De politie moet serieus met kritiek leren omgaan

Posted on January 23, 2023 by admin

N.B. Het kan zijn dat elementen ontbreken aan deze printversie.

Politiegeweld Kritiek op het gebruik van de taser leidt niet tot zelfreflectie bij de politie, maar tot geïrriteerde reacties, aldus Sylvana Simons. Dat maakt het gesprek over politiegeweld onmogelijk.

23 januari 2023 om 15:03

Leestijd 3 minuten

Naar aanleiding van de dood van Keenan Anderson, een jonge zwarte Amerikaan die overleed nadat agenten hem taserden, zat ik onlangs met Gerald Roethof aan tafel bij Op1 om in gesprek te gaan over het stroomstootwapen en gebruik hiervan door de politie in Nederland. Het gesprek werd geleid door Nadia Moussaid en Natasja Gibbs.

Als volksvertegenwoordiger is het mijn taak om systemen, waar burgers op moeten kunnen vertrouwen, kritisch te bevragen. En dus moet ik racisme binnen het politienetwerk en het inzetten van geweldsmiddelen vrijelijk kunnen bespreken. Willen we die onderwerpen écht aanpakken, dan moeten we ongemakkelijke en eerlijke gesprekken voeren.

Wie denkt dat dat zomaar kan, weet blijkbaar niet dat kritische vragen stellen over de politie en haar geweldsmonopolie taboe is in Nederland. Ik ondervond dat eerder al eens aan den lijve en zat als altijd goed voorbereid en geïnformeerd aan tafel, waar ik geen woord te veel of incorrect heb uitgesproken. Toch bestaan er blijkbaar onduidelijkheden over wat ik daar zei, vooral bij de politie zelf. Daarom nogmaals de feiten op een rij.

Het stroomstootwapen is ingevoerd om twee redenen: geweld tegen de politie zou zijn toegenomen en dit wapen zou helpen om dat geweld terug te dringen. Daarnaast zou de taser ook helpen om schietincidenten terug te dringen.

Maar cijfers van Controle Alt Delete, een onafhankelijke organisatie tegen etnisch profileren en politiegeweld, lieten zien dat het geweld niet echt was toegenomen. In de praktijk blijkt bovendien dat de taser vaak wordt ingezet tegen ongewapende mensen, en juist niet tegen geweld, noch als alternatief voor schieten.

Bovendien zijn de handelingskaders rond het gebruik van dit geweldsmiddel niet duidelijk. Zo werd in 2018 een stroomstootwapen tegen een 73-jarige demente man in een zorginstelling gebruikt, ondanks het feit dat een motie een jaar eerder het gebruik van de taser in een GGZ-instelling verbood. De politie en de GGZ maakten gezamenlijk een nieuw handelingskader voor het optreden van de politie.

Dit convenant maakte de weg weer vrij voor de inzet van het stroomstootwapen in GGZ-instellingen, waardoor de motie van de Kamer naar hun mening kwam te „vervallen”. De taser werd in de periode 2020-2021 tien keer ingezet in een GGZ-instelling tegen verwarde mensen met onbegrepen gedrag. In 2022 overleden twee burgers na getaserd te zijn.

Ongemakkelijke waarheden

Het is goed om scherp te kijken naar hoe de politie reageert wanneer ze geconfronteerd wordt met ongemakkelijke waarheden. Het begint met een gebrek aan zelfreflectie. Systeemkritiek wordt beantwoord met spelen op de persoon, en heel Nederland mag meedoen.

Want wat geschiedde, daags na de Op1-uitzending? Alles liep volgens het vaste stramien; er was „boosheid om optreden Roethof en Simons” bij politiebond ACP-voorzitter Wim Groeneweg. Hij sprak van „ridiculiseren”, had het over een verwijt van „klakkeloos gebruik”. Noch Roethof, de presentatoren of ikzelf hebben deze woorden in de mond genomen of daar ook maar op gehint. Maakt niet uit, want de tweet van de vakbond krijgt veel likes en retweets.

Lees ook dit interview met politiechef Frank Paauw: ‘Politiegeweld ziet er nooit mooi uit’

Dit keer geen uitbarstingen van dienders per open brief, zoals eerder toen een agent (Joeri, 2019) en een teamchef (2022) hun emoties de vrije loop lieten. Deze brieven bevatten standaard een uitnodiging voor een kopje koffie.

