Deze Nederlanders verdienen duizenden euro’s met ‘beleggen’ in designertassen

Vanuit haar vier meter diepe inloopkast grapt Beatrice Dunnink (55) uit Nieuwegein weleens tegen haar zoon: hier staat je erfenis. Dunnink, stylist en personal shopper, doelt dan op haar collectie van 22 designertassen – waaronder van Louis Vuitton en Chanel – die in strakke rijen staan opgesteld.

Aan elk van die tassen is een maandenlange zoektocht voorafgegaan, zegt Dunnink. „Het is tenslotte niet alsof je een broodje bij de bakker koopt.”

Het liefst koopt ze een tas met een beperkte oplage van een klassiek modehuis. Zodra ze haar zinnen op een exemplaar heeft gezet, verzamelt ze zoveel mogelijk informatie. Wat maakt deze uitgave zo speciaal? Hoe is hij gemaakt? Is dit een waardevaste aankoop?

Vervolgens speurt ze online, op sites in het tweedehands-luxesegment, of boort haar internationale netwerk van verkopers aan – ze komt geregeld in boutieks in Londen, Parijs en Antwerpen. Maar zelfs dan is succes niet gegarandeerd. „Een tas kan niet voorradig zijn. Of ze willen die nog niet aan je verkopen, omdat je een first time buyer bent en je eerst een koopgeschiedenis bij de betreffende winkel moet opbouwen.” Als het dan tóch lukt „verandert de gezonde spanning in euforie, als liefde op het eerst gezicht”.

Dat gevoel is niet de enige reden dat Dunnink designertassen verzamelt. Het is ook een investering. „Sommige exemplaren stijgen zó in waarde, daar valt niet tegenop te sparen.”

Ze is niet de enige. Met een lage spaarrente, een hoge inflatie, afkoelende woningmarkt en onstuimige beurskoersen zijn designertassen de afgelopen jaren een populair beleggingsobject geworden. Op veilingen en verkoopplatforms in het luxesegment leveren zo-goed-als-nieuwe exemplaren soms astronomische winsten op. Zo schreef de Wall Street Journal dat je een in de winkel 12.000 dollar (11.300 euro) kostende kalfsleren Birkin-tas (van Hermès) direct kunt doorverkopen aan een handelaar voor 14.000 dollar, die ’m voor 18 tot 22.000 op Instagram te koop aanbiedt aan een luxe-minnend publiek.

‘Ik koop Hermès-tassen om de aandelenmarkt te verslaan’, kopte de Britse krant The Telegraph afgelopen zomer in een artikel over deze trend. Eerder al, in 2016, schreef tijdschrift Time dat tassen van het Franse luxehuis „een betere investering dan goud” zouden zijn. Zakenblad Bloomberg vertelde zijn lezers onlangs ‘Hoe te investeren in handtassen – het luxeproduct dat z’n waarde behoudt’. En modesite Business of Fashion schreef over de beste aankoopstrategie. Kylie Jenner (25), met 375 miljoen volgers op Instagram de populairste vrouwelijke influencer ter wereld, noemde haar tassencollectie (400 stuks) in 2018 „een geweldige belegging.” In podcasts en op YouTube en TikTok delen verzamelaars hun koop- en verkooptips. Wat maakt de tassen zulk kostbaar en begeerlijk bezit?

Toen marketingmedewerker Machteld van der Does (28) uit Amsterdam vijf jaar geleden een tweedehands Prada-tas kocht op veilingwebsite Catawiki, betaalde ze daar 150 euro voor. Binnen een week verkocht ze die door voor 450 euro – dat de tas meer waard was, wist ze door haar werk voor een luxeverkoopsite. Inmiddels heeft ze meer dan tweehonderd tassen doorverkocht, gemiddeld vijf of tien per maand, waar ze in totaal „een paar duizend euro” mee verdient. Vaak kan ze een tas na kleine aanpassingen – betere fotografie of reparatie van een beschadiging – met winst doorverkopen op online platforms. Soms wacht ze een jaar of twee, zodat de waarde toeneemt, zegt ze. Haar grootste klapper? Een Chanel-tas die ze voor 750 euro kocht en met 1.000 euro winst verkocht.

