Commotie in België over opzienbarende verkrachtingszaak: ‘Je voelt je zo machteloos als meisje’

Posted on by admin

Student dierenzorg Ivana Opstein (22) en haar vrienden haalden donderdagmiddag karton uit de afvalcontainer van een studentencafé in Leuven. Ze waren zo „woedend” dat ze „heel rap” wisten wat ze op hun protestbordjes zouden schrijven: „Geen ja is een NEE” en „Getalenteerd in hypocrisie”. Opstein zelf houdt ’s avonds een bord omhoog met „Geen verkrachter als gynaecoloog en geen gynaecoloog als verkrachter”.

Samen met ruim duizend anderen demonstreren ze donderdagavond in studentenstad Leuven tegen een zaak die België al een paar dagen in z’n greep houdt. Een 24-jarige student gynaecologie is dinsdag veroordeeld voor de verkrachting van een medestudent, maar krijgt geen straf omdat hij volgens de rechter „professioneel en privé een getalenteerd en geëngageerd persoon is”.

„Toen ik het nieuws hoorde dacht ik dat het een 1-aprilgrap was”, zegt Opstein. „Ik neem altijd mijn sleutels in mijn hand als ik ’s avonds laat over straat moet. Iedereen die hier staat zal wel een ervaring hebben met seksueel geweld, ikzelf ook. Je voelt je zo machteloos als meisje. Wij moeten het allemaal maar slikken en de rechter heeft het over hoe getalenteerd de dader is.”

Toen ik het nieuws hoorde dacht ik dat het een 1-aprilgrap was

Ivana Opstein
student

De verkrachting vond plaats na een Halloweenfeestje in 2023 in Leuven. Een jonge vrouw werd zo dronken dat ze, getuige camerabeelden, niet meer op haar benen kon staan. De man naam haar mee naar zijn ‘studentenkot’, waar ze seks hadden. In de rechtbank gaf hij toe dat ze te dronken was om hiervoor toestemming te kunnen geven. „Hij heeft geprofiteerd van haar dronken toestand om zijn seksuele lusten te botvieren”, stelt het Belgische Openbaar Ministerie.

‘Geen heksenjacht’

Vanwege „de vele commotie” heeft de rechtbank van Leuven het integrale vonnis donderdagavond bij uitzondering online geplaatst. Daarin staat: „Het is onmiskenbaar dat hij de grenzen van het toelaatbare heeft overschreden. De beklaagde toonde een gebrek aan respect voor de fysieke, psychische en seksuele integriteit van [het slachtoffer]. Door hem schuldig te verklaren, maar geen straf te geven, krijgt hij schuldbesef, zonder de man maatschappelijk te ontwrichten.”

De Katholieke Universiteit Leuven en het ziekenhuis waar hij tot gynaecoloog wordt opgeleid hebben de student dinsdag voorlopig op non-actief gezet. Het slachtoffer heeft aan Het Nieuwsblad laten weten dat ze „helemaal niet opgelucht” is met de veroordeling. „Ik had gehoopt dat hij een strafblad zou krijgen en geen arts kon worden. Nu hoop ik dat mensen binnenkort weten wie hij echt is, zodat ze hem kunnen mijden als dokter.” Haar advocaat benadrukt dat ze „geen heksenjacht” op de man wil. Wel is het slachtoffer „blij dat de zaak zoveel aandacht krijgt, ik hoop dat we zo toch nog iets teweeg kunnen brengen”. De veroordeelde laat via zijn advocaten weten dat hij zich „langs alle kanten bedreigd en belaagd voelt” en zijn huis niet meer uit durft.

Het protest donderdagavond in Leuven.

