De BMW M5 is een achterlijk maar grandioos gezwel

Vanwege morele principes heb ik altijd een zwak gehad voor Meghan Markle. Dat klinkt tegenstrijdig en dat is het ook. Noem het een knarsetandende sympathie, of een gearrangeerde liefde. Wat ik van Meghan kan begrijpen: haar niet aflatende vechtlust, voortvloeiend uit de eenzaamheid die een gemengde afkomst met zich meebrengt. Herkenbaar is het brandende verlangen om ergens echt bij te horen, om vervolgens – in het geval van Meghan – voor het oog van de wereld tot destructieve chaos over te gaan wanneer de poging mislukt blijkt.

Zo shapeshift ze zich door het leven. Haar bruiloft vol eerbewijzen aan haar Afro-Amerikaanse wortels, haar recente imago als super mommy. Opeens is ze zo conservatief (en wit) als de tijdgeest. Van de vrouw van wie alles – zelfs haar naam – door rijke racisten afgenomen is, tot duchess tradwife: ze ploetert door, gadegeslagen door een steeds smalender publiek, met haar tot op de grond afgebrande- Netflix-kookshow With Love, Meghan, als de bloody limit. En inderdaad: die show, inmiddels uitgebreid besproken, is onvoorstelbaar tenenkrommend. Voor de breed gedragen woede worden in de Europese pers allerlei verklaringen aangedragen. Meghan zou saai zijn, een matige domestic goddess, onverdiend pretentieus en een stiekeme narcist.

In feite komen al die dingen op hetzelfde neer. We kunnen, sinds de tweede termijn van Trump, die het oude continent wegzet als een achterlijke provincie, niet meer tegen Amerikanen die Europaatje spelen.

Want laten we wel wezen: de ‘Californische lifestyle’ waar Meghan zich op beroept, is niets anders dan een anti-intellectuele paskwil van Europa’s rijke leef- en eetcultuur.

Meghans afgehuurde ‘landelijke boerenkeuken à la Sophia Loren’ komt eerder overeen met een steriele dodencel. Haar pastagerechten zijn kinderlijk, bereid volgens Yankee-smaak. Haar overdadige brunches in de achtertuin moeten ons herinneren aan Le hameau de la Reine, maar haar koekjes zien er suffig uit, en niemand friemelt lekker aan z’n buurman onder tafel. Als Meghan frambozen plukt, met een rieten mand aan haar arm, is het alsof we naar een AI-interpretatie kijken van een Franse boerenvrouw: een transcendent beeld, opgebouwd uit voor de hand liggende elementen. Geen rozerode sapvingers die aan een trui worden afgeveegd, geen modderige hond aan haar voeten, geen ironie.

Op Instagram zag ik een commercial van de Britse actrice Olivia Coleman voor Burberry. Ze draagt een donkergroene herfstjas en achter haar glooit een Brits, lommerrijk landgoed. Ze schenkt thee voor zichzelf in. Ze kiest een goedkope mok uit een ratjetoe van kopjes en schotels. Ze houdt erg van English Breakfastthee, zegt ze, en doet een zakje in de mok. Ze schenkt water uit een lelijke waterkoker in. „And then milk second„, zegt ze en monstert de uitgestalde collectie melksoorten. „I’ve seen oat, almond, coconut, cashew.” Ze zwijgt even. „Well done, all very admirable”, besluit ze en schenkt dan resoluut magere melk voor zichzelf in. Ze lacht wat naar de camera. „There’s nothing better than tea”, sluit ze af. Dit, in alle werkelijke nonchalance en rommeligheid, is Europa.

Nee, dan de scène waarin Meghan haar trouwe vriendin Mindy Kaling toeblaft dat ze de verkeerde achternaam gebruikt: „You know, I’m Sussex now.” Een naam die ze niet wilde hebben (en verkeerd gebruikt), maar nu opeist uit ijdele en economische motieven. Want duchess Meghan wil meer dan alleen televisie maken: ze wil een merk opzetten waarin de producten uit haar show verkocht worden.

In The Guardian schreef Marina Hyde over Meghans lifestylemerk: ‘I’m trying to picture Oscar Wilde being told Netflix is going to sell limited edition artisan Oscar Wilde buttonholes in it’s shop, and him just fainting at the obvious horror of it all.’

Zo wordt de Europese cultuur door Meghan misbruikt als franje voor cynisch Amerikaans gewin. Dat is geen shapeshifting meer, dat is trumpiaans. En daarom zo woestmakend in deze tijd.

Wat mij betreft geeft ze haar titel ook maar terug.

Delen

Mail de redactie

‘Asha was de eerste uit haar dorp die een paspoort had en de eerste die naar het buitenland reisde. Dat heeft zoveel betekend voor de andere meisjes uit het dorp. Dat iemand dát kan bereiken, dat geeft hen hoop en perspectief.” De Italiaanse fotografe Chantal Pinzi spreekt vol lof over Asha Gond (25), de enige vrouwelijke skateboarder die India vertegenwoordigde op het WK skateboarden in 2018 in Nanjing, China.

