Column | Grote woorden in een wereld die steeds wankeler wordt

Posted on April 18, 2024 by admin

Wat is groot in de wereldpolitiek? In ieder geval de problemen. Daarbij hoort de grote vraag naar wat nog een grote mogendheid is. Dat is tegenwoordig niet zo eenduidig. De wereldorde, en het eigen besef van mogendheden over hun rol in die wereldorde, is wankel geworden.

In Nederland lijken sommige opiniemakers, experts en commentatoren soms te denken dat grote woorden je vanzelf een grote mogendheid maken: ze eisen een staakt-het-vuren, roepen om onderhandelingen, klagen genocide aan en schrijven geagiteerde pamfletten en petities. Zo’n visie op de wereldpolitiek getuigt van weinig historisch besef. Want, ‘grote principes’, aldus de grondlegger van de historische wetenschap, Leopold van Ranke, kun je pas historisch verwerkelijken en uitdragen als je een grote mogendheid bent. En dat is Nederland al een paar eeuwen niet meer, het staat in het buitenland hoogstens bekend een fijn belastingparadijs te zijn.

Vanwege die onduidelijkheid bevinden veel mogendheden zich tegenwoordig in een identiteitscrisis en drukken hun vermeende grootsheid uit in het creëren van acute problemen voor anderen. Zo was de aanval van Iran op Israël volgens Fareed Zakaria en andere experts een gamechanger in de internationale betrekkingen. Weliswaar één van de vele de laatste tijd, maar toch een markante. Iran demonstreerde dat het een grote mogendheid was die Amerika’s proxy, Israël, het vuur echt aan de schenen kon leggen. De manier waarop Biden en Blinken alle diplomatieke zeilen bijzetten, was impliciet uitdrukking van het respect voor de regionale macht die Iran ten toon spreidde. Iran is een probleem dat Amerika niet kan oplossen. Waarmee nog niet gezegd is dat Amerika klein is.

Maar hoe laat je nu zien dat je een grote mogendheid bent, als je dat wilt? Moet je daarvoor veel raketten en drones hebben, en daarmee een impliciet afschrikkingsoverwicht? Of ben je pas groot als je je spierballen flext en die wapensystemen ook daadwerkelijk inzet? En wat als je het één jaar, twee jaar volhoudt, maar daarna moet overstappen op inferieure kwaliteit van wapens en munitie en brandstof, zoals Rusland. Is dat grootsheid, of hybris? Paul Kennedy zou zeggen dat je geen grote mogendheid meer bent als je aan je eigen ‘imperial overstretch’ ten onder dreigt te gaan.

Afschrikken en ordenen

Volgens Ranke is ‘groot’ in de wereldpolitiek een combinatie van militaire overmacht (om andere mogendheden te kunnen afschrikken dan wel verslaan), en dus de capaciteit om een eenduidig ordenend principe te belichamen. Pas dan ben je niet alleen te vrezen in het moment (want iedereen kan wel een paar raketten afschieten), maar schrijf je als staat ook geschiedenis en geef je vorm aan de loop van de wereldpolitiek en wereldorde. Groot-Brittannië was ‘groot’ tot en met de 19de eeuw, toen ze het principe van zeemacht en vrijhandel op de wereldzeeën afdwong. Dat gold voor Nederland in iets mindere mate in de 17de eeuw. Voor de VS en de Sovjet-Unie was het de ordenende macht van het bipolaire nucleaire evenwicht dat zij tezamen in de tweede helft van de 20ste eeuw in stand hielden. Je zou kunnen zeggen dat die ‘Ordnungsmacht’ daarna naar verbanden van staten vloeide: zoals naar de EU als economische ordeningsmacht, of naar de NAVO als militair verbond.

We zijn het door dat samenvallen van militaire overmacht en ordeningsmacht van NAVO en EU een beetje vergeten dat het helemaal niet logisch is dat een staat of statenverband over beide vormen van macht kan beschikken, en dat de relatieve stabiliteit van het bipolaire machtsevenwicht in de geschiedenis een uitzondering is.

Inmiddels zijn de VN redelijk tandeloos en hebben enkele van de grote spelers dus een heel andere historische visie ontwikkeld. Voor Rusland is dat de heilige missie van het Russische Rijk, waaraan de waarde van het individu of het recht van zogenaamde satellietstaten volstrekt is onderworpen. Voor Iran is dat de eschatologische missie van de strijd tegen het Rijk van de Satan, waarin elk westers narratief als hypocriet zo niet duivels wordt afgeschilderd. Sterker nog, zelfs in Europa en binnen de VS botsen conservatieve, eigen-volk-eerstideeën tegenwoordig heftig op liberale opvattingen over mensenrechten en universele vooruitgang.