Foto Jef van den Bossche

Woensdag heeft de bekende Belgische youtuber Acid in een video de naam van de man bekendgemaakt. „Het is belangrijk dat mensen weten wie deze gynaecoloog is. Niet dat hij talentvol is, niet dat hij het misschien niet meer gaat doen. Steek me binnen. En bewijs dat ons rechtssyteem echt fucked is.” Het OM onderzoekt of Acid met zijn video strafbare feiten heeft gepleegd. De youtuber werd vorig jaar al veroordeeld omdat hij de namen deelde van de leden van studentenclub Reuzegom. Deze mannen werden schuldig bevonden aan de dood van de 19-jarige student Sanda Dia in 2018, die tijdens een ontgroening zwaar werd mishandeld – zo moest hij gemalen muis, levende goudvissen en zoute visolie doorslikken. De Reuzegommers, allen van goede komaf, kregen taakstraffen, wat in België het debat over klassenjustitie deed oplaaien.

Uitzonderlijke maatregel

De rechter heeft de uitspraak met de student uit Leuven ongelukkig geformuleerd, zegt Liesbeth Stevens, professor seksueel strafrecht aan de KU Leuven. „Ik begrijp dat het heel erg in het verkeerde keelgat is geschoten bij veel mensen. Opschorting van straf, waarbij iemand wel wordt veroordeeld maar geen straf krijgt, is een uitzonderlijke maatregel. De afweging tussen de re-integratie en de maatschappelijke functie die een straf heeft, is erg delicaat.”

„België worstelt, net als veel andere landen, met seksueel geweld”, zegt Stevens. „De affaire met kinderverkrachter Marc Dutroux [eind vorige eeuw] is een nationaal trauma. Enkele jaren geleden werd Julie Van Espen verkracht en vermoord door iemand die eigenlijk niet vrij mocht zijn gekomen. Ik ben blij dat in tijden waarin vrouwenrechten onder druk staan, veel mensen zich erover uitspreken dat seksueel geweld een groot probleem is.”

Minne De Boeck, criminologe bij het Universitair Forensisch Centrum (UZA) ziet in de heftige maatschappelijke reactie „vooral kwaadheid over het systeem”, waarin seksueel geweld maar zelden tot een veroordeling leidt. „Dat is heel waardevol, maar het draagt niet bij tot een genuanceerd debat. Voor deze casus roep ik op tot sereniteit, de rechter neemt deze maatregel niet zomaar.”

Op de demonstratie in Leuven neemt Haike De Becker (22) een fluorescerende sticker met ‘safe in the dark’ in ontvangst. Ze geeft levensbeschouwing op een basisschool. „Ik wilde het vandaag graag over deze zaak hebben met mijn leerlingen, maar ze zijn iets te jong. Over grensoverschrijdend gedrag praten we wel.” De Becker vertelt dat ze dinsdag vanwege een andere zaak per toeval in dezelfde rechtbank zat. „Toen dit vonnis werd voorgelezen, werd ik misselijk: er zijn bewijzen en er gebeurt niks. Iedereen in de zaal bleef zo stil! Daarna voelde ik zoveel boosheid.”

Het OM vindt de opschorting van de straf „niet passend” en gaat in beroep.




Related Posts

Thomas Müller stopt na 25 jaar bij Bayern München

Na vijfentwintig jaar stopt Thomas Müller deze zomer als voetballer bij Bayern München. De 35-jarige aanvallende middenvelder deelde in een brief aan zijn fans dat het vertrek niet overeenkomt met zijn „persoonlijke wensen”.

„Zelfs na al die jaren, ongeacht het aantal minuten dat ik speel, vind ik het nog steeds leuk om samen met de jongens op het veld te staan en samen voor titels te vechten. Ik had me makkelijk kunnen voorstellen deze rol volgend jaar ook nog te bekleden”, schrijft Müller. In zijn brief laat hij weten dat „de club er bewust voor heeft gekozen” niet te onderhandelen over een nieuw contract. De voetballer benadrukte dankbaar te zijn voor de afgelopen jaren en de beslissing te accepteren. Ook zei hij dat „na een slechte pass het de bedoeling is om als team de bal terug te veroveren. Dat hebben we de afgelopen dagen bereikt door hierover in vertrouwen te praten”. In een bericht liet de club weten dat het een „gezamenlijke beslissing” was.

