Deze ondernemers keerden wél terug naar Suriname: ‘De bereidheid elkaar te helpen is hier groter dan in Nederland’

Posted on by admin
Van links naar rechts: Ruth Sinkeler, Natalie Heerenveen, Sheran Henan en Farousha Rellum. Zij keerden terug naar Suriname om met hun opgedane kennis bij te dragen aan hun thuisland.

Van links naar rechts: Ruth Sinkeler, Natalie Heerenveen, Sheran Henan en Farousha Rellum. Zij keerden terug naar Suriname om met hun opgedane kennis bij te dragen aan hun thuisland.

Foto Mona van den Berg

N.B. Het kan zijn dat elementen ontbreken aan deze printversie.

Braindrain Veel Surinaamse jongeren die in Nederland studeren, keren niet terug naar hun geboorteland. Spijtig, vinden deze vier Surinaamse ondernemers. „Het is zo jammer als alle kennis en kunde in het buitenland zit.”

Iedere zomer vertrekken honderden Surinaamse jongeren na afronding van hun middelbare school naar Nederland, om te studeren. En iedere zomer zijn dat er weer meer dan het jaar daarvoor. Dat veel van hen na hun studie in Nederland blijven en niet terugkeren naar Suriname, heeft zijn weerslag op het land, zegt econoom Tina Dulam, die economie studeerde aan de Surinaamse Anton de Kom Universiteit en nu als universitair docent werkt voor de Universiteit Utrecht. „De meeste jongeren die naar het buitenland gaan om te studeren, zouden het liefst terugkeren vanwege vaderlandsliefde, het klimaat en familie. Maar dat weegt niet altijd op tegen de kansen die een land met een betere economie biedt.”

Dulam schreef in 2015 haar proefschrift Brain Drain or Brain Gain: the case of Suriname aan de Rotterdamse Erasmus School of Economics. Dat Surinamers na hun studie in Nederland vaak niet terugkeren, komt bijvoorbeeld omdat zij hier een beter salaris kunnen krijgen of betere doorgroeimogelijkheden hebben binnen een baan, zegt Dulam. „Die factoren gaan zwaarder wegen als de economische situatie in het thuisland verslechtert.” De afgelopen jaren kende Suriname een inflatiecijfer van gemiddeld 55 procent per jaar.

Vorig jaar studeerden 1.125 Surinamers in Nederland, vijf keer zoveel als in 2006, blijkt uit cijfers van Nuffic, een internationale onderwijsorganisatie. Na vijf jaar is 65 procent van de Surinaamse afgestudeerden nog in Nederland. Het gemiddelde onder internationale studenten ligt met 24 procent veel lager. En dat terwijl Suriname de jongeren goed kan gebruiken. Dulam: „Jongeren die terugkeren nemen vaak nieuwe kennis, vaardigheden en spaargeld mee. Dat draagt bij aan de ontwikkeling van het land.”

Degenen die wel terugkeren, kiezen daar om die reden vaak bewust voor. NRC sprak vier van hen.

Sheran Henar (36)

‘We verbeteren de gezondheid van vrouwen in Suriname’

Sheran Henar: „Ik denk dat het belangrijk is dat meer jonge Surinamers die in Nederland gaan studeren, daarna terugkeren.” Foto Mona van den Berg

„Toen ik op mijn achttiende naar Nederland vertrok om geneeskunde te studeren in Amsterdam, riep ik al dat ik uiteindelijk terug wilde naar Suriname. Daarna werkte ik in het Nederlandse Amstelland Ziekenhuis als basisarts op de afdeling gynaecologie. Ik moest me nog specialiseren, en de behoefte aan artsen in Suriname was zo groot dat ik uiteindelijk besloot dat daar te doen. Ik verhuisde terug en begon aan de specialisatie gynaecologie.

„Voor die tijd woonde ik bijna tien jaar lang in Nederland. Ik heb toen wel eens gedacht: misschien blijf ik hier toch. Ik had mijn studententijd hier gehad, vrienden gemaakt, een leven opgebouwd. Een verhuizing naar een ander continent is dan een grote stap. Maar Suriname is mijn thuis, ik ben er opgegroeid en mijn ouders wonen er.