De Koude Oorlog

Ranke zou zeggen dat iedereen die meent met grote woorden een ordeningsprincipe uit te willen dragen, bereid moet zijn ook in de militaire macht te investeren die daarbij hoort. Het één gaat niet zonder het ander. Zelfs Spiderman wist het al. In de Marvel stripboekjes die niet voor niets in de hoogtijdagen van de Koude Oorlog verschenen (de eerste in 1962) was zijn devies: ‘With great power comes great responsibility.’ En andersom is dat natuurlijk ook het geval, je kunt jezelf wel zo’n superheldenpakje aanmeten, maar daarmee ren je nog niet tegen muren op.

Kortom, de wereldorde is wankeler geworden, de grote mogendheden kleiner en de kleine groter. Daarom doen ze allemaal nog meer hun best met alle macht geschiedenis te schrijven. Daar is heus wel iets aan te doen. Niet door zelf hard mee te gaan schreeuwen, want dan hoor je niets. Of door aanvallen als die van Iran te relativeren (‘het was slechts symbolisch’). Het begint met het bloedserieus nemen van regeringsleiders die een grote mogendheid willen zijn en hun geschiedenis met bloed willen (her)schrijven. We doen er als kleinere mogendheid goed aan daar eerst grondig kennis van te nemen alvorens de spandoeken of het vingertje omhoog te steken.

Beatrice de Graaf is hoogleraar geschiedenis van de internationale betrekkingen in Utrecht.

Na dreigingen kwam Sinterklaas niet in Hoogezand aan

admin
November 17, 2024
0

In een café in het Groningse Hoogezand draait een vluchteling uit Sierra Leone een sigaretje op een barkruk. „Ik wil Piet worden!”, schreeuwt hij door Zie ginds komt de stoomboot heen. Kroegbaas Josje (72) draait de verzamelplaat ‘sinterklaasliedjes 2021’ wat zachter. „Ik drink niet”, zegt Josje. „Maar mijn gasten zeggen dat ik maar eens een pilsje moet nemen.”

Want kijk nou.

Haar café, dat ook Josje heet, kijkt uit op de vaart waar zaterdag Sinterklaas zou aankomen. Maar op deze waterkoude middag is er geen enkel spoor van feestelijkheid. De vaart is leeg. Het sinterklaascomité heeft de intocht door Hoogezand en Sappemeer een paar dagen geleden afgezegd. Er zou een „dreiging” zijn, gericht op de vrijwilligers van het comité.

Volgens de verklaring van de organisatie ging de dreiging „over de uitvoering van zwarte piet, maar ook om die van roetveegpiet”. In een dezelfde avond nog ingelaste vergadering is afgelopen maandag besloten dat veiligheid niet kan worden gegarandeerd. „Wij vragen begrip voor ons besluit gezien wij willens en wetens geen inzet van Politie of ME willen op een, wat voor ons, kinderfeest had moeten worden.”

De sinterklaasmuziek staat aan in café Josje, waar de stamgasten teleurgesteld zijn dat de sinterklaasintocht dit jaar werd afgeblazen.

Het is donker in café Josje. De luifel zit naar beneden, de verlichting komt van knipperende kerstlampjes. Tussen de flessen sterke drank staat een monumentje. Een rouwkaart, ernaast een chocoladesinterklaas. „Dit was mijn beste vriend”, zegt Josje. „Ik noemde hem altijd zwarte piet.” Ze wil maar zeggen: ik discrimineer niet.

Ze wijst naar de vluchteling uit Sierra Leone, die naar buiten is gegaan om te roken. „Die jongen is kindsoldaat geweest. Hij heeft mensen moeten vermoorden. Daar heb ik met hem over gesproken. Hij heeft het beter, nu hij is gevlucht. Hier is hij welkom.”

Er zijn nog drie andere bezoekers in café Josje. Stamgasten, ze staan aan de bar. Jack (58), een schilder, bestelt nog maar een Berenburg-cola. Hij weet nog hoe hij vroeger met een broertje aan de ene hand en zijn moeder aan de andere naar de vaart liep om naar de intocht te kijken. „Ik weet zelfs nog hoe zenuwachtig ik was.”

Sommige inwoners van Hoogezand vinden dat hun feest verpest is door mensen van buiten. Maar de zwartenpietendiscussie in het grootste dorp van de gemeente Midden-Groningen is ingewikkelder dan dat.

„Blijkbaar was het er één van de gemeente”, zegt Jack als hij de veroorzaker probeert aan te wijzen. Hij weet alleen even niet wie.