Alternatief voor aandelen

Ook stylist Beatrice Dunnink zag bepaalde tassen uit haar eigen collectie enorm in waarde toenemen. Ooit kreeg ze een fuchsiaroze Prada-tas cadeau, nieuwprijs 800 euro. Een paar jaar later verkocht ze die aan een Japanse klant, de waarde inmiddels 2.100 euro. Nu ziet ze de tas voor 2.400 euro op verkoopplatforms.

Marketingmedewerker Van der Does vindt de tassen een alternatief voor aandelen. „Het geld dat ik eraan verdien, stop ik in het kopen van nieuwe exemplaren om te verhandelen. Of ik gebruik het voor m’n huis. Vorig jaar hebben mijn vriend en ik onze woning verbouwd en dat konden we voor een deel bekostigen door wat ik met mijn re-sale verdien.” Ook haar vriendinnen zitten in de handel. „Laatst hadden we het er nog over bij een etentje: de boodschappen zijn duurder geworden, de energierekening, feestdagen op komst. Dan kun je van één verkochte tas toch weer de kerstcadeaus betalen.”

Designertassen zijn al decennia een winstgevende markt maar sinds een jaar of tien is de waarde veel beter te zien, zegt Michelle Paratore, luxedeskundige bij adviesbureau Bain & Company. „In de zoekbalk van verkoopplatforms typ je een bepaald exemplaar in en je ziet in één overzicht wat er op de tweedehandsmarkt voor wordt gevraagd. Daardoor heb je inzicht in welke tassen hun waarde behouden.”

Sowieso zijn designertassen „een van de sterkste takken” van de luxe-industrie van de afgelopen jaren, zegt zij, als ze kijkt naar de jaarlijkse rapporten die Bain & Company uitbrengt. In 2021 was de markt voor luxe lederwaren 62 miljard euro waard, 32 procent meer dan ‘rampjaar’ 2020 en 8 procent meer dan 2019.

In de absolute topmarkt doen vooral beperkte oplages – bijzondere kleuren of ledersoorten – of iconische lijnen van de traditionele Franse modehuizen het goed, zegt Paratore. Hermès is koploper, met een gemiddelde ‘retentiewaarde’ van 103 procent: een Hermès-item is bij doorverkoop gemiddeld 3 procent meer waard geworden. (Ter vergelijking: een ‘normale’ tas van een luxemerk is na aankoop gemiddeld 35 procent minder waard, becijferde Bloomberg.) Daarna volgen Louis Vuitton (92 procent) en Chanel (87 procent.)

Dat Hermès bovenaan de tassenpyramide staat, heeft vooral te maken met de populariteit van twee modellen: de Birkin (naar actrice Jane Birkin) en de Kelly (naar prinses en actrice Grace Kelly). Die gelden in societykringen als statussymbool. Hèrmes creëert schaarste door minder tassen te maken dan er vraag naar is; niet meer dan 120.000 exemplaren in totaal, wereldwijd. Ook hanteert het een beruchte strategie, waarbij klanten eerst maanden of zelfs jarenlang voor duizenden euro’s een ‘aankoopgeschiedenis’ moeten opbouwen, voordat ze een tas krijgen aangeboden. Deze exclusieve verkoopmethode maakt de tassen aantrekkelijk voor de tweedehandsmarkt.

Maar tweedehands maakt in dit geval niet goedkoper. Hermès is een van de weinige luxemerken die gebruikt méér waard zijn dan nieuw, en kunnen daarom met flinke winst ‘geflipt’, doorverkocht, worden. Uitschieters halen geregeld het nieuws. Zo werd in september voor een witte krokodillenleren Kelly 352.800 euro betaald bij veilinghuis Christie’s in Parijs. (Nieuw kostte die waarschijnlijk „tienduizenden euro’s”, schreef Bloomberg.)

