De methode-Mitsotakis: migranten dwarszitten in elke fase van hun reis

Griekse verkiezingen De Griekse premier Kyriakos Mitsotakis is populair in Brussel vanwege zijn migratiebeleid en wordt zondag waarschijnlijk herkozen. Aan dat geroemde beleid kleeft wel een zwarte rand.

Premier Kyriakos Mitsotakis houdt een speech in Thessaloniki tijdens de verkiezingscampagne, 21 juni 2023.
Premier Kyriakos Mitsotakis houdt een speech in Thessaloniki tijdens de verkiezingscampagne, 21 juni 2023. Foto Sakis Mitrolidis / AFP

Het zweet stroomt over zijn gezicht. Niet gek, want hier in Malakasa, een asielzoekerskamp even ten noorden van Athene, tikt de temperatuur deze namiddag de 32 graden aan. Maar bij nadere inspectie lijkt het zweet vermengd met tranen. Malek uit Duitsland kwam naar Malakasa om z’n vier neven te vinden. Hij vond er maar een.

In witte containers, opgesteld in lange rijen, worden de overlevenden van de ramp met het migrantenschip opgevangen. Om het kamp staan hoge hekken met prikkeldraad erbovenop.

„Ik weet niet waar mijn andere drie neven zijn”, zegt Malek, een dertiger die in 2015 zelf ook op een bootje stapte om Syrië te ontvluchten. „Onze familieleden willen weten wat er met hun kinderen gebeurd is. Ze hopen dat ze nog leven.” Zelf heeft Malek die hoop opgegeven; na vijf dagen zoeken stapt hij op het vliegtuig, terug naar Duitsland.

De ramp met het migrantenschip gebeurde anderhalve week voor de tweede ronde van de Griekse verkiezingen van zondag. De kritiek op het optreden van de Griekse kustwacht groeit, en volgens critici is de dood van Maleks neven en honderden anderen te wijten aan het strenge en deels illegale Griekse migratiebeleid.

Toch hoeft premier Kyriakos Mitsotakis niet te vrezen dat de ramp zijn herverkiezing in gevaar brengt. Hij lijkt zelfs populairder dan ooit. Zondag haalt hij naar verwachting een absolute meerderheid van de parlementszetels. En ook zijn Europese collega’s kijken met een zekere bewondering naar zijn omgang met migratie. Tussen alle woorden van afschuw over de ramp viel er amper kritiek op de regering in Athene te bespeuren.

Lees ook: Naar Griekenland willen migranten niet meer, wat hun tocht dodelijker maakt

Mensenrechtenschendingen

Dat het in Brussel stil blijft, komt eerst en vooral doordat de posities over migratie de afgelopen jaren verhard zijn. Niemand zal het hardop zeggen, maar stilletjes wordt het risico op mensenrechtenschendingen voor lief genomen, als dat betekent dat er minder migranten binnenkomen.

Daarbij komt dat Griekenland onder Mitsotakis is uitgegroeid tot een modelstudent binnen de EU. Onder zijn radicaal-linkse voorganger Alexis Tsipras kwam Athene haast voortdurend stevig in botsing met Brussel, het meest zichtbaar tijdens het gesteggel over voorwaarden voor een lening in de zomer van 2015, toen er openlijk werd gesproken over een Grexit.

Migranten die een scheepsramp overleefden, slapen in een verlaten warenhuis in de haven van Kalamata, Griekenland. Bij de ramp kwamen 78 mensen om het leven, velen worden nog vermist.
Foto Thanassis Stavrakis / AP

Na zijn aantreden, in 2019, maakte Mitsotakis direct een rondgang langs Europese hoofdsteden met de boodschap: ons kunt u vertrouwen. Als zoon van een oud-premier past hij naadloos binnen de politieke elite en als alumnus van de Harvard-universiteit spreekt hij vloeiend Engels. Op EU-toppen maakt hij op collega’s snel indruk met zijn goed geïnformeerde bijdragen en zijn vermogen om bondjes te sluiten.

Lees ook: De migrantenboten blijven zinken: weer 78 doden op Middellandse Zee

Belangrijker nog: Mitsotakis zette de Griekse economie op de weg naar groei. Vorig jaar augustus bevrijdde het land zich na twaalf jaar van het Europese financiële toezicht. En het herstelplan waarmee het aanspraak maakte op miljarden uit het coronaherstelfonds, werd gezien als een van de beste in zijn soort. Mitsotakis, zo concludeerde The Economist onlangs, „is als een gepolijste technocraat een van de lievelingen van Brussel”.

Alles om zo veel mogelijk uit te stralen: we willen jullie hier niet

Dat Mitsotakis Griekenland terug in de gratie heeft gebracht, dempt zonder meer eventuele kritiek op het land. Sowieso is in Europa de ongeschreven regel dat als je in Brussel geen gedoe veroorzaakt, anderen zich niet bemoeien met jouw binnenlandse politiek –- tenzij je het al te bont maakt. Met een goed draaiende economie en een strikt migratiebeleid zorgt Griekenland niet meer voor problemen. Geen politieke problemen, althans.

