Dit zijn de beste restaurants van Den Haag volgens Hassnae Bouazza

Posted on by admin

N.B. Het kan zijn dat elementen ontbreken aan deze printversie.

Restaurantgids In Den Haag kun je uit eten gaan zo duur maken als je zelf wilt. Culinair journalist Hassnae Bouazza schoof aan bij een groot aantal restaurants en zet haar favorieten op een rij, ingedeeld op prijsklasse.







Foto’s Isa Wolthuis, Nick den Engelsman, David van Dam, Hedayatullah Amid en Walter Herfst.

Restaurantgids

Voorwoord


Utrecht is de stad waar ik mijn eerste culinaire stappen zette. Den Haag de stad die ik door de ogen van mijn geliefde én aan de hand van restaurants leerde kennen.

De afgelopen jaren hebben we er vreselijk veel bezocht. Sommige werden al na één bezoek gemeden, andere kregen een tweede kans, sommige werden en bleven favoriet, andere raakten juist uit de gratie; prijzen met 50 procent verhogen of de kwaliteit laten verslechteren is niet de manier om gasten aan je te binden. Gasten wegsturen uit een bijna leeg restaurant omdat je als bediening alleen staat, zoals ons bij La Liguria overkwam, is ook geen sleutel tot succes. De laatste tijd zie je dat vaker; verveeld personeel dat denkt dat gasten er voor hen zijn in plaats van andersom.

De lijst die ik hier met u deel bestaat uit oude favorieten waar ik al heel lang kom, én nieuwe favorieten die indruk hebben gemaakt en die ik zeker vaker wil bezoeken. Buiten de lijst om wil ik Umami tippen voor betaalbare Aziatische fusion, het Japanse Benkei waar de tijd stil lijkt te staan, en Nona, waar de charmante Julia Nona in haar eentje gasten onthaalt op de Siciliaanse keuken.

Ik krijg geregeld verzoeken voor betaalbare restaurants, daar heb ik nu sterk rekening mee gehouden. Voor wat betreft de prijsindeling: het gaat om een ‘vanaf’-prijs, u kunt het zo duur maken als u wilt. Bij de restaurants in de categorie onder de 35 euro kunt u in elk geval een mooi, royaal hoofdgerecht bestellen ruim onder dat bedrag.

Hassnae Bouazza, culinair journalist

€ Onder de 35 euro

Anaya Foods Indiaas

Indiaas vegetarisch restaurant met beroemde klassiekers op de kaart en, dit heb ik niet vaak gezien, Chinees-Indiase gerechten. De gerechten zijn verfijnd en mooi in balans. Volgens mij mist zelfs de grootste carnivoor hier het vlees niet, zo vol van smaak is het eten. Alleen al de heerlijke dal makni, zachtgegaarde zwarte linzen met kidneybonen, is een bezoek waard.

Duinstraat 1

Takumi Ramen Japans

Hier kom je voor een genereuze kom ramen. Vooruit, misschien nog een portie takoyaki erbij (meelballen met octopus) en je dag is goed. Takumi maakt deel uit van een keten. In Den Haag heb ik nog geen betere ramen geproefd. De verschillende soorten bouillons zijn goed, de groenten knapperig, de ramen beetgaar en de tempura kundig krokant gebakken. Ik neem altijd de spicy seafood met garnalen en tempura, maar er is genoeg keus voor iedereen, van vegan tot vleesliefhebber.

Herengracht 12A, takumiramennoodles.com

Sana Sini Moluks

Een van de zeer weinige Molukse restaurants in Nederland. Oma en opa staan in de keuken en runnen het restaurant, kinderen en kleinkinderen helpen en de gasten genieten van heerlijke huisgemaakte gerechten die de Molukse ziel levend houden. De rijk gevulde bowls met geurige rijst zijn mijn favoriet.

Thomsonlaan 67, sanasini.nl


Lees de recensie uit 2023: Bij Moluks restaurant Sana Sini in Den Haag zijn de sfeer en het eten huiselijk

Reef Alyemen Jemenitisch

Wat ben ik blij dat er meer en meer Jemenitische restaurants komen. Door de oorlog in het land is het des te belangrijker dat Jemenieten in de diaspora hun cultuur levend houden, en hoe kan dat beter dan door hun gerechten te delen. Laat u niet afschrikken door het plastic op de tafels bij Reef Alyemen, ze serveren hier smakelijke, fijn gekruide gerechten voor een zachte prijs. De porties zijn gul, dus met één hoofdgerecht wandelt u voldaan naar buiten. Bestel ook zeker het heerlijke brood.