„Nadat ik mijn specialisatie had afgerond, begon ik samen met een klein team van vrouwen She Women’s Health. Daarmee willen we de gezondheid van vrouwen in Suriname verbeteren. Dat doe ik vooral door gynaecologische en verloskundige zorg te bieden, ik ben als zelfstandig gynaecoloog verbonden aan het Sint Vincentius Ziekenhuis in Paramaribo. Daarnaast voorzien we vrouwen van informatie over verschillende aspecten van vrouwelijke gezondheid. Op sociale media posten we informatie over bijvoorbeeld zwangerschap, menopauze, gezond leven. In de toekomst willen we ook kennissessies gaan organiseren.

In Nederland kun je carrière maken, maar hier kan ik verschil maken

„Ik denk dat het belangrijk is dat meer jonge Surinamers die in Nederland gaan studeren, daarna terugkeren. Het is zo jammer als alle kennis en kunde in het buitenland zit. Ik begrijp de afweging in Nederland te blijven: als het belangrijk voor je is om financieel heel goed te zitten en carrière te maken, is de westerse wereld aantrekkelijk. Maar hier in Suriname kunnen we echt een verschil maken. Suriname blijft een land in ontwikkeling, er is een tekort aan artsen en middelen. Dat maakt het werk soms uitdagend, want je bent vaak op zoek naar vervanging voor middelen die er niet zijn. Ik houd van die uitdaging. En los daarvan: het is hier heerlijk wonen, met de prachtige bossen en zonder die lange winters.”

Ruth Sinkeler (51)

‘Ik droomde er altijd van om te wonen en werken waar ik geboren ben’

Ruth Sinkeler: „Ik droomde er altijd al van om als volwassene in Suriname te wonen en te werken waar ik geboren ben.” Foto Mona van den Berg

„Tot acht jaar geleden woonde ik nog in Nederland, waar ik voor een groot deel ben opgegroeid en gestudeerd heb. Hoewel dat heel fijn was – ik houd bijvoorbeeld enorm van Amsterdam – had ik in de winter last van neerslachtigheid. En de laatste periode merkte ik dat mensen in Nederland harder waren geworden. Ik had het idee dat er meer negativiteit was. Meer racisme en discriminatie. Ik werd moe van alle discussies daarover.

„Ik droomde er altijd al van om als volwassene in Suriname te wonen en te werken waar ik geboren ben. Nadat ik een dierbare had verloren en een periode ziek was, had ik veel tijd om na te denken. Ik realiseerde me dat het leven zomaar over kon zijn. Nog geen jaar later zat ik in het vliegtuig naar Suriname.

„Inmiddels heb ik een eigen bedrijf in Paramaribo. We geven trainingen in leiderschap en communicatie. En we faciliteren voor bedrijven in Nederland en de Verenigde Staten de uitbesteding van administratieve taken . Door de grote personeelstekorten is het voor die bedrijven moeilijk de juiste mensen te vinden. Wij leveren gekwalificeerd personeel dat vanuit Suriname werkt. We proberen voornamelijk vrouwen en jongeren in te zetten, om ze te helpen hun financiële positie te verbeteren.

„Veel jonge Surinamers die op zoek zijn naar uitdagingen, vertrekken naar het buitenland. Ik zeg: we houden de mensen hier en laten ze voor buitenlandse werkgevers werken. Zo verdienen zij hun salaris in euro’s of Amerikaanse dollars. Ze krijgen dan bijna drie keer zoveel geld als ze zouden krijgen met een salaris in Surinaamse dollars. Dat geld geven ze vervolgens lokaal uit, wat weer goed is voor de Surinaamse economie.

Ik vind ondernemen in Suriname erg prettig. Je kunt hier echt leunen op je netwerk. De zakelijke gemeenschap is klein, daardoor ken je al snel veel mensen. Als je dingen gedaan wil krijgen, kun je altijd om advies en hulp vragen. Die bereidheid is bij ondernemers onder elkaar veel groter in Suriname dan in Nederland, merk ik. In Nederland zijn ondernemers anoniemer. Dat is ook logisch, in een land met 17 miljoen inwoners. Hier zijn we met 600.000. De lijnen zijn kort.”

