Category: Cultuur

Het voelde als het begin van een verhaal en dus was hij in zijn auto gestapt. Lex Boon rijdt nu dezelfde route als toen, in 2020, van Amsterdam naar Laren. Zijn auto was grijs, hij heeft nu een gele. Over de Naarderstraat rijdt hij het dorp in. De villa’s staan verdekt opgesteld achter groen en herfstbruin bladerdek. Even verderop, dezelfde straat, staat het Singer Laren. Daar begon het.

Een Van Gogh was gestolen, bleek toen Boon in 2020 de geïmproviseerde persconferentie voor het museumgebouw bijwoonde. En dus werd het groot nieuws. Het gestolen werk, Lentetuin, kwam uit de collectie van het Groninger Museum, dat maakte de zaak extra pijnlijk.

Wat volgde was een zoektocht die journalist Boon beschrijft in zijn nieuwe boek, De gestolen Van Goghs: Het verhaal achter de sensationele diefstal van Lentetuin en 47 andere Van Goghs.

Waarom was de roof aanleiding voor u om in al die andere kunstroofzaken te duiken?

„Ik wilde weten: hoe lang duurt het gemiddeld tot ze terugkomen? Want ik dacht, ik wil berekenen wanneer de Lentetuin terug is. Ik weet dat dat geen harde wetenschap is, maar ik was op zoek naar een richting. Niemand had daar een antwoord op, en niemand kon mij vertellen hoeveel werken het zijn.” Het Art Loss Register bijvoorbeeld, een internationale database, houdt bij welke schilderijen en tekeningen vermist zijn, maar niet welke terug zijn gekomen.

Boon pluist de diefstal van 48 Van Goghs uit, werken die door hun explosieve waardestijging in de jaren tachtig ook bij kunstrovers in achting stegen. Boon vertelt de verhalen van een dronken zeeman in Parijs die uit bewondering stal, de mislukte roof van twintig schilderijen uit het Van Gogh Museum in 1991, en zit (met zijn dochter van vijf) op het terras met Octave Durham, de man die niet alleen een Van Gogh stal, maar er ook aan likte (Zeegezicht bij Scheveningen).

Als Boon kunstdetective Arthur Brand belt, nog op de stoep bij het Singer in 2020, heeft die zijn analyse al klaar; het schilderij zal opduiken bij een andere crimineel, en die zal het willen gebruiken als wisselgeld om strafvermindering te eisen in een zaak. Brand en Boon laten de Lentetuin niet meer los en houden contact. De journalist heeft eerder, voor NRC, een groot verhaal gemaakt over de diefstal van schilderijen uit de Kunsthal, en kent de wereld een beetje. En Arthur Brand is, ja, Arthur Brand. De internationaal bekende kunstdetective in binnen- en buitenland haalt het ene na het andere gestolen kunstwerk terug door intensief contact te onderhouden met de onderwereld.

De zoektocht van Arthur Brand en parallel daaraan van Lex Boon naar de Lentetuin loopt als een rode verfstreek door het verhaal. Brands werkwijze is niet zonder critici. Brand haalt de kunstwerken terug, maar niet per se de daders. Dat zou wel moeten, vindt bijvoorbeeld kunstdetective Ben Zuidema, een ander terugkerend personage in het boek van Boon.

Wat vindt u van Arthur Brand?

„Ik heb mij lang afgevraagd: waarom is Arthur nou de man in Nederland die al die kunstwerken terughaalt? Het zou zijn taak niet moeten zijn. Maar bij de politie is geen aandacht voor kunstcriminaliteit.”

Zo spreekt Boon voor zijn boek met Richard Bronswijk, operationeel specialist kunstcriminaliteit van de Nationale Politie. Hij leidt het niet officieel bestaande team voor kunstcriminaliteit, dat tussen het moment van interview en publicatie van 2 fte naar 1,3 fte gaat. Het ‘team’ houdt bij welke kunst er gestolen is, en of die ergens wordt verhandeld. Maar voor opsporing hebben zij geen tijd. En dus, vertelt Bronswijk, zijn ze blij met Arthur Brand. De kunstdetective stemt alles met ze af, zegt Bronswijk, en „doet geen gekke dingen”. Zijn bronnen blijven geheim voor de politie.