Stationsweg 63, reefalyemen.com

Waroeng padang lapek Indonesisch

Alsof je heel even in Indonesië bent, op Sumatra om precies te zijn, want dat is de keuken die geserveerd wordt in dit populaire en lekker chaotische restaurant dat Indonesische gasten van heinde en verre weten te vinden en waar het eten knalt van smaak. De rendang is uitstekend en niet te missen. Op de kaart ook gerechten als kraakbeen en rundervoet, voor wie ervan houdt (ik niet). Serveert geen alcohol.

Schoolstraat 35

Queru Cantina Mexicana Mexicaans

Ongecompliceerd smakelijke kost bij dit sympathieke Mexicaanse restaurant. Romige guacamole, frisse ceviche, lekkere taco’s en royale hoofdgerechten. Een plek om het bestek te laten liggen en gewoon met je handen te eten, daar doe je de taco’s het meest recht mee. De desserts zijn weinig indrukwekkend, maar de hibiscus limonade en cocktails maken dat goed.

Prinsestraat 30, cantinaqueru.com


Lees de recensie uit 2022: Queru straalt vrolijkheid uit

Delhi Darbar Indiaas

Mijn eerste keer bij dit Indiase restaurant was met een Pakistaanse vriendin die me meenam en sindsdien ben ik fan. Niet echt een plek om de hele avond gezellig te zitten (hebben wij die eerste keer wel gedaan), maar meer een restaurant om af te halen. De kwaliteit kan soms wat wisselen (de biryani is saai), maar de curry’s zijn een aanrader, net als de naan.

Paul Krugerlaan 278


Lees de recensie uit 2022: Afghaans bij restaurant Sarban: pure nostalgie voor een schappelijke prijs

€€ 35-50 euro

Buona Terra Italiaans

Italiaanse klassiekers en dan goed gemaakt, dat is Buona Terra in een notendop. We wilden eigenlijk de ‘starters’ niet tijdens ons bezoek, ik had niet zoveel zin in de uitgewoonde vitello tonato en andere overbekende voorgerechten, maar gelukkig maakten die onlosmakelijk deel uit van het menu, want ze waren verrassend goed. De basis van deze keuken zijn mooie ingrediënten die vervolgens tot hun recht komen in de stijlvolle aanpak van de chef.

Noordeinde 111, buonaterra.nl

Hot King Sichuan Chinees

Een naam als Hot King roept allerlei foute associaties op, maar vergis u niet: de Sichuan keuken is fantastisch. Zeker, er staan veel pikante gerechten op de kaart, maar ook genoeg alternatieven voor wie geen zin heeft in een brandende mond. Maar als u zich aan wat pit wilt wagen, dan zijn de zeebaars en de mapo tofu heel bijzonder om te proberen.

Gedempte Burgwal 24, hotking.nl


Lees de recensie uit 2023: De Sichuan-keuken van Hot King: elke hap een mini-duizendklapper

Follia Italiaans

Pasta en pizza, dat is de specialiteit van Follia. Het restaurant werkt met een klein dagmenu en een uitgebreid pizza- en pastamenu. De kwaliteit wisselt hier af en toe, maar de pizza’s zijn eigenlijk altijd wel goed. Luchtig deeg, fijne ingrediënten. De simpele pizza caprese is al de moeite. Afhalen is mogelijk, maar dat is zonde van de pizza die je zo, hup vanuit de oven moet eten voor de lekkerste ervaring. De spaghetti aglio olio is ook een aanrader.

Frederikstraat 62, follia.nl

Keraton Damai Indisch-Indonesisch

Fijne Indische en Indonesische keuken in dit kleine restaurant met bijzonder aardige gastheer. De bouillon voor de soto ayam wordt nog getrokken van het kipkarkas en dat proef je eraan af. De groenten zijn vol smaak en knapperig, de rendang boterzacht, net als de saté en de gado gado: heerlijk romig door de zachte pindasaus.

