Column | Ook Israëlisch links verdient solidariteit

Hoe wanhopig of naïef moeten de progressieve Israëlische academici niet zijn geweest die deze week in een open brief hun linkse bondgenoten wereldwijd opriepen om het land te steunen in de strijd tegen Hamas? Aan Amerikaanse universiteiten en elders in de westerse wereld gingen demonstranten eerder de straat op om een vrij Palestina te eisen, van de rivier tot aan de zee,

Nederlands links steunde lang Israël – niet alleen de PvdA van Joop den Uyl en Henk Vredeling (die in 1973 wapens stuurden), maar ook de CPN was niet traditioneel anti-Israël. De open-briefschrijvers keren zich tegen een radicaal, anti-zionistisch links dat Israël ziet als terroristische staat en als de belangrijkste – of enige – schuldige aan de schijnbaar onblusbare, ideologisch overbeladen brandhaard.

Je ziet het ook hier in activistische kring. Plichtmatige veroordeling van de pogrom die Hamas aanrichtte – een Jodenmoord uit het boekje, her en der nu al gekuist tot ‘aanval’ of ‘inval’ – heeft plaatsgemaakt voor een roep om vaak eenregelige ‘context’, die dan neerkomt op militante solidariteit met de Palestijnse zaak en hun recht op het ‘gestolen land’. Vergeet even de hele, complexe voorgeschiedenis.

En dat was nog vóór de bloedige taferelen bij het Al-Ahli- ziekenhuis in Gaza, waar volgens Hamas honderden burgers zijn gedood door een Israëlische luchtaanval. Israël heeft die breed gedeelde beschuldiging ontkend en wijt de verwoesting aan een mislukte raketlancering van jihadisten. Daar wijst inmiddels ook van alles op, al staan de feiten nog niet vast. Bij zulk leed aan Palestijnse zijde verstomt dan weer de roep om context, behalve uiteraard die van Israël als nog steeds eindverantwoordelijke.

Toch zou solidariteit met het linkse Israël van die briefschrijvers, in plaats van demonisering van hun land, nu heel erg nodig zijn – en ook voor de hand liggen.

Het zijn immers progressieve Israëliërs als deze die steevast hebben gewaarschuwd voor het cynische bewind van Netanyahu. De premier die zich uitleverde aan extremisten, nul interesse toonde in een vredesproces en kolonisten de vrije hand gaf. Dat Hamas intussen de baas was in Gaza kwam hem goed uit, want dat hield de Palestijnen verdeeld.

Zulke context zou voor links geen reden moeten zijn zich van het land af te keren – GroenLinks-PvdA-leider Frans Timmermans deed dat gelukkig ook niet – maar juist om de banden met Israëlische tegenkrachten aan te halen.

Linkse agenda: Netanyahu dient het veld te ruimen, helemaal nu hij de nationale veiligheid heeft verkwanseld. Maar voor links is het ook nodig om te vloeken in de activistische kerk: er zal geen vrede of vrije Palestijnse staat komen zolang de moordenaars van Hamas aan de macht zijn.

Dát had Netanyahu goed begrepen.

Sjoerd de Jong schrijft elke donderdag op deze plek een -column.