Ze zien er dolblij uit, zelfs een tikje hysterisch. Op PVV-plaatjes die nationaal-populist Geert Wilders rondtwitterde voor de Europese verkiezingen, zien we zijn gedroomde eigen volk eerst. Twee blonde jonge vrouwen, één grijnzend vooraan, en twee lachende mannen met hippe baardjes en kraaiend kroost, aan de hand en op de arm. De gezinnetjes – of is het een polyamoureuze commune? – struinen door groen, wuivend boslandschap. Erboven de Reaganeske slagzin dat ‘de zon weer gaat schijnen in Nederland’.
Tja, geen Nexit, geen Koran-verbod, dus dan maar wegdromen bij AI-plaatjes van arische Wandervögel. Het zou Orania kunnen zijn, de witte Boeren-enclave in Zuid-Arika. Of misschien het Teutoburgerwoud, waar edele Germanen ooit decadente indringers uit het zuiden in de pan hakten?
Hoe dan ook, het is boreale beeldtaal waar Baudet jaloers op zou zijn, ware het niet dat die zich heeft verslikt in zijn eigen uil. Voor hem is zelfs Wilders controlled opposition.
Het plaatje past bij het ‘Aperol Spritz-rechts’ waar in Duitsland nu veel om te doen is na een video van welgestelde feestgangers die, glas in de hand, bruine liedjes zingen tegen buitenlanders. Een opgewekt, welvarend radicaal-rechts dat het kan stellen zónder nare historische herinneringen. Niet toevallig is het Duitse AfD, waar Aperol het nog aflegt tegen bier, even uit de gunst bij Europese geestverwanten.
De PVV-beeldtaal doet in de verte ook een beetje denken aan iets heel anders, vroege afleveringen van de Opkomst en ondergang van het keizerrijk Trigië uit de jaren zestig. Een stripverhaal vol blond volk dat op een verre planeet gemene oriëntaalse types van zich af moest houden. Ja, die jongenswereld kende al multiculturele drama’s toen het woord nog moest worden uitgevonden.
Terwijl Wilders zich troost voor zijn niet-premierschap met toxische plakplaatjes voor op de koelkast, liet een volwassen bestuurder in Amsterdam intussen zien hoe het óók kan. Burgemeester Halsema ging een uur lang in gesprek met actievoerende studenten, om haar optreden en dat van de politie ook tegenover hen te verantwoorden.
Kijk het vooral terug, zij maakte duidelijk wat het weeïge politiek-bestuurlijke cliché ‘verbinden’ in de praktijk kan inhouden. Niet zoete broodjes bakken, braaf buigen met de wind of de toffe dominee uithangen, maar staan voor je zaak en tegelijk bereid zijn in gesprek te gaan, dilemma’s openlijk te bespreken en, als het nodig is, fouten te erkennen. Invoelend, maar streng kopte de Volkskrant boven een verslag van haar optreden, en dat vat het goed samen.
Wilders is het tegendeel. Zenden, sneren en ophitsen, louter falen zien bij anderen (liefst volksverraad) en geen kans missen om tweedracht te zaaien. Welkom in zijn stripwereld: de opkomst van het keizerrijk Wildrië.
Sjoerd de Jong schrijft elke donderdag op deze plek een -column.