Groot Hertoginnelaan 57, keratondamai.nl

Zheng Chinees-Frans

Chinees-Franse gastronomie; het restaurant staat op mijn lijst favoriete restaurants in Nederland, maar dreigt daar wel vanaf te vallen. Daar waar chef Han Ji zich met Zheng onderscheidde door een eigenzinnige stijl, diep geworteld in de Chinese cultuur, lijkt die aanpak nu steeds meer te verwateren. Dat gaat de verkeerde kant op en is doodzonde – maar voorlopig verdient-ie nog een plekje op deze Haagse lijst.

Prinsestraat 33, restaurantzheng.com

La Passione Italiaans

Een grote favoriet door de constante kwaliteit, fantastische pasta’s, heerlijke hoofdgerechten, bijzondere wijnen en de alleraardigste gastheer van Den Haag en omstreken. Gewoon alles wat je wilt voor een fijne, zorgeloze avond. De tagliatelle met paddestoelen, parmezaan en truffel blijft favoriet en ik hoop dat de heerlijke lamsstoof met pruim en pistache terugkomt op de kaart.

Noordeinde 196, restaurantlapassione.nl


Lees de recensie: Il dolce far niente bij restaurant La Passione in Den Haag

€€€ 50-75 euro

Sushi Morikawa Japans

Mooie kwaliteit vis en zeevruchten, uitstekende sashimi en sushi en bijzondere Japanse gerechten. Chef Morikawa serveert de bekende nigiri sushi en de Osaka-stijl hako zushi en saba sushi met ingelegde makreel. À la carte zijn de prijzen pittig, maar het menu is schappelijk. Reserveren is vereist. Afhalen is ook mogelijk, mits u van tevoren bestelt.

Balistraat 3, sushimorikawa.com


Lees de recensie uit 2023: Bij Sushi Morikawa ervaar je de schoonheid van sushi

Elea Grieks

Chef Takis Panagakis verhuisde van het centrum in Rijswijk naar het chique Noordeinde met zijn Elea. Het fraaie interieur past bij de stijl van de chefkok die zijn Griekse achtergrond elegant verwerkt in zijn keuken. Klassiekers als tzatziki krijgen bij hem een upgrade en in het hele menu is de Griekse invloed prominent, met bijvoorbeeld ‘spetseriko specerijen’ en kaimaki ijs.

Noordeinde 142, restaurantelea.nl

€€€€ Boven de 75 euro

Bøg Scandinavisch

Tot voor kort verkondigde ik omstandig dat ik de Scandinavische keuken wat kil vind. Sinds mijn bezoek aan Bøg moet ik dat met enige gêne terugnemen. Er is helemaal niks kils aan de ‘new Nordic fine dining’ van Bøg. Het restaurant werkt met twee vijfgangenmenu’s (vis/vlees of vegetarisch) en serveert verfijnde, originele gerechten met bijzondere ingrediënten. Mooie presentatie, uitstekende kwaliteit – wel kleine porties. Mijn vegetarische hoofdgerecht met eikhaas, mout en truffel was een openbaring, net als het dessert met bessen, koffie en room.

Prinsestraat 130, bøg.com

Portfolio Modern/Japans

Ik wilde al best lang naar Portfolio dat net als Bøg, Zheng en Cantina Queru aan de Prinsestraat ligt. En toen we eindelijk gingen, bleek die pal tegenover Zheng te liggen en één deur verder van Cantina Queru. Al die jaren zijn we er dus steeds aan voorbij gelopen. Maar dat gebeurt nu niet meer. Portfolio werkt met één menu. Moderne keuken met veel Japanse invloeden en fantastische gerechten waaronder een coquille met bloemkool, hazelnoot en truffel dashi om van te watertanden.

Wat mij betreft vormen Elea, Bøg en Portfolio de gastronomische top van Den Haag.