Na het gesprek bij Op1 ontdekte ik via Twitter dat ik door de politie uitgenodigd werd voor een tasertraining. Zowel de presentatoren van Op1, als Roethof en ik waren welkom. Geen uitnodiging voor Eduard Nazarski, die als ex-directeur van Amnesty International negatief tegen de taser adviseerde, en ook aan tafel zat.

Toen ik via Twitter reageerde dat een mailtje of telefoontje netter was geweest, meldde Helma Huizing, ‘strategisch woordvoerder’ van de korpschef en korpsleiding, dat ze twee uur voor de tweet een uitnodiging had gemaild. Mijn suggestie om volgende keer het antwoord af te wachten, bleef onbeantwoord.

Foto voor de socials

Inmiddels mag eenieder al dagenlang de meest racistische en seksistische dingen onder het Twitter-bericht van de politie posten. Zo faciliteert de politie racisme, seksisme en polarisatie. Over de inhoud van mijn kritiek gaat het niet. Eerst koffie, stroomstoten en een foto voor de socials.

Deze manier van handelen is funest voor onze democratie, voor het politieke en maatschappelijke discours, en voor de veiligheid van critici én elke burger van dit land.

Systeemkritiek wordt beantwoord met spelen op de persoon

Want ik word als volksvertegenwoordiger op het matje geroepen en ook als presentator, journalist of advocaat moet je blijkbaar op je hoede zijn. De uitnodiging moet publiekelijk: probeer dan maar eens ‘nee’ te zeggen. De Twitter-guillotine staat klaar.

Door deze manier van reageren gaat het vervolgens alleen over ‘Sylvana Simons’. Ik hoef geen open brieven van de korspleiding meer, of een uitnodiging voor een tasertraining. Ik wil een politieapparaat dat veilig is voor iedereen. Het vertrouwen van de burger in de politie moet terug. Dit betekent serieus omgaan met rapporten van Amnesty International, Controle Alt Delete, wetenschappers en activisten.

Het betekent iets doen met interne kritiek van collega’s. Onderzoeken instellen, maatregelen nemen, in het reine komen en afscheid nemen van krachten die het vooruitgangsproces ondermijnen. En koesteren van alles en iedereen die helpt de organisatie beter te maken. Ook als dat ongemakkelijk is.

Een versie van
dit artikel
verscheen ook in

de krant
van 24 januari 2023

De springkomkommer is een explosieve vrucht die zijn zaden met grote kracht wegspuit

admin
November 26, 2024
0

Planten verspreiden hun zaden op allerlei manieren, maar weinig doen het zo explosief als de springkomkommer. Al tweeduizend jaar geleden werd de wonderlijke zaadverspreiding van deze mediterrane plant (Ecballium elaterium) beschreven door Plinius de Oudere. De komkommervruchten spuiten hun zaden onder hoge druk weg in een waterige straal. Hiermee verspreidt de soort haar zaden tot wel meerdere meters, ofwel tweeduizend maal de zaadlengte.

Het mechanisme achter deze techniek was echter niet zo goed beschreven. Een team verbonden aan de universiteiten van Manchester en Oxford publiceert er nu over in de PNAS. Ze benaderden de zaadverspreiding op verschillende manieren: wiskundig, natuurkundig, botanisch en biologisch.

De wetenschappers observeerden de ontwikkeling van de vruchten met behulp van timelapse- en hogesnelhelheidscamera’s. Hiermee konden ze zowel de (trage) ontwikkeling van de vruchten in de dagen voor de explosie, als de (snelle) explosie zelf vastleggen met tot wel zesentachtigduizend frames per seconde. Daarnaast maten ze de lengte, vorm en massa van de stengels, vruchten en zaden. Op deze gegevens baseerde het team verschillende wiskundige modellen waarmee men de mechaniek achter de druk, de ballistiek van het gelanceerde zaad en de rotatie van het vallende fruit kan beschrijven.

In hun analyse zien de wetenschappers vier hoofdingrediënten die bijdragen aan de zaadverspreiding van Ecballium. Allereerst bouwt een waterige vloeistof in de vrucht de druk op in de weken voor de explosie, de zogenoemde turgor-druk. In de dagen voor de lancering wordt een deel van de vloeistof in de stengel gepompt. Die wordt zo stugger en draait de hangende vrucht in een ideale, horizontale positie.

