Column | Pak je shine

Eva Jinek zei laatst meerdere malen, je blijft je herhalen als je met een nieuw programma op televisie komt, dat ze heus wel wist dat de mensen tijdens haar programma spaghetti staan af te gieten. Dat inzicht heeft ze ongetwijfeld opgedaan tijdens haar tijd bij Goedemorgen Nederland, een programma dat je niet kijkt maar ondergaat.

Met de dochters kreeg ik een nieuw ritme en met dat ritme kwam Goedemorgen Nederland in mijn leven. Ik heb Goedemorgen Nederland gekeken met mijn handen in de poep, ik heb het gezien terwijl ik vloekend mijn schoenen zocht, ik heb Goedemorgen Nederland zelfs ondersteboven gekeken. Goedemorgen Nederland was iedere dag anders maar ook hetzelfde, ik hou van Goedemorgen Nederland zoals je ook van de geur van gras en wolkenlucht kunt houden.

Deze week werd ik uitgenodigd. Het was alsof ik jaren had getraind voor deze invalbeurt. Vooraf een gesprekje met twee redacteuren, de een nam het halverwege de voorbereiding over van de ander. Ik kwam om te praten over ‘de reportage’, ze zouden proberen om wat langere fragmenten uit mijn programma te laten zien. Ik wist toen al dat het niet zou lukken, bij Goedemorgen Nederland duren de gesprekken altijd wat langer. Er was waarschijnlijk veel nieuws, waarschuwde de tweede redacteur, dat was vaak op dinsdag en het kon zijn dat ik een beurt zou krijgen. Hij bleef waarschuwen dat ik niet moest schrikken als ik de studio binnenkwam. Dan stond er een bank. En geen tafel.

Het was alsof ik jaren had getraind voor deze invalbeurt bij Goedemorgen Nederland

Bij de schmink lag een half leeg geknepen tube leverpastei tussen de poeders en tubes, ook dat is de ochtend. Het ontbijt was als thuis: crackers, een bord met gekookte eitjes, een Tupperware bakje voor wit- en eentje voor bruinbrood. De deur van de kleedkamer kon niet dicht. Daarna een tocht door onder andere het decor van Max Geheugentrainer. WNL en Omroep Max zijn officieel beste vrienden. Goedemorgen Nederland maakt gebruikt van de studio’s van Omroep Max.

Het duo van dienst bestond uit Welmoed en Frank.

Ik zat mijn buik in te houden tussen een topambtenaar, die wel eens met bewindslieden bij de koning had gegeten – „Het is altijd gehaktbal op het paleis” – een sportjournalist die alles wist van de voetbalrivaliteit tussen Nederland en Duitsland en een aanstormend politiek verslaggever die ook fan is van de muziek van Marco Borsato.

Ik heb daar minimaal een uur gezeten.

Na ieder NOS Journaal zei Welmoed: „Pak je shine”. Het was onduidelijk of ze het tegen zichzelf, tegen haar collega of tegen ons had. Ik geloof dat we allemaal een poging deden.

Bij het weggaan kreeg ik een reep chocola. Tony karamel-zeezout, ze hadden er een oranje wikkel van WNL overheen gevouwen.

Ook dat was wat ik hoopte dat het zou zijn.