Uiteindelijk is de Lentetuin in september vorig jaar bij Brand in een Ikea-tas teruggebracht; Brand heeft niet bekend gemaakt door wie. Drieënhalf jaar na de diefstal keerde het schilderij terug bij het Groninger Museum.

Jullie gaan heel verschillend te werk in jullie benadering. U bent terughoudend, deelt uw twijfel. Arthur Brand gaat er juist met gestrekt been in als dat nodig is, en presenteert, concludeert u, soms bevindingen waarvan hij helemaal niet weet of ze kloppen.

„Die televisieprogramma’s van Arthur, dat is natuurlijk geen journalistiek, het is televisie. Het wordt spannend gemaakt. Als je bijvoorbeeld het beeld stilzet in een scène waarin hij midden in de nacht een schilderij uit het Amsterdamse Bos haalt, zie je op het dashboard van de auto: het is zes uur ’s avonds. Maar ja daar kan ik mij niet zo druk om maken.

„En in het éérste gesprek dat ik met Arthur had, zei hij al: dit schilderij is gestolen om in te zetten in ruil voor strafvermindering. Dat bleek te kloppen.”

U komt, behalve het verhaal van de dronken zeeman, geen diefstallen tegen die ‘uit liefde voor de kunst’ worden gedaan. De werken worden vaak gestolen om als drukmiddel in een strafzaak te kunnen inzetten. De kunstdief die de Lentetuin uiteindelijk in zijn bezit had, zag het als ‘vrijkaart’. Waarom gebeurt dat nog steeds?

„Omdat schilderijen in het verleden, in de jaren negentig, een paar keer zo zijn teruggekeerd naar de bovenwereld – of het heeft de schijn dat dit is gebeurd –, leeft er bij criminelen nog altijd het idee dat het kan. Maar iedereen in de bovenwereld weet inmiddels dat je niet met schilderijen als drukmiddel moet gaan onderhandelen, anders zit je de komende tien jaar met kunstroven. Dus ook met de Lentetuin werd geen deal gesloten, anders was het schilderij veel eerder teruggekomen.”

Jan Rudolph de Lorm, de artistiek directeur van het Singer Laren, heeft moeite met de interesse in kunstroof, hij vindt het vooral pijnlijk. Snapt u dat?

„Uiteindelijk heeft De Lorm natuurlijk gelijk, iedere kunstdiefstal is een rotstreek, altijd voor eigen gewin.” Toch zijn kunstdiefstallen ook interessant, vindt Boon, omdat ze je confronteren met de enorme financiële waarde van kunst. „Het is ook belachelijk dat een schilderij tachtig, negentig miljoen euro waard kan zijn.”

Met één van de Kunsthalrovers uit 2012 heeft Lex Boon nog contact. „Hij heet Alex, ik heet Lex. Dat schept een band.” Boon was al die jaren blijven vissen naar meer informatie over de Kunsthalroof, toch vertelde Alex nooit écht iets, tot ze een keer na een, twee, drie glazen whiskey samen op de achterbank van een auto zaten, in Londen. „Oké, Lex, mag ik je wat vragen?”, zei Alex. „Wat is nou eigenlijk het punt? Waarom ben je weer hier? We zijn jaren verder, we hebben geen moord gepleegd. Het gaat om doek met wat verf erover, er zijn er miljoenen van. Wat is nou de big deal?”

Delen

Mail de redactie

Daniele Gatti. Hij was er echt weer. De dirigent die tussen 2016 en 2018 chef was van het Concertgebouworkest, voor hij wegens vermeend MeToo-gedrag op staande voet werd ontslagen, is weer geaccepteerd. Sinds het Concertgebouworkest met hem schikte (zonder zich overigens publiekelijk te hebben uitgesproken), werkte de 63-jarige Italiaan zich gestaag weer omhoog. Eerst werd hij chef van het Teatro dell’Opera in Rome en in augustus kon hij aan de slag bij het gerenommeerde oudste symfonieorkest van Europa: de Staatskapelle Dresden. Hij was afgelopen week voor het eerst op Europese tournee met zijn nieuwe orkest. Laatste stop: voor het eerst weer terug in Amsterdam.

