De tijd dodend voor het boarden drink ik koffie bij een koffietent op Schiphol en sla een mooi tafereel gade: achter de toonbank wordt een werknemer ingewerkt. Het gaat over baristaskills maar ook over soorten koffiebonen en smaken. De manager legt uit: „Er zijn vijf verschillende smaken: zoet, zout, zuur, bitter en…” Het blijft stil. „Umami” opper ik voorzichtig, denkend behulpzaam te zijn. Mijn inbreng wordt niet gewaardeerd. Ze kijkt mij aan met een mix van irritatie en vertwijfeling en na een korte pauze zegt ze resoluut terug: „Nee, bij ons niet.”
Joost Hoepman
Lezers zijn de auteurs van deze rubriek. Een Ikje is een persoonlijke ervaring of anekdote in maximaal 120 woorden. Insturen via [email protected]
Voor het eerst in lange tijd ga ik (37) baantjes trekken met een vriendin. We hebben allebei een sportblessure, dus je moet wat. Thuis trek ik alvast mijn bikini aan onder mijn kleren. Mijn dochter van vier, net op school, kijkt me met grote ogen aan en vraagt vol ontzag: „Zit jij al op zwemles?”
Judith Katz
Lezers zijn de auteurs van deze rubriek. Een Ikje is een persoonlijke ervaring of anekdote in maximaal 120 woorden. Insturen via [email protected]
Als er al iets leuks is aan D66, dan toch dat ze regelmatig uiteindelijk zelf de grootste tegenstander van de eigen ideeën worden. Het beste voorbeeld is, ‘voormalig kroonjuweel’, het referendum. En over de gekozen burgemeester hoor je ze ook nooit meer. Ze focussen nu meer op tanks en drones. Je zou ook kunnen spreken van voortschrijdend inzicht.
En dan dit weekeinde, Rob Jetten lanceerde het idee van tien nieuwe steden in het groen. Op weilanden van boeren dus, stukken land die we in dit land ten onrechte ‘natuur’ noemen. Er werd geklapt voor dit ‘revolutionaire idee’, hoewel het gewoon gejat is uit Groot-Brittannië, waar Labour een identiek plan heeft ontwikkeld. In de jaren zeventig deden we overigens hetzelfde. Oude dorpskernen werden uitgebouwd tot nieuwe steden, andere steden ontstonden vanuit het niets. Het bracht ons onder andere Almere, Lelystad, Purmerend, Nieuwegein, Capelle aan den IJssel, Spijkenisse en Haarlemmermeer, stuk voor stuk plaatsen waar het gemiddelde D66-lid nog steeds niet dood gevonden wil worden.
En terecht, een verhuizing naar ‘nieuwe steden’ is bijna nooit vrijwillig, maar bedoeld voor iedereen die in zijn favoriete stad geen nieuwe woning kan vinden of betalen. Als die tien steden er straks zijn heeft dit geen impact op het gemiddelde D66-lid, hooguit kan die straks iets sneller en goedkoper terecht in de al bestaande bouw in de Randstad.
Tegelijkertijd prikkelen nieuw te ontwikkelen steden de fantasie en als we ze bouwen op boerengrond is het qua stikstof in ieder geval een mooie energieneutrale uitruil, zeker als de nieuwe inwoners allemaal verplicht een waterpomp moeten afnemen. Het landschap wordt er ook niet lelijker van al die bloemkoolvormige wijken rondom een culturele kern.
D66 is bloedserieus, het plan voor de tien nieuwe steden is speerpunt voor de volgende verkiezingen. Stiekem hoop ik dat ze er alle tien komen. Ik ga er nooit wonen en hoop dat mijn kinderen er ook nooit terechtkomen. Wel gun ik ze alle tien een prachtige naam en vooral een D66-burgemeester. Misschien dat ze D66 kunnen komen vertellen over wat ze allemaal meemaken in de maakbare wereld. We zullen ze eren als levende monumenten voor de afstand tussen politiek en samenleving.
Marcel van Roosmalen schrijft op maandag en donderdag een column.
Bij de ingang van de HEMA hangt een poster. Boven een plaatje van wat toiletartikelen staat in feestelijke letters: ‘Help vrouwen plassen op Koningsdag’. Hoewel ik de bewoording wat onsmakelijk vind, waardeer ik het initiatief: tijdens mijn zwangerschap was het niet makkelijk om even de stad in te gaan.
