De nieuwe Renault Rafale biedt alle ruimte, en toch voel je je opgesloten

Rafale. Zo noemt, stel je je voor, een swingende Syriër in LA zijn trattoria op Rodeo Drive omdat hij het best Italiaans vindt klinken. Het is er net naast, maar wel de perfecte stek en authenticiteit kan zijn cultuurloze klandizie toch niks schelen. Die aanzuigende werking hoopt Renault met de Rafale te bereiken. Zijn stijl is niemandsland, maar de prijs-kwaliteitverhouding is op orde en de hybride suv is als een restaurantketen waar iedereen kritiekloos gretig aanschuift. Groot en veel.

Liefhebbers vinden in het coupé-achtige model voor elk wat wils. Royale zit- en met 528 liter behoorlijke kofferruimte, met neergeklapte achterbank 1.600 liter. Laag verbruik van bijna 1 op 20, dat de duurdere en zwaardere plug-in-Rafale overbodig maakt. Een voor zo’n grote auto ongewone wendbaarheid dankzij de meesturende achterwielen van het 4Control-systeem, behalve op de instapversie standaard. Een gezien zijn afmetingen en weelderige uitrusting in de middenklasse schappelijke prijs van rond de halve ton – sorry, het absurde is allang normaal in deze branche. Dat pretpakket verpakt in de nieuwe, met een stanleymes gesneden en door radeloze pogingen tot originaliteit verminkte designstijl van Renault. Nu maar hopen dat hij heel blijft, met die complexe en soms ietwat abrupt optredende aandrijflijn. De driecilinderbenzinemotor heeft de merkwaardige neiging als een noodaggregaat onverhoeds en vrij luidruchtig aan te slaan met het geluid van een grommende kat in een kathedraal, verloren in de ruimte. Het went.

Zoom in voor alle details van de Renault Rafale
Klik op de punten voor uitleg over de details.Foto Merlijn Doomernik

Goud is de sneltoets links van het stuur waarmee je alle irritant piepende veiligheidssystemen in één keer uitschakelt, tenminste, nadat je die in het submenu My Safety Perso vooraf naar de eeuwige jachtvelden hebt getiptoetst. Dat geeft minder overlast dan bij concurrenten die de uitschakelbare plaaggeesten diep in hun infotainmentprogramma’s verstoppen.

Ik tank na 970 kilometer stevig doorrijden 50 liter benzine, indrukwekkend. Je hoeft je in de Rafale dus niet in te houden, temeer omdat hij in files bijna continu elektrisch rijdt, wat hij tot ongeveer 70 kilometer per uur volhoudt. Hij doet iets goed, vooral wanneer je vaak stilstaat. Na het tanken zie ik een actieradius van 1.170 kilometer op het display en ik zie het hem wel halen ook. Door het ontbreken van een loodzwaar accupakket veert hij aangenaam en voelt hij minder log aan dan veel plug-ins.

Foto’s: Merlijn Doomernik

Het is een fijne, comfortabele auto. De spraakbediende Google Assistent is geweldig, de stereo niet slecht, de stoelen zitten goed. Het dashboard is in vergelijking met de spektakelcockpits van Peugeot redelijk bevattelijk. Het scherm voor je is groot, het staande multimediadisplay ernaast fatsoenlijk bereik- en bedienbaar. Eronder een knoppenbalk met normale schakelaars voor ventilatie, temperatuur, voor- en achterruitverwarming en airconditioning. Op het scherm daarboven een digitaal balkje met iets minder urgente maar al naargelang buitentemperatuur en je warmtehuishouding nuttige functies als stuur- en stoelverwarming. Boven in het scherm de regelbalk voor de hoofdmenu’s.

Claustrofobisch gevoel

Was de auto maar net zo overzichtelijk. Het zicht rondom is net als in de Megane E-Tech waardeloos. Dat lijkt bij Renault een structureel probleem te worden. De raamstijlen voor en opzij zijn te dik, in de dode hoek achter de C-stijl verdwijnen hele vrachtwagens. Tegen het claustrofobische gevoel is geen achteruitrijcamera of dodehoeksensor bestand. Je voelt je opgesloten, terwijl je alle ruimte hebt.

Wat wordt zijn plaats onder de zon? Renault voert nu, als je de grotere Espace buiten beschouwing laat, vier suv’s in middenklassevaarwater; de oudere Arkana, de Austral, nu deze en aanstonds de iets kleinere Symbioz, ook een hybride. Auto’s waarvan zelfs ik, die ze bekeken of gereden heeft, zich na een maand vergetelheid moet afvragen hoe ze er ook alweer uitzagen.

Misschien wil het publiek het zo. Moet het maatgevend zijn? Of zou je het met één verleidelijk intelligent alternatief tot inkeer kunnen brengen? Ho ho, zegt dan Renault, die gok kunnen wij ons niet veroorloven, wij kunnen hier niet op één paard gaan zitten wedden. Zal best. Toch loop je het gevaar een van de velen te worden door pluraal te herkauwen wat iedereen al maakt. Met een op rationele leest geschoeide, intelligente en aantrekkelijke ruimte-auto met bevrijdend uitzicht en een unieke, energiebesparende stroomlijnvorm zou Renault krediet en marktaandeel kunnen heroveren. Dat durft het vast niet. Maar de Rafale is een doodlopende weg, hoe goed hij ook smaakt. Hij loopt het risico van alle mode: op een dag zijn mensen erop uitgekeken.

