Dion Graus (PVV) steeg tijdens het wolvendebat in de Tweede Kamer boven zichzelf uit. In een emotioneel, maar gloedvol betoog brak hij een lans voor ‘de wolf’. Vanachter de kansel waarschuwde hij het dier: keer om bij de grens!
„Want de wolf heeft het heel zwaar in Nederland!”
Nederland is volgens Dion geen wolvenland. Het dier wordt hier opgejaagd, en erger. Had hij maar de middelen die bijvoorbeeld zijn partijgenoot, minister Marjolein die over de vreemdelingen gaat, wel heeft. Zij kan tenminste folders in vreemde talen laten drukken en borden bij de grenzen plaatsen waarop je kunt lezen dat het hier niet leuk is, maar de wolf kan helaas niet lezen en schrijven.
Hij zou er bij wijze van spreken nog het beste zelf naar toe kunnen kruipen, want als er een Nederlander dicht bij de wolven staat is het Dion. Ik zeg niet dat hij een nieuwe Mowgli is – de hoofdpersoon uit Jungle Boek, een mensenkind dat opgroeide in een wolvenroedel en van wie ik als voormalig welp van scouting ‘De Markesteen’ uit Velp alles weet – maar ik sluit het ook niet uit.
Het zou veel verklaren. Net als een wolf heeft Dion een bovengemiddeld reukvermogen. In diverse interviews liet hij weten dat geur heel belangrijk voor hem is. Hij weet van zichzelf dat hij lekker ruikt. Zo lekker, dat hij als een van de weinige mensen geen deodorant hoeft te gebruiken. Toevallig misschien: wolven gebruiken ook geen deodorant, hooguit om mee te spelen als ze met een roedel een Kruidvat-vestiging in het oosten van het land hebben overvallen. En net als de wolf is Dion ook schuw. Van hem hoeft al die heisa rondom zijn persoon niet, hij komt alleen het bos uit voor het allernoodzakelijkste zoals dinsdag bij het grote wolvendebat. En hij bijt, net als de wolf in het nauw gedreven, ook van zich af. Wat zich ooit in en om zijn hol heeft afgespeeld blijft schimmig, maar Dion is er nooit voor veroordeeld, waarschijnlijk omdat de rechters ook wel weten dat je een dier zijn instinct niet kwalijk kan nemen. Daarom neemt Dion het wolven niet kwalijk dat ze soms ook vlees eten. Natuurlijk heeft hij weleens tegen ze gezegd dat ze beter vegetarisch kunnen worden, maar hij weet ook: zo zijn ze nu eenmaal niet gebakken.
Voor Dion is er maar één orgaan dat oordeelt over goed en fout: de goddelijke rechtbank. En daar zullen ze een dier nooit veroordelen vanwege zijn instinct, maar een mens dat dieren tart wel! Die waarschuwing kon Caroline van der Plas alvast in haar koeientas stoppen. Het liefst zou Dion Graus alle honderdvijftig ‘Nederlandse’ wolven in huis nemen, maar realistischer is dat hij zich, desnoods met een rugzak vol subsidie, weer aansluit bij een roedel en die dan meeneemt op een trektocht naar het oosten. Voor dit plan is, ook binnen de PVV, een meerderheid.
Marcel van Roosmalen schrijft op maandag en donderdag een column.
‘Paniek verzwelgt Trump en zijn regime op deze zondag.” Een licht grijzende man met bril kijkt indringend in de camera, elk woord spuugt hij vurig uit. Het filmpje van MeidasTouch op YouTube toont vervolgens drie campagne-emails van Trumps team die moeten bewijzen: „Dit Trump-regime is ziek, misselijkmakend!”
Presentator Ben Meiselas en zijn broers Jordan en Brett zijn met hun podcast en YouTube-kanaal MeidasTouch sinds de presidentscampagne van 2024 continu aanwezig op de voorpagina van politiek YouTube. In harde abonnee-cijfers komen ze nog niet in de buurt van de Trump-vriendelijke podcaster Joe Rogan. MeidasTouch telt 4,5 miljoen abonnees, Rogan 19,5 miljoen. Toch werd de podcast in februari vaker gedownload dan die van Rogan, aldus marktonderzoeker Podscribe. Het succes is vermoedelijk deels te danken aan een agressieve mediastrategie, waarbij kleine stukjes van elke podcast worden opgeknipt en elders gedeeld worden. Niet alleen op YouTube, maar bijvoorbeeld ook via het X-account van MeidasTouch-medewerker Acyn Torabi.