Twee meter verderop hangt ook nog een melding: ‘WIJ HEBBEN OP DEZE LOCATIE GEEN KLANTENTOILET’.
Stella Brüggen
Lezers zijn de auteurs van deze rubriek. Een Ikje is een persoonlijke ervaring of anekdote in maximaal 120 woorden. Insturen via [email protected]
Op het moment dat ik dit schrijf escaleert de gezellige handelsoorlog tussen de VS en China. Nu hebben beide partijen het over importheffingen van 125 procent, maar als u dit leest staat de teller waarschijnlijk al op 200. Of hoger. In Beijing wordt ondertussen keihard gelachen om het feit dat Trump fabrieken voor iPhones naar zijn land wil halen. Volgens de Chinezen zijn de Amerikanen te lui en te verwend voor dit soort rotwerk. Daarbij hebben ze veel te vette vingers om een mobieltje in elkaar te priegelen. Maar misschien gooit oom Donald de Mexicaanse grens weer open en stromen de arme sloebers uit Mexico, Venezuela en andere wanhopige landen binnenkort de VS weer binnen om dit soort kloteklusjes te gaan klaren. Die zijn daar dan opeens weer meer dan welkom. De grillige Amerikaanse president doet absoluut niet moeilijk over zo’n draai.
Inmiddels heeft zijn fijnzinnige vicepresident JD Vance de Chinezen uitgemaakt voor „peasants” en daarmee bedoelt hij eigenlijk dat ze domme boeren zijn. Dat is in China en bij Caroline van der Plas en Yvon Jaspers uiteraard verkeerd gevallen. Dit brengt de Derde Wereldoorlog alleen maar dichterbij. Het lijkt me namelijk hèt moment voor Xi om Taiwan in te pikken en als dat gebeurt komen de Amerikanen onmiddellijk die kant uit. Dat hebben ze de Taiwanezen ooit beloofd. Of denkt Trump dat dit een mooi moment is om Groenland te confisqueren en het door de Chinezen geclaimde eilandje lekker te laten barsten? Net als Oekraïne. Ik vind dit persoonlijk geen onlogische gedachte.
Mijn gevoel zegt me dat ik dit soort stevige meninkjes best wel ergens op de Nederlandse televisie kwijt kan. Zeker nu de enige serieuze omroep door een zwakzinnige cultuurminister gesloopt gaat worden. Ik ga dan vrolijk uitleggen dat de Republikeinse Partij een soort LPF is geworden. Niet alleen Vance scheldt, maar ook Musk gaat als een gek tekeer. Misschien was hij een beetje chagrijnig omdat hij deze week 35 miljard lichter is geworden. Hoewel ik ook weer ergens las dat deze gestoorde motorzager dat bedrag juist rijker is geworden. Het is maar net welke website je volgt. Onze eloquente Elon heeft in elk geval flink lopen schreeuwen. Niet alleen de vertrokken adverteerders op X heeft hij „fuck yourself” gewenst, maar ook partijgenoot Navarro is door hem voor „idioot” en „een domme zak stenen” uitgemaakt. Peter Navarro is een van de belangrijkste handelsadviseurs van het Witte Huis en schijnt ook een zak te zijn.
Musk was misschien een beetje chagrijnig omdat zijn veertiende kind een huilbaby is en hem ’s nachts uit zijn slaap houdt.
Misschien is het ook handig als ik overtuigd vertel dat de lage Russische olieprijs het einde van de oorlog in Oekraïne betekent. Poetins geld is namelijk op. Ondanks de Russische schaduwvloot aan tankers die over de oceanen doolt om overal en nergens zijn illegale olie te lozen. Misschien kan ik daaraan toevoegen dat ze op de terugweg vaak internetkabels op diverse zeebodems kapottrekken en bananen voor Albert Heijn vervoeren. Gewoon een leuk fantasietje. En ik leg dan ook meteen uit dat de boekhouding van dit soort maffiose olievervoerders wordt bijgehouden op de Amsterdamse Zuidas. Ook wel de Zuidkas genoemd. Dat gebeurt door advocaten die hun gedeukte en besmeurde Tesla’s alleen nog aan de straatstenen kwijt kunnen. Over dit soort kantoren worden uiteraard geen Kamervragen gesteld. Dit ligt te gevoelig. Voor wie? Goeie vraag.
U leest het goed: dit is een open sollicitatie om een van de deskundige babbelaars aan een van de Nederlandse keuvelshowtafels te worden. Nu mijn karige pensioentje deze week voor een groot deel verdampt is op de Amsterdamse Effectenbeurs kan ik wel een extraatje gebruiken.