Prinsestraat 36, portfolio-restaurant.nl/


Lees de recensie uit 2018 over Portfolio: Doordachte gerechten, maar het zijn niet allemaal voltreffers


Related Posts

Kookboekschrijver Meera Sodha: ‘Als je bij mij thuis komt eten, krijg je deze gerechten’

  • admin
  • November 14, 2024
  • 0

Na drie succesvolle kookboeken, Made in India, Puur India, Azië en een veganistische receptenrubriek in de Britse krant The Guardian verloor Meera Sodha het plezier in koken. Ze schrijft openhartig over die donkere periode in haar nieuwste boek Bij Meera aan tafel. „Ik heb heel lang in bed gelegen en maanden en maanden niet gekookt”, vertelt ze tijdens een videogesprek vanuit haar huis in Londen. De oorzaak noemt ze complex, maar de vele deadlines, een jonge baby en de coronapandemie hielpen niet. „Het was een opeenstapeling van alles in mijn leven waardoor ik mijn hoofd niet meer boven water kon houden en mijn weerstand volledig verdween.”

Het omslagpunt kwam toen ze zag dat haar man, die naast zijn baan alle zorg voor hun dochters en het huishouden op zich had genomen, brak. „Ik was zo met mezelf bezig dat ik me niet had afgevraagd hoe het met hem ging.”

Ze ging naar de keuken, pakte intuïtief wat ingrediënten, linzen, curryblad, citroengras en chilipepers, en maakte dahl. „Ik voelde een nieuwe energie in mijn vingertoppen, kon mijn longen voelen en weer ademhalen. Voor het eerst in lange tijd voelde koken anders, niet als een opgave.”

Ik was zo met mezelf bezig dat ik me niet had afgevraagd hoe het met hem ging

Sodha besefte toen dat dit was hoe ze wilde koken, eenvoudige gerechten voor haar man, dochters en zichzelf. En ze realiseerde zich hoe belangrijk ze de avondmaaltijd vindt. „Niet het ontbijt, niet de lunch, ik wilde alleen nog maar het avondeten maken.”

Het vermogen om een lekkere avondmaaltijd – de Engelse titel van haar boek is Dinner – op tafel te zetten noemt ze een ‘superkracht’. Ze kreeg weer plezier in koken; het voelde als een prestatie om iedere dag een maaltijd voor te bereiden en ’s avonds met haar gezin aan tafel te zitten. „Ik weet niet of dit voor iedereen geldt die mentaal door een diep dal is gegaan, maar ik was verdoofd, ik voelde niks meer. Door het klaarmaken van het avondeten voelde ik me geaard, ik had weer een doel.”

Bij moeder nog vlees

De recepten die ze in deze periode maakte vormden de basis van Bij Meera aan tafel. Ze noemt het haar meest persoonlijke boek. „Ik kookte altijd, maar het was nooit echt het soort eten waar ik van houd.” En dan aarzelt ze even. „Ik twijfel of ik dit woord moet gebruiken, maar het ging erom andere mensen te imponeren. Heel veel in deze wereld draait om indruk maken, waarom zou je anders nieuwe recepten verzinnen? Maar ik hou juist van eenvoudig eten. Als je bij mij thuis komt eten, krijg je de gerechten in dit boek.”

Door het avondeten voelde ik me geaard, ik had weer een doel

Die zijn allemaal vegetarisch. Alleen als ze bij haar moeder eet, eet ze nog weleens vlees. „Eten is niet alleen brandstof, maar ook nostalgie, plezier, geschiedenis en traditie, dus ik hou wat ruimte vrij voor mijn moeders kip curry of kip pilav, waar ik dol op ben.”

Sodha is de dochter van Indiase ouders uit Oeganda, die in 1972 het land moesten ontvluchten, omdat dictator Idi Amin de bevolking tegen de Indiase minderheid ophitste. „Ik heb geen plek om naar terug te gaan, ik kan niet naar het huis waar mijn ouders geboren zijn, de gemeenschap van toen is er niet meer. Daarom hou ik me vast aan de verhalen en de spullen die me verbinden met dat verleden.”

Ze staat op en komt terug met een houten lepel die haar dierbaar is, die ze van haar moeder kreeg en waar ze in haar boek over schrijft, net over als het koperen pannetje van haar oma en de beelden van de Hindoegoden Ganesha, Lakshmi en Annapurna in haar keuken. Ze staat weer op, pakt haar telefoon en laat ze zien. Ze is niet religieus, schrijft ze in haar boek, maar ‘door verbinding, traditie of rituelen’, geven ze haar ‘troost en het geluk dat ze nooit in haar eentje staat te koken’.

