Generaal Lothar von Trotha (1848-1920) was niet zomaar een houwdegen. Als bevelhebber van de Duitse troepen in koloniaal Zuid-West-Afrika, het huidige Namibië, was hij in 1904 verantwoordelijk voor een van de eerste moderne genocides, de bijna-uitroeiing van de inheemse Nama en Herero die zich verzetten tegen de Duitse overheersing.
Berucht werd Von Trotha, ook in Duitsland, om zijn Vernichtungsbefehl. Hij verordonneerde daarin dat de Herero niet langer hoefden te worden beschouwd als Duitse onderdanen en het land moesten verlaten. Iedereen die nog in Duits gebied werd aangetroffen, gewapend of niet, zou worden doodgeschoten. Na politieke protesten in Berlijn werd het bevel ingetrokken, maar voor de Herero was het toen al te laat; tienduizenden werden gedood of verhongerden in de Kalahari-woestijn.
Na ruim een jaar gruwelijke oorlog tegen Hamas doen wraakzuchtige geluiden in Israël nu denken aan Von Trotha. In Noord-Gaza, waar Israël evacuatie heeft verordonneerd en humanitaire hulp afgeknepen, is volgens mensenrechtenorganisaties op de grond een etnische zuivering gaande. Extremisten in Israël roepen expliciet op Gaza te koloniseren en alle „Arabieren” te verdrijven, een tweede Nakba. Daarvan getuigt ook de bezwering dat geweld nu eenmaal de enige taal is die ‘ze’ verstaan. De radicale zionist Jabotinsky was er in de jaren twintig al van overtuigd dat alleen superieure kracht en ‘een ijzeren muur’ Israëls voortbestaan konden garanderen.
Maar Israël volgt – als dit de koers zou worden – niet alleen een koloniaal voorbeeld, het voegt zich ook weer verder bij regimes in het Midden-Oosten. Wie daar zwakte toont is roadkill, moet Netanyahu tegen Biden hebben gezegd. Genadeloos terugslaan is het devies. Assad senior, die in 1982 een opstand in Hama neersloeg (twintig- tot veertigduizend doden), Saddam Hoessein die in de jaren tachtig en negentig Koerden en Iraakse sjiieten vervolgde (vele honderdduizenden doden) en Assad junior die zijn eigen bevolking verpletterde (met eveneens honderdduizenden doden) gingen hem voor.
Dat is een vaststelling, geen excuus – vooral niet omdat Israël zich laat voorstaan op ‘westerse’ waarden. Protest tegen de totale verwoesting van Noord-Gaza is gerechtvaardigd en —– ook voor Nederland – nu geboden. Wat niet wil zeggen dat je op de barricade moet gaan staan naast Hamas-goedpraters als Mohammed Khatib en zijn supporters, een man die alle „leden van een koloniale staat” een legitiem doelwit vindt. Viering van revolutionair geweld beheerst de taal van Israëlische fanatici die hunkeren naar zuivering en inlijving van Gaza; het is ook de ondertoon van dit manicheïstische dekolonisatie-idioom, door sommige studenten als nieuw evangelie omarmd.
Is een geweldloos eindspel op de puinhopen van het verpulverde Gaza haalbaar onder internationale druk of ten minste denkbaar? Denkbaar – dat nog net wel.
Sjoerd de Jong schrijft elke donderdag op deze plek een column.