Dat zijn de tassen in het absolute topsegment. Voor particuliere verkopers als Beatrice Dunnink is de winst vaak enkele honderden of duizenden euro’s. Wil je het maximale eruit halen, dan is het belangrijk dat een tas in uitstekende conditie is, het liefste nog met het kaartje eraan, zegt ze. „Ik maak foto’s en video’s als-ie in de winkel wordt ingepakt en bewaar de bon en de doos.” Hoewel ze haar tassen in het dagelijkse leven gebruikt (ze neemt ze mee naar etentjes of werkafspraken) gaat ze er zorgvuldig mee om, zodat ze in opperbeste staat blijven. Wat helpt voor een hogere winst is als de tas een beperkte oplage heeft of van zeldzaam materiaal is gemaakt – al zijn tassen in deze categorie bijna alleen betaalbaar voor mensen met een grote portemonnee. Dunnink: „Je hebt ook tassen die té trendy zijn, van Balenciaga of Jacquemus, waarvan de instapmodellen een paar duizend euro kosten. Die worden in zulke grote oplages gemaakt dat de markt verzadigt. Tweedehands levert dat weinig op.”

Merken doen eraan mee

Niet alleen de levendige handel onder verzamelaars zorgt voor de winsten. De merken zelf hebben er met prijsstijgingen ook een hand in. De laatste jaren verhoogden zij op agressieve wijze hun prijzen. In 2021 gemiddeld met 10,7 procent, schreef The Wall Street Journal, dit jaar met 10,3 procent.

Dat is deels psychologie: hogere prijzen maken luxeproducten nóg aantrekkelijker voor statusgevoelige consumenten, schrijft de krant.

Vooral de prijsstijgingen van Chanel zijn berucht. Betaalde je vijf jaar geleden nog 5.900 dollar (5.500 euro) voor een nieuwe ‘flap bag’ (een zwarte leren tas met ruitvormig patroon), vorig jaar was dat 8.800 dollar.

Op Instagram en Facebook houden verzamelaars elkaar op de hoogte van nieuwe lijnen, maar waarschuwen ze elkaar ook. Dunnink: „Dit voorjaar brak er paniek uit in de Facebookgroep waarin ik actief ben, omdat de prijzen van Yves Saint Laurent verhoogd zouden worden. Ik heb toen snel een nieuw exemplaar gekocht op Farfetch, waar een kortingsactie van 10 procent was. En ja hoor, even later ging de prijs van 1.800 naar 2.100 euro. Inmiddels kost dit specifieke type tas nieuw 2.400 euro.”

Ondanks de succesverhalen kleeft er aan het verzamelen van tassen als belegging ook een risico. Het blijft immers dat: een belegging – de waarde kan ook weer dalen als een merk of model uit de mode raakt. En hoe zit het bijvoorbeeld met een mogelijk naderende recessie, als mensen hun hand op de knip houden en de interesse in designertassen afneemt? „Het is inderdaad mogelijk dat mensen dan hun aankoop zullen uitstellen”, zegt Michelle Paratore van adviesbureau Bain & Company. „Maar nu wijzen de cijfers daar nog niet op. Designertassen zijn over het algemeen beter bestand tegen een recessie omdat het producten zijn die langer meegaan. Consumenten bezuinigen dan eerder op merkkleding.”

Beatrice Dunnink is even gestopt met kopen en verkopen, maar dat heeft niet te maken met de krimpende economie, zegt ze. „Mijn collectie is aardig zoals ik ’m hebben wil, ik ben tevreden over zowel de samenstelling als de waarde – vergelijkbaar met een modaal jaarsalaris. Al moet je mij niet loslaten in een winkel van Chanel of Hermès.”