Farousha Rellum (41)

‘Ik werd volwassen in Nederland, maar mijn hart lag in Suriname’

Farousha Rellum: „In het begin merkte ik dat veel bedrijven in Suriname de toegevoegde waarde van een fiscalist niet zagen.” Foto Mona van den Berg

„Na mijn middelbare school vertrok ik vanuit Suriname naar Nederland om fiscale economie te studeren. Tot die tijd had ik altijd bij mijn moeder in Suriname gewoond. In Suriname groei je heel beschermd op, met wat minder vrijheid dan als jongere in Nederland. Soms belde ik vanuit Nederland mijn moeder in Suriname en vroeg: mama, mag ik een pizza bestellen?

„Uiteindelijk heb ik twaalf jaar in Nederland gewoond. Ik heb in Nederland veel ervaring opgedaan, onder meer bij Deloitte. Maar bij de bedrijven waar ik werkte, voelde het alsof je als medewerker een nummertje was. Ik wist dat mijn hart in Suriname lag. In 2013 ging ik terug.

In de eerste jaren werkte ik bij een lokaal kantoor en daarna als fiscalist bij KPMG Meijburg Dutch Caribbean, maar dat kantoor vertrok in 2017 uit Suriname en het Caribisch gebied. Ik wilde niet meer terug in loondienst, en kon de klanten van KPMG in Suriname toen overnemen, voornamelijk multinationals die actief zijn in de Surinaamse olie- en gasindustrie. Zo ben ik mijn eigen bedrijf in fiscale, juridische en financiële dienstverlening begonnen: Rellum and Partners. We helpen zowel lokale als internationale bedrijven. In 2020 richtte ik mijn tweede bedrijf Palulu Financial Outsourcing Services op, waarmee we klanten van Nederlandse accountantskantoren helpen met hun financiële administratie.

Bij Nederlandse bedrijven voelde het alsof je als medewerker een nummertje was

„In het begin merkte ik dat veel bedrijven in Suriname de toegevoegde waarde van een fiscalist niet zagen. Vanuit de Surinaamse overheid werd amper gehandhaafd of bedrijven wel aan hun fiscale plichten voldeden. De laatste jaren doet de Surinaamse belastingdienst dat actiever en is er vanuit lokale ondernemers meer vraag naar fiscalisten. Inmiddels hebben we acht mensen in dienst, allemaal vrouwen.

Door ook met internationale klanten te werken, krijgen we buitenlandse valuta’s het land in. Daarmee importeren we kapitaal naar Suriname, wat goed is voor de economie. Ik vind het een fijn idee op die manier bij te dragen aan mijn land.”

Natalie Heerenveen (51)

‘Een eigen tandartspraktijk in een ontwikkelingsland is lastig, alle instrumenten moeten van elders komen’

Natalie Heerenveen: „Ik ben trots op de vrouwelijke ondernemers van Suriname.” Foto Mona van den Berg

„Toen ik 19 jaar oud was, verhuisde ik naar Nederland om tandheelkunde te studeren. Daarna werkte ik als waarnemend tandarts. De drang om terug te gaan naar Suriname was er altijd, ook bij mijn man, die idealistisch is ingesteld. We wilden teruggaan om bij te dragen aan de opbouw van het land. En het is de plek waar ik opgroeide, ook na zestien jaar in Nederland zag ik het als mijn thuis.

„In Suriname heb ik eerst een eigen tandartspraktijk gehad. Een eigen praktijk hebben in een ontwikkelingsland is best lastig: alle instrumenten moeten uit het buitenland komen, dat is duur. En ik was een ‘sociale tandarts’: ik gaf korting aan mensen die het volledige tarief niet konden betalen. Ik vond het belangrijk me ook voor hen in te zetten, maar financieel bleef er weinig over.