Beiers sprookje

Müller, geboren en getogen in de zuidelijke Duitse deelstaat Beieren (Bayern), voetbalde sinds zijn tiende voor FC Bayern. In 2008 debuteerde hij in het eerste elftal van de club. Niet veel later werd hij een vaste speler in het team en speelde hij zijn eerste Champions League, waar hij het laatste doelpunt van de wedstrijd scoorde. Een jaar daarna debuteerde hij als speler voor het Duitse elftal, waar hij in 2014 het wereldkampioenschap mee won. Tien jaar later, in de zomer van 2024, speelde hij zijn laatste wedstrijd voor de nationale ploeg.

In totaal won Müller 33 trofeeën, waarvan twaalf Duitse landskampioenschappen met FC Bayern. Niemand heeft ooit meer Bundesliga-titels gewonnen. In totaal voetbalde hij een record aantal van 743 competitiewedstrijden voor de club.

De president van Bayern München, Herbert Hainer, noemt hem „de definitie van een Beierse sprookjescarrière”. Volgens Hainer behoort Müller „tot de opvallendste persoonlijkheden in de geschiedenis van FC Bayern”.

Müller speelt zijn laatste wedstrijden voor Bayern op het FIFA Club World Cup van 15 juni tot en met 13 juli. Daarvoor speelt hij nog voor Bayern tijdens het nationale kampioenschap. „We gaan de komende weken alles op alles zetten om het kampioenschap naar München te halen en de langverwachte finale Dahoam (thuis in het Beiers) te bereiken”, zei Müller.


Vooral de heel aparte en heel dure woningen doen mee aan de openhuizendag

De route door zijn huis bedacht Marcel de Reus (51) van tevoren: beginnen op zolder, eindigen in de woonkamer. „Want boven is het minst sexy, ik bewaar the best for last”. Wie hem niet kent, zou denken dat De Reus de makelaar is van dit grote vrijstaande huis in IJsselstein, dat sinds februari te koop staat. Maar zijn makelaar is niet aanwezig. Tijdens de NVM Open Huizen Dag, waarvan deze zaterdag de 31ste editie werd gehouden, moeten verkopers zélf hun huis laten zien.

De Reus heeft zich goed voorbereid, op elke vraag heeft hij een antwoord, voor elke tekortkoming een oplossing. De keuken is wat klein? „Hij is wel op maat gemaakt.” De woonkamer is niet volledig vierkant? „Dan lijkt het tenminste niet op een ballroom.” Zelf heeft hij overigens nooit in het huis gewoond. Gekocht nadat zijn relatie op de klippen liep, vertelt hij zijn eerste gasten in het zonverlichte trappenhuis op weg naar de zolder. Die knikken begripvol. „Nu heb ik weer rust in mijn donder”, zegt De Reus. Voorlopig wil hij daarom zijn huidige huis in Culemborg niet verlaten en zoekt hij nieuwe eigenaren voor het huis in IJsselstein.

De landelijke Open Huizen Dag is ontstaan in 2008, omdat de Nederlandse Vereniging voor Makelaars (NVM) de drempel voor potentiële kopers wilde verlagen om een woning te bezichtigen. Maar de markt ziet er tegenwoordig totaal anders uit. „Rond 2011 en 2012 deden er veel meer woningen mee”, vertelt NVM-woordvoerder René Loman. „Toen ging het om 56.000 woningen.” Nu zijn het er krap 6.000, op een woningaanbod van 44.000 beschikbare woningen totaal.

