Directeur Nederlands Fotomuseum op non-actief gesteld

Posted on by admin

De directeur van het Nederlands Fotomuseum, Birgit Donker, is op non-actief gesteld. Dat bevestigt de Raad van Toezicht (RvT) van het museum donderdag aan NRC na berichtgeving van de Volkskrant. Er loopt een onderzoek naar het functioneren van Donker op basis van „meldingen die de RvT vorige week heeft ontvangen”. Donker werd 19 juni op non-actief gezet. Dat blijft zolang het onderzoek loopt, zegt de raad.

De RvT wil niet ingaan op de inhoud van de meldingen aan het adres van Donker. „Het onderzoek verloopt volgens een zorgvuldige procedure en momenteel spreekt de RvT met betrokkenen”, aldus de raad in een schriftelijke verklaring. De Volkskrant schrijft op basis van anonieme bronnen dat er sprake zou zijn van een ‘giftige werkomgeving’ en een ‘angstcultuur’ bij het Nederlands Fotomuseum. Ook zou er sprake zijn van een hoog personeelsverloop en veel ziekteverzuim.

„Ik tast al een week in het duister”, zegt Donker zelf in een reactie aan NRC over de reden van het besluit. Ze zegt dat ze in een gesprek met de RvT hoorde op non-actief te zijn gesteld, op basis van informatie die de raad de dag ervoor zou hebben ontvangen. Volgens Donker is haar alleen verteld dat het zou gaan om het signaal dat zij „mogelijk niet de juiste informatie zou hebben gegeven” aan de RvT. Ze zegt zelf niet te weten over welke (onjuiste) informatie het gaat.

Donker spreekt berichtgeving over een giftige werkomgeving of een angstcultuur tegen. Volgens haar geeft het museum veel aandacht aan het creëren van een veilige werkomgeving en wijzen diverse interne onderzoeken uit het recente verleden het tegendeel van dergelijke beschuldigingen uit. Ook benadrukt ze dat het personeelsverloop bij het Nederlands Fotomuseum onder het landelijk gemiddelde zou liggen.

Birgit Donker in 2019.

Foto Annabel Oosteweeghel

Birgit Donker is sinds 2018 directeur van het Nederlands Fotomuseum. Daarvoor was ze zes jaar lang directeur van het Mondriaan Fonds, een stimuleringsfonds in de cultuursector. Van 2006 tot 2010 was ze hoofdredacteur van NRC Handelsblad.

Onder leiding van Donker ontving het Nederlands Fotomuseum een schenking van 38 miljoen euro van de Stichting Droom en Daad voor de verhuizing van het museum naar een nieuw pand. Die verhuizing naar het monumentale pakhuis Santos in Rotterdam moet in september dit jaar plaatsvinden. Op dit moment is het fotomuseum daarom gesloten.


Lees ook

Fotomuseum krijgt gift van 38 miljoen voor nieuwe huisvesting in Rotterdam

Pakhuis Santos op Katendrecht in Rotterdam, de nieuwe locatie van het Nederlands Fotomuseum.

Related Posts

Wat vindt NRC | Thuiswerken maakt Nederland flexibel als dat nodig is

En weer stonden deze week de treinen stil. Dinsdag was er eerst een storing rondom Schiphol door een brand in kabels langs de rails, waarbij de politie rekening zei te houden met een misdrijf, mogelijk in verband met de NAVO-top. Woensdag konden van en naar de luchthaven opnieuw fors minder treinen rijden, ditmaal door een seinstoring. Elders in de Randstad waren er trajecten onbegaanbaar door een wisselstoring, een beschadigde spoorbrug en een defecte bovenleiding. Intussen werd ook het wegverkeer ernstig gehinderd, omdat wegen rondom Den Haag afgesloten waren vanwege de NAVO-top.

Een slechte week dus voor forenzen. Toch bleef de grote chaos uit die hierdoor in het land had kunnen uitbreken. Wat scheelde is dat de overheid iedereen van tevoren had opgeroepen deze week zoveel mogelijk thuis te werken en de Randstad te mijden. Niet voor iedereen was dat mogelijk, maar wie weg kon blijven had aan het advies gehoor gegeven.

Treinen die nog wel tussen de grote steden in de Randstad reden, waren tijdens de spitsuren soms verrassend leeg. Ook op de wegen bleef het relatief rustig. Volgens de ANWB waren er zelfs veel minder dagelijkse files dan normaal. Rijkswaterstaat complimenteerde weggebruikers op X: „Door jullie aangepaste reisgedrag tijdens de NAVO-top blijven lange files op de snelwegen tot nu toe uit. Dank daarvoor!”

Natuurlijk zullen er genoeg mensen zijn geweest die hinder ondervonden, maar grosso modo werd er door het publiek opvallend mild gereageerd op alle verstoringen en pasten mensen zich makkelijk aan.

Misschien komt het doordat Nederland de afgelopen weken al een beetje murw raakte door de ontregeling van het treinverkeer, vanwege de stakingen van het NS-personeel. Maar het heeft ook zeker te maken met de flexibiliteit die de samenleving erbij heeft gekregen door de mogelijkheid tot thuiswerken, een verworvenheid die in een week als deze uitstekend van pas kwam.