Gond is een van de skateboardende meisjes en jonge vrouwen die Pinzi fotografeerde voor Shred the Patriarchy, de fotoserie waarvoor ze in 2024 meer dan 5.000 kilometer door India reisde. „Asha behoort tot de Adivasi, leden van de inheemse Indiase stammen uit een lage kaste. Toen ze met skateboarden begon in haar dorp Janwaar, in het midden van India, kreeg ze te maken met beledigingen en bedreigingen van mensen die vinden dat zij de tradities die aan de vrouwen in het dorp worden opgelegd, moet voortzetten. Als ze niet stopte met skateboarden, zouden ze haar verkrachten en verbranden. Ondanks dit soort gruwelijke bedreigingen tóch doorgaan, dat getuigt van karakter.”

‘Visueel activist’

Chantal Pinzi vertelt erover vanuit Ethiopië, waar ze werkt aan het derde deel van haar serie over skateboardende meisjes en vrouwen – het eerste deel maakte ze in Marokko, deel twee in India. „Mijn project laat zien hoe vrouwen en meisjes die in hun land te maken hebben met onderdrukking en ongelijkheid, en vaak ook met geweld, in opstand komen. Dat doen ze door te gaan skateboarden, iets wat lange tijd absoluut niet voor vrouwen bedoeld was. Ze gaan in tegen wat van hen verwacht wordt, zoals onderdanig zijn, braaf meegaan in de wens van hun familie voor een gearrangeerd huwelijk. ‘Dit is niet iets wat meisjes doen’, kreeg een van de Indiase meisjes te horen van haar oma. ‘Als je iets breekt, wie wil er straks dan nog met je trouwen?’”

Chantal Pinzi (Como, Italië, 28 jaar) noemt zichzelf ‘visueel activist’. Ze behaalde een bachelor fotografie aan de University of Europe for Applied Sciences in Berlijn, en richtte zich met haar documentairewerk eerder op gemarginaliseerde gemeenschappen. Zo maakte ze in 2023 een serie over de Wayuu-gemeenschap in Colombia. Haar werk was te zien in tentoonstellingen en won verschillende prijzen – Shred the Patriarchy is dit jaar genomineerd voor de Sony World Photography Award in de categorie sport.

Hoewel India zich graag afficheert als ‘de grootste democratie van de wereld’ – „Holle retoriek”, vindt Pinzi – is gelijkheid voor veel vrouwen geen realiteit. Plan International zet India op de eerste plaats van gevaarlijkste landen voor meisjes en vrouwen, in de media lezen we met regelmaat berichten over met name het seksuele geweld waar vrouwen mee te maken krijgen. En ondanks de strengere straffen die werden ingevoerd, registreerde de Indiase politie 31.516 verkrachtingszaken in 2022. Een stijging van 20 procent ten opzichte van 2021, meldde The Guardian op 8 maart, Internationale Vrouwendag, naar aanleiding van weer een nieuwe verkrachtingszaak.

Pinzi ziet dat door de successen van de vrouwelijke skateboarders de ideeën over hen langzaam beginnen te schuiven. Er verscheen een aantal films met Indiase skateboarders (Kamali (2018), over een zevenjarig meisje; Skater Girl (2021), met een rol voor nationaal kampioen Shraddha Gaikwad). „En sinds skateboarden bij de Zomerspelen in 2021 in Tokio een olympische sport werd, wordt het serieuzer genomen.”

Asha Gond zette in haar dorp een programma op met steun van de Barefoot Skateboarders, een non-profitorganisatie die mede door haar is opgericht en educatie en ontwikkeling van kinderen uit het dorp wil bevorderen. Haar buurmeisje Puti neem vaak deel aan de activiteiten, onder andere het skateboarden.

Chantal Pinzi: „Skateboarden is oefenen, oefenen, oefenen. Vallen en opstaan. Doorzetten. Dat maakt de meisjes en vrouwen sterk en zelfstandig, voor enkelen brengt het zelfs financiële onafhankelijkheid. Daarmee is skateboarden ook een vorm van verzet tegen het patriarchaat.”

Delen

Mail de redactie

Nou hád ik al niet zo’n beste relatie met LinkedIn. Het sociale medium met al die zelffelicitering, humblebrag en schaamteloze opschepperij om de eigen toko te promoten. Nou, die relatie is er vorige week niet veel beter op geworden.

Want sindsdien kan je LinkedIn namelijk niet meer openen, of je wordt er overstelpt met tips, adviezen en bespiegelingen van allerlei zelfbenoemde ‘experts’ die ongevraagd het bezoek analyseren dat de Oekraïense president Volodymyr Zelensky op vrijdag 28 februari bracht aan Donald Trump in de Oval Office.