Iedereen die nu een huis zoekt weet: je moet er snel bij zijn. Wie een woning wil verkopen weet: er zijn genoeg mensen die een huis willen. Makelaar Rob Polderman, actief in de omgeving van IJsselstein, buitenstad van Utrecht en vorig jaar „dé favoriet op Funda”, adviseert zijn klanten dan ook vooral niet mee te doen aan deze dag. „Haal je dat niet op je hals, je hebt voldoende bezichtigingen”, laat hij ze weten.

Een open dag is daarom een achterhaald concept in de huidige markt, vindt Polderman. Mensen die actief zoeken houden huizensite Funda namelijk constant in de gaten. Zij hebben genoeg overzicht van het aanbod dat bij hen past en hebben zo’n open dag „helemaal niet nodig”, zegt Polderman. Dat hebben, zo lijkt het, meer makelaars in de populaire stad gedacht: er doen slechts drie woningen in IJsselstein mee, waarvan twee met een vraagprijs van ruim een miljoen.

Onbereikbaar voor Nederlanders met een modaal inkomen. Maar dat geldt voor het woningaanbod in zijn geheel: slechts 1,7 procent van het totale woningaanbod was afgelopen augustus beschikbaar voor een eenverdiener, en 29,1 procent voor modale tweeverdieners, meldde de Hypotheker.

Nelson (51) en Carolina (46) Pereira, de eerste bezoekers van De Reus, laten zich door de vraagprijs niet afschrikken. Ze bedachten deze week dat ze wilden verhuizen. Zij zijn blij met de open dag, want vandaag hoeven zij niet te werken. Én ze hoefden geen makelaar in te schakelen, zegt Carolina. Nelson: „Zo’n concept lijkt me onhandig voor een appartement in een lagere prijsklasse, daar komen te veel mensen op af. Hier is het rustig.” Voor dit huis van 1,2 miljoen is de open dag ideaal, denkt hij.

Goede doorloop

Het goedkoopste open huis dat meedoet is een appartement van 61 vierkante meter in Leeuwarden, met een balkon van vier vierkante meter: 165.000 euro. Het duurste kost ruim drieënhalf miljoen. Daarvoor krijgt de koper een woning van 360 vierkante meter op een terrein van 4 hectare, met daarbij een „complete hippische accommodatie” die „volop mogelijkheden biedt voor de professionele paardenliefhebber”, staat in de Funda-beschrijving. Van de deelnemende woningen hebben net 1.300 woningen een vraagprijs tót 400.000 euro.

Marcel de Reus heeft nooit in het huis dat hij nu verkoopt gewoond.

Foto Mona van den Berg

Bij de woning van Werner Vervaet (51), vraagprijs 850.000 euro, lijkt het in eerste instantie rustig, maar vanaf half 12 zit de doorloop er goed in. „Je koopt de locatie natuurlijk, je koopt een stukje Nieuwendammerdijk”, zegt hij tegen Manuel Schmaranzer (43) en Els Duran (43), zijn eerste bezoekers. Liefdevol toont hij zijn huis aan de idyllische dijk, met de bekende Zaanse gevels, in Amsterdam-Noord.

Vervaet heeft het, vertelt hij ze, zes jaar geleden gekocht, maar vlak daarna vertrok hij naar het buitenland. Tegen de tijd dat hij terugkwam had hij „een totaal andere privésituatie”. Dus gaat hij het huis, waarvoor hij al complete bouwtekeningen voor een grootse verbouwing heeft laten maken, met een beetje pijn in zijn hart tóch verkopen.

Duran en Schmaranzer zijn op zoek naar een woning met iets meer ruimte, voor zichzelf en hun twee kinderen van 6 en 9 jaar, die nu een slaapkamer moeten delen in hun huis in de Pijp. Schmaranzer is al eerder bij het dijkhuis wezen kijken. „We hebben geprobeerd eerder een vervolgafspraak te maken, maar dat lukte niet met de makelaar. Daarom zijn we er nu tijdens de open dag”, zegt Duran. „We zijn geen bezichtigingsfanaten.”