Statements en protesten

In 2020 – het jaar waarin Rutte zei dat hij anders was gaan denken over Zwarte Piet – kwam het gemeentebestuur van Midden-Groningen met een statement. Het wilde af van de traditionele zwarte piet, maar een „vruchtbaar gesprek” met de lokale organisaties was niet mogelijk gebleken. Als de organisatoren van de intocht toch aan zwarte piet zouden vasthouden, zo besloot het college, zouden de burgemeester en wethouders de sint niet meer welkom heten. De inmiddels vertrokken burgemeester Adriaan Hoogendoorn zei dat het college het „nodig vond om kleur te bekennen”.

Maar niet iedereen vond het aan de lokale politiek om zich over zo’n kwestie uit te spreken. Twee jaar later, in 2022 bezocht een wethouder alsnog een intocht met zwarte pieten. Het leidde tot vragen in de raad – waren de afspraken nog wel geldig? De betreffende wethouder zegt tegen NRC de kwestie „niet meer te willen opdiepen”.

Misschien doelt stamgast Jack, als hij het over de veroorzaker heeft, op Roshano Dewnarain, een jonge twintiger uit Hoogezand en fractievoorzitter van GroenLinks in de gemeente Midden-Groningen. Dewnarain vindt dat „elk kind racisme-vrij sinterklaas moet kunnen vieren”, zegt hij aan de telefoon. „Ik vind het dan ook vooral jammer voor de kinderen.” Hij stelde jaren geleden al vragen over „wat het college van de racistische karikatuur zwarte piet” vindt. Daarop volgden ook bedreigingen aan zijn adres, zegt hij. „De gemeente heeft nooit beperkingen gesteld aan wat wel of niet kan. Het college heeft alleen voor zichzelf een bottom line vastgesteld.”

Daarmee was het niet voorbij. In 2023 verstoorden activisten van Kick Out Zwarte Piet de gemeenteraadsvergadering, en demonstreerden ze bij een intocht in Slochteren, dat ook in Midden-Groningen ligt.

Ook dit jaar was de sfeer rondom de intocht afgelopen weken „grimmig”, zegt Dewnarain. „Het is gevaarlijk van het sinterklaascomité om te zeggen dat er bedreigingen zijn geweest, zonder te zeggen waar ze vandaan komen.” De voorzitter van het comité zei eerder dat hij dat niet zegt omdat hij „geen olie op het vuur” wil gooien.

Zelfs de burgemeester van Midden-Groningen, Erica van Lente, heeft de tekst niet gezien, liet ze RTV Midden-Nederland weten. „Wat ik had gedaan als ik die onder ogen had gekregen was: die delen met de politie. Dan had ik gevraagd: waar leidt dit toe?”

Waar leidt het toe? Josje weet het wel. „Alles gaat weg, alles van vroeger!” De stamgasten fluisteren dat Josje de lampen niet meer aanzet om de kosten zo laag mogelijk te houden. Josje zegt op haar beurt dat haar klanten het moeilijk hebben, dat ze ze soms iets toestopt. Maar dat ze, Josje komt uit Slovenië, zelf geen geld heeft om haar honderdjarige moeder daar te bezoeken.

Zijn Josje en haar gasten de achterblijvers? Op het plein voor het café blijft het deze middag stil, er zijn amper kinderen te bekennen. Misschien zijn ze naar een van de vele sint-intochten verderop.

Twintig jaar geleden geloofde bijna niemand dat het afweersysteem kanker zou kunnen opruimen, maar John Haanen bleef eraan werken

admin
November 17, 2024
0

Tumoren opruimen door het eigen afweersysteem van de patiënt een zetje te geven? John Haanen herinnert het zich nog goed toen twintig jaar geleden bijna niemand in immuuntherapie geloofde. „Zodra ik op de grote Amerikaanse en Europese congressen erover begon te spreken, liepen de zalen leeg. Alleen een aantal diehards dacht dat je kanker wel degelijk met het immuunsysteem kan opruimen.”

Tegenwoordig bieden de meeste ziekenhuizen immuuntherapie aan om uitgezaaide kanker te behandelen, en behaalt de immuno-oncologie regelmatig nieuwe doorbraken. Op 21 november ontvangt Haanen de Bob Pinedo Cancer Care Award voor zijn bijdrage aan deze innovaties.