Wat Zelensky beter had kunnen doen. Wat we van het incident kunnen opsteken over onszelf en onze „eigen organisatie”. Of nog erger: wat we van Donald Trump en JD Vance kunnen leren.

Tuurlijk, als je geopolitiek adviseur bent, Rusland jaren bestudeerd hebt of nog met Poetin in zijn datsja hebt gezeten kan ik me er nog iets bij voorstellen. Maar al die ‘personal coaches’, managementtrainers, ‘verandermanagers’, ‘strategische communicatieadviseurs’, en ‘teamontwikkelingstrajectbegeleiders’? Ik erger me er helemaal kapot aan.

Een stropdas en een jasje

Zo zijn er de „lichaamstaalexperts” die uitleggen hoe Zelensky scherper op de „non-verbale communicatie” van Trump en Vance had kunnen letten. De organisatiecoaches die met deze ‘casus’ als voorbeeld uitleggen dat een conflict écht oplossen betekent „niet alleen macht uitoefenen, maar ook luisteren, verbinden en samenwerken. Herken jij dit in jouw organisatie?”

De ‘strategische communicatieadviseur’ die Zelensky adviseert zich niet te laten verleiden tot defensieve antwoorden, maar bij zijn eigen boodschap te blijven, „controle te houden over het narratief”, en meer op Trumps ego in te spelen door hem te prijzen om de historische rol die hij zou kunnen spelen in deze crisis.

De ‘expert in teaming’ die, heel toevallig (!), net is begonnen met een serie lezingen over respectvolle omgang binnen bedrijven, en Trump adviseert eens wat vaker in de spiegel te kijken. Een ‘ambitious teamplayer’ die oppert om toenadering tot China te zoeken.

Het ontbreekt er nog maar aan dat er een ‘personalbrandingsexpert’ schrijft dat Zelensky meer autoriteit had uitgestraald met een stropdas en een jasje, in plaats van met zijn slordige trui. Maar het zou me niet verbazen als een van de grote lichten uit die sector dat inmiddels heeft gedaan. O jongens, wtf.

Hollandse bloemkoolwijk

De stuitende pedanterie om te denken dat jij deze geopolitieke nachtmerrie wel even zal duiden. Dat je het überhaupt in je bolle kop haalt om vanuit je keurig aangeharkte Hollandse bloemkoolwijk met een Prius voor de deur schaamteloos te gaan zitten tikken welke „lessen we kunnen trekken” uit deze doodenge wereldcrisis.

Alsof Zelensky bij Trump op bezoek was voor een inspiratiesessie over ‘persoonlijke groei in tijden van conflict’. Alsof we niet aan de vooravond van WOIII waren komen te staan als Zelensky maar beter had opgelet op de takeaways van ‘lichaamstaalexpert’ Johan de Vries uit Nergenshuizen.

Alsof het niet gaat om een held die zijn bevolking de Russische bommen van het lijf probeert te houden, maar om een scrumcoach op een Hollands industrieterrein die met wat basiscommunicatietips de wereldvrede had kunnen herstellen. Alsof de nakende Derde Wereldoorlog een netwerkborrel is, en een kernoorlog een kans voor persoonlijke groei.

Hoezo internationaal horrorscenario?? Hoog tijd om de eigen winkel aan te prijzen, zal je bedoelen, over de rug van een president in oorlogstijd. „Boek mij als spreker op uw event”, „bestel m’n nieuwe boek!”, „abonneer je op mijn nieuwsbrief” – rot toch op. Je zou je toch de ogen uit de kop schamen, als dit je verdienmodel is?

Authentiek leider

Weet je wat ik dacht? Misschien moeten we deze mensen eens uitleggen dat het hier gaat om de dreiging van een nucleaire oorlog in plaats van een ‘lessons learned’ voor kalibrerend Nederland.

Misschien moeten we ze uitleggen dat dit een levensgevaarlijke crisis is, in plaats van wat ‘valuable takeaways’ en ‘insights you don’t want to miss!’

Misschien moeten we uitleggen dat dit geen 360-gradenfeedback is, inspirerende TEDTalk, of een ‘omdenken in crisistijd’, maar de kille nieuwe naakte wereldorde. Dat dit geen ‘Hoe presenteer jij jezelf in een gespannen onderhandeling?’-seminar; maar onze bloedeigen wereld die in de fik staat.

Misschien moeten we uitleggen dat niet alles een ‘leermoment’ is waar je als authentiek leider je voordeel mee kan doen, maar dat we op de drempel van oorlog staan.

Of misschien heb ik zélf gewoon een personal coach nodig, een touch-up voor m’n personal branding en een mindfulnesscursusje in deze onzekere, donkere, doodenge, slapeloze tijden.

Dat kan natuurlijk ook.

Delen

Mail de redactie