Vervaet steekt niet onder stoelen of banken dat het een huis is dat liefde nodig heeft. „Ik verdoezel niks, what you see is what you get, dus dit deel van het huis moet je afbreken”, zegt hij in het deel waar de keuken is gesitueerd. Ook de Funda-omschrijving verhult niet dat er iets aan het huis gedaan moet worden. „Vergund bouwplan om de woning te verbouwen en uit te breiden tot een woonoppervlak van circa 130 vierkante meter”, is de eerste zin van de Funda-advertentie, waarna het plan van aanpak wordt omschreven.

Het is ook gewoon een leuke dag, ik deed het vroeger ook hoor, een dagje hobby bezichtigen

buurman

Ondanks die verbouwingsplannen komen er veel mensen op het huis af. Terwijl Duran en Schmaranzer nog rondlopen druppelen er ook andere gegadigden binnen. De Nieuwendammerdijk-buurman van Vervaet ondersteunt waar nodig. Een oudere man heeft niet behoefte om de steile trapjes naar boven of beneden te trotseren. „Te gevaarlijk”, zegt hij. Een ander stel laat de Vespa-helmen bovenaan de trap liggen en gaat op de billen per tree de trap af. Weer een ander stel is enthousiast, maar gaat „ook nog bij een huis in Abcoude kijken”. De buurman vindt het allemaal gezellig. „Het is ook gewoon een leuke dag, ik deed het vroeger ook hoor, een dagje hobby bezichtigen.”

Interieurdesigners

Het ís ook leuk, bij andere mensen binnen kijken, maar wat je ziet is niet altijd wat je krijgt. Tijdens de rondleiding bekent De Reus dat van de meubels en aankleding niks van hem is. Het is in februari aangekleed door interieurdesigners. Voor de Open Huizen Dag bracht hij wel wat „persoonlijke accenten” aan. Op de veranda staan gele tuinstoeltjes, binnen draait een JBL-box popmuziek en er staan twee plastic bossen tulpen, omdat hij „onwijs allergisch” is voor stuifmeel.

Over het huis aan de Nieuwendammerdijk gaan Duran en Schmaranzer nog goed nadenken. „Het is wel een flinke klus. En daarbij zou het ook wel een omslag zijn, weggaan uit de stad.”

In IJsselstein zijn Nelson en Carolina Pereira zekerder van hun zaak. „De prijs is fors, maar we gaan thuis even goed rekenen”, zegt Nelson. „We gaan zeker een bodje doen.” En ze waren niet de enigen. Nog twee stelletjes kwamen vandaag langs, uit Utrecht en Breukelen. „Allebei serieuze bieders”, zegt De Reus als hij terugkijkt op de open dag. „De mensen die vandaag zijn langsgekomen hebben het absoluut waardevol gemaakt.”


De concerten van Amadou Bagayoko (70) met Amadou & Mariam eindigden eigenlijk altijd euforisch

De vrijdag overleden gitarist en zanger Amadou Bagayoko vormde samen met zijn vrouw een van de populairste Afrikaanse muziekacts van de afgelopen decennia. Het blinde muzikale echtpaar Amadou & Mariam verkocht wereldwijd miljoenen albums en pakte grote festivals en concertzalen in met hun ontwapenende mix van Maliblues, afropop, rock en elektronische muziek.

Hoewel de familie van de zeventigjarige Amadou Bagayoko aan het Franse persbureau AFP meldt dat hij al langer ziek was, was van stoppen nog geen sprake. Ze stonden op het punt om weer op Europese tour te gaan, waarbij ze meermaals in Nederland geboekt stonden, onder meer in TivoliVredenburg, festival Best Kept Secret en het Concertgebouw.