Maar weinig publiek voelde zich aangetrokken tot het programma: twee keer een groot werk van Robert Schumann, voorzichtig gekruid met een mespuntje Saariaho, wist met moeite tweederde van de grote zaal van het Concertgebouw te vullen. Of bleef men toch thuis vanwege die naam, Gatti?

De Staatskapelle nam een bijzondere klank mee: mooi dof, diep laag. Zo diep, dat zelfs de stoelen van het achterste balkon zachtjes maar zeker meevibreerden. Maar toch speelde het ook bescheiden: vol volume, inclusief met verwoede gezichten energiek spelende musici, was het geluid verrassend vriendelijk zacht. Zelfs de instrumenten die echt wel harder kunnen (trompetten, trombones), speelden alsof het gezamenlijk vermogen gemaximeerd is. Het was net alsof er een barokorkest zat met moderne instrumenten.

Hoffelijk pompeus

Tel daarbij op een heel hoffelijke speelstijl, netjes en duidelijk in de puls. Zelfs het zwierige ‘Scherzo’ in de Derde symfonie van Schumann kreeg de egards van een officieel banket. Het was allemaal erg pom-pom-pom-pompeus. Leuk om dat zo eens te horen. Zeker omdat sommige instrumentgroepen binnen die kaders konden floreren: de houtblazers bijvoorbeeld, maar met name de hoorns met hun strakke, koninklijke klank. Zachte passages speelde het orkest met een actieve kalmte. Crescendo’s klonken, ook al gaan ze maar tot dat schijnbaar afgesproken maximum, wel degelijk als een sterk opstartend motortje. Dat laatste werkte goed in het vierde deel, maar ook al in het ‘hedendaagse’ voorafje, Kaija Saariaho’s Ciel d’hiver (2013), dat hier klonk als mooie, langzaam uit de verte opdoemende vergezichten. Op af en toe een ferme, grote armbeweging na, dirigeerde Gatti klein en vloeiend: zijn aanwijzingen zijn eerder geheugensteuntjes dan opdrachten.

Voor het Vioolconcert van Schumann nam het orkest violist Frank Peter Zimmermann mee. Maar hij kon niet verhullen dat dit het laatste concert van de tournee was: zijn noten leken regelmatig van een (op zich gesmeerde) lopende band te komen. In het langzame tweede deel leek hij een verhaal te vertellen dat hij niet zelf heeft meegemaakt. In duootjes met de klarinet of de hobo waren díé veel overtuigender vertellers. Een soort ‘coolheid’ bracht Zimmermann in door af en toe lui te spelen, in tonen te gaan hangen of ronduit laag te intoneren; niet zo fijn.

Waaróm de zaal ook voor zo’n groot deel leeg bleef, het publiek dat er wél was, eerde de gerehabiliteerde dirigent: vooraf nog met een beleefd verwelkomend applaus, maar tussendoor en achteraf warm en lang. Ook het orkest zelf leek enthousiast; het stokzwaaien (dat is ‘applaus’ in strijkerstaal) was even grinnik-opwekkend als licht angstaanjagend wild. Gatti liet het zich bescheiden maar zeker welgevallen.

Delen

Mail de redactie

Omdat de geschiedenis heel soms ook genadig en rechtvaardig is, woont Neerlands meest iconische punker Terrie ‘Ex’ Hessels (70) nog steeds in de statige directeursvilla die hij in 1981 met vijf maten wist te kraken.

Hoewel het pand in Wormer ooit toebehoorde aan de baas van de failliet gegane papierfabriek is het ook weer niet zo dat daar de gouden kranen en marmeren vloeren je tegemoet glinsteren. Op de oprit staan twee gigantische zakken met zand en schelpen. „Isolatiemateriaal voor onder de vloer”, verklaart Hessels met zijn karakteristieke en eeuwige schaterlach. „Ik ben hier eigenlijk altijd aan het verbouwen.”