Een timelapse van de groei van de vrucht.

Dan volgt de explosie, waarbij een gat ontstaat waar de stengel loslaat van de vrucht. In de eerste honderden microseconden na het afschietenis de vrucht nog deels verbonden met de stengel, waardoor deze een rotatie om de eigen as meegeeft aan de vrucht. Tot slot spuwt de vrucht haar zaden in één straal door het ontstane gat, de snelheid van de zaadjes (tot wel meer dan 15 meter per seconde) neemt af terwijl de hoek van de vrucht als gevolg van de rotatie steiler wordt. Door de optimalisatie van de lanceringshoek komen tragere zaadjes alsnog ver van de moederplant terecht. Gemiddeld landen de zaadjes van de springkomkommer tussen de vier en twaalf meter van de moederplant.

De zaden schieten uit de vrucht van de springkomkommer, in slow motion.

Varianten op deze vorm van verspreiding komen vaker voor bij meer primitieve plantengroepen, zoals mossen en varens. Schimmels gebruiken dergelijke systemen frequent voor de verspreiding van hun sporen. Bij bloemplanten zoals de springkomkommer komt het echter zelden voor.

Andere mechanieken waarmee planten hun zaden lanceren zijn daarentegen talrijk. Voorbeelden van algemene Nederlandse plantensoorten die hun zaden wegschieten zijn de gehoornde klaverzuring (Oxalis corniculata), een stoepplantje, en springzaad (Impatiens) dat veel in bossen voorkomt. Door rijpe vruchten aan te raken kan je de zaadjes zelf zien wegschieten.

Hongkongse rechtbank beschermt rechten van homokoppels

admin
November 26, 2024
0

Gehuwden van hetzelfde geslacht hebben in Hongkong dezelfde rechten op gebied van huisvesting en erfrecht als heteroseksuele koppels. Met dat baanbrekende oordeel beslechtte de hoogste rechtbank van Hongkong dinsdag een jarenlange juridische strijd in het voordeel van twee stellen die zich hadden beklaagd over hun ongelijke behandeling.

Eén zaak was in 2018 aanhangig gemaakt door Nick Ingfinger, die in Canada met zijn partner was getrouwd. In Hongkong, dat huwelijken tussen partners van hetzelfde geslacht slechts beperkt erkent, weigerde de huisvestingsdienst een aanvraag van het koppel in behandeling te nemen voor een huurwoning.

Twee andere zaken werden aangespannen door Edgar Ng en Henry Li, die in het Verenigd Koninkrijk trouwden. Zij konden niet samen eigenaar worden van hun gesubsidieerde koopappartement. Bovendien spande Ng een tweede zaak aan om zijn echtgenoot te laten erkennen als erfgenaam als hij zou overlijden. Ng, die leed aan depressies, stierf in 2020, waarna zijn weduwnaar de rechtszaken voortzette.

De vijf rechters van het Hongkongse Hooggerechtshof bogen zich over de drie zaken nadat de autoriteiten in beroep waren gegaan tegen uitspraken van lagere rechtbanken. die het onderscheid tussen heterokoppels en stellen van hetzelfde geslacht ook al „ongrondwettig” vonden: de mini-grondwet van Hongkong schrijft voor dat alle inwoners gelijk worden behandeld. Hongkong maakt sinds 1997 deel uit van China, maar heeft nog wel zijn eigen rechtssysteem.

Bevolkingspolitiek

Een advocaat namens de huisvestingsdienst betoogde onder meer dat het beleid erop gericht was „traditionele gezinnen te ondersteunen”, in lijn met het streven van de stadsregering om het geboortecijfer te verhogen. Hongkong kampt met grote woningnood, voor veel stellen een reden om de stichting van een gezin uit te stellen.

Maar daar gingen de rechters dinsdag niet in mee. De hoofdtaak van de dienst is niet om bevolkingspolitiek te bedrijven, maar om huisvesting te verschaffen aan mensen die daar niet zelf voor kunnen zorgen. Bovendien merkt de rechtbank op dat ook stellen van hetzelfde geslacht een gezin kunnen stichten, bijvoorbeeld door adoptie of kunstmatige inseminatie.

