De zeehondenambulance wordt voor van alles gebeld, ook voor een aangespoeld wild zwijn

Posted on March 15, 2024 by admin

‘Eerst waren we EHBZ’ers – Eerste Hulp Bij Zeezoogdieren en nu zijn we zeehondenwachters”, vertellen Kees Kooimans en Rinus Noort. „We rijden voor dier en mens.” Kooimans zit daarnaast ook bij de Reddingsbrigade en die rijdt in een omgekeerde volgorde. Als hij voor dieren rijdt stapt hij in de blauwe auto, rijdt hij voor mensen dan stapt hij in de oranje auto.

Ooit was er een man die zijn hond uitliet op het strand. Die man kreeg een hartaanval en Kooimans en Noort waren toevallig in de buurt met de zeehondenambulance. „We wilden gaan reanimeren, maar de hond, een Duitse herder, verdedigde zijn baas en we kwamen er niet bij.” Kooimans is naar huis gescheurd om een vangstok voor de hond te halen. Inmiddels waren de politie en de ambulance ook gearriveerd, maar ook zij konden niets uitrichten tot Kooimans was teruggekeerd. Hij ving de hond en trok hem uit het zicht van zijn baas. De hulp kwam te laat.

„Het was erg indrukwekkend”, gaat Kooimans verder, „want de ambulancebroeders vroegen me of ik met de hond naar de ambulance wilde komen om hem afscheid te laten nemen van zijn overleden baas. Dat heeft de hond op een bijzondere manier gedaan. Hij werd rustiger toen hij zag dat er niets meer te verdedigen viel.”

Kooimans en Noort zijn vaak op het strand te vinden, of er nu iets te redden valt of niet. Ze houden van de zee omdat die leeft. Het uitzicht is ieder moment anders.

„Ben je weleens in Drenthe geweest?”, vraagt Kooimans. „Altijd hetzelfde uitzicht. Je zit daar dag in dag uit tussen dezelfde bomen. Nee, die zee, kijk dat schuim, de lucht erboven, de meeuwen. Twee keer per dag eb en vloed, het is altijd anders.” Twee dagen hield Kooimans het vorig jaar tijdens zijn vakantie uit, toen is hij weer met heimwee naar huis gegaan: „Ik ben geboren met zand tussen mijn tenen, dat zal het zijn.”

Geheime plek

De naam zeehondenwachter is wat misleidend want Kooimans en Noort rijden voor alle dieren die tussen Bloemendaal en Scheveningen in de problemen zijn gekomen. De kuststrook ten noorden en ten zuiden van hun gebied wordt bewaakt door andere zeehondenwachters. De meeste meldingen gaan inderdaad over zeehonden. De grijze zeehond krijgt in de winter jongen, de gewone zeehond in de zomer. De pups zijn al na een kleine drie weken op zichzelf aangewezen. Als ze op het strand liggen uit te rusten bellen mensen vaak op dat er een verlaten zeehondenbaby op het strand ligt. Maar de pup is niet verlaten, die wil gewoon even slapen en dat lukt niet met al die mensen en honden om zich heen. Dus stappen Kooimans en Noort na een melding maar weer in de auto om de pup in te laden en hem naar een veilige plek te brengen waar hij ongestoord verder kan slapen.

Die plek is geheim om te voorkomen dat wandelaars op zoek gaan naar jonge zeehonden. Na een etmaal gaan Kooimans en Noort altijd een kijkje nemen of de pup zijn weg heeft teruggevonden naar zee. Als hij er nog ligt, overleggen ze met de zeehondenopvang A Seal in Stellendam wat er moet gebeuren. Is de zeehond ziek, heeft hij bijvoorbeeld longworm, dan vervoeren ze het dier naar de opvang waar hij medische verzorging krijgt. Maar meestal heeft de pup het strand alweer verlaten. Dan zien ze een spoor dwars over het zand van de slaapplek naar zee.

„Laatst werden we gebeld voor een bever”, zegt Noort. Hij laat een filmpje zien van een worstelend dier in de branding op een verlaten strand. Het lijkt in eerste instantie een soort zeekoet te zijn, maar dan ineens kruipt er een bever het zand op. „Die was via de sluizen en het gemaal bij Katwijk in zee terechtgekomen. We hebben hem naar de wildopvang gebracht en daar heeft hij drie dagen water gedronken. Zo’n dorst had hij na al die tijd in dat zoute water.”