Hetzelfde doet hij sinds 1979 op podia over de hele wereld, met zijn punkband The Ex. Wat begon als een zooitje boze en bijeengeraapte anarchisten is inmiddels uitgegroeid tot een internationaal icoon dat onontgonnen terrein durft te verkennen en ergens tussen ongeremde noise, spontane improvisatie en ritmische freejazz een eigen biotoop heeft opgeëist.

Het is een bijzonder jaar voor The Ex: niet alleen hebben ze hun tweeduizendste show gegeven en in meer dan 45 landen gespeeld, ze bestaan ook nog eens 45 jaar. Zaterdag viert het viertal die mijlpaal met een festival in het Amsterdamse Bimhuis. Zondag verplaatst dat circus zich naar het Belgische Mechelen.

Het wordt een weerzien met vrienden en zielsverwanten. Zo’n twintig muzikanten komen meevieren en -spelen, onder wie oud-zanger en medeoprichter Jos Kleij (ook wel: G.W. Sok) en drumlegende Han Bennink, met wie de band uitgebreid door Afrika toerde. Uiteraard sluit The Ex zelf af, in de huidige bezetting met oerlid en oprichter Hessels (gitaar), Katherina Bornefeld (drums), Andy Moor (gitaar) en Arnold de Boer (zang, gitaar).

De waarheid schreeuwen en tekeer gaan, dat wilden wij ook

Tijdens het gesprek over de nalatenschap van bijna een halve eeuw tegendraads zijn, zal Hessels één keer zichtbaar schrikken. Niet als hij het heeft over de molotovcocktails en splinterbommen waarmee vijandige buurtbewoners uit Wormer de gekraakte villa in de begindagen teisterden („dan kwam je terug van een optreden en lagen alle ramen er weer uit”), gewelddadige confrontaties met de politie („we zijn belaagd door traangas en toen dat op was zenuwgas en rubberen kogels) of agressieve skinheads („die kale koppen nam ik zó – hup! – in een armklem”).

Nee, het gebeurt als hij bij het omschrijven van de levenslange muzikale ontdekkingstocht van The Ex per ongeluk het c-woord in de mond neemt. „We hebben in onze carrière… Of, nou ja, ehm… hoe noem je dat?”

De Boer (50), die als jongste bandlid ook is aangeschoven om terug te blikken, schiet te hulp: „Chaos”, redt hij. „Georganiseerde chaos.”

I. Castricum, 31 augustus 1979Het eerste optreden

Hessels: „In de kraakbeweging waren er krankzinnig veel punkbands en plekken waar je kon spelen. Iedereen verzon alles zelf. Die sfeer was geweldig. Destijds luisterden veel mensen naar symfonische rock, van dat ingewikkelde intellectuele gedoe. Door de punk snapten we plots: oh, zo kan het ook. De waarheid schreeuwen en tekeer gaan, dat wilden wij ook. Jos schreef teksten en kwam met de naam The Ex: dat was makkelijk op de muur te spuiten. In Paradiso kwam er een jongen naar me toe die zei: ‘Ik organiseer een festival in Castricum. Jullie hebben een band toch? Kunnen jullie spelen?’ Tuurlijk, antwoordde ik. Dat was in 1979… Sjeee-zus…”

De Boer: „Haha, toen was ik vier!”

Hessels: „Jos kon heel goed ‘1-2-3-4!’ schreeuwen, verder kon niemand iets. We hadden niet eens spullen. Ik wilde helemaal niet gitaarspelen, maar dat was het enige instrument dat overbleef. Omdat ik links ben, moest ik er speciaal eentje bestellen. Dat duurde heel lang, maar toen-ie er eindelijk was, zeiden ze in de winkel: ‘Hier is-ie hoor! U kunt hem meteen proberen!’ Ik antwoordde: ‘Dat doe ik thuis wel.’ Ik had namelijk nog nooit een gitaar aangeraakt. Na drie lessen zag ik Gang of Four: KLENG! KLENG! KLENG! Wauw, dacht ik: ik kan gewoon doen wat ik wil. Dat besef is steeds verder gegroeid.”