Infinger zei na de uitspraak tegen journalisten dat de rechters hadden erkend dat „stellen van hetzelfde geslacht van elkaar kunnen houden en het recht hebben samen te leven”, maar hij was pessimistisch over de mogelijkheid dat Hongkong, net als Taiwan en Thailand, het huwelijk zou openstellen voor homokoppels, zoals de ngo Hong Kong Marriage Equality in een reactie had geëist.

De steun daarvoor onder de bevolking neemt in Hongkong al jaren toe. Volgens een opinieonderzoek van drie universiteiten in 2023 steunt 60 procent van de Hongkongers gelijke huwelijksrechten, tegen 38 procent tien jaar eerder.

Maar dezelfde rechtbank die nu uitspraak deed, weigerde de regering vorig jaar nog te verplichten om homokoppels te laten trouwen, in een zaak die was aangespannen door lhbti-activist Jimmy Sham. Wel gebood ze de regering toen om binnen twee jaar een wettige erkenning van homoseksuele relaties op te tuigen, bijvoorbeeld in de vorm van geregistreerd partnerschap.

Sham was eveneens een van de 45 activisten die eerder deze maand celstraffen kregen vanwege hun betrokkenheid bij officieuze prodemocratische voorverkiezingen in 2020. Hij moet vier jaar en drie maanden de gevangenis in.

Ongemakkelijke seks- en poepgrappen zijn er genoeg bij Anne Neuteboom

admin
November 26, 2024
0

Anne Neuteboom moet kokhalzen. Uit haar gorgelen diepe, schraperige klanken naar boven. Het woord dat ze moet uitspreken zit vast in haar keel. Wijnklimaatkast, perst ze er ten slotte uit. Haar nieuwe vriendje heeft de wens uitgesproken dat hij er graag een zou willen kopen voor zijn wijnliefhebberij. Maar voor Neuteboom is dat een stap te ver: de kast staat symbool voor de grote verschillen tussen hen, met name tussen rijk (hij) en arm (zij).

In haar vierde soloprogramma, En dan nu Anne Neuteboom, doet de 35-jarige Anne Neuteboom uit de doeken dat ze een probleem heeft, want ze is gelukkig. En dat is onherkenbaar en beangstigend voor iemand die geen groot plezier aan mensen beleeft en voor wie klagen over alles de eerste natuur is. In vijf kwartier vertelt ze hoe ze het zo ver heeft kunnen laten komen en hoe ze haar partner vond. Net als in elke romcom gaat het dus eerst een keer mis.

Een verfrissende kant van haar optreden is dat ze zichzelf begeleidt met eigen, handgemaakte animaties op een groot scherm. Ze maakte primitieve tekeningetjes van poppetjes die alleen een lijntje als lijf en leden hebben. Soms vertellen de animaties het verhaal, soms zijn het illustraties bij wat ze zegt. Dat is een mooi extraatje en pakt soms geestig uit, zoals wanneer het tegenzit en ze zegt dat ze „triple fucked” is. De uitbeelding is simpel en effectief, met drie vliegende piemels rond een figuurtje.

Coronajaren

Ook haar verslag over daten, elkaar aftasten en het leren kennen van een nieuw iemand, inclusief een terugblik op de moeizame coronajaren, bevat aardige momenten. Maar echt goede grappen zijn dun gezaaid. Het kabbelt vaak wat, omdat ze vooral beschrijft wat er is gebeurd. Neuteboom zoekt het geregeld in grof en dik aangezet commentaar op gedrag en verschijnselen, maar de verwoording is vaak weinig bijzonder of verrassend. Elitaire, Amsterdamse „reservaten” beschrijven aan de hand van havermelk en Biro’s bijvoorbeeld, voelt te makkelijk en is te vaak gedaan om nog een lach mee te scoren.

In de aanloop naar haar liefdesgeschiedenis behandelt Neuteboom „veelgestelde vragen” aan haar, zoals over haar opvallende stem en over haar „raar” zijn. Die lijzige stem heeft ze van nature, bevestigt ze. Daar is niks mis mee, zeker niet voor een professioneel klager, maar als het tempo laag ligt en grappen niet altijd werken, dan keert dat geluid zich tegen haar.

En in En dan nu Anne Neuteboom is ze ook eigenlijk niet ‘raar’ genoeg. Ongemakkelijke seks en onsmakelijkheden, zeker als er poep bij komt, zijn bij haar in goede handen. Maar dat is niet genoeg om deze voorstelling te dragen.