De KNAW, die de prijs eens per twee jaar uitreikt, noemt Haanen een pionier, met name vanwege zijn inzet voor de zogeheten TIL-therapie. Als hoogleraar translationele immunologie aan het LUMC en onderzoeksleider bij het Antoni van Leeuwenhoek/Nederlands Kanker Instituut (AVL/NKI) werkt hij al meer dan vijftien jaar aan deze nieuwe behandelingsvorm, waarbij lichaamseigen immuuncellen worden opgekweekt om uitgezaaide tumoren op te ruimen.

TIL is de eerste celtherapie die patiënten kan genezen van solide tumoren en wordt sinds vorig jaar vergoed voor behandeling tegen uitgezaaide huidkanker. Haanen leidde een grote klinische studie en wil de resultaten binnenkort voorleggen aan de EMA voor mogelijke goedkeuring van het middel. Geen enkele academische instelling is dit tot nu toe gelukt zonder private investeerders. „Dit zou aantonen dat ons product effectief is en maakt het beschikbaar voor andere Europese ziekenhuizen. Bovendien zouden we dit een stuk goedkoper kunnen doen dan de commerciële partijen.”

Uit de studie bleek dat bijna de helft van de patiënten op TIL-therapie reageert. „Dat is meer dan een verdubbeling ten opzichte van de reguliere behandeling bij huidkanker. Het gaat om patiënten bij wie chemo- en andere vormen van immuuntherapie niet meer werken, dus dat is een mooi resultaat.”

Stuitte u initieel op weerstand toen u onderzoek deed naar immuuntherapie?

„Ja, ook hier in het AVL/NKI. Destijds lag de focus voornamelijk op het optimaliseren van chemotherapie en enkele gerichte behandelingen. Omdat we steeds beter werden in het ontrafelen van dna, werd ook duidelijk welke dna-fouten verantwoordelijk zijn voor het gedrag van kwaadaardige tumoren. Wanneer je een ‘rem’ voor deze fouten kan vinden, heb je de oplossing, dachten de meeste onderzoekers. Maar kanker is adaptief en goed in staat dit soort gerichte behandelingen te omzeilen. Hierdoor werd ons onderzoek naar immuuntherapie zoals TIL wel getolereerd – ook al dachten weinigen dat het echt zou werken.”

Na vijf tot zes weken is het kweken klaar en zijn er zo’n 10 tot 50 miljard cellen

En toch werkt TIL-therapie. Kunt u dat uitleggen?

„TIL staat voor tumor-infiltrerende lymfocyten [lymfocyten zijn een groep witte bloedcellen]. Tumoren zijn ongelofelijk goed in het ontwijken van ons immuunsysteem, bijvoorbeeld door het omliggende weefsel vijandig te maken voor afweercellen. Sommige afweercellen weten de tumor alsnog te bereiken, maar worden vervolgens door hun omgeving verlamd. Door deze cellen uit de patiënt te halen, in het laboratorium opnieuw te activeren en te laten groeien, kunnen we ze teruggeven aan de patiënt zodat ze de tumoren opruimen.

„Eerst zoeken we naar een uitzaaiing tussen de twee en vier centimeter, die we chirurgisch verwijderen. In een clean room snijden we dit in stukjes en weken we cellen los in een oplossing, waaraan we vervolgens groeifactoren toevoegen. Na vijf tot zes weken is het kweken klaar en zijn er zo’n 10 tot 50 miljard cellen die we samen met extra groeifactoren [eiwitten die de celgroei bevorderen] via een infuus toedienen.

„Wanneer je zoveel cellen teruggeeft, kun je dit niet doen in een systeem dat al vol zit met lymfocyten. Door ze met chemotherapie tijdelijk te verwijderen, wordt er ruimte gecreëerd en blijven groeifactoren beschikbaar voor de teruggegeven cellen.”

Ik zou graag nog even doorgaan met mijn werk. Het is afwisselend en ik vind het fantastisch

Werkt deze therapie ook voor andere soorten kanker?

„Recent zijn er meer indicaties gevonden voor TIL-behandeling. Zo loopt er nu een studie bij patiënten met longkanker en is er een studie gedaan bij baarmoederhalskanker. Maar vanwege de activerende werking van de groeifactoren, heeft de behandeling heftige bijwerkingen en is het niet geschikt voor elke patiënt. De meeste longkankerpatiënten hebben bijvoorbeeld veel gerookt waardoor ze cardiovasculair niet optimaal zijn, en veel andere patiënten zijn al oud of hebben heftige chemotherapie gehad.

„Wanneer je de lymfocyten opkweekt, groeien ook andere immuuncellen mee. Als we leren hoe we de juiste TIL beter kunnen selecteren en andere cellen wegfilteren, zouden we een puurder product kunnen maken dat wellicht minder chemotherapie en groeifactoren nodig heeft. Hopelijk kunnen we dan ook meer kwetsbare groepen patiënten behandelen met TIL.”