De Boer: „Johan Cruijff heeft gezegd: óf je doet iets wat anderen doen, dan moet je zorgen dat je je beter bent; óf je doet iets wat nog nooit iemand heeft gedaan, dan ben je sowieso de beste. Dat is wat er is gebeurd.”

II. Van New York tot Addis AbebaHet 2de t/m 2022ste optreden

Hessels: „Wanneer mensen proeven van macht, overwicht krijgen en precies weten hoe alles moet, is dat altijd rampzalig. Gaandeweg kwamen er een soort kraakbazen en punkpuristen die bepaalden wat wel en niet goed was. Kraken werd streng en oubollig, punk werd een stijl. Je verliest de vrijheid en speelsheid die juist zo belangrijk is. De overgang naar improvisatie ging organisch: we ontdekten telkens nieuwe muzikanten die ogenschijnlijk niets met ons te maken hadden, maar bij wie je dacht, wow, wat een vrije geesten.”

De Boer: „Toen ik in 2009 bij The Ex kwam, kende ik de improvisatiescene nauwelijks. Maar er heerst precies diezelfde DIY-mentaliteit: alles zelf doen, zelf platen uitbrengen, shows organiseren.”

Hessels: „Connecties ontstaan altijd vanzelf. In 1989 speelden we in de beroemde punkclub CBGB’s in New York. We waren nog compleet onbekend en na een minuut of twintig werden de microfoons uitgezet, als teken dat we moesten stoppen. Eén toeschouwer liep naar de geluidsman en schoof het volume weer omhoog. Dat was onze eerste ontmoeting met de Amerikaanse cellist Tom Cora. Ik wist meteen: die gast zit goed in elkaar. Dat we met hem gingen spelen was een belangrijke stap. De volgende keer in CBGB’s waren we hoofdact.

„Zo ging het vaker in Amerika. In Chicago begon een iel ventje te helpen met spullen sjouwen. Wij dachten: wie is dat onnozele mannetje? Het was (de legendarische producer, red.) Steve Albini, die superfan bleek te zijn. Hetzelfde gebeurde met Sonic Youth: zij nodigden ons uit om samen op tour te gaan. Blijkbaar trekken we dat soort types aan.”

De Boer: „De legendarische Ethiopische saxofonist Getatchew Mekuria was natuurlijk ook prachtig.”

Hessels: „We kenden hem van cassettes die we op tour in Ethiopië hadden gekocht, en wisten helemaal niet of hij nog leefde. We zijn hem gaan zoeken in Addis Abeba. Toen we hem vonden en vroegen of hij met ons wilde spelen deed hij heel stoer, maar later bleek hij toch onder de indruk te zijn van onze voorwaartse power. Dat is het mooie van al die combinaties: de liefde komt altijd van twee kanten. Voor het optreden bleek hij vanwege de opwinding drie nachten niet te hebben geslapen. We hebben uiteindelijk 93 shows met hem gedaan, door heel Europa en de VS.”

De Boer: „In Afrika is alles net even anders: we spelen meestal ’s middags, het is gratis en er komen veel kinderen.”

Hessels: „We rijden van stad naar stad en vragen overal: kunnen we optreden? Vaak staan we ergens buiten, maar soms ook in een bioscoop of een stadion en zelfs een keer in de kantine van de politie, haha. Meestal spelen we als smeermiddel ook een paar Ethiopische nummers. Alleen doen we dat wel op onze eigen manier, dus liggen ze soms dubbel van het lachen.”

III. Wels, 10 november 2024Het 2023ste optreden

De Boer: „Vorig weekend speelden we op Music Unlimited, een festival in Wels, Oostenrijk. Drie dagen lang geven geniale mensen uit de jazzimprovisatiescene de meest waanzinnige optredens.”

Hessels: „Het blijft verbazingwekkend dat we daar tussen topmuzikanten staan. Maar veel jazzfestivals herkennen de vrijheid van wat we doen.”

De Boer: „Op het einde gaan alle stoelen aan de kant en mogen wij. Voordat we beginnen, zeg ik: ‘Hallo, we zijn The Ex, en we hebben tien nieuwe nummers en die spelen we één voor één.’ Dan moet iedereen lachen natuurlijk.”

