Normaal werk ik op woensdag niet thuis, maar vandaag wel. We hebben een beagle, ze snuffelt lekker in de tuin. Dan is ze opeens verdwenen. Ongerust rijd ik door de buurt op zoek naar een spoor. Gelukkig heeft ze een air-tag om zodat haar locatie elke 10 minuten aan mijn telefoon wordt doorgegeven. Meerdere locaties rijd ik af. Ze zal doodmoe zijn van dat harde rennen, want het zijn behoorlijk grote afstanden die ze blijkt af te leggen. De laatste locatie is een groot bos. Pas dan besef ik dat het woensdag is, de dag dat de honden-uitlaatservice haar altijd ophaalt.
Tonnis Poppema
Lezers zijn de auteurs van deze rubriek. Een Ikje is een persoonlijke ervaring of anekdote in maximaal 120 woorden. Insturen via [email protected]
Ik zit in de wachtkamer van de cardioloog, wachtend op mijn man. Er komt een echtpaar binnen. Zij pakt de NRC uit haar tas, hij kijkt net als ik naar de televisie die aan de muur hangt. Plotseling zegt hij tegen zijn vrouw: „Nederland in Beweging, je ochtendprogramma. Misschien kun je meedoen met deze mevrouw.” Hij wijst daarbij naar mij. Ik bedank voor de eer, waarop hij reageert: „Ik vind het ook helemaal niks.” Vanachter de krant klinkt het „Ja schat, daarom zitten wij nu hier.”
Anita Mensing
Lezers zijn de auteurs van deze rubriek. Een Ikje is een persoonlijke ervaring of anekdote in maximaal 120 woorden. Insturen via [email protected]
Af en toe moest ik aan Michelle Obama denken terwijl president Trump stond te stralen op het feest van zijn leven. Michelle wilde er niet bij zijn, zoals ze ook de begrafenis van Jimmy Carter had gemeden. Haar walging van het politieke circus in Amerika moet groot zijn geworden.
Je ziet ze tegenover elkaar staan in hun huiskamer: Michelle en haar zoveel inschikkelijker man, Barack. Hij: „Ga nou mee, we moeten ons niet laten kennen.” Zij: „Mij niet meer gezien. Ik wil nooit meer iets met die proleet en zijn weerzinwekkende kliek van patsers en profiteurs te maken hebben.” Hij: „Ze zullen ons uitlachen.” Zij: „Dat doen ze toch al.” Hij: „Wegblijven is capitulatie.” Zij: „Néé. Meedoen is capitulatie. Gezellig kletsen met Trump, zoals jij op die begrafenis, is capitulatie. Na alles wat hij over jou heeft gezegd.”
Misschien was haar beslissing politiek gezien niet handig, toch ligt mijn sympathie bij haar. De prominente Democraten gedroegen zich zogenaamd waardig tijdens de inauguratie, alles lieten ze over zich heengaan: al die luidkeelse, nauwelijks verkapte beledigingen van Trump aan hun adres. Over een Amerika dat „in verval” zou zijn, dat op deze dag „bevrijd” werd en nu dankzij Donald J. Trump aan een „Gouden Eeuw” zou gaan beginnen.
Verstijfd bleven ze zitten: de Clintons, Kamala Harris en haar man, Biden en zijn vrouw en… Barack Obama. Ze moeten het als een strafexpeditie hebben ervaren. Het was pijnlijk om aan te zien. Zou Hillary Clinton niet even aan Michelle hebben gedacht? Hillary die destijds tot op het bot werd beledigd door Trump. „Crooked Hillary”, noemde hij haar altijd. „Lock her up!”, schreeuwde hij meermalen naar zijn publiek. Het enige verzet dat ze tijdens de inauguratie kon bieden, was een schamper lachje. Als iemand reden had óók thuis te blijven, was het Hillary.
Deze Democraten wilden niet afdalen naar het niveau van hun tegenstander, maar ze zullen zich toch heel wat strijdvaardiger moeten opstellen om hem effectief weerwerk te kunnen bieden. Het opportunisme rond de nieuwe leider tiert welig. Daar zaten ze te glimmen aan de andere kant van Trump: Jeff Bezos (Amazon), Mark Zuckerberg (Meta), Elon Musk (Tesla en X), Tim Cook (Apple). De miljardairs die zich schurken tegen de politieke macht. Bezos, eigenaar ook van The Washington Post, wilde niet dat zijn krant zich uitsprak voor Kamala Harris. Hij is met zijn andere bedrijven sterk afhankelijk van overheidscontracten.
Bezos had zijn verloofde meegenomen, Lauren Sánchez, de opvallendste vrouw in dit gezelschap. Ze ging geheel in het wit gekleed en maakte er geen geheim van dat ze trots was op haar buste. Ze probeerde zoveel mogelijk aandacht te trekken door druk te fotograferen en te praten. Toen Trump even in haar buurt kwam, zag je haar hopen dat hij haar zou aanspreken, maar helaas, hij liep door naar een man.