Ze vertellen dat ze meldingen krijgen over schildpadden, zeepaardjes, een maanvis, aangespoelde spitssnuit dolfijnen, bruinvissen en een keer een aangespoeld wild zwijn.

Foto’s Simon Lenskens

Zeehondenwachter Rinus Noort, onder meer bij een aangespoelde zeehondenpup die gemarkeerd is en naar een rustige plek op het strand wordt gebracht.

Jacht op zeehonden

Het gaat goed met de zeehonden aan de Nederlandse kust. Dat komt doordat de jacht op zeehonden sinds 1962 is verboden en het zeewater door de jaren heen schoner is geworden. Ook de zeehondenopvang in Pieterburen droeg daar aan bij. De dieren worden sindsdien overal in de gaten gehouden en goed beschermd. Zodra er een zeehond opduikt met een visnet rond zijn kop gaan de zeehondenwachters eropaf. Is de zeehond gewond dan krijgt hij een behandeling in een van de opvangcentra, moet het dier alleen bijkomen dan zetten de zeehondenwachters een bord naast de rustende zeehond waarop staat dat mensen hun honden moeten aanlijnen en dertig meter afstand moeten houden. Een volwassen zeehond van tweehonderd kilo of meer verplaats je niet zomaar. Daarom een bordje ernaast.

„Mensen denken soms dat zeehonden speeltjes zijn”, zegt Kooimans. „Soms wil een pup van de gewone zeehond in de zomer even uitrusten op het strand, maar kan hij de kust niet bereiken omdat recreanten de hele tijd om hem heen blijven zwemmen en zo verhinderen dat hij aan land komt. Ze proberen hem te aaien waardoor ze hem opjagen en bang maken. Maar een zeehond moet af en toe rusten, daarom geven wij ook voorlichting want zeehonden zijn wilde dieren die flink kunnen bijten.”

Als de zeehondenwachters een melding krijgen van een zeehond gaan ze altijd kijken.Ze willen weten of het druk is op het stuk strand waar hij ligt. „We kijken altijd even hoe hij erbij ligt. En of hij moeite heeft met ademhalen. Als ze longworm hebben, zie je ze om lucht vragen. Dan ondernemen we onmiddellijk actie. Maar ligt hij erbij als een banaan, koppie en flappen omhoog, dan hebben we te maken met een vitaal dier. Zo zien we ze het liefst. Zijn ze nog jong dan spuiten we wat gele verf op de rug en verplaatsen we ze naar het rustgebied.”

Die gele verf blijft een tijdje zitten zodat Kooimans en Noort de pup later kunnen herkennen. Is het een huiler – dat zijn de pups die nog melk drinken bij de moeder – dan vragen ze aan de omstanders of er een moeder is gezien. Als dat niet zo is en er komt geen moeder opdagen dan brengen ze het dier naar de opvang, waar hij met vispap kan aansterken. Huilers worden niet vaak op de Noord- en Zuid-Hollandse stranden aangetroffen omdat de meeste pups op het Wad of in Zeeland worden geboren.

Zeehondenwachter Kees Kooimans op het strand.

Terwijl de zeehondenwachters via het strand op weg zijn naar het rustgebied om een pup te checken die ze er de vorige dag hebben neergelegd stuiven er blaffende honden op de auto af. De baasjes zijn met elkaar in gesprek en letten niet op. Noort laat een foto zien van een pup die is aangevallen door een hond. Die pup heeft het niet overleefd.

„Ik kijk naar alles”, zegt Kooimans die de truck bestuurt. „Naar dieren, naar mensen, ver vooruit. In de zomer graven toeristen van die kuilen en daar knal je dan als je niet uitkijkt met je wielen in.”

Hert in zee gejaagd

Kooimans en Noort stappen uit om in de glooiing tegen de duinrand naar de pup te zoeken, maar die is verdwenen. Een goed teken. „Soms blijven ze uren liggen”, zegt Noort, „soms kruipen ze direct naar zee nadat ze uit de mand zijn losgelaten.”

Noort laat nog een filmpje zien. In zee deint een hert. Zijn gewei als een zeil boven de golven. „Liep op de boulevard, helemaal verdwaald en de zee in gejaagd door al die dagjesmensen.” Kooimans heeft toen zijn zoon erbij gehaald. Het hert mocht geen vaste grond voelen, anders zou het er weer vandoor gaan. Zodra het dier los kwam van de bodem en moest gaan zwemmen hebben Kooimans en zijn zoon een handdoek over zijn kop gegooid, hem op zijn zij gekeerd en zo aan poten en gewei het water uit gesleept. Ze hebben hem op een aanhanger gelegd en Kooimans is op de nek van het dier gaan zitten om het te kunnen vervoeren. Even later hebben ze het hert gezond en wel weer in het duinreservaat losgelaten.