Hessels: „Maar ook al is onze stijl heel anders dan abstracte jazz, toch doen we eigenlijk hetzelfde. Alles ontstaat uit wie wij zijn, zonder clichés of regels.”

De Boer: „Het mag nooit klinken alsof je live de plaat afdraait: we zijn geen jukebox van onszelf en willen elke keer bij nul beginnen. Zo houd je het ook 45 jaar lang jaar vol denk ik. Of nou ja, ik dan vijftien. We nemen risico’s en creëren ruimte voor de ander. Dat maakt het spannend, omdat je heel goed naar elkaar moet luisteren en moet reageren, net als in een gesprek. In Wels haakten er op het eind opeens vier saxofonisten in, met wie we nooit eerder hadden gespeeld.”

Hessels: „Waarom zoiets werkt, is moeilijk uit te leggen. Het gaat niet zozeer om techniek, het is meer een soort instinct. Met wie wil je een gesprek voeren? Wat vind je leuk aan iemand? Dat maakt het heel gevoelig én fantastisch. Wauw, ontdek je iedere keer: die gasten die ons interessant vinden, zijn zelf óók gewoon van die eigenwijze harken.”

Delen

Mail de redactie

Harrison Patrick Smith, alias The Dare, kan tevreden zijn. Het publiek maandag bij zijn eerste eigen show in Nederland (hij trad eerder op tijdens het London Calling-festival in Amsterdam) was hoofdzakelijk vrouwelijk, gekleed in korte topjes, had zich met glitter versierd en was al enthousiast bij de voorprogramma-dj. Blote armen zwaaiden boven de hoofden.

En dat is waar The Dare over zingt, over de gelukzaligheid in ‘de club’, over aantrekkelijke vrouwen en de drugsroes. Smith mag dan oorspronkelijk een student uit Seattle zijn met een liefde voor Engelse literatuur, inmiddels is hij verhuisd naar New York en heeft hij andere interesses. Door erover te zingen worden zijn dromen werkelijkheid.

Het bijzondere aan The Dare is dat hij op een band líjkt. Hij klinkt als een band, imponeert als een band maar is eigenlijk in zijn eentje. Zowel op zijn album als live. Als solo-artiest kreeg hij een snelle lancering door zijn recent verschenen debuutalbum What’s Wrong With New York? en de daaraan voorafgaande EP The Sex waarmee hij een aanjager van het feestgevoel bleek.

Stropdas

Zo stond hij nu op het piepkleine podium, tegen een achtergrond van knipperende witte lichten: in kostuum, stropdas en wit overhemd, zonnebril op en af, zwaaiend met zijn lange armen alsof hij een arena moest temmen, of rollend over de vloer.

Smith zingt nonchalant en wereldwijs, alsof hij geen moeite hoeft te doen, en zweept zichzelf op met rudimentaire electro-beats die al even makkelijk een ophitsend mozaïek opleveren. Drummachines dreunen, synthesizers geven schelle schichten, zuigende geluiden dringen tussen de klanken door – rechttoe rechtaan, eindeloos pulserend.

Smith stond onlangs extra in de belangstelling door zijn samenwerking met de Britse zangeres Charli xcx, bekend van het album Brat, voor wie hij het nummer ‘Guess’ produceerde. Hij wordt bovendien geassocieerd met het aura van New York als ‘sleazy’ hoofdkwartier en is nu boegbeeld van de ‘indie sleaze’-stroming, een herwaardering van groepen als The Strokes, LCD Soundsystem en The Libertines. De naam slaat behalve op muziek – een melange van punk en electro – ook op het imago van zedeloos en bandeloos.