Deze Sánchez, bekend geworden van tv-presentaties, doet samen met Bezos nuttig werk op milieugebied. Ze financieren belangrijke initiatieven in het kader van klimaatverandering. Toch stonden ze nu te juichen voor een president die aankondigde dat hij zou ophouden met allerlei milieumaatregelen. „Drill, baby, drill”!
Michelle Obama en Lauren Sánchez: twee werelden die niets meer met elkaar te maken hebben.
Op deze regenachtige dag spelen we het bordspel Mens erger je niet! met onze kleindochters. „Wie het hoogste gooit mag beginnen” vertel ik hen. Julia (6 jaar) mag als eerste en opent met vijf, best veel. Dan is Alice (4 jaar) aan de beurt. Met uitgestreken gezicht gooit ze de dobbelsteen ….bijna tot tegen het plafond.
Brigitte Kurris, Hove (België)
Lezers zijn de auteurs van deze rubriek. Een Ikje is een persoonlijke ervaring of anekdote in maximaal 120 woorden. Insturen via [email protected]
Op de boekenbijlage van de Volkskrant stond onlangs een foto van de Ierse schrijver Colm Tóibin voor zijn boekenkast. Een foto zoals je ze zo vaak ziet, een geletterde voor een boekenkast. En zoals altijd begon ik meteen naar de boekenkast te kijken: wat zie je eraan, wat staat erin? Dit was duidelijk een literaire boekenkast, veel dunnere boeken met ook een paar dikke, maar geen series, geen bibliofilie, geen naslagwerken, kookboeken, kunstboeken. Sommige rijen hingen wat scheef, daar was duidelijk iets uitgehaald, op de grond voor de kasten lagen stapeltjes (Pas op! roep je dan in gedachten, doe dat niet! Die gaan groeien en dan zit je ermee!) op de rand van het bureau ook boeken en papieren, de wanordelijke stapelingen van iemand die met iets bezig is of dat wil zijn, met meer dingen tegelijk ook, dingen die niet steeds actueel zijn of afgemaakt worden.
Terwijl ik zo zat te kijken, en ook weer eens vaststelde dat buitenlandse boekenkasten je minder zeggen en dat dus heel die pretentie van de ‘Republiek der Letteren’, alsof dat werkelijk een verbond van over de hele wereld is, inderdaad ook wel is wat het woord zegt: pretentie, merkte ik ook dat ik niet meer helemaal dát plezier in de aanblik van zo’n boekenkast schep als vroeger. Er is iets van schaamte in geslopen. Voelde ik voorheen verheugd een zekere verwantschap of juist niet (Wát! Leest-ie dát?), nu bekruipt me het gevoel dat ik naar iets zit te kijken dat eigenlijk voorbij is: overvolle boekenkasten. Misschien staan er zelfs nog wel poëziebundels in.
Wat is dat voor malle schaamte? Het lijkt nu een beetje gênant, wereldvreemd misschien, om zo in of vanuit je boekenkast te leven. Ouderwets ook. Overdreven misschien wel, want wees nou eerlijk, hebt u dat allemaal gelezen? Nee. Niet allemaal. En gaat u dat allemaal nog (her)lezen? Vast niet. Maar wat wel en wat niet, dat weet je niet en daar gaat het ook niet om.
Ik haal gedichten van Borges uit de boekenkast om de recente vertalingen van Paul Claes te vergelijken met die van Barber van de Pol en Maarten Steenmeijer, en met die van Robert Lemm, vraag me af in welke vorm hij het meest tot mij spreekt en lees, in zijn gedichten bladerend, natuurlijk meteen weer van alles over boeken. Er is een gedicht over een bewaker van boeken die vertelt wat er allemaal in die boeken staat: tuinen, tempels, waarheden over de wereld. ‘Waarom mezelf bedriegen?/ De waarheid is dat ik nooit heb kunnen lezen’. Toch zijn de boeken tuinen en tempels. Het is niet onbelangrijk te weten dat Borges zelf blind werd en op den duur niet meer kon lezen.
In een ander gedicht (‘Mijn boeken’) schrijft hij dat al die boeken niet weten dat hij bestaat, behalve misschien dan die die hij zelf geschreven heeft, maar dat ‘mijn wezenlijke woorden’ niet daarin staan, maar op die andere pagina’s, die niet van zijn bestaan weten. ‘Het is beter zo.’ Je boeken weten niets van je, maar zeggen alles over je. Van je.
In een lezing vertelde Borges eens dat hij ondanks zijn blindheid zijn huis bleef vullen met boeken, onder andere met een cadeau gekregen editie van de Brockhaus encyclopedie: „Ik voelde de aanwezigheid van dat boek in mijn huis, ik voelde het als een soort geluk.”
Ah, wat is het fijn een boekenkast te hebben met Borges erin. Hij tilt je uit de gêne, uit het bedrukkende zelf bedachte oordeel van voorbij-zijn, naar het geluk van de woorden. Het geluk van de boekenkast.