„Ik voelde dat ik iets anders wilde, maar ik wilde wel blijven ondernemen. Op mijn 42ste begon ik met een tweejarige opleiding tot schoonheidsspecialist, en op 8 maart 2021 ben ik met ons spaargeld een ‘wellness café’ gestart, Wellness Café Bloom in Paramaribo. Dat was op Internationale Vrouwendag: ik vind het belangrijk met mijn bedrijf de positie van vrouwen in Suriname te versterken door werkgelegenheid te creëren. Mannen zijn ook welkom, maar vrouwenemancipatie is een belangrijk uitgangspunt voor mij. Ik begon alleen, inmiddels werken er twintig vrouwen in het wellness café: fysiotherapeuten, schoonheidsspecialisten, massagetherapeuten, studenten en ondersteunend personeel.

Ik vind het belangrijk met mijn bedrijf de positie van vrouwen in Suriname te versterken door werkgelegenheid te creëren

„Ik ben trots op de vrouwelijke ondernemers van Suriname. We zoeken graag contact met elkaar om ervaringen uit te wisselen. Het is niet altijd even makkelijk: je moet veel ballen in de lucht houden als vrouw, want vaak zorg je ook voor je gezin. En ondernemen in een ontwikkelingsland betekent vaak improviseren: bepaalde structuren die ik gewend was in Nederland missen hier. In Nederland zijn overal instanties voor. Je bent hier meer op jezelf aangewezen. Maar daar word je uiteindelijk ook beter van als ondernemer: het maakt je zelfredzamer.”

Foto’s Mona van den Berg

Related Posts

‘Ik ben mijn verkeringen veel dank verschuldigd’

  • admin
  • November 14, 2024
  • 0

„Ik kom uit Trinidad en Tobago, een eilandengroep in het Caribisch gebied met 1,3 miljoen mensen. Het is een prachtige, maar helaas ook gevaarlijke plek. Het staat in de toptien van meest gevaarlijke landen in de wereld. Het stadje waar ik opgroeide, is een soort criminele hotspot. Maar goed, als dat de norm is, weet je niet beter. Ik ben wel eens overvallen op straat; als je dat niet overkomt, heb je geluk. Het is een wat harder leven, gecombineerd met de warmte en de schoonheid van de Cariben.

„Toen ik twintig was, studeerde ik psychologie in de stad St. Augestine en speelde daarnaast semi-professioneel cricket. Ik had het goed naar mijn zin, totdat ik een blessure kreeg aan mijn schouder. Toen kon ik niet meer spelen. Mijn toenmalige vriendin was zich aan het oriënteren op een studie in Europa. Zij vertelde over Groningen, waar je redelijk betaalbaar kon studeren.

„Groningen, dat kende ik niet. Sowieso wist ik niet veel over Nederland en had ik de taal nooit gehoord. Maar met wat googlen stuitte ik op een interessante studie: International Physiotherapy, met veel aandacht voor het holistische aspect van het vak. Dan kijk je niet puur naar het fysieke stuk, maar ook naar mentale en sociale aspecten. Met mijn achtergrond in de psychologie én mijn ervaringen met de behandeling van mijn eigen cricketblessure – die vrij slecht waren – besloot ik de stap te wagen en naar Nederland te komen.

„Dat was een goede keus. Ik vond de studie zo interessant! Het lichamelijke is natuurlijk nauw verweven met het mentale. Denk aan hoofdpijn: op een slechte dag ervaar je dat als veel erger dan wanneer je in een goed humeur bent.

„Het was niet altijd makkelijk. Zo was een stageplek vinden lastig. Een bedrijf moet voor een niet-Europese stagiair een aantal papieren aanvragen, en geen Nederlandse fysiotherapiepraktijk was bereid dat voor mij te doen. Ik ben uitgeweken naar Duitsland, waar mijn toenmalige vriendin contacten had. Ha ha, ja, ik ben mijn verkeringen veel dank verschuldigd in mijn leven!