Op de vraag of ze er ooit mee gaan kappen, zegt Kooimans: „Daar hebben we geen tijd voor. Het werk is te mooi. We hebben laatst nog een Duitser uit zee gehaald. Die was te ver het water in gegaan. Hij zei later tegen me: „Das ist das Meer”, en toen zei ik: welnee, het is geen meer, dit is veel groter, dit is de Noordzee.”

Leven
NIEUWS

Kookboekschrijver Meera Sodha: ‘Als je bij mij thuis komt eten, krijg je deze gerechten’

admin
November 14, 2024
0

Na drie succesvolle kookboeken, Made in India, Puur India, Azië en een veganistische receptenrubriek in de Britse krant The Guardian verloor Meera Sodha het plezier in koken. Ze schrijft openhartig over die donkere periode in haar nieuwste boek Bij Meera aan tafel. „Ik heb heel lang in bed gelegen en maanden en maanden niet gekookt”, vertelt ze tijdens een videogesprek vanuit haar huis in Londen. De oorzaak noemt ze complex, maar de vele deadlines, een jonge baby en de coronapandemie hielpen niet. „Het was een opeenstapeling van alles in mijn leven waardoor ik mijn hoofd niet meer boven water kon houden en mijn weerstand volledig verdween.”

Het omslagpunt kwam toen ze zag dat haar man, die naast zijn baan alle zorg voor hun dochters en het huishouden op zich had genomen, brak. „Ik was zo met mezelf bezig dat ik me niet had afgevraagd hoe het met hem ging.”

Ze ging naar de keuken, pakte intuïtief wat ingrediënten, linzen, curryblad, citroengras en chilipepers, en maakte dahl. „Ik voelde een nieuwe energie in mijn vingertoppen, kon mijn longen voelen en weer ademhalen. Voor het eerst in lange tijd voelde koken anders, niet als een opgave.”

Ik was zo met mezelf bezig dat ik me niet had afgevraagd hoe het met hem ging

Sodha besefte toen dat dit was hoe ze wilde koken, eenvoudige gerechten voor haar man, dochters en zichzelf. En ze realiseerde zich hoe belangrijk ze de avondmaaltijd vindt. „Niet het ontbijt, niet de lunch, ik wilde alleen nog maar het avondeten maken.”

Het vermogen om een lekkere avondmaaltijd – de Engelse titel van haar boek is Dinner – op tafel te zetten noemt ze een ‘superkracht’. Ze kreeg weer plezier in koken; het voelde als een prestatie om iedere dag een maaltijd voor te bereiden en ’s avonds met haar gezin aan tafel te zitten. „Ik weet niet of dit voor iedereen geldt die mentaal door een diep dal is gegaan, maar ik was verdoofd, ik voelde niks meer. Door het klaarmaken van het avondeten voelde ik me geaard, ik had weer een doel.”

Bij moeder nog vlees

De recepten die ze in deze periode maakte vormden de basis van Bij Meera aan tafel. Ze noemt het haar meest persoonlijke boek. „Ik kookte altijd, maar het was nooit echt het soort eten waar ik van houd.” En dan aarzelt ze even. „Ik twijfel of ik dit woord moet gebruiken, maar het ging erom andere mensen te imponeren. Heel veel in deze wereld draait om indruk maken, waarom zou je anders nieuwe recepten verzinnen? Maar ik hou juist van eenvoudig eten. Als je bij mij thuis komt eten, krijg je de gerechten in dit boek.”

Door het avondeten voelde ik me geaard, ik had weer een doel

Die zijn allemaal vegetarisch. Alleen als ze bij haar moeder eet, eet ze nog weleens vlees. „Eten is niet alleen brandstof, maar ook nostalgie, plezier, geschiedenis en traditie, dus ik hou wat ruimte vrij voor mijn moeders kip curry of kip pilav, waar ik dol op ben.”