Amadou en Mariam ontmoetten elkaar in 1974 in een blindeninstituut in de Malinese hoofdstad Bamako. Hij was 21, zij 18 jaar en ze hielden van dezelfde muziek: traditionele Malinese muziek op balafon en kora, maar ook James Brown en Pink Floyd. Aanvankelijk zongen ze vooral voor een West-Afrikaans publiek en schreven liedjes over de moeilijkheden van het leven met een beperking: het waren uitgeklede liedjes waarop hun stemmen samensmolten over Amadou’s gitaarspel.

Stevie Wonder

Het was het begin van een zeer succesvolle muziekcarrière. Het duo betrok steeds meer invloeden in het spel, zowel westerse rockmuziek als ook latin-invloeden en Indiase tabla’s. Onder meer door een ontmoeting met Stevie Wonder begonnen ze ook buiten Afrika te spelen, vooral op festivals die zich specialiseerden in Afrikaanse muziek.

De grote doorbraak kwam in 2004 met hun door Manu Chao geproduceerde hitalbum Dimanche à Bamako. Vaak aangekondigd als ‘The blind couple from Mali’ werden Amadou & Mariam een voorloper in de nieuwe populariteit van West-Afrikaanse muziek die in het nieuwe millennium steeds meer voet aan de grond kreeg, zowel in originele vorm als in een fusie met rock en elektronische muziek. Vanaf dat moment speelden ze ook vaak in Nederland, zoals op Lowlands in 2005. Ook namen ze deel aan een van de internationaal drijvende krachten achter die stroming: Damon Albarns ‘Africa Express’ waarmee ze op festival Glastonbury stonden, met onder meer hun landgenoten Tinariwen. Daar ontwikkelde zich ook een blijvende vriendschap met de Amerikaanse rockband Scissor Sisters, zoals ze met veel meer band langlopende relaties opbouwden.

Hun wereldhit ‘Beaux Dimanches’ plaveide de weg naar een breder radiopubliek. In 2006 namen ze het officiële lied voor het wereldkampioenschap voetbal in Duitsland, daarna volgden Amerikaanse festivals als Choachella en Lollapalooza. Een nieuw album in 2009 zorgde onder meer voor een samenwerking met hun jeugdheld David Gilmour, gitarist van Pink Floyd. Het duo speelde dat jaar ook nog met Blur en Coldplay en steeds vaker vonden remixen ook de weg naar de dansvloer.

Concerten eindigden euforisch

De oorstrelende zang van Mariam en de notenstroom van Amadou’s gitaar is moeilijk te weerstaan. Live heeft het duo door de jaren heen dan ook een solide reputatie opgebouwd, niet alleen door de publiekvriendelijke sound, maar ook door hun innemende podiumpresentatie. De twee geliefden schuifelden doorgaans hand in hand het podium op om dan dicht naar de microfoons te kruipen en zowel lichamelijk als muzikaal steun bij elkaar te vinden. Een concert van Amadou & Mariam eindigde eigenlijk altijd euforisch, niet in de laatste plaats door het zowel ritmische als vloeiende gitaarspel van Bagayoko.

Amadou & Mariam zetten zich vaak in voor goede doelen, onder meer om steun voor mensen met een beperking. In 2024 speelden ze op de sluitingsceremonie van de Paralympische Spelen in Parijs. In hun nummers bezongen ze maatschappelijke thema’s als migratie en uitsluiting. Een van de belangrijkste momenten voor het duo was een ontmoeting met Barack Obama toen hij in 2009 de Nobelprijs voor de vrede ontving.

Met het overlijden van Bagayoko komt een einde aan Amadou & Mariam, een duo dat veel heeft betekend voor het vertolken en populariseren van West-Afrikaanse muziek, dat bruggen bouwde tussen verschillende culturen en veel aandacht wist te wekken voor de positie van blinden in Afrika. Hij laat drie kinderen achter. Het echtpaar heeft vrienden door de hele muziekwereld die geschokt reageren op zijn overlijden. Manu Chao postte op Instagram: „Amadou! We zullen altijd samen zijn… Met jou waar je ook gaat.”