In Bitterzoet speelde hij al zijn nummers, zoals ‘You’re Invited’, ‘Sex’, ‘Girls’ (‘I like girls who make love/ but I love girls who like to fuck’), meezingers die oproepen tot hedonisme. Daarentegen zong hij ‘Elevation’ doorleefd en ook een beetje jammerend, alsof de kater opspeelde. Opvallend was de cover ‘I Can’t Escape Myself’, uit 1980, van de sombere Britse band The Sound, in een gelaten versie, zonder dansbeats en wilde gebaren. Na dit ‘memento mori’ regeerde weer het uitdagende dansplezier, waarbij toegift ‘Girls’ werd overstemd door de dansende en meezingende vrouwelijke fans.

Delen

Mail de redactie

Stel je voor dat Lemmy Kilmister, ruigste én lelijkste rocker aller tijden en tevens voorman van Motörhead, zou reïncarneren zonder druipsnor, gezichtswratten en verdwenen tanden en terugkeerde op aarde als jonge, hyperactieve, op en neer springende powerchick in een minuscuul gouden outfit.

Best moeilijk? Doe desnoods je ogen dicht en hou die gedachte vast. Want er is meer.

Stel je voor dat die feminiene Lemmy ook nog eens uit Australië zou komen. Dat continent geldt bij uitstek als De Grote Verdubbelaar. Zodra Aussies zich op (punk)rock(-’n-roll) storten wordt het per definitie simpeler, harder en vooral: lomper. De lijst is lang en de bandnamen spreken boekdelen: van oervaders Cosmic Psychos en Hard-Ons, tot jonkies Stiff Richards en The Chats.

Oké, doe je ogen maar weer open en kijk het beest in de bek: Amyl and the Sniffers. Maandagavond bulldozerde het viertal uit Melbourne frontaal over Utrecht heen tot er van TivoliVredenburg weinig meer overbleef dan een platgewalste road pizza. Vuilbekkende koningin van het bal was Amy Taylor, een 1.60 meter lange, in een ketel met ADHD gevallen Duracel-stuiterbal met een keel als een stiletto. „I just wanna wear my bikini, I just wanna wear my shorts”, gilde ze over haar gouden garderobe, maatje XS, die nog altijd meer verhulde dan de hoes van het net verschenen derde album Cartoon Darkness. Daarop staat ze namelijk topless.

Viespeuken

Waar Lemmy ooit opschepte over minderjarige groupies (‘Jailbait’) of ‘Rock out with your cock out’ durfde te rijmen, draait Amy die grootspraak doodleuk om: „You think the world is not man enough?”, foetert ze in ‘Tiny Bikini’: „So I’m gonna inject some of this cunt.”

En potentiële viespeuken zijn gewaarschuwd: Taylor is vast van plan het patriarchaat in mootjes te hakken. „All I ever wanted was to walk in the park”, blèrt ze namens alle vrouwen die in het donker niet over straat durven in de als trage ballad vermomde wraakfantasie ‘Knifey’: „Please stop fucking me up.” Als het aan haar ligt, krijgen alle nafluiters, kontknijpers, aanranders en verkrachters zo snel mogelijk hun verdiende loon: een mes tussen de ribben. „Out comes the night, out comes my knifey. This is how I get home nicely.” Ook weer geregeld.

En als het machismo dan is gecastreerd, waarom niet ook meteen de wereldpolitiek fixen? Ook dat is – letterlijk – in een vloek en een zucht geregeld. In één ademteug ratelt Taylor: „Ik-moet-even-iets-kwijt-want-alles-is-politiek-tegenwoordig-en-het-breekt-mijn-en-ieders-hart-dat-er-letterlijk-een-genocide-gaande-is-in-Gaza-en-oorlog-in-Oekraïne-en-de-hele-wereld-lijkt-één-grote-stinkende-bende-en-dat-is-hartverscheurend-omdat-er-zoveel-is-om-van-te-houden-zoals-alle-vrienden-en-liefde-en-muziek-en-chocolademilkshakes-en-meer-van-die-bullshit-en-daarom-zijn-alle-mensen-het-waard-om-voor-te-vechten-want-zij-houden-ook-van-chocolademilkshakes-thank-you!”

En hop! Zodra The Sniffers de bulldozer van razende punkrock weer laten brullen, steekt Taylor haar tong uit, balt haar vuisten en begint springend te schreeuwen: „I don’t like misery!”

Delen

Mail de redactie