Of ik deskundig genoeg ben? Absoluut. Gewoon lekker zitten tussen Jort, Angela en andere vaste tv-klevers. En met grote overtuiging meepraten. Niet haperen, niet stilvallen, niet twijfelen, vooral heel zeker kijken en net doen of je naar de andere gasten luistert. En dat een keer of vier per week. Zonder lachband.
Een immer vriendelijke 90-jarige dame heeft een week bij ons in het ziekenhuis gelegen. Ik heb in mijn rol als arts voor haar gezorgd en mag het heuglijke nieuws brengen dat deze mevrouw na de succesvolle behandeling weer naar huis mag. Bij het ontslaggesprek is de eerste vraag van de patiënte anders dan ik gewend ben: „Ik heb nu een week lang mijn huishoudcenten niet uitgegeven. Hoe kan ik die aan die lieve verpleegkundigen geven zodat ze samen op een uitje kunnen?” Dít is waar ik arts voor ben geworden.
Alexander Blomjous
Lezers zijn de auteurs van deze rubriek. Een Ikje is een persoonlijke ervaring of anekdote in maximaal 120 woorden. Insturen via [email protected]
Tot enkele jaren geleden was gordelroos voor mij de sierlijke naam van een niet al te kwalijke ziekte. Wat kon een gordel van rozen nou voor kwaad stichten? Hooguit een beetje ongemak, toch?
Ik bedacht er zelfs een ongepast grapje bij: mochten Amsterdammers zich lijders aan grachtengordelroos noemen?
Toen haalde een briefje van een bejaarde Nederlandse penvriendin uit Canada mij uit mijn rozige droom. „Ik lijd aan een vreselijke rotkwaal”, schreef ze, „ik voel op mijn bovenlichaam overal jeuk en stekende pijn, ik weet niet meer waar ik het zoeken moet. Het heet gordelroos.”
Ik sloeg het braaf op in mijn geheugen. Ze zou toch niet overdrijven? Nee, daar leek ze me niet het type voor.
Enkele weken geleden kwam er een schok bij. Een gepensioneerde collega vertelde me telefonisch hoe ellendig hij zich de laatste tijd voelde: veel opgezwollen, rode, jeukende plekken in zijn gezicht, hij werd er tureluurs van. „Zorg dat je het niet krijgt, je weet niet wat je overkomt”, waarschuwde hij. Hij vertelde ook dat er goede vaccinatie mogelijk was, hoewel erg duur. „Je moet het er voorover hebben”, adviseerde hij met nadruk.
Pas toen begon ik me serieus in deze ziekte te verdiepen. Ik las beschrijvingen en aanbevelingen en zocht een uitzending op van het tv-programma Radar die ik gemist had. Ik had dat niet eerder gedaan omdat ik een zekere huiver heb voor informatie over ziektes die je (misschien!) zelf nog niet hebt. Zouden al die beschrijvingen je niet overdreven waakzaam kunnen maken, onnodig bang bij elk pijntje? Kun je niet beter afwachten tot de verschijnselen zich duidelijker manifesteren?
Het is een houding, besef ik steeds meer, die haaks staat op de wenselijkheid van nader onderzoek en eventueel vaccinatie. Een houding dus waarvan je erge spijt kunt krijgen, vooral op hoge leeftijd – die leeftijd van boven de zestig waar ook gordelroos het meeste onheil veroorzaakt.
Een van de helderste uiteenzettingen over gordelroos las ik op de website van de NVDV, de Nederlandse Vereniging voor Dermatologie en Venereologie. „Gordelroos wordt veroorzaakt door het varicella-zoster virus. Dit virus is ook de oorzaak van waterpokken. Wanneer een kind waterpokken heeft gehad, blijft na genezing het virus achter in het lichaam. Dit virus trekt zich terug in een zenuwknoop naast het ruggenmerg. (…) In bepaalde omstandigheden kan het virus weer actief worden.(…) Het heeft waarschijnlijk met een verminderde weerstand te maken. Echter, ook gezonde mensen kunnen het krijgen.” De NVDV voegt eraan toe: „Gordelroos is ook besmettelijk voor mensen die geen waterpokken hebben gehad.” Ouderen en mensen met een ernstige ziekte behoren tot de risicogroepen.