Delen

Mail de redactie

‘Na een prachtige herfstdag die eindigde in een veel te lange autorit om weer thuis te komen, kreeg ik ineens onweerstaanbare trek in minestrone. Zo’n heerlijke kom dampende, goedgevulde Italiaanse soep met eventueel wat geraspte kaas, dat leek me wel wat.” Soms zijn de mailtjes die lezers me sturen zo poëtisch, of beeldend, of eenvoudigweg eetlustopwekkend, dat het doodzonde zou zijn om ze hier niet te citeren. Ik bedoel: lees die zinnen maar eens zonder óók onweerstaanbare trek in minestrone te krijgen. Mij lukte dat niet, hoor. Of er zoiets bestaat als hét recept voor deze klassieke, wilde de lezer weten. En welke pasta voeg je bijvoorbeeld toe, of mag dat ook iets anders zijn? Welke verse kruiden mogen niet ontbreken?’

Welnu, gezien die acute trek, en gezien mijn diepgewortelde liefde voor goedgevulde maaltijdsoepen in het algemeen en voor minestrone in het bijzonder, is het mij een groot genoegen u vandaag deze klassieker voor te schotelen. Míjn versie van deze klassieker wel te verstaan, want om meteen maar die eerste vraag te beantwoorden: hét recept voor minestrone bestaat niet.

Ik heb er al mijn Italiaanse kookgoeroes op nageslagen, van de 19e-eeuwse Pellegrino Artusi tot grande dame Anna del Conte, en iedereen schrijft hetzelfde: minestrone maak je met wat voorhanden is. Met seizoensgroenten dus. Met lokale peulvruchten. Met olijfolie, boter of reuzel. Met pasta, met aardappel en/of met rijst. Met of zonder vlees. Met of zonder kaas. En wanneer je uit de buurt van Genua komt: met pesto.

In De Klassieke Italiaanse keuken beschrijft Marcella Hazan het als volgt: „De seizoenen bepalen wat er aan groenten, peulvruchten, knolletjes en kruiden beschikbaar is. (…) De plaats van herkomst bepaalt de stijl. Een groentesoep vertelt u even duidelijk als een landkaart op welke plek in Italië u zich bevindt.” Mooi hè? In Made in Italy haalt Giorgio Locatelli herinneringen op aan de minestrones van zijn oma en moeder. In het voorjaar gingen er doperwtjes en jonge tuinboontjes in. In het najaar en in de winter uien, wortel, aardappel en snijbiet. Om vervolgens te schrijven: „Ik maak minestrone graag op dezelfde manier als mijn grootmoeder, met rijst (minestrone con riso) – waardoor hij zo dik wordt dat je de lepel er rechtop in kunt zetten en ziet hoe hij langzaam omvalt.”

Zelf heb ik volgens mij niet één keer dezelfde minestrone gekookt. Ik herinner me een legendarisch lekkere winterse minestrone die ik maakte voor een decemberweekeinde met vrienden in de Ardennen – ik had er het bot van een parmaham in meegetrokken, waarom ik had gebedeld in een Italiaanse delicatessenwinkel. Ik herinner me ook een vegetarische, voorjaarsachtige freestyle minestrone die ik maakte voor het verjaardagsfeestje van mijn oudste – er zaten onder andere zwarte bonen en kikkererwten in, verse rozemarijn, salie, laurier én gemberwortel, twee bossen raapsteeltjes en een grote bos verse peterselie.

Ik maak dus minestrone zoals mijn muts staat, zoals de Vlamingen zeggen. Maar ik neig net als Locatelli naar rijst in plaats van pasta, omdat het zo’n heerlijk fluwelig en dik resultaat geeft. En wat ik min of meer standaard toevoeg: een paar Parmezaanse kaaskorsten. Zeker wanneer je geen ham of spek gebruikt vormen die, kleine umamibommetjes als het zijn, als het ware de ruggengraat van zo’n pan groentesoep.

Delen

Mail de redactie

Wat een goed idee van Janneke om een wintervoorraad tomatensaus aan te leggen. Snel naar de markt om tomaten, knoflook en verse kruiden in te slaan.

Bij het bakken van de knoflook heb ik voor wat extra pit een stuk rode peper meegebakken. Nadat de stukken tomaat in de pan lagen, heb ik in plaats van basilicum wat takjes peterselie en koriander toegevoegd. Voor extra smaak nog een ui in stukken erbij en twee theelepels Provençaalse kruiden, die ik gekocht had tijdens mijn vakantie in Zuid-Frankrijk. Na een uur op het vuur heb ik de saus met de staafmixer gepureerd. Volgens mijn Italiaanse vriendin is de saus smaakvoller als je hem zeeft, dus dat ga ik volgende keer uitproberen. Hierna heb ik de saus zonder deksel een halfuurtje laten indikken, het zag er goed uit en smaakte heerlijk. De twee theelepels zeezout zijn voldoende. De saus is lekker bij pasta, maar past ook goed bij rijst of bulgur. Ik stoof ook weleens gehaktballetjes mee. Ik denk dat de wintervoorraad snel weer op zal zijn.

Marijke Hoogstad

Delen

Mail de redactie