Wij verblijven een maandje in Spanje in een huis van Spaanse vrienden. Mijn jongste, nog studerende, dochter en haar vriend zijn een kleine week bij ons op bezoek.
Na vier dagen vraagt ze ‘s ochtends tijdens het eerste gezamenlijk ontbijt aan mijn vriendin: „Oh ja zeg, wat zijn die shotjes toch die jullie elke ochtend drinken?”, wijzend op de twee glaasjes in het keukenkastje. Het antwoord van mijn vriendin: „Onze zachtgekookte eitjes!”
Lezers zijn de auteurs van deze rubriek. Een Ikje is een persoonlijke ervaring of anekdote in maximaal 120 woorden. Insturen via [email protected]
De journalisten van EenVandaag hebben een manier van onderzoeksjournalistiek bedrijven ontdekt waardoor ze nooit meer zelf op zoek hoeven naar nieuws. Alle grote vragen worden in het vat met volgers dat EenVandaag-opiniepanel heet gegooid. Het panel is inmiddels uitgegroeid tot een leger van ruim 26.000.
Of zij representatief zijn voor Nederland weet ik niet. Ik ken niemand die lid is van het EenVandaag-opiniepanel, maar het kan ook zijn dat ze het me liever niet vertellen. Ze laten zich wekelijks met liefde leegmelken over alles, het zal een kwestie zijn van je gezien en gewaardeerd voelen, misschien dat ze denken invloed uit te oefenen.
Van die ruim 26.000 rijden er 432 in een Tesla. Dat leek me ook wel een nieuwtje, ik had het aantal Tesla-rijders veel hoger ingeschat. Dat lege dashboard met die enorme iPad met de route in het midden leken me bij uitstek iets waar ze in het opiniepanel van EenVandaag voor zouden vallen.
De uitkomsten van het onderzoek onder Tesla-rijders uit het EenVandaag-opiniepanel mochten er zijn. Drie op de tien overwegen hun Tesla weg te doen vanwege Elon Musk. Ook is een aantal van plan om een anti-Musk sticker op hun Tesla te plakken om zo afstand te nemen van het gedachtengoed van de tech-miljardair.
Het leek me een typisch Nederlandse oplossing voor een groot probleem: voor elektrisch rijden want voor het milieu, voor de subsidie die er bij aanschaf op zat, maar ook tegen Musk en Trump. Fijn dat dat dilemma met een sticker opgelost kan worden, zoals ook ooit de milieuverontreiniging met de aanschaf van een Tesla op te lossen was.
De Tesla was vaak geen auto, maar een statement, waarmee je ook nog eens lekker snel kon optrekken bij het stoplicht en dat is met de veranderde politieke omstandigheden helemaal weg. Als je bereid bent een sticker op je bumper te plakken met een statement tegen het eigen automerk, ben je toch niet helemaal goed afgestemd. Ik hoop dat EenVandaag de 432 eigen Tesla-rijders blijft monitoren en bevragen. Ik wil weten op welke politieke partij ze stemmen en welke auto ze volgend jaar rijden. De elektrische variant van Porsche schijnt goed te zijn, bovendien zit er een knop in waarmee perfect het geluid van een benzinemotor kan worden geïmiteerd.
Blijf maar lekker zelf nieuws maken EenVandaag, het is smullen van jullie hypocriete achterban.
In een museum voor moderne kunst kruisen onze wegen met een gezin met twee dochters. Aangekomen bij een zijkamer met primitieve schetsen verkondigt de vader dat als je vaker in musea komt, je steeds beter leert inschatten uit welke periode kunstwerken komen. Waarop een van de dochters droog opmerkt: „Ja inderdaad, deze tekeningen komen duidelijk uit de kleuterschoolperiode.”
Lezers zijn de auteurs van deze rubriek. Een Ikje is een persoonlijke ervaring of anekdote in maximaal 120 woorden. Insturen via [email protected]
Ziet u een taalfout of een feitelijke onjuistheid?
U kunt ons met dit formulier daarover informeren, dat stellen wij zeer op prijs. Berichten over andere zaken dan taalfouten of feitelijke onjuistheden worden niet gelezen.
Om dit formulier te kunnen verzenden moet Javascript aan staan in uw browser.
Een groep van studenten in opleiding tot anesthesiemedewerker is bijna afgestudeerd. Ik bespreek als groepsdocent met ze hoe de laatste lesdag, met daaraan gekoppeld de diplomering zal verlopen en dat ik ze uiteindelijk toespreek.
Bij deze uitleg maak ik standaard de flauwe grap dat ik voor 25 euro vertel wat ze willen horen en voor 50 euro weglaat wat ze niet willen horen. Een van de studenten vraagt schuchter of ik niet wil zeggen dat de opleiding drie jaar duurt. Zijn ouders denken dat het drieënhalf jaar is.
Lezers zijn de auteurs van deze rubriek. Een Ikje is een persoonlijke ervaring of anekdote in maximaal 120 woorden. Insturen via [email protected]