Haar ouders kwamen op het Engelse platteland van Lincolnshire terecht. „Wat mijn moeder aan mij heeft doorgegeven is dat koken je verbindt met tradities en in mijn geval was dat de Indiase Gujarati-keuken.” Gujarat is een deelstaat van India die aan Pakistan grenst.

De Indiase en Aziatische keuken zijn belangrijk voor Sodha, maar in Bij Meera aan tafel is de stijl veel uiteenlopender met invloeden uit bijvoorbeeld de Italiaanse en Egyptische keuken. De 120 recepten ademen de Londense diversiteit waar ze deel van uitmaakt. „Eten verandert met de omgeving en de mensen mee en dat omarm ik. Als ik iets van een andere cultuur gebruik, doe ik dat met respect en begrip voor de oorsprong, maar eten is ook een geweldig creatief medium.”

En eten is leuk, benadrukt ze. „Het moet leuk zijn. Hoewel de aanleiding voor dit boek verdrietig was, is het boek vrolijk geworden. Ik hou nu van mijn leven en als ik niet was ingestort, was ik zonder nadenken op oude voet door blijven gaan. Nu leef ik bewust en weet ik wat me gelukkig maakt.”

Dat zijn kleine dingen als zonlicht op haar gezicht, yogalessen, om drie uur klaar zijn met werken – en eenvoudige gerechten. „Ik heb aan dit boek echt met mijn hart en buik gewerkt. Wat ik er zo fijn aan vind is dat het me weer bij mezelf heeft gebracht.”


In de Westelijke Tuinsteden zouden functioneel ingerichte woningen leiden tot ‘een gelukkiger gezinsleven en een vitale samenleving’

  • admin
  • November 13, 2024
  • 0
Foto Jordi Huisman

Een halve eeuw geleden geleden verdween de verzuiling stilletjes uit Nederland. Maar in Slotermeer, de oudste van de Westelijke Tuinsteden van Amsterdam, zijn de restanten ervan nog zichtbaar. Daar staan in de Dobbebuurt ‘katholieke’ woningblokken van vijf verdiepingen tegenover ‘algemene’. De bewoners van de algemene, rechttoe-rechtaan-blokken moeten een trappetje op naar de entree van hun woningen. De katholieke blokken hebben daarentegen op de begane grond een soort kerkportalen als ingangen, met gemetselde bogen en eenvoudige tympanen. Boven de bogen zitten veelkleurige, half abstracte mozaïeken van de kunstenaar Theo Forrer. Met enige moeite vallen hierin onder meer ploegende boeren, zwoegende werklui en de hand van god te herkennen.

De door Nielsen Spruit en Van der Kuilen ontworpen algemene blokken zijn begin jaren vijftig gebouwd voor de algemene woningbouwvereniging Rochdale. De blokken die een katholieke woningbouwvereniging liet neerzetten zijn van Aat Evers en Geert Sarlemijn, twee traditionalistische architecten die omstreeks 1950 de cursus kerkelijke architectuur van pater-architect Dom Hans van der Laan volgden. Evers en Sarlemijn gaven hun bakstenen woondozen, waarvan enkele in de jaren tachtig helaas vaal wit zijn gestuct, niet alleen stichtelijke entrees maar ook natuurstenen lateien en vier dikke, bakstenen zuilen op de kopse kanten. Een naburig, ook door hen ontworpen blok met winkels en woningen heeft zelfs rijen witte zuilen met rare ionische kapitelen aan weerszijden van een boogvormige poort.

Foto Jordi Huisman

De stedenbouwkundige Cornelis van Eesteren, hoofd stadsontwikkeling in Amsterdam, zag de architectonische gevolgen van de verzuiling in Slotermeer met lede ogen aan. De hoofdontwerper van de Westelijke Tuinsteden hield niet van diversiteit. Het liefst had hij de enorme Amsterdamse uitbreidingswijken helemaal volgezet met radicaal modernistische architectuur. Van Eesteren en Sarlemijn en andere architecten die in Slotermeer hadden gebouwd vond Van Eesteren „kwalitatief op een laag peil” staan, schrijft Ineke Teijmant in het boekje De Dobbebuurt. Ze hadden er gezorgd voor een weerzinwekkende „kakofonie”, meende hij. De bewoners dachten hier anders over: zij vonden Slotermeer juist „gezellig gevarieerd”.

