In de trein zat een militair, het was waarschijnlijk bedoeld als een geruststellend idee. Jammer dat hij geen geweer bij zich had. Een paar jaar geleden vond Tweede Kamerlid Peter Valstar (VVD) het een mooi plan om militairen gratis te laten reizen in het ov. Ik heb hem voor de zekerheid even gegoogeld, hij is nu wethouder in de gemeente Westland. Was zijn plan inmiddels geruisloos ingevoerd?
De militair had een bril met een onzichtbaar montuur en allemaal gekleurde lintjes op zijn borst. Was hij hoog in rang? Of hadden we hier te maken met een held die was onderscheiden vanwege heldhaftigheid ver weg? Ik moest weer denken aan Marco Kroon, ridder in de Militaire Willems-Orde, die zichzelf weer op de kaart had gezet door bij de festiviteiten rond tachtig jaar vrijheid in Wageningen vanuit het niets en als enige op te springen om een demonstrant te overmeesteren die zijn spandoek nog amper had uitgerold.
Veel mensen zagen het als een nieuw bewijs van zijn heldhaftigheid. Ik wil daar niet te veel aan af doen, maar ben tegelijk ook voorzichtig opgelucht dat niet iedereen behept is met zo’n scherp afgestelde radar binnen de bebouwde kom. Maar hier in deze treincoupé mocht ik me, mits ik geen verdachte bewegingen maakte, veilig voelen.
Het was lang geleden dat ik een militair in het ov had gezien. Vroeger stikte het op zon- en vrijdagen van de soldaten op de perrons. Ze zeulden met plunjezakken die ze heel onpraktisch over hun rug sloegen bij het in- en uitstappen. Gevuld met vuile was. Hoe meer soldaten je zag, hoe zekerder je wist dat we als land maar beter nooit in een oorlog terecht zouden moeten komen.
Nee, dan nu. Je komt ze amper tegen, maar als je tegenwoordig een soldaat ziet, slaan ze je met hun professionaliteit en meedogenloosheid in het gezicht. Ze hebben hiervoor gekozen en zijn tot op het bot gemotiveerd. Beter een klein fanatiek leger, dan een grote groep onwilligen en onbekwamen.
Het is niet geheel toevallig de visie van onze toekomstige paus Wim Eijk over de katholieke kerk in Nederland: liever een kleine, trouwe kudde dan een versplinterde massa halve gelovigen. Het is tevens ook het recept waarmee de NSB in de oorlogsjaren zo klein bleef, officieel dan, want nu de archieven geopend zijn blijkt er in bijna iedere familie wel iemand in de top van die beweging te hebben meegedraaid.
Ik bereikte veilig het station van bestemming, zoals altijd eigenlijk.
Marcel van Roosmalen schrijft op maandag en donderdag een column.