Toen ik alle informatie had verwerkt, leek de conclusie me op mijn leeftijd – 78 jaar – onontkoombaar: vaccinatie, liefst zo snel mogelijk. Ik ben niet de enige, er ontstond vooral na de uitzending van Radar een run op het vaccin, ook al is vaccinatie duur: twee prikken kosten samen tussen de 400 en 450 euro. Ook de Gezondheidsraad adviseert vaccinatie, des te betreurenswaardiger dat de basisverzekering het niet standaard vergoedt. Nog niet, fluisterde een deskundige mij in, want op den duur zal het vaccin aanzienlijk goedkoper worden.
Mijn dochter (10) vertelt me dat de kinderen in haar klas een geheim spel hebben bedacht: het spermaspel. Ik probeer de alarmbellen die in mijn hoofd afgaan niet te tonen en vraag neutraal hoe het spel in zijn werk gaat. Ze legt uit: „De kinderen lopen tegen de glijbaan op naar boven, het plateau bovenaan is de eicel. Er is een kind dat iedereen probeert tegen te houden. Wie het eerst boven is heeft gewonnen. Wanneer er twee kinderen tegelijk weten boven te komen op het plateautje roepen we: tweeling!”
Eline Remijnse
Lezers zijn de auteurs van deze rubriek. Een Ikje is een persoonlijke ervaring of anekdote in maximaal 120 woorden. Insturen via [email protected]
De EU slaat terug. En hoe! Op onder andere rijst, mais, sojabonen, juwelen, luxe jachten, jus d’orange, pluimvee, vlees en tabak uit de VS komt een heffing als reactie op hun heffing. Dat zal ze leren! Op boter gelukkig nog niet, de Ieren zijn als de dood dat de Amerikanen dan als tegenmaatregel iets anders op hun brood smeren, totaal afhankelijk als ze zijn van de levering van zuivelproducten aan een paar duizend kilometer verderop. In stilte gaan de gedachten uit naar onze regering. Maken ze zich in Brussel wel hard genoeg voor de kazen uit Gouda en Edam? En voor de tulpenbollen? Laat in godsnaam Amerikaanse kazen en planten met rust!
Ik miste de spijkerbroek op het lijstje, daar is waarschijnlijk wel over gesproken, maar dan maak je ze echt heel boos, nog bozer dan ze al op ons zijn. En bovendien het signaal is zo echt wel duidelijk: Europa laat niet over zich heen lopen!
De Amerikanen zullen onze tegenmaatregelen erg vinden, maar niet echt heel erg! We willen terugslaan, het moet er erg uitzien, maar het moet natuurlijk niet echt pijn gaan doen. Dit is wat ons betreft geen echte oorlog, maar een stoeipartij tussen twee voormalige vrienden op het schoolplein. We zijn niet echt heel boos: met ons valt wel te sollen! Sla ons maar op de bek, maar bel daarna alsjeblieft even voor een gesprek.
En nu maar hopen dat Hij, president Trump, redelijk reageert op de vriendelijk geformuleerde tegenmaatregelen. Iets wat hij tot nu toe nog nooit heeft gedaan. En bij een volgende vuistslag? Dan nog zullen we de andere wang toe keren, en dat zullen we zo lang mogelijk proberen vol te houden, misschien dat we – jammer maar helaas voor de Ieren – toch nog met een boterheffing komen, maar verder incasseren we tot we helaas geen tand meer in de mond hebben.
En dan geven we toe, want wij zijn de redelijke partij, met ons valt tenslotte altijd te praten. Intern zal het nog wel wat gedoe geven: als we meteen hadden toegegeven hadden we nog wel een gebit gehad. Het ziet er niet uit als je in de spiegel kijkt, maar wat kan het schelen? Onze beste vriend – ver weg, maar in gedachten toch dichtbij – zegt dat je er niets van ziet.
Marcel van Roosmalen schrijft op maandag en donderdag een column.
Mijn puberzoon heeft al een aantal weken last van een ingegroeide nagel. Ik krijg een appje van hem na school. „Mam, me teen ziet er niet goed uit.”
Nadat we elkaar telefonisch hebben gesproken, app ik hem nog even: „Het is trouwens ‘mijn teen’ of ‘m’n teen’ niet ‘me teen’. Tot zo lieverd.” Zijn antwoord: „Ja, tot zo me teen.”
Jessica Kappers
Lezers zijn de auteurs van deze rubriek. Een Ikje is een persoonlijke ervaring of anekdote in maximaal 120 woorden. Insturen via [email protected]