Foto Jordi Huisman

Goede smaak

Om de kloof tussen de smaak van Van Eesteren en die van de toekomstige bewoners van de Westelijke Tuinsteden te dichten, was in 1946 de stichting Goed Wonen opgericht. Uitgangspunt van Goed Wonen was dat smaak een kwestie van opvoeding is en de meeste Amsterdammers onopgevoed waren. „Slechts zelden treft men een interieur aan, waarin zuivere vormgeving, innerlijk evenwicht en harmonische kleurencombinatie ons het gevoel geven van werkelijke sfeer”, schreef de voorzitter van Goed Wonen (en Amsterdamse PvdA-wethouder van Volkshuisvesting) Jan Bommer in 1948 in het eerste nummer van het gelijknamige tijdschrift.

Om de lezers bij te brengen hoe ze hun interieurs konden zuiveren van zware balpootmeubelen en andere foute huisraad, schreef Goed Wonen niet alleen over „doelmatige” woninginrichting maar ook over kitsch en de vraag of massaproductie „een gevaar was voor onze persoonlijkheid”. Ook deed het tijdschrift de lezers een proefje aan de hand om vast te stellen of hun interieur ‘zuiver’ genoeg was: de melkflestest. De dikke, onelegante melkfles was „typerend voor onze tijd en voor de stand van onze natuur- en scheikunde” en past in elk „modern” interieur, zo legde de bedenker van de melkflestest uit. „Als u het beslist nodig vindt om de melk eerst over te gieten in een ‘mooi’ kannetje, dan is er ergens iets fout òf bij u òf bij uw interieur, want de fles is goed.”

Foto Jordi Huisman

In de jaren vijftig en zestig liet Goed Wonen twaalf modelwoningen inrichten in de Westelijke Tuinsteden. Wat de toekomstige tuinstedelingen daar toen zoal aantroffen, is te zien in de Van Eesteren Museumwoning, gevestigd in een woning in een algemeen blok in de Dobbebuurt. Hier staan de woon-, eet- en slaapkamer vol met huisraad die Goed Wonen had goedgekeurd, zoals de nog altijd populaire slaapbank van Mart Visser en een fauteuil van gebogen rotan. Aan de knalrode wand van de woonkamer hangen metalen wandrekken van het merk Pilastro, de keuken heeft een modulaire Bruynzeelkeuken van Piet Zwart en in de slaapkamer staan bedden van Auping met ‘hygiënische’ metalen spiraalbodems. Boven de eettafel hangt de beroemde en nog altijd geproduceerde PH 5-lamp van de Deense ontwerper Poul Henningsen.

De eerste modelwoning van de Westelijke Tuinsteden stond in Slotermeer en was in 1955 ingericht door Johan Niegeman, die in de jaren dertig in Stalins Sovjet-Unie had gewerkt. Daar werkte hij onder meer aan ‘sotsgorods’ als Magnitogorsk, nieuwe socialistische steden waar de Nieuwe Mens gestalte moest krijgen. De sotsgorods werden een faliekante mislukking en Niegeman moest in 1937, net als eerder de communistische architect Mart Stam, de Sovjet-Unie verlaten.

Foto Jordi Huisman

Betere mensen

Ook de Westelijke Tuinsteden waren bedoeld als een soort sotsgorods. Ontwerpers als Niegeman geloofden dat ‘zuiver’ ingerichte woningen betere mensen zouden maken van de bewoners. Mensen die zich omringen met melkflessen en andere ‘neutrale’ industrieel vervaardigde voorwerpen en meubels getuigen van een sterke persoonlijkheid, schreef Goed Wonen: „Zij hebben geen opvallende meubelen nodig in hun interieur om zichzelf tot recht te laten komen. Hoe eenvoudiger de meubelen, hoe beter de mens uitkomt.” Ook zouden functioneel ingerichte en hygiënische woningen leiden tot „een gelukkiger gezinsleven, een harmonieuze opvoeding van de kinderen en een vitale samenleving”.

