‘Het olympisch dorp was heel modern, er stonden computers waarmee je berichtjes kon sturen naar andere atleten. Overal hingen beeldschermen waarop je de wedstrijden kon zien, in wachtruimtes, in de eetzaal. Maar ook MTV met steeds dezelfde nummers. ‘Rhythm is a Dancer’ van Snap! was toen een grote hit. Het had zo’n gekke, futuristische clip. Dat ze op een podium staan met allemaal raketten eromheen. Als ik dat nummer hoor, denk ik weer aan die zomer.
„Het was een spannende tijd, we hadden ons een jaar lang steeds opnieuw moeten bewijzen. Bij de wereldkampioenschappen hadden we goed gepresteerd en daardoor waren we medaillekandidaat. Een cameraploeg volgde de aanloop naar onze wedstrijd. Die was er al meteen op de eerste dag. Ik was 21 jaar oud en hartstikke nerveus – het was m’n olympische debuut.
„We reden met zijn vieren de ploegentijdrit van 100 kilometer. De start was op een autoracebaan, het Circuit de Catalunya. Eerst gingen we een rondje over dat parcours en daarna richting Barcelona over de autopista. Het stuk op het circuit was meteen pittig, je moest echt flink op de pedalen staan in zo’n kombocht. In de stad keerden we dan om een pilon heen, en weer terug naar het begin. En daarna nóg een keer die 50 kilometer.
„Na anderhalf uur in de wedstrijd scheurde het bracket van mijn fiets en kon ik geen kracht meer op het pedaal zetten”
„Pas een paar weken voor de Spelen kregen we onze speciale tijdritfietsen. Die waren van carbon, dat was nieuw materiaal. Na anderhalf uur in de wedstrijd scheurde het bracket van mijn fiets en kon ik geen kracht meer op het pedaal zetten. Daardoor moest ik afstappen, ineens was het over. Wat een domper. Al was ik ergens ook wel blij dat de spanning voorbij was.
„In het atletendorp maakte ik nieuwe vrienden, ’s avonds gingen we wel eens uit. In Club 54 hoorde ik Snap! vaak. Een heerlijk zomerse floorfiller met die rap in het midden. Ik heb geprobeerd contact te houden met andere sporters uit de Nederlandse equipe. Dat was lastiger dan nu, je stuurde af en toe een kaartje.
„De weg naar de Olympische Spelen heeft me gevormd. Toen het op de fiets heel goed ging ben ik gestopt met school – ik zette alles op het wielrennen. Door topsport leer je misschien nog wel beter dan in het ‘normale’ leven keuzes maken. Op wie kun je vertrouwen? Hoe moet je voor jezelf opkomen? En ik werd snel zelfstandig: op je zestiende met een koffertje van huis om overal in de wereld te gaan fietsen. Wen er maar aan!”