Uit onderzoek van vakcentrale CNV onder 1.200 thuiswerkers bleek vorige maand alleen dat werkgevers minder enthousiast zijn geworden over deze manier van werken. Eén op de drie ondervraagden zei nu minder vrijheid te hebben om thuis te werken dan twee jaar geleden. Sinds de coronatijd was twee à drie dagen per week naar kantoor komen voor veel werknemers min of meer de norm geworden. Dat is nu weer aan het opschuiven naar drie à vier dagen per week.

Aan de ene kant is het begrijpelijk dat werkgevers eraan hechten dat hun werknemers regelmatig op kantoor verschijnen. Samenwerken vraagt nu eenmaal dat mensen elkaar ook van tijd tot tijd fysiek ontmoeten; dat is goed voor de teamgeest en het onderlinge begrip en arbeidsproductiviteit.

Het lijkt verstandig als werkgevers en werknemers hierin samen een middenweg bewandelen, en in gesprek blijven over de juiste balans. Daar hebben niet alleen individuele bedrijven en werknemers baat bij, het hele land vaart er wel bij als het thuiswerken kan worden ingezet op momenten dat er even wat meer flexibiliteit in de mobiliteit nodig is. Thuiswerken is een nuttig middel om op momenten in te zetten, maar het mag niet, hoe verleidelijk ook, als oplossing worden gezien voor hardnekkige mobiliteitsproblemen in Nederland in het ov en op de snelweg.


Column | Een groot kind

Die live uitgezonden persconferentie van Donald Trump na de NAVO-top: een fascinerender uurtje televisie heb ik zelden gezien. Alles wat hem berucht heeft gemaakt zat erin: zijn onbedaarlijke snoeverij, zijn haat tegen een deel van de pers (CNN en The New York Times), zijn wraakzucht (hier tegen Spanje), zijn onbetrouwbaarheid bij de evaluatie van gebeurtenissen (de effecten van de bombardementen in Iran).

De discussies na afloop op de Nederlandse tv spitsten zich vooral toe op de vraag: had Mark Rutte hem niet te veel stroop om de mond gesmeerd, was hij daarmee niet door „een morele ondergrens” gezakt? Mijn houding is opportunistischer: als je met vleierij een belangrijk en nuttig doel kunt bereiken, moet je het niet laten.

Ruttes critici vergeten bovendien dat je Trump als een groot kind moet beschouwen – en navenant behandelen. Hij wil gepamperd worden, hij moet in alles zijn zin krijgen en als dat niet snel genoeg gebeurt, begint hij te stampvoeten en te krijsen. Wie zelf zo’n groot kind gehad heeft – ik gelukkig niet – weet dat je het niet in alles zijn zin moet geven. Maar in het geval van Trump is grote voorzichtigheid geboden, want hij is toevallig het machtigste grote kind ter wereld.

Daarom nam Rutte zijn toevlucht tot de firma Slijm & Stroop. En zie: het werkte. Trump zei zelf op die persconferentie dat hij zich tijdens de vlucht naar Nederland eigenlijk „iets anders” had voorgenomen – wat precies bleef onduidelijk, zoals vaak bij hem – maar dat hij van gedachten veranderd was toen hij al die lieve hoofden van staatshoofden in Den Haag om zich heen had gezien. Ze wilden hun land beschermen, had hij gemerkt. En wie hadden ze daarbij nodig? Hém!

Nou ja, hij was de beroerdste niet, dus waarom zou hij die stumpers niet even helpen, als ze het maar zelf wilden betalen?

Intussen zou hij zelf wel even afrekenen met de klootzakjes die aan de zijlijn bleven zaniken. CNN, The New York Times en Spanje, dat niet wilde meewerken aan de 5 procent-norm: hij lustte ze rauw. Onnauwkeurige bombardementen? „Wie zegt dat? Een lek van de Inlichtingendienst? Het is een schande dat onze moedige piloten…. En Spanje? We hebben een handelsdeal met ze, we laten ze nu twee keer zoveel betalen.”

Wie ook zijn lesje heeft geleerd als ouder van dit grote kind is Zelensky. „Hij is aardig, aardiger dan ooit”, mompelde Trump. Ze hadden eens een vervelende ruzie gehad, maar nu was alles vergeven en vergeten. Zelensky had het moeilijk, hij wilde nu ook wel van die oorlog af, constateerde Trump. Hij zou het er nog eens met Poetin over hebben.

Toen brak het opmerkelijkste moment van de persconferentie aan. Myroslava Petsa, een reporter van de BBC, vroeg hem of hij Oekraïne bij de luchtverdediging meer kon helpen. Hij luisterde aandachtig en vroeg haar of haar man daar soldaat was. Dat bleek het geval. „Ik kan zien dat het u veel doet”, zei Trump. Hij zou nagaan of er nog Patriots beschikbaar waren, Amerika zelf en Israël hadden ze ook nodig.

Dit empathische kantje had ik niet eerder van Trump gezien. Rutte misschien wel? Het zou kunnen verklaren waarom hij al tien jaar bevriend met hem is.


Opinie | Bird ID App

De gebruikte Bird ID app is doorgaans gevoelig en accuraat. Totdat het voor ons huis aan een haven in de Dordtse historische binnenstad een ringnekfazant meent te horen. Niet echt de biotoop van deze vogel. Een Engelse logee denkt mee en suggereert, terwijl hij naar de talrijke luxe boten in de haven wijst: „There might be pheasant on the menu.”

Lezers zijn de auteurs van deze rubriek. Een Ikje is een persoonlijke ervaring of anekdote in maximaal 120 woorden. Insturen via [email protected]