U bent dus nog niet van plan te stoppen?

„Nou, ik zou graag nog even doorgaan met mijn werk. Het is afwisselend en ik vind het fantastisch. Ik behandel zieke patiënten en heb tegelijkertijd een grote onderzoeksgroep waarmee we over de toekomst van dit soort cellulaire behandelingen nadenken.

„Daarnaast vind ik het ook heel leuk om ervoor te zorgen dat het onderzoek en de opgebouwde kennis, bij mijn vertrek niet verdwijnt. Ik leid dus ook artsen en onderzoekers op die mijn werk kunnen overnemen. Je bouwt natuurlijk een fantastisch netwerk op met collega’s en bedrijven waarmee je samen studies doet, maar dat moet je uiteindelijk wel overdragen. Hoe zorg je er bijvoorbeeld voor dat een bedrijf met ons wil samenwerken?”

Wanneer je zo’n award krijgt, denk je natuurlijk terug aan wat er heeft geleid tot het krijgen van zo’n prijs

Naast TIL-therapie, welke wetenschappelijke bijdrage springt er voor u uit?

„Ik heb me veel ingezet voor educatie. Toen immuuncheckpoint-remmers opkwamen, was het een hele opgave om de bijwerkingen ervan te managen. Checkpoint-moleculen zijn remmende moleculen op afweercellen die er voor zorgen dat het immuunsysteem niet ontspoort en een auto-immuunreactie veroorzaakt. Door deze te blokkeren worden afweercellen actiever tegen kanker, maar veroorzaak je vaak ook een heftige auto-immuunreactie. Samen met collega’s hebben we vanuit de praktijk een richtlijn geschreven voor hoe je met deze bijwerkingen om kan gaan.” Die wordt wereldwijd veel gebruikt.

Hoe voelt u zich eigenlijk bij het ontvangen van deze prijzen?

„Wanneer je zo’n award krijgt, denk je natuurlijk terug aan wat er heeft geleid tot het krijgen van zo’n prijs. En dat is niet enkel toevallig. Het is een gevolg van de inspanning die je ervoor gedaan hebt, en heel erg toegewijd zijn. Lang voordat de eerste immuuntherapie succesvol bleek, was ik er al sterk van overtuigd dat we het immuunsysteem kunnen inzetten tegen kanker. Uiteindelijk is dat in mijn periode waarheid gebleken. Natuurlijk speelt het een rol dat je op de juiste plekken komt, en met de juiste mensen samenwerkt, maar je levert ook een deel van je leven op.”

Welke offers heeft u gebracht?

„Lange dagen en werkweken van zestig tot zeventig uur zijn niet ongebruikelijk. Voor een heleboel dingen is daarom weinig tijd. Ik hou van muziek luisteren en ga graag naar het theater, maar wanneer je ervoor kiest je leven ten dienste te stellen van de wetenschap, moet je keuzes maken.”

De fans moeten Fontaines D.C. verdienen in Afas Live (maar dat geldt net zo goed andersom)

admin
November 17, 2024
0

‘This is out last song…”, zegt Grian Chatten na een uur en 22 minuten tegen concertzaal Afas Live. Het is het achtste tot en met twaalfde woord dat de zanger van de Ierse rockband Fontaines D.C. met het publiek heeft gewisseld. De laatste vier die daarna nog volgen, klinken verbeten: ,,…so fucking earn it!”

We moeten het verdienen dus.

Alleen: dat geldt ook andersom.

Want na Chattens vinnige aansporing aan het eind van de toegift, zaterdag tijdens de eerste van twee, al maanden uitverkochte shows in Amsterdam, denk je toch: prima show verder, maar wie verdient hier eigenlijk wie? Hadden júllie niet beter je best kunnen doen?

Eerst het goede nieuws: Fontaines D.C. – vijf Ierse poëzienerds die elkaar op een music college in Dublin vonden vanwege hun liefde voor gedichten in plaats van passie voor gitaren – beleefde vijf jaar geleden een droomstart met Dogrel, een komeetdebuut vol korte, grimmige doch melodieuze en meezingbare postpunk. Vervolgens weigerde de band te teren op die succesformule.

Die moedige innovatiedrift resulteerde in drie vervolgalbums die steeds anders klonken en waarvan de laatste, het in augustus verschenen Romance, nog nauwelijks iets met postpunk te maken heeft maar meer leek op… tsja, wat eigenlijk? Rock? Goth? Indie? Een vleugje new wave misschien?