De modelwoningen vielen lang niet bij alle bezoekers in de smaak. Velen vonden ze ‘kaal’ en ‘ongezellig’. En de degenen die er wel in iets zagen, konden de eenvoudige, maar desondanks dure huisraad meestal niet aanschaffen. Zo bleef het zuiver vormgegeven interieur alleen weggelegd voor een elite die ermee kon getuigen van hun goede smaak.

Museumwoning Van Eesteren. Freek Oxstraat 27, Amsterdam. Info: www.vaneesterenmuseum.nl/museumwoning

Foto Jordi Huisman


Column | De oppaskat van Jan

  • admin
  • November 13, 2024
  • 0

Mijn vriend Jan kwam bij ons eten. Van tevoren zei Willem: „Ik heb echt zin in vanavond. Jan gaat in ieder geval niet zo verschrikkelijk lopen jeremiëren over de toestanden in de wereld.” Daar verheugde ik me ook op, want ik kan er alleen tegen als ik zelf jeremieer.

Jan kwam bij het vallen van de avond binnen, een en al benen en glanzend kaal hoofd. Kaas klom als een kapucijnaapje tegen hem op, nestelde zich op zijn schoot en lispelde dat hij spaghetti carbonara wilde. Die kreeg hij, in een handomdraai door Jan bereid, maar vol en vet en bevredigend. De kaarsen brandden, er werd gegeten, buiten was het zacht novemberweer.

Jan woont in Leeuwarden, maar past in Amsterdam op een kat van achttien jaar oud, die allerlei medicijnen nodig heeft om door de dag te komen. Ik had weinig begrip voor de hele situatie. Een bejaarde kat in het licht van deze tijd vraagt te veel van iedereen, zeker op een avond als deze, die eindeloos moest duren. Ook heb ik mijn vader weleens een ongelukkig kuikentje, wiens hoofd verkeerd om aan zijn lijf zat, bij geboorte de nek om zien draaien. Toen zat het hoofd weer goed, maar daar was dan ook alles mee gezegd.

De kinderen gingen slapen. Willem bracht ze naar boven, aan tafel werd het even stil. Ik begon maar weer eens over het lot van vrouwen over de hele wereld. „Het is de alsof de wapens in je handen van suiker zijn, in een heel stroperige zich eeuwig herhalende droom”, fluisterde Jan en daarna, schel: „We kunnen er helemaal niks aan doen, vergeet die linkse lente.” We deden de gordijnen dicht. Willem kwam naar beneden, we moesten het er toch nog iets langer over hebben, je komt er niet onderuit. Dus vroegen we ons af waarom er zoveel stemmen zich laven aan de steeds grotere chaos, hoe die stemmen iedereen nog verder opdrijven, de waanzin willen laten heersen, de hoofdstad vol geweld en zij, juichend achter hun schermpjes verontwaardiging fingerend. „Het is nu wachten op Gavrilo Princip, en ondertussen verdringen ze elkaar om hem te mogen zijn”, zei ik en was geheel niet ontevreden met mezelf.

Toen begon Jan nonchalant The Waste Land te citeren en daarmee keerden we terug naar onze eigen, voor velen onuitstaanbare, veiligheid van oude teksten, liedjes, luisterend, in stille bewondering. Drie sukkels aan een keukentafel, met een stapel boeken, Medea en Cavalleria Rusticana. Een grote troost, maar één die moeilijk te vinden is, en daarom in het dagelijkse leven steeds verder uit zicht leek te verdwijnen.

De kat moest haar pillen, Jan vertrok even plots als hij gekomen was. Wij zaten nog even. Ik dacht aan Antigone die haar broer wilde begraven tegen de wens van de staat in. Daarna dacht ik aan mijn vader, die weigerde onze dode hond aan de dierenarts af te geven en hem achter in de tuin onder een appelboom begroef.

De volgende dag fietste ik met Kaas en Cléo katerig door onze straat. Op de hoek stond een verwarde man naar duiven te trappen. „Rot op, tyfusbeesten” schreeuwde hij. Toen kreeg hij er eentje onder zijn laars en stond met zijn volle gewicht op het beestje. Ik fietste met kloppend hart door en dacht aan de oppaskat van Jan. Moge het lieve dier voor eeuwig leven.