Sodha is de dochter van Indiase ouders uit Oeganda, die in 1972 het land moesten ontvluchten, omdat dictator Idi Amin de bevolking tegen de Indiase minderheid ophitste. „Ik heb geen plek om naar terug te gaan, ik kan niet naar het huis waar mijn ouders geboren zijn, de gemeenschap van toen is er niet meer. Daarom hou ik me vast aan de verhalen en de spullen die me verbinden met dat verleden.”

Ze staat op en komt terug met een houten lepel die haar dierbaar is, die ze van haar moeder kreeg en waar ze in haar boek over schrijft, net over als het koperen pannetje van haar oma en de beelden van de Hindoegoden Ganesha, Lakshmi en Annapurna in haar keuken. Ze staat weer op, pakt haar telefoon en laat ze zien. Ze is niet religieus, schrijft ze in haar boek, maar ‘door verbinding, traditie of rituelen’, geven ze haar ‘troost en het geluk dat ze nooit in haar eentje staat te koken’.

Haar ouders kwamen op het Engelse platteland van Lincolnshire terecht. „Wat mijn moeder aan mij heeft doorgegeven is dat koken je verbindt met tradities en in mijn geval was dat de Indiase Gujarati-keuken.” Gujarat is een deelstaat van India die aan Pakistan grenst.

De Indiase en Aziatische keuken zijn belangrijk voor Sodha, maar in Bij Meera aan tafel is de stijl veel uiteenlopender met invloeden uit bijvoorbeeld de Italiaanse en Egyptische keuken. De 120 recepten ademen de Londense diversiteit waar ze deel van uitmaakt. „Eten verandert met de omgeving en de mensen mee en dat omarm ik. Als ik iets van een andere cultuur gebruik, doe ik dat met respect en begrip voor de oorsprong, maar eten is ook een geweldig creatief medium.”

En eten is leuk, benadrukt ze. „Het moet leuk zijn. Hoewel de aanleiding voor dit boek verdrietig was, is het boek vrolijk geworden. Ik hou nu van mijn leven en als ik niet was ingestort, was ik zonder nadenken op oude voet door blijven gaan. Nu leef ik bewust en weet ik wat me gelukkig maakt.”

Dat zijn kleine dingen als zonlicht op haar gezicht, yogalessen, om drie uur klaar zijn met werken – en eenvoudige gerechten. „Ik heb aan dit boek echt met mijn hart en buik gewerkt. Wat ik er zo fijn aan vind is dat het me weer bij mezelf heeft gebracht.”

Leven
NIEUWS

In de Westelijke Tuinsteden zouden functioneel ingerichte woningen leiden tot ‘een gelukkiger gezinsleven en een vitale samenleving’

admin
November 13, 2024
0

Een halve eeuw geleden geleden verdween de verzuiling stilletjes uit Nederland. Maar in Slotermeer, de oudste van de Westelijke Tuinsteden van Amsterdam, zijn de restanten ervan nog zichtbaar. Daar staan in de Dobbebuurt ‘katholieke’ woningblokken van vijf verdiepingen tegenover ‘algemene’. De bewoners van de algemene, rechttoe-rechtaan-blokken moeten een trappetje op naar de entree van hun woningen. De katholieke blokken hebben daarentegen op de begane grond een soort kerkportalen als ingangen, met gemetselde bogen en eenvoudige tympanen. Boven de bogen zitten veelkleurige, half abstracte mozaïeken van de kunstenaar Theo Forrer. Met enige moeite vallen hierin onder meer ploegende boeren, zwoegende werklui en de hand van god te herkennen.

De door Nielsen Spruit en Van der Kuilen ontworpen algemene blokken zijn begin jaren vijftig gebouwd voor de algemene woningbouwvereniging Rochdale. De blokken die een katholieke woningbouwvereniging liet neerzetten zijn van Aat Evers en Geert Sarlemijn, twee traditionalistische architecten die omstreeks 1950 de cursus kerkelijke architectuur van pater-architect Dom Hans van der Laan volgden. Evers en Sarlemijn gaven hun bakstenen woondozen, waarvan enkele in de jaren tachtig helaas vaal wit zijn gestuct, niet alleen stichtelijke entrees maar ook natuurstenen lateien en vier dikke, bakstenen zuilen op de kopse kanten. Een naburig, ook door hen ontworpen blok met winkels en woningen heeft zelfs rijen witte zuilen met rare ionische kapitelen aan weerszijden van een boogvormige poort.