„Fast forward naar november 2020. Ik was afgestudeerd fysiotherapeut, maar het was coronatijd; lastig om ergens aan de slag te gaan. Dus moest ik bedenken wat ik in de tussentijd kon doen om in Nederland te blijven. Zo kwam ik op lesgeven aan mijn eigen opleiding op de Hanze Hogeschool. Dat kon in het vak gedrag en communicatie. Uiteindelijk heb ik ook allerlei andere vakken opgepakt: anatomie, interculturele communicatie, maar ook de begeleiding van stagiairs en het opzetten van een summerschool. Alles om de Hogeschool te laten zien dat ik waarde toevoeg aan het docententeam.

„Daarom was de Docent van het Jaar-verkiezing bijzonder voor mij. Mijn studenten hadden me genomineerd. Ik kwam op een shortlist met de laatste zes kandidaten, maar uiteindelijk heeft iemand anders gewonnen. Dat was een teleurstelling. Als oud-topsporter wil ik gewoon winnen. Gelukkig kon ik er later alsnog tevreden op terugkijken. Als jonge, niet-Nederlandse docent met maar drieënhalf jaar ervaring op een nationaal podium staan: op dat moment was ik toch heel trots.”

Niet haasten

„Op een doordeweekse dag sta ik vroeg op: rond half zeven. Ik hou niet van haasten, dus ik ga rustig ontbijten, kijk wat nieuws en stap onder de douche. Ik woon vlak bij de campus, ik kan lopen naar mijn werk. Om half negen start vaak de eerste les. De rest van de dag verschilt: soms geef ik ’s avonds college, andere keren ben ik vroeg in de middag al klaar.

„Qua werk-privé is het nu redelijk goed in balans. Dat was niet altijd zo; ik heb een periode veel overgewerkt. Ik werkte standaard 55 uur per week en voelde me verantwoordelijk om mijn studenten het beste onderwijs te geven. Hoeveel uren van mezelf erin gingen zitten, was daar ondergeschikt aan. Maar na zo’n dag kwam ik thuis en was ik te moe om nog iets te doen. Daarbij kreeg mijn moeder te horen dat ze kanker had. Dan is het heel moeilijk dat ze duizenden kilometers verderop zit. Ik kon niet zomaar een dagje vrij nemen om even een bezoekje te brengen.”

Vast contract

„Achteraf gezien was het een periode waarin ik de grenzen heb opgezocht om me te bewijzen op de Hogeschool. Nu ik een vast contract heb, is die bewijsdrang gelukkig minder geworden. Ook gaat het een stuk beter met mijn moeder; ze is drie maanden geleden genezen verklaard. Mijn grootste stress is nu even verdwenen.

„Ik heb weer tijd om naast werk andere dingen te doen. Zo zit ik bij een lokale capoeira-groep; dat is een Braziliaanse vechtsportkunst. In de weekenden gaan we vaak bij andere capoeira-groepen in het land langs. Ook doe ik aan boulderen en probeer ik af en toe hard te lopen in het bos. De zondag is voor pubquizen. We hebben een gemixt team, allemaal internationale of Nederlandse docenten van de hogeschool, en iedere zondag kijken we wie er kan.

„Afgelopen februari heb ik mijn vriendin leren kennen, via een datingapp. Ze is Nederlands en werkt als verpleegkundige hier in het UMC Groningen. Zij heeft onregelmatige diensten, maar dat past wel bij mij, want ik hou ook niet zo van plannen en agenda’s.

„Wat ik wél op de planning heb, is dat ik in 2025 mijn permanente verblijfsvergunning wil aanvragen; dat kan nu ik vijf jaar in Nederland ben. Wel moet ik mijn inburgeringscursus afmaken. Nederlands verstaan gaat goed, aan spreken werk ik met een coach. Als alles goed gaat, hoop ik in de loop van volgend jaar bericht te krijgen dat ik hier kan blijven. Oh, dat zou een enorme opluchting zijn.”


Kan de creatief openlijk AI gebruiken?

  • admin
  • November 10, 2024
  • 0

Dilemma

ChatGPT kan hele reclamecampagnes verzinnen, MidJourney produceert op commando de meest buitenissige beelden en Suno componeert binnen seconden een muziektune inclusief songtekst. Kun je binnen creatieve branches zoals de reclamewereld uitkomen voor het gebruik van AI? Of beschadig je daarmee je reputatie als werknemer of bedrijf?

