Met een astronaute die vermist raakt terwijl ze iets ongelofelijks op het spoor is wat haar familieleden – uiteraard tegengewerkt door allerlei duistere krachten – moeten zien te vinden, heeft een serie alle ingrediënten in huis om nagelbijtend spannend te worden. Dat maakt het des te tragischer dat de Duitse miniserie Das Signal, die komende donderdag op Netflix verschijnt, vrijwel geen moment écht aangrijpend wordt.
De laatste jaren wisten Duitse makers meermaals indruk te maken met mooie producties, zoals vorig jaar nog met de psychologische thrillerserie Liebes Kind. Die wist je zelfs in je eigen vertrouwde woonkamer een unheimisch gevoel te bezorgen. En vooral de successerie Dark (2017–2020) hield de kijker op het puntje van zijn stoel door zijn verschuivende tijdlijnen, het zinderende plot en een intrigerende, onbetrouwbare vertelvorm die je steeds weer op het verkeerde been zette. Wellicht dat daarom voor de óók op het snijvlak van thriller en mysterieserie opererende Das Signal de verwachtingen extra hooggespannen waren.
Puzzelstukjes
De opzet van de vier afleveringen tellende miniserie is prima. Het is duidelijk dat wat de Duitse astronaute Paula (gespeeld door Peri Baumeister, The Last Kingdom) ontdekt tijdens haar missie in het International Space Station (ISS) van wereldveranderende aard is. Er wordt ook voldoende onduidelijkheid geboden om je als kijker in principe geïnteresseerd te houden in wat het volgende puzzelstukje zal zijn. Haar op aarde achtergebleven man Sven (Florian David Fitz) en dochter Charlie (Yuna Bennett) lijken iets op het spoor dat zo belangrijk is dat overal vijanden opduiken om verdere ontdekking van de waarheid te voorkomen. Met zijn Nokia 3310-telefoon („Ik ben geen data-junkie!”) speelt Sven met verve de rol van ‘wappie’ die het opneemt tegen een in dit geval reëel bestaand complot.
Het is bijna knap dat deze zoektocht vervolgens nergens echt boeiend wordt. Mysterie is essentieel om verhalen als deze spannend te houden, maar in Das Signal blijft toch te lang onduidelijk wat het grote geheim nou moet voorstellen. Daardoor leef je als kijker niet echt mee met de uitdagingen waarmee Paula en Sven te maken krijgen. Je ziet dat de makers er plotwendingen in hebben gegooid, maar deze werken helaas niet.
Gebarentaal
Hoewel de bloedstollende spanning het dus laat afweten, biedt de serie meer op het emotionele vlak. De dove Charlie laat je meevoelen in het verlangen naar haar moeder. De gebarentaal die zij met haar vader spreekt (en die soms als geheimtaal kan fungeren), geeft een extra dimensie aan de dialogen. Ook heeft Das Signal op een respectvolle en genuanceerde manier aandacht voor psychische aandoeningen, iets wat je vaker zou willen zien in films en series. De serie wordt verder gedomineerd door sterke vrouwelijke personages.
Een van de leukste personages én locaties, een ‘autonome burger’ die op haar eigen beveiligde landgoed leeft en „haar eigen onderzoek doet” naar het aardse en buitenaardse, moet het met een jammerlijk kwartiertje speeltijd doen. Net als het een beetje leuk wordt, is het weer voorbij, ze had veel meer verdiend.
Op productievlak levert Das Signal. De gewichtloze scènes in het ISS geven een kijkje in het astronautenbestaan. Het draaierige camerawerk vertaalt de duizeligheid die deze staat moet geven naar de kijker. Ook elders bleek er genoeg budget voor mooie actiescènes. Wellicht had de serie beter gewerkt als spannende film van twee uur of korter dan als miniserie van twee maal zo lang.
Die paar pluspuntjes maken Das Signal uiteindelijk tot een niet onaardige serie om naar te kijken, maar echt zinderend wordt het bijna nergens. En dat is spijtig. Das Signal had alle elementen om een succes te worden, maar wist dat op de een of andere manier niet waar te maken. Schade.