De stedenbouwkundige Cornelis van Eesteren, hoofd stadsontwikkeling in Amsterdam, zag de architectonische gevolgen van de verzuiling in Slotermeer met lede ogen aan. De hoofdontwerper van de Westelijke Tuinsteden hield niet van diversiteit. Het liefst had hij de enorme Amsterdamse uitbreidingswijken helemaal volgezet met radicaal modernistische architectuur. Van Eesteren en Sarlemijn en andere architecten die in Slotermeer hadden gebouwd vond Van Eesteren „kwalitatief op een laag peil” staan, schrijft Ineke Teijmant in het boekje De Dobbebuurt. Ze hadden er gezorgd voor een weerzinwekkende „kakofonie”, meende hij. De bewoners dachten hier anders over: zij vonden Slotermeer juist „gezellig gevarieerd”.

Goede smaak

Om de kloof tussen de smaak van Van Eesteren en die van de toekomstige bewoners van de Westelijke Tuinsteden te dichten, was in 1946 de stichting Goed Wonen opgericht. Uitgangspunt van Goed Wonen was dat smaak een kwestie van opvoeding is en de meeste Amsterdammers onopgevoed waren. „Slechts zelden treft men een interieur aan, waarin zuivere vormgeving, innerlijk evenwicht en harmonische kleurencombinatie ons het gevoel geven van werkelijke sfeer”, schreef de voorzitter van Goed Wonen (en Amsterdamse PvdA-wethouder van Volkshuisvesting) Jan Bommer in 1948 in het eerste nummer van het gelijknamige tijdschrift.

Om de lezers bij te brengen hoe ze hun interieurs konden zuiveren van zware balpootmeubelen en andere foute huisraad, schreef Goed Wonen niet alleen over „doelmatige” woninginrichting maar ook over kitsch en de vraag of massaproductie „een gevaar was voor onze persoonlijkheid”. Ook deed het tijdschrift de lezers een proefje aan de hand om vast te stellen of hun interieur ‘zuiver’ genoeg was: de melkflestest. De dikke, onelegante melkfles was „typerend voor onze tijd en voor de stand van onze natuur- en scheikunde” en past in elk „modern” interieur, zo legde de bedenker van de melkflestest uit. „Als u het beslist nodig vindt om de melk eerst over te gieten in een ‘mooi’ kannetje, dan is er ergens iets fout òf bij u òf bij uw interieur, want de fles is goed.”

In de jaren vijftig en zestig liet Goed Wonen twaalf modelwoningen inrichten in de Westelijke Tuinsteden. Wat de toekomstige tuinstedelingen daar toen zoal aantroffen, is te zien in de Van Eesteren Museumwoning, gevestigd in een woning in een algemeen blok in de Dobbebuurt. Hier staan de woon-, eet- en slaapkamer vol met huisraad die Goed Wonen had goedgekeurd, zoals de nog altijd populaire slaapbank van Mart Visser en een fauteuil van gebogen rotan. Aan de knalrode wand van de woonkamer hangen metalen wandrekken van het merk Pilastro, de keuken heeft een modulaire Bruynzeelkeuken van Piet Zwart en in de slaapkamer staan bedden van Auping met ‘hygiënische’ metalen spiraalbodems. Boven de eettafel hangt de beroemde en nog altijd geproduceerde PH 5-lamp van de Deense ontwerper Poul Henningsen.

De eerste modelwoning van de Westelijke Tuinsteden stond in Slotermeer en was in 1955 ingericht door Johan Niegeman, die in de jaren dertig in Stalins Sovjet-Unie had gewerkt. Daar werkte hij onder meer aan ‘sotsgorods’ als Magnitogorsk, nieuwe socialistische steden waar de Nieuwe Mens gestalte moest krijgen. De sotsgorods werden een faliekante mislukking en Niegeman moest in 1937, net als eerder de communistische architect Mart Stam, de Sovjet-Unie verlaten.

Betere mensen

Ook de Westelijke Tuinsteden waren bedoeld als een soort sotsgorods. Ontwerpers als Niegeman geloofden dat ‘zuiver’ ingerichte woningen betere mensen zouden maken van de bewoners. Mensen die zich omringen met melkflessen en andere ‘neutrale’ industrieel vervaardigde voorwerpen en meubels getuigen van een sterke persoonlijkheid, schreef Goed Wonen: „Zij hebben geen opvallende meubelen nodig in hun interieur om zichzelf tot recht te laten komen. Hoe eenvoudiger de meubelen, hoe beter de mens uitkomt.” Ook zouden functioneel ingerichte en hygiënische woningen leiden tot „een gelukkiger gezinsleven, een harmonieuze opvoeding van de kinderen en een vitale samenleving”.

De modelwoningen vielen lang niet bij alle bezoekers in de smaak. Velen vonden ze ‘kaal’ en ‘ongezellig’. En de degenen die er wel in iets zagen, konden de eenvoudige, maar desondanks dure huisraad meestal niet aanschaffen. Zo bleef het zuiver vormgegeven interieur alleen weggelegd voor een elite die ermee kon getuigen van hun goede smaak.

Museumwoning Van Eesteren. Freek Oxstraat 27, Amsterdam. Info: www.vaneesterenmuseum.nl/museumwoning

Leven
NIEUWS

Column | De oppaskat van Jan

admin
November 13, 2024
0

Mijn vriend Jan kwam bij ons eten. Van tevoren zei Willem: „Ik heb echt zin in vanavond. Jan gaat in ieder geval niet zo verschrikkelijk lopen jeremiëren over de toestanden in de wereld.” Daar verheugde ik me ook op, want ik kan er alleen tegen als ik zelf jeremieer.

Jan kwam bij het vallen van de avond binnen, een en al benen en glanzend kaal hoofd. Kaas klom als een kapucijnaapje tegen hem op, nestelde zich op zijn schoot en lispelde dat hij spaghetti carbonara wilde. Die kreeg hij, in een handomdraai door Jan bereid, maar vol en vet en bevredigend. De kaarsen brandden, er werd gegeten, buiten was het zacht novemberweer.

Jan woont in Leeuwarden, maar past in Amsterdam op een kat van achttien jaar oud, die allerlei medicijnen nodig heeft om door de dag te komen. Ik had weinig begrip voor de hele situatie. Een bejaarde kat in het licht van deze tijd vraagt te veel van iedereen, zeker op een avond als deze, die eindeloos moest duren. Ook heb ik mijn vader weleens een ongelukkig kuikentje, wiens hoofd verkeerd om aan zijn lijf zat, bij geboorte de nek om zien draaien. Toen zat het hoofd weer goed, maar daar was dan ook alles mee gezegd.

De kinderen gingen slapen. Willem bracht ze naar boven, aan tafel werd het even stil. Ik begon maar weer eens over het lot van vrouwen over de hele wereld. „Het is de alsof de wapens in je handen van suiker zijn, in een heel stroperige zich eeuwig herhalende droom”, fluisterde Jan en daarna, schel: „We kunnen er helemaal niks aan doen, vergeet die linkse lente.” We deden de gordijnen dicht. Willem kwam naar beneden, we moesten het er toch nog iets langer over hebben, je komt er niet onderuit. Dus vroegen we ons af waarom er zoveel stemmen zich laven aan de steeds grotere chaos, hoe die stemmen iedereen nog verder opdrijven, de waanzin willen laten heersen, de hoofdstad vol geweld en zij, juichend achter hun schermpjes verontwaardiging fingerend. „Het is nu wachten op Gavrilo Princip, en ondertussen verdringen ze elkaar om hem te mogen zijn”, zei ik en was geheel niet ontevreden met mezelf.

Toen begon Jan nonchalant The Waste Land te citeren en daarmee keerden we terug naar onze eigen, voor velen onuitstaanbare, veiligheid van oude teksten, liedjes, luisterend, in stille bewondering. Drie sukkels aan een keukentafel, met een stapel boeken, Medea en Cavalleria Rusticana. Een grote troost, maar één die moeilijk te vinden is, en daarom in het dagelijkse leven steeds verder uit zicht leek te verdwijnen.

De kat moest haar pillen, Jan vertrok even plots als hij gekomen was. Wij zaten nog even. Ik dacht aan Antigone die haar broer wilde begraven tegen de wens van de staat in. Daarna dacht ik aan mijn vader, die weigerde onze dode hond aan de dierenarts af te geven en hem achter in de tuin onder een appelboom begroef.

De volgende dag fietste ik met Kaas en Cléo katerig door onze straat. Op de hoek stond een verwarde man naar duiven te trappen. „Rot op, tyfusbeesten” schreeuwde hij. Toen kreeg hij er eentje onder zijn laars en stond met zijn volle gewicht op het beestje. Ik fietste met kloppend hart door en dacht aan de oppaskat van Jan. Moge het lieve dier voor eeuwig leven.