Je moet het maar durven. Nu het Offerfeest is, je hele comedyshow wijden aan rituele slacht. Ik heb het niet over Wilders en zijn coalitie, maar over Lubach. Tijdens zijn aflevering over rituele slacht kon er bij mij geen glimlach af. Het doden van dieren, ritueel of niet, leent zich slecht voor humor. Kennelijk vond Lubach het onderwerp belangrijker dan zijn kijkcijfers. Wilders niet, die offert voor kijkcijfers het landsbestuur. Bij zijn show moest ik trouwens wel lachen, vooral toen Yesilgöz niet durfde te antwoorden op de vraag of de VVD nog met Wilders zou regeren. Daar vond ze het nog te vroeg voor.
Extinction Rebellion protesteerde op het mediapark. Ze wilden dat NOS eerlijker wordt in haar woordkeuzes. Geen klimaatverandering zeggen, maar klimaatcrisis en het daar vaker over hebben. Diezelfde week hoorde ik de presentator van Nieuwsuur de BBB omschrijven als „de partij die de boeren wil beschermen”. Bij mijn weten is BBB de partij die boeren langer in de problemen houdt. Die vooral om een grote veestapel geeft. Niet per se om boeren. Die woordkeuze van Nieuwsuur kon inderdaad beter. Hetzelfde geldt voor de PVV als ‘partij’ omschrijven. Het is „Wilders”, niet „de PVV”. Dingen bij de naam noemen – ik vind het niet gek dat Extinction Rebellion daarom vraagt. Onfortuinlijk getimed, dat wel. De hele programmering is voorlopig in crisisstand omgegooid. Dagenlang horen we hoe een coalitie die niks deed, nu niks zal blijven doen, maar dan demissionair. In landelijke media wordt het behandeld als crisis, maar het is een verandering.
Asielmigratie, met 11 procent een klein deel van de migratie, krijgt al jaren de media-aandacht waar elke topcrisis de vingers bij zou aflikken. Dat sommige partijen en Wilders er belang bij hebben asielzoekers als grote dreiging af te schilderen, is een sleetse truc waar volwassen media ons niet meer mee zouden moeten vervelen. Stikstof, woningnood en de klimaatcrisis zijn veel grotere dreigingen. Zelfs staalslakken, vapes en pfas kunnen asielmigratie hebben. Kwaliteitsmedia mogen onze showpolitici best iets minder toegewijd bedienen in het groot maken van hun nepwerkelijkheid. Dan hoeven middenpartijen niet steeds te faken dat zij ook heus heel hard tegen asielmigratie zijn en kan ook ik me met belangrijker onderwerpen bezighouden. Ritueel slachten, bijvoorbeeld.
Rondom het Offerfeest gaan diereneters die dieren zogenaamd verdoofd laten slachten, driftig vingerwijzen naar mensen die dat onverdoofd laten doen. Voor kippen betekent die ‘verdoofde’ slacht dat ze worden vergast of geëlektrocuteerd alvorens te worden onthoofd. Vergassen en elektrocuteren gebeurt onverdoofd. Onverdoofd geslachte koeien worden ter „verdoving” een box in gedreven waar ze in doodsangst voor het hoofd worden geknald.
Diereneters die zich opwinden over rituele slacht, klinken als mensen die hun kinderen mishandelen, hen vooraf verdoven en vingerwijzen naar ouders die hun kinderen onverdoofd afranselen. „Dat is pas mishandeling!” En: „Ja-ha, je kunt ook helemaal stoppen met mishandelen, maar vegan is stom en wie wil zo’n snotneus niet zo nu en dan alle hoeken van de kamer laten zien? Slaan is gewoon lekker. Eh, vlees.”
In een land waar comedyshows zich buigen over zaken van leven en dood en neutrale nieuwsmedia termen overnemen van partijdige scriptschrijvers, is het logisch dat mensen geloven dat je tegen dierenmishandeling kunt zijn terwijl je dieren, ritueel of niet, laat omleggen voor snacks. Gekken zijn zij die dromen van een Nederland waar de klimaatcrisis een eigen journaal heeft, dieren doden verboden wordt en demissionaire coalitiepartners alleen aandacht krijgen als ze op de parkeerplaats van het Mediapark erom smeken.
Carolina Trujillo is schrijfster.
