom begroef.

De volgende dag fietste ik met Kaas en Cléo katerig door onze straat. Op de hoek stond een verwarde man naar duiven te trappen. „Rot op, tyfusbeesten” schreeuwde hij. Toen kreeg hij er eentje onder zijn laars en stond met zijn volle gewicht op het beestje. Ik fietste met kloppend hart door en dacht aan de oppaskat van Jan. Moge het lieve dier voor eeuwig leven.