Duistere kant

Het migratiebeleid dat andere regeringsleiders jaloers maakt, noem het de methode-Mitsotakis, werkt als volgt. Houd migranten buiten de landsgrenzen, op elke mogelijke manier. Als ze toch het land binnenkomen, scherm je ze zo veel mogelijk af van de buitenwereld. En als ze eenmaal toch een verblijfsvergunning hebben, maak het dan alsnog onaantrekkelijk om in het land te verblijven. Alles om zo veel mogelijk uit te stralen: we willen jullie hier niet.

Het is óók het resultaat van het feit dat Europa Griekenland jarenlang aan zijn lot overliet, bij de omgang met de grote stroom migranten. Terwijl de Europese solidariteit met de Grieken uitbleef, groeide ressentiment onder de eigen bevolking.

En hoe populair het Griekse migratiebeleid ook is, het kent ook een duistere kant. Door de manier waarop Griekenland hen buiten de deur probeert te houden, vinden er migranten de dood.

De bootramp van vorige week staat niet op zichzelf. Zo houdt Artsen zonder Grenzen bij wie er uit Turkije vertrekt op weg naar het Griekse eiland Lesbos, maar vervolgens nooit aankomt. Ploegen van deze hulporganisatie – de enige die nog actief is op Lesbos na ontmoedigingsbeleid van de Griekse regering – worden door de vluchtelingenorganisatie van de Verenigde Naties (UNHCR) en anderen gewaarschuwd wanneer migranten naar Lesbos vertrekken en dringende medische behandeling nodig hebben. Maar geregeld komen ze na zo’n melding niet daadwerkelijk aan. Sinds juni 2022 telde Artsen zonder Grenzen 940 migranten van wie ieder spoor ontbreekt.

Verschillende migranten hebben Artsen zonder Grenzen verteld dat ze bij eerdere pogingen om Griekenland te bereiken zijn onderschept en met geweld terug de zee op zijn geduwd. Inmiddels zijn deze pushbacks, illegaal volgens het internationaal recht, uitvoerig gedocumenteerd.

Wie er toch in slaagt om in Griekenland te blijven, wordt vastgezet in een van de grote asielzoekerscentra. In deze ‘openluchtgevangenissen’, zoals critici ze noemen, zijn de omstandigheden erbarmelijk. Megala Therma, een eerste opvangcentrum op Lesbos, huisvest soms tot veertien mensen in ruimtes die voor vijf mensen bedoeld zijn. Kinderen en volwassenen worden kriskras bij elkaar gezet. En het centrum is zo afgelegen dat het volgens Artsen zonder Grenzen tot een uur kan duren voordat er een ambulance arriveert.

Voor wie uit Turkije is gekomen, werpt de Griekse regering een extra hindernis op voor een verblijfsvergunning: dat land wordt als ‘veilig derde land’ beschouwd. Niet alleen voor Turken zelf, maar ook voor Afghanen, Somaliërs en Syriërs. Mensen die normaal gesproken voor internationale bescherming in aanmerking komen, omdat ze een oorlogssituatie ontvluchten, krijgen te horen dat ze terug moeten naar het buurland.

Sinds 2020 weigert Turkije om deze vluchtelingen terug te nemen. Omdat ook Griekenland hun geen papieren geeft, zoeken zij hun heil elders in Europa. Bijvoorbeeld in Ter Apel.

Depressie

Voor wie er ondanks alles toch in slaagt om een Griekse verblijfsvergunning te krijgen, is er vrijwel niets georganiseerd om te integreren, ziet Marina Kanta. Zij is jurist bij Solidarity Now, een organisatie in het centrum van Athene die migranten op weg helpt.

En dat is nodig ook. Het International Rescue Committee, een hulpverleningsorganisatie die wereldwijd opereert, bracht onlangs een rapport uit over de moeilijkheden van Afghaanse vluchtelingen in Griekenland en de ernstige gevolgen voor hun lichamelijke en geestelijke gezondheid. Van de 192 Afghanen die tussen april 2021 en maart 2022 werden gevolgd, meldde 97 procent symptomen van een depressie. De helft overwoog zichzelf van het leven te beroven.

Terwijl ze een rondleiding geeft door het ‘solidarity house’, vertelt Kanta over een „indrukwekkend” werkbezoek dat ze onlangs bracht aan Amsterdam. „Jullie geven nieuwkomers hulp bij het vinden van een huis, er wordt ze geleerd dat ze op tijd moeten komen, ze krijgen hulp bij hun woordenschat. In Griekenland staan ze er helemaal alleen voor.” Omdat ze ook geen hulp krijgen bij het vinden van een baan, werken statushouders vaak zwart. Zonder contract, en zonder rechten.

Tot voor kort kende Griekenland nog wel humanitaire huisvesting voor zieken en alleenstaande minderjarigen. Kanta, die inmiddels plaatsgenomen heeft op een stoeltje in de speelzaal voor migrantenkinderen: „Ook afgeschaft. De overheid zegt: als we programma’s voor kwetsbare mensen hebben, zul je zien dat ineens iedereen kwetsbaar is.”

Mitsotakis zal geen stemmen verliezen door zijn migratiebeleid, denkt ook Kanta. „De Grieken zeggen: we hebben onze eigen problemen. We kunnen de wereld niet redden. Daarom zijn ze blij met zijn afschrikbeleid. Ze hebben genoeg van vluchtelingen.”