Buitenland Archives

‘Xi heeft zichzelf de man gemaakt die de Partij moet redden’

admin
November 17, 2024
0

De Chinese president Xi Jinping houdt van controle. Sinds hij in 2012 aan de macht kwam voert hij – met een autoritaire leiderschapsstijl – een onophoudelijke strijd tegen de innerlijke demonen van de Communistische Partij en ontwrichting van buitenaf.

Zo werden onder zijn bewind al ruim 4,6 miljoen mensen in China gestraft voor corruptie. Dat was een zuivering van de partij die Xi noodzakelijk achtte om te voorkomen dat zij zou verzwakken, zoals haar tegenhanger in de Sovjet-Unie.

De ruimte voor onafhankelijke geluiden in de maatschappij kromp, en elke vorm van verzet werd beantwoord met systematische onderdrukking. Tien jaar geleden vonden in Hongkong grootschalige protesten plaats tegen inmenging van Beijing in lokale verkiezingen, en pleegden militante Oeigoeren uit Xinjiang een serie aanslagen. Xi heeft de autonomie van beide gebieden in de jaren daarna drastisch ingeperkt.

Xi’s beweegredenen worden vaak afgeschilderd als een mysterie. Hij praat nog minder