Op X werd Joost Eerdmans (JA21) „een niet populaire populist” genoemd. In de roos. Hoe meer deze volksvertegenwoordiger het volk naar de mond praat, hoe minder het geneigd is om hem op het schild te hijsen. Elke dag een mening die de meerderheid graag hoort – gisteren weer over het NS-station Maarheeze waar reizigers worden geplaagd door asielzoekers, Joost wil er tanks naartoe sturen – maar de credits gaan altijd naar de PVV, waar de gemiddelde woordvoerder veel minder sterk is in de debatten dan Joost. Altijd iets vinden, onvermoeibaar opdraven als kop van jut in talkshows, je hele salaris besteden aan pakken en brillen en in de peilingen nou nooit eens omhoogschieten. Voor ijver een acht, maar altijd uitgeloot worden voor de vervolgopleiding. En tegelijkertijd, heel lief eigenlijk, tijdens de kabinetsformatie net iets te nadrukkelijk naar je ene zetel wijzen. Als niet populaire populist doet het er eigenlijk helemaal niet toe wat je vindt, hij is tafelvulling voor de talkshows. Als er een onderwerp is dat geen normaal mens kan of wil komen verdedigen bellen ze Joost, die dan met al zijn welsprekendheid precies zegt wat ze willen horen wat de kijkers al van verre zagen aankomen. Harder straffen, grenzen dicht, nog meer vrijheid van meningsuiting, minder diversiteit. Het doet denken aan oud-international en FC Utrecht-speler John van Loen die in een al gewonnen wedstrijd alleen op de keeper afgaat. Het wordt waarschijnlijk wel een doelpunt, maar we zullen het ons niet herinneren. Eergisteren haalde hij in de Tweede Kamer uit naar het oorlogsarchief waarin de naam van zijn opa is opgenomen terwijl Joost „heel zeker weet” dat die juist onderduikers in huis had. Nou en? Het zal niet aan hem blijven kleven, dat is juist het onderliggende probleem: aan Joost Eerdmans blijft niets kleven. Alles wat hij zeker weet wordt schouderophalend afgedaan. Het lukt maar niet om de massa te bereiken, het zijn de ingrediënten voor een comedy- of realityserie waarin een niet populaire populist op zoek gaat naar kiezers die hem verder links laten liggen. Joost Eerdmans die poolshoogte komt nemen op station Maarheeze en dan weer geen kiezers ontmoet. Ze worden helaas voor hem al bediend door anderen met minder verstand van zaken. Joost Eerdmans is niet relevant, zelfs als hij op zoek is naar ophef windt niemand zich op over zijn mening. Ik heb de stille hoop dat ik hem met dit stukje een enorm plezier doe, een stil bewijs dat het allemaal niet voor niets is geweest. De kille waarheid is dat ik even echt niet wist waar ik over moest schrijven en toen dacht ik logischerwijs aan hem.
Marcel van Roosmalen schrijft op maandag en donderdag een column.
