N.B. Het kan zijn dat elementen ontbreken aan deze printversie.
Recensie Media
Serie De Netflix-serie ‘Heartstopper’ geeft een positief en vertederend beeld van jonge romantiek onder tieners die zich identificeren als niet-heteroseksueel. Ook het tweede seizoen is erg charmant.
De Netflix-serie Heartstopper werd in 2022 met groot enthousiasme onthaald, zeker door de lhbti-gemeenschap. Net als de gelijknamige strips van schrijver Alice Oseman waar het op gebaseerd is, geeft de serie een positief en vertederend beeld van jonge romantiek onder tieners die zich identificeren als transgender of niet-heteroseksueel – zulke positiviteit is nog steeds zeldzaam, ook met de toenemende aanwezigheid van lhbti-personages op mainstream televisie.
Maar helaas: het deprimerende drama dat de serie bewust uit de weg ging, raakte de cast in werkelijkheid wel. Sommige fans waren kwaad dat Kit Connor, één van de twee acteurs achter het centrale koppel Charlie en Nick, schijnbaar heteroseksueel was. De 19-jarige Connor zag zich door de aanhoudende kritiek gedwongen om uit de kast te komen als biseksueel.
Het zorgt voor een wrang randje aan de lieve roze wolk die Heartstopper seizoen twee heet. Charlie en Nick vonden elkaar in het eerste seizoen, nu worstelen ze met de coming out van de biseksuele Nick – dus vertolkt door Connor. Keer op keer wordt hem door begrijpende volwassenen toegestopt dat hij niemand kennisgeving van zijn identiteit verschuldigd is. Auw, denk je telkens.
Het incident rond Kit Connor doet ook denken aan de kritiek op het eerste seizoen van Heartstopper: het getoonde beeld van de jeugd van homo- en biseksuele tieners zou te rooskleurig zijn, en verbloemt op die manier de nog altijd aanwezige discriminatie en uitsluiting. Hóé lhbti’ers in de media moeten worden getoond, blijft binnen de gemeenschap zelf een lopend debat. Wil je ze een kans geven om zichzelf als gelukkig te zien, net als heteroseksuele personages, of de kijker confronteren met het leed en trauma dat ze nog vaak ondervinden?
In dit tweede seizoen lijkt enigszins rekening te zijn gehouden met de discussie. De naïviteit gaat nu nadrukkelijker gepaard met realisme. Niet alleen zien we onhandige tienergesprekken en de pestkop die zijn verdiende loon krijgt: er is meer plek voor de emotionele stress die de tienerjaren met zich meebrengen, zeker wanneer je zoekende bent naar je eigen identiteit.
Schoolreis
Ditmaal gaat het vriendengroepje rond Charlie en Nick – de rebellerende filmfanaat Tao, het kunstzinnige trans-meisje Elle, de lieve lummel Isaac, het lesbische stel Tara en Darcy en Nicks heteroseksuele ex Imogen – op schoolreis naar Parijs. Daar blijkt Nicks vader te wonen. Terwijl Nick en Charlie stressen over of en wanneer en bij wie Nick uit de kast moet komen, probeert Tao zich in de ideale romantische partner voor Elle te veranderen en gaan Isaac en Imogen op zoek naar hun eigenwaarde.
Het is lastig om op je schoolwerk te blijven letten wanneer er zo veel gaande is in je leven. Nog erger is het als je ouders je niet steunen. En wat doe je als je het gevoel hebt nergens controle meer over te hebben? Zeker bij jonge mensen, doceert Heartstopper, kan dat grote gevolgen hebben.
Tegelijkertijd blijft de serie de warme omhelzing die het ook voor het grotere publiek zo aantrekkelijk maakte. Je weet dat het in deze reeks altijd goed afloopt, dat er ergens wel iemand is die weet hoe je de nieuwe crisis op de juiste, menselijke manier moet aanpakken. Onhandig komen tieners toch nader tot elkaar, waarbij de belangrijkste emoties onderstreept worden met animatie-elementen die verwijzen aan de oorspronkelijke strip, zoals de blaadjes die om ze heen zwiepen als ze liefde voelen. Óók zelfliefde: de aseksuele Isaac krijgt zijn blaadjes wanneer hij eindelijk zijn desinteresse in seks en romantiek accepteert.
Soms voelt de serie wel heel erg als een wijze les in hoe je wel én niet met uiteenlopende identiteiten moet omgaan, maar Heartstopper is te charmant om daar te veel over in te zitten. Zeker in dit tweede seizoen, dat het aandurft om de personages te verdiepen en compliceren zonder de optimistische noot te verliezen.