Toch lijkt er meer aan de hand op de progressieve flank van de Amerikaanse mediawereld. De opkomst van Donald Trump voedt nu al tien jaar een netwerk aan onafhankelijke YouTube-kanalen en podcasts die zijn gericht op verzet tegen de Amerikaanse president. Toenemend zijn ze kritisch op de mainstream media, en op wat sommige YouTubers spottend de establishment Democrats noemen, de traditionele Democraten. Die leven in een wereld die niet meer bestaat, vinden de YouTubers: een tijd waarin je ervan kon uitgaan dat de tegenpartij in essentie redelijk was.
Hard tegen hard
In filmpjes met schreeuwende koppen willen ze laten zien hoe het wél moet: ‘De rechtsorde kan Trump-supporters NIETS SCHELEN’ (The David Pakman Show, 3 miljoen abonnees) en over de Democratische fractieleider in de senaat: „Chuck Schumer Is Een Ramp’ (The Majority Report, 1,7 miljoen abonnees). Hard tegen hard, snel, veel en furieus. Ze kanaliseren de woede die veel progressieven in de Verenigde Staten voelen.
Zeker Schumer is sinds zijn beslissing om met de Republikeinen mee te stemmen over een budgetwet een populair doelwit. ‘WTF? Chuck Schumer gaat DOOR DE KNIEËN voor de Republikeinse Partij’, kopt een video van MeidasTouch. „Als je stemt voor deze wet, dan ben je medeplichtig”, fulmineert Ben Meiselas. „Ik wil dat jullie weten waar ik sta.”
Zo hard ging het er niet aan toe in de begindagen van de nieuwe Amerikaanse progressieve media. Het was zelfs ronduit gemoedelijk te noemen. Sport- en popcultuursite The Ringer nodigde in 2016 drie voormalige speechschrijvers van Barack Obama uit – Jon Favreau, Jon Lovett en Tommy Vietor – om in de aanloop naar de presidentsverkiezingen een wekelijkse insiderpodcast te maken over politiek nieuws. Niemand had verwacht dat Trump zou winnen. Luisteraars van Keepin’ It 1600 maakten live mee hoe de drie mannen langzaamaan in elkaar stortten tijdens de verkiezingsnacht. Na enkele maanden bezinning verlieten de drie ‘podbros’ The Ringer en begonnen ze een eigen progressief medianetwerk, Crooked Media.
Hun podcast Pod Save America is inmiddels de blauwdruk voor progressief podcastend Amerika, en de mannen hebben grote politieke invloed. Gemoedelijk zijn ze niet meer. Ze veroorzaakten ophef door zich afgelopen jaar uit te spreken tegen de kandidaatstelling van Joe Biden. Toen het campagneteam van Kamala Harris later wilde uitleggen waarom het mis was gegaan, kozen ze niet voor een grote krant of televisiezender, maar voor de tafel van Favreau, Lovett en Vietor.
Kruisbestuiving
In hun kielzog neemt sinds 2017 het aantal progressieve podcasts en YouTube-kanalen rap toe. Met voor elk wat wils. Terwijl Crooked Media poogt het licht-progressieve midden te bereiken, richt The Bulwark (1,1 miljoen abonnees) zich op de verloren ex-Republikeinse kiezer die klaar is met Trump. De populaire livestreamer Hasan Piker (1,5 miljoen abonnees) donderpreekt vanuit socialistische hoek. Liever een soort talkshowformat met bellers? De zachtspottende Sam Seder van The Majority Report (1,7 miljoen abonnees) timmert al sinds 2010 aan de weg. Voor wie Ben Meiselas te ver gaat, is er het vriendelijke, jeugdige gezicht van Brian Tyler Cohen (4 miljoen abonnees).
Allemaal zagen ze de afgelopen maanden een stijging in het aantal abonnees. Volgens The New York Times nam het aantal luisteraars van Pod Save America met 70 procent toe. Cohen en MeidasTouch krijgen er wekelijks tienduizenden abonnees bij. De broers Meiselas hebben met de inkomsten inmiddels een team van twaalf mensen kunnen aannemen.
De banden tussen de grote kanalen worden steeds meer aangehaald. Brian Tyler Cohen neemt regelmatig video’s op met Tommy Vietor van Pod Save America, ex-Republikein Tim Miller van The Bulwark laat zich graag uitnodigen als gastspreker. De kruisbestuiving wordt steeds duidelijker: het ooit hyperbeschaafde Pod Save America gooit nu geregeld strijdbare fragmenten uit hun podcasts op YouTube.
Daarmee wordt deze stroming steeds zichtbaarder, ook voor Republikeinen én de partijprominenten die de podcasters graag bekritiseren. Elon Musk viel Hasan Piker afgelopen week publiekelijk aan op X. Een aantal moedige Democratische politici zijn inmiddels ook buiten Pod Save America regelmatig te horen in podcasts en video’s.
Nieuwe wind
Ze zien in de YouTubers juist een nieuwe wind, die ze graag najagen. De Democratische senatoren Chris Murphy (72.000 abonees) en Adam Schiff (182.000 abonees) richtten hun eigen YouTube-kanaal opnieuw in en volgen nu de Meiselas-lijn. In een stroom boze video’s met titels als ‘Komt Donald Trump er alweer mee weg?’ en ‘Schiff onthult Trump’s meest recente afschuwelijke plan’ spreekt Schiff vanuit zijn kantoor in Washington het publiek toe. Het populaire lagerhuislid Alexandria Ocasio-Cortez is al jaren een strijdbare aanwezigheid op TikTok en Instagram (8,9 miljoen volgers). Samen met de eveneens populaire senator Bernie Sanders reist ze het land door voor zeer goed bezochte protest-evenementen. Democraten als senator Cory Booker (26.000 abonnees) en de onafhankelijke senator Angus King (99 abonnees), die een meer gematigde koers kiezen, zien juist dat hun video’s laag in het algoritme stranden.
De vraag blijft of dit het begin is van een nieuwe beweging binnen de Democratische Partij, misschien zelfs een wederopstanding van de progressieve politiek, of dat het vooral blijft bij stoom afblazen. Zelf zijn de influencers sceptisch. Livestreamer Hasan Piker kreeg kort na de presidentsverkiezingen CNN over de vloer – ze wilden weten of hij de ‘Joe Rogan van links’ zou kunnen worden. „Ik denk niet dat de Democratische Partij zich uit deze crisis kan podcasten”, verzucht Piker in het item. „Joe Rogan stond jaren geleden achter Bernie Sanders. Ga gewoon kijken waarom we hem verloren hebben.”
Geen enkel kind wil vooraan in de klas zitten, je plek in de klas beïnvloedt je status, kinderen die elkaar niet aardig vinden moet je juist dichter bij elkaar zetten, en je moet kinderen nooit zélf laten kiezen waar ze in de klas willen zitten.
Dit is een aantal conclusies die ontwikkelingspsycholoog Yvonne van den Berg van de Radboud Universiteit sinds 2016 verzameld heeft. Ze doet onderzoek naar de vraag waar je welke kinderen het beste kan neerzetten in een klas. Ze ontwierp er een wetenschappelijk gevalideerde methode mee genaamd ‘Stoeltjesdans’, waarmee duizenden docenten hun klassen indelen.
De informatie waarop de applicatie draait, komt van vragenlijsten die door leerlingen anoniem worden ingevuld – wie roddelt het meest, wie wordt gepest, wie is je beste vriend, wie is het meest behulpzaam, wie is het populairst in de klas? Als de informatie in de applicatie wordt ingevuld, kiest de leerkracht waar zij of hij aan wil werken met de klas, en rolt er een optimale indeling uit.
Door de methode wordt er minder gepest en verbeteren de onderlinge relaties en sociale dynamiek. Eigenlijk ongelooflijk dat het zo vaak goed gaat op scholen, zegt Van den Berg. Want een schoolklas lijkt soms wel op een gevangenis.
Ga maar na: je stopt dertig kinderen elke dag met elkaar in een net iets te klein hok, vertelt ze precies wat ze moeten doen. Ze mogen niet zonder toestemming naar de wc, en je zet ze zes tot zeven uur per dag vast op dezelfde plek. Dan is het handig als je weet wie op wie en hoe reageert. Om de boel een beetje rustig te houden.
Onderhuidse spanningen
Ik dacht meteen aan de kantoortuin! Toen ik Van den Berg er laatst in de podcast Ik ken iemand die over hoorde praten. Want ook op kantoor zitten mensen vaak hele dagen tegen hun zin, bij elkaar. Ook daar broeien onderhuidse spanningen. Ook daar zitten mensen die met elkaar moeten samenwerken terwijl ze elkaar soms haten.
Hoe heerlijk zou het zijn als je ook daar Stoeltjesdans zou kunnen gebruiken! Zodat opscheppers de mond zou kunnen worden gesnoerd, de stillen wat meer gehoord zouden worden, en de collega’s die er alleen maar zitten om zichzelf te profileren op de gang gezet kunnen worden.
Nou, zeker, zegt Van den Berg lachend als ik haar erover bel. „Op kantoor zouden de principes van Stoeltjesdans zeker kunnen helpen. Kantoor lijkt natuurlijk óók wel een beetje op een gevangenis.”
Toch heeft ze haar methode nog nooit toegepast op volwassenen, omdat ze het al druk genoeg heeft met haar onderzoek in het onderwijs. Maar ze wil best eens filosoferen hoe het op kantoren zou kunnen werken.
De vragenlijsten zou je in aangepaste vorm al prima anoniem door alle collega’s kunnen laten invullen, denkt Van den Berg – wie vind je niet zo, euh, aardig, met wie werk je fijn samen, wie roddelt er veel, wie is je beste vriend. Die geven waarschijnlijk meer eerlijke informatie over de groep dan één-op-één-gesprekken met leidinggevenden waar collega’s toch vaak niet het achterste van hun tong durven laten zien.
En daarna zou haar eerste tip zijn: laat collega’s niet zélf een werkplek claimen. Zoals ze nu wel vaak doen. Want dan gaan de kletsers bij elkaar zitten, de stillen te ver uit het zicht en gaan dominante types de sfeer verpesten. Net als in een klas.
Beter is het om plaatsen toe te wijzen. Stille collega’s kan je dan van hun onopvallende plek halen, zodat ze minder verpieteren, en wat meer in het zicht zetten. Dan worden ze beter gezien en gehoord, én groeit hun status in de groep.
Rechts achterin
Collega’s die minder goed in de groep liggen kun je, net als sociaal zwakkere kinderen, het beste naast een sociaal sterk type met een groot netwerk zetten, zegt Van den Berg. De sociaal sterke collega heeft daar amper last van, terwijl de zwakkere er juist van profiteert.
Collega’s die elkaar niet kunnen uitstaan, kan je beter wat dichter bij elkaar zetten – net als kinderen die elkaar niet kunnen luchten of zien. Niet dat ze elkaar dan vanzelf aardig gaan vinden. Maar omdat je, ongewild, toch vaker met elkaar praat, en met elkaar overlegt als je dichter bij elkaar zit, ontstaat er wat meer begrip, zo heeft Van den Berg in klassen gemerkt.
De populairste plek van de klas is rechts achterin, zegt Van den Berg, met je vrienden om je heen. Zo is het natuurlijk ook op kantoor – lekker uit het zicht van de leidinggevende, anders krijg je de lastige klussen – en met je besties in een groepje. Alleen de carrièretijgers willen graag dicht bij de baas zitten. Die kan je daar dus prima neerzetten, denkt Van den Berg. Of juist de lijntrekkers! Die juist iets meer ‘aandacht’ van de baas nodig hebben.
De groepjes met besties die veel met elkaar kletsen kan je beter uit elkaar halen, denkt Van den Berg. Zet er een bijvoorbeeld een collega tussen naast wie niemand wil zitten – we kennen ze allemaal. Daar stijgt ook hun status van, zegt Van den Berg.
En elke dag op een andere plek? Op flexplekken en ‘aanlandplekken’? „Dat is een volslagen debiel idee”, zegt Van den Berg. „Het opbouwen van een relatie met een collega of klasgenoot kost tijd. Dat doe je niet als er elke dag een ander naast je zit. Laat staan als er ook nog gewerkt moet worden.”
Moeder en vader: „Worden kinderen minder verbaal vaardig door het gebruik van technologie? Heel veel communicatie vindt tegenwoordig plaats via apps. Waar je vroeger iemand belde of bij iemand aanbelde, gaat het nu via Instagram, Snapchat, TikTok, WhatsApp. Met afkortingen en emoticons. Verpest deze geschreven communicatievorm de vaardigheid om je ook sprekend goed uit te drukken? Op ons werk merken we dat jongeren vlotte sollicitatiemails sturen, maar zich slecht uiten als ze op gesprek komen. Ook lijken tienerkinderen in onze omgeving zich minder vaardig verbaal uit te drukken. Onze eigen kinderen zijn drie en zes. Hoe kunnen we ze zo opvoeden dat zij goed leren praten?”
Naam is bij de redactie bekend. (Deze rubriek is anoniem, omdat moeilijkheden in de opvoeding gevoelig liggen.) Wilt u een dilemma in de opvoeding voorleggen? Stuur uw vraag of reacties naar [email protected]
Voortdurend oefenen
Eliane Segers: „Kinderen leren hun mondelinge vaardigheden in eerste instantie door het voortdurende gesprek met hun ouders. De ontwikkeling van taal zit in de dagelijkse interactie. Daarom zouden ouders vooral hun eigen schermgedrag goed in de gaten moeten houden. Als ze op hun eigen apparaat bezig zijn, praten ze niet met hun kinderen.
„Het allerengst zijn die buggy’s met toestelhouders voor ouders en kind. Die helpen de hele communicatie om zeep. Juist als ouders met hun kinderen onderweg zijn kan er zo veel worden benoemd uit de wereld om hen heen.
„Praat vooral met uw kinderen. Laat ze sowieso niet zomaar iets op YouTube of TikTok kijken, maar kijk samen iets, en bespreek dat. Mocht er een tablet zijn, zet er dan digitale prentenboeken op, en lees die boeken eerst voor. Dan kunnen de kinderen ze daarna op de tablet oneindig vaak opnieuw horen.
„Voor verbale vaardigheden geldt: oefening baart kunst. Die oefening blijft doorgaan tot ver in hun jongvolwassenheid. Als kinderen ouder worden doen ze nieuwe ervaringen op waar jullie woorden voor kunnen aanreiken. Evalueer ook samen aan tafel de actualiteiten. Zo leren ze kritisch denken.
„De discrepantie tussen een vlotte e-mail en de gebrekkige mondelinge voortzetting die jullie waarnemen, kan komen door het gebruik van AI. Veel jongeren gebruiken bijvoorbeeld ChatGPT voor schriftelijke communicatie. Dat maakt het extra moeilijk om het daaropvolgende mondelinge gesprek op hetzelfde niveau voort te zetten.”
Stimuleer taalvaardigheid
Justine Pardoen: „Jullie observatie zal juist zijn. Jongeren zitten gemiddeld 6,5 uur per dag op hun smartphone. In die tijd communiceren ze in verkorte vorm, met emoticons. Bellen doen ze ook nauwelijks meer. Daardoor maken ze minder vlieguren in oefenen met gezichtsuitdrukkingen, tempo, de juiste toon aanslaan, wat voor een vlotte mondelinge communicatie noodzakelijk is. Als je iets spannend vindt, heb je online meer tijd voor een reactie dan wanneer je face to face met iemand praat en snel moet kunnen denken en formuleren.
„Ook jonge kinderen brengen steeds meer tijd achter een scherm door. We horen logopedisten klagen over de slechte taal- en spreekvaardigheid van basisschoolkinderen. Dat hun woordenschat te mager is, en ze weinig zinnen kunnen maken. Ze wijten dat aan een te magere taaluitwisseling thuis. Je ziet overal kinderen achter een beeldschermpje: in buggy’s, in restaurants. Op dat moment is er geen betekenisvolle mondelinge uitwisseling.
„Kinderen tussen drie en zes jaar oud leren als een speer. Ze kunnen heel veel nieuwe woorden per dag opnemen. Dit is de tijd om die mondelinge taalvaardigheid te stimuleren. Dus praat met jullie kinderen. Stel vragen over wat ze gedaan hebben. Lees voor, praat over de tekst. Laat ze facetimen met opa en oma als jullie staan te koken, in plaats van ze voor een film te zetten. Doe taalspelletjes als jullie uit eten gaan. Goed kunnen praten en luisteren is een belangrijke, uniek menselijke vaardigheid. Het verbindt je met andere mensen, geeft zelfvertrouwen, vergroot kansen en opent werelden.”
Eliane Segers is hoogleraar leren & technologie aan Radboud Universiteit Nijmegen. Justine Pardoen is taalkundige en oprichter van Bureau Jeugd & Media.
Reageren op dit artikel kan alleen met een abonnement.
Heeft u al een abonnement, log dan hieronder in.