Daarmee beschadig je je reputatie

„Ik hoor regelmatig over grafisch ontwerpers, interfaceontwerpers, conceptontwikkelaars en merkstrategen die kunstmatige-intelligentesoftware gebruiken, maar dat niet aan hun opdrachtgevers vertellen”, zegt journalist Laurens Vreekamp, die het boek The art of AI schreef. De reden voor de huiver van creatieven om hierover eerlijk te zijn, is volgens Vreekamp dat AI-inzet al snel verkeerd wordt begrepen door klanten. „De hoogste vorm van creativiteit, die onze kijk op de werkelijkheid echt verandert, is vooralsnog voorbehouden aan mensen. Het vergt training om die te ontwikkelen of zelfs maar te herkennen. Dat laatste maakt het ook lastig om aan niet-vakgenoten uit te leggen waarom jij als creatief onmisbaar blijft – ondanks de opkomst van generatieve AI. Binnen een creatief proces ben je op zoek naar het juiste concept, zonder dat je weet wat dat is of waar je het kunt vinden. Je gebruikt daarbij elk middel en zoomt continu in en uit. De kunst is om te bepalen welke invallen je afwijst en hoe je nieuwe elementen introduceert, zodat er opeens iets verrassends en waardevols ontstaat.”

Volgens Antoine Houtsma, oprichter van reclamebureau Joe Public, beoordeelt een creatief nieuwe ideeën razendsnel op tal van factoren: „Zo’n controle is bijvoorbeeld of het idee eerder is uitgevoerd. Zo ja, dan valt het onmiddellijk af. Een ander is of het geen verkeerde associaties oproept.”

Volgens reclamemaker David Snellenberg is de kracht van het menselijk creatief beoordelingsvermogen dat we in staat zijn te voelen: „Als mens weet je wat het is om verliefd te zijn en te rouwen.”

De beste campagnes komen uit je onderbuik voort, zegt Houtsma. Hij was in 2004 de bedenker van de paarse krokodil. Dit opblaas-speelgoed figureerde sindsdien in talloze commercials van verzekeraar Ohra. „Die krokodil is een metafoor voor contraproductieve regelzucht. Daarover sluimerde toentertijd een collectief onbehagen, dat werd geassocieerd met de paarse kabinetten. Daarom is die krokodil ook paars. Zo’n concept – een beeld dat de tijdgeest symboliseert en tegelijkertijd op de lachspieren werkt – daarmee zie ik AI vooralsnog niet zo snel komen.”

Vreekamp is het daarmee eens: „AI is getraind om voorspelbaar te zijn. Je kunt software hoogstens vragen nieuwe combinaties te maken van woorden, beelden, muziekfragmenten of pixels. Maar echt buiten de lijntjes kleuren is per definitie moeilijk voor computersystemen.”

Volgens Houtsma maakt dat computer-gegenereerd creatief werk ook zo herkenbaar voor professionals: „Ik zie het onmiddellijk wanneer ChatGPT heeft geholpen bij het schrijven van een tekst. Zo’n verhaal is dan te gestructureerd en te logisch. Er gebeurt niets echt onverwachts in, niet inhoudelijk en ook niet op het gebied van taalgebruik. En ook een beeld van Midjourney herkennen we hier feilloos.”

Toch zal AI een enorme shake-out onder reclamebureaus teweegbrengen, zegt Snellenberg: „Er is straks alleen nog plek voor twee typen bureaus: productiebureaus die op grote schaal en in een enorm tempo met AI content produceren. En daarnaast creatieve en strategische adviesbedrijven, die met een kleine groep toptalenten hoogwaardige ideeën uitdenken. Alle bureaus die daar tussenin zitten, doordat ze zowel conceptueel als uitvoerend werk proberen te doen, zullen snel verdwijnen.”

Klanten willen niet anders

Het reclamebureau van Houtsma is niet bang om uit te komen voor AI-gebruik bij het maken van campagnes. Het vijfkoppige AI-team van Joe Public wordt zelfs trots voorgesteld op de websitepagina over het AI-dienstenaanbod van Springbok, de internationale onderneming waarvan Joe Public sinds 2022 onderdeel uitmaakt.

Volgens Houtsma verwachten en verlangen opdrachtgevers niet anders dan dat reclamemakers AI inzetten: „Het betekent dat ze meer krijgen voor hetzelfde budget.”

Zo adviseerde Houtsma eind 2023 aan supermarkt Aldi de voice-over van Diederik Ebbinge te vervangen door een computerstem die was samengesteld uit een mix van het geluid van tien Aldi-caissières. „Dat idee paste naadloos bij de filosofie van Aldi: zo kostenefficiënt mogelijk werken, om de supermarktprijzen laag te houden.”

Ook gebruiken Joe Public-ontwerpers AI om creatieve concepten te presenteren aan klanten. Houtsma: „Waar je vroeger een idee liet schetsen door een illustrator, vraag je nu aan Midjourney om voorbeeldfoto’s te genereren.”

Daarnaast traint het bureau op aanvraag een AI-programma om bestaande teksten automatisch te herschrijven in de tone-of-voice die past bij de merkidentiteit van een organisatie.

Dus

Wanneer je als creatief uitkomt voor je gebruik van ChatGPT, Midjourney en andere AI-software, neem je een welbewust risico. Niet elke opdrachtgever zal begrijpen dat jij als creatief nog steeds onmisbaar bent binnen het creatieve proces. Daarom verdient het aanbeveling expliciet aan te geven waarvoor je AI dan wel inzet. Dat biedt inzicht, toont kracht en schept vertrouwen.


‘Het is hier een georganiseerde chaos in huis’

  • admin
  • November 6, 2024
  • 0

Alex: „We kennen elkaar uit het Haagse uitgaansleven.” Belle: „Club Westwood, een begrip onder Haagse kakkers.” Alex: „Ik was negentien toen ik Belle voor het eerst sprak.”

Belle: „Ik was toen vijftien. We zijn vier jaar lang bevriend geweest.”

Alex: „Ik had toen andere vriendinnetjes.”

Belle: „En ik andere vriendjes.”

Alex: „Totdat we voor het eerst zoenden, vier jaar later.”

Belle: „Toen werden we ‘exclusief’ met elkaar, zoals onze kinderen dat nu noemen. Ja, dat is het voordeel als je tienerkinderen hebt: zo blijf je op de hoogte van de nieuwste termen.”

Alex: „We zijn nu 31 jaar samen.”

Belle: „We wonen in het Statenkwartier in Den Haag, niet ver van het strand.”

Alex: „Tussen de hockeyclub en de voetbalclub. Dat is handig, want onze dochters zitten op hockey, bij HDM, en mijn zoon en ik zijn beiden lid van voetbalclub Quick.”

Belle: „Tijdens onze studie hebben we nog wel even buiten Den Haag gewoond. Ik heb in Leiden gestudeerd, fysiotherapie.”

Alex: „En ik fiscale bedrijfseconomie in Rotterdam.”

Belle: „Maar meteen daarna zijn we weer lekker in Den Haag gaan wonen.”

Nederlands kampioen

Alex: „Ik ben docent rekenen op een middelbare hotelschool: IHMS, de International Hotel and Management School van ROC Mondriaan. Na mijn studie ben ik nog een tijdje belastingadviseur geweest, maar dit vind ik veel leuker. Ik werk al twintig jaar op het ROC Mondriaan, waarvan tien jaar bij de hotelschool. Daar ben ik ook coach, mentor en begeleider van de studentenraad. Ik voel me uiteindelijk meer coach in bredere zin dan alleen docent. Ik heb ook het hockeyteam van mijn dochter getraind en ben trainer van de damescricketselectie van Quick geweest. Daarmee zijn we een paar keer Nederlands kampioen geworden, wat geweldig was.”

Belle: „Ik ben fysiotherapeut in het Haags Medisch Centrum. Ik draai poli met verschillende specialisten zoals neurologen, orthopeden en traumatologen. Iedere dag is anders en vol verrassingen. Ook hou ik me in het ziekenhuis bezig met het coördineren en faciliteren van de zorg bij kindermishandeling. Vroeger had ik daarnaast ook nog een particuliere praktijk hier in de buurt, dus toen had ik vooral mensen uit deze wijk – zeg maar kakkers met een tennisarm. Wat ik leuk vind in het ziekenhuis, is de culturele en economische diversiteit van patiënten. Van vrienden van de chirurgen tot daklozen en alles wat ertussen zit. Verder werk ik als sporttherapeut om sporters te helpen met revalideren en als fysio van het Nederlandse beachvolleybalteam.”

Ademcoach

Alex: „Sinds een jaar ben ik ook ademcoach voor leerlingen met angstigheid en hyperventilatie. Via de adem kun je ze helpen kalmer te worden. We hebben op het ROC verschillende docenten die coach zijn voor leerlingen met problemen als faalangst, ADHD, dyslexie, dyscalculie. Die lijst wordt steeds langer. Vaak heeft het ook met zelfvertrouwen te maken. Als ademcoach help ik leerlingen zich bewuster te worden van de adem en via oefeningen rustiger te ademen.”

Belle: „Ik doe eens per maand een weekenddienst. Daardoor kan ik wat vaker vrije dagen opnemen als ik naar het buitenland moet met het beachvolleybalteam.”

Alex: „Ik heb als docent natuurlijk vrij tijdens schoolvakanties. Dan kan ik de kinderen extra aandacht geven die dan ook vakantie hebben. Maar inmiddels zijn ze 16, 18 en 19, dus nu speelt dat minder.”

Belle: „Onze oudste dochter Bibi studeert geneeskunde in Amsterdam, maar woont nog thuis, vooral vanwege het kamertekort.”

Alex: „Onze jongste dochter Fiep (16) speelt hockey in het hoogste team onder de selectieteams. Dus ze doet niet mee met het NK, maar ook op dit niveau wordt heel leuk hockey gespeeld. Vorig jaar heb ik haar groepje getraind. Dit jaar ben ik er alleen op zaterdag bij als coach. Doordeweeks worden ze door iemand anders getraind. Misschien doe ik het volgend jaar wel weer. Ik kan goed overweg met pubers en vind pubergedrag leuk.”

Belle: „Hij is heel populair. Fieps vriendinnen vragen alweer of hij ze volgend jaar weer wil trainen.”

Alex: „We zullen zien.”

Koud douchen

Belle: „Het is hier in huis een georganiseerde chaos. We weten ’s ochtends niet wat we ’s avonds gaan eten en wie er kookt.”

Alex: „Het is net hoe het loopt.”

Belle: „De kinderen vliegen in en uit. Soms zijn ze aan het sporten of eten ze bij vriendjes en vriendinnetjes. Soms eten ze thuis en nemen ze iemand mee. Het is elke avond anders. Ik kook net iets vaker, denk ik, maar als Alex kookt, is het lekkerder. Hij neemt er meer tijd voor en houdt zich aan de recepten. Ik ben meer van makkelijk snel klaar, maar we koken wel allebei altijd gezond en vers.”

Alex: „Ik douche elke ochtend zes minuten koud. Ik begin met een warme douche, maar daarna zet ik hem op koud.”

Belle: „Toen hij daar mee begon, weet ik niet wat de buren ervan dachten. Want hij schreeuwde wat af.”

Alex: „Vooral in Finland deed ik dat, toen ik net begon, want daar is het water echt ijskoud.”

Belle: „Ik hou helemaal niet van koud en nat.”

Alex: „We zijn yin en yang. Maar we zijn niet getrouwd. Waarom niet? Nou, mijn vrouw wilde altijd het gevoel hebben dat ze vrij was.”

Belle: „Niet vastzitten aan iemand.”

Alex: „Daarom is ze nu al 31 jaar met mij. Anders was het niet gelukt. Maar hoe ouder ze wordt, hoe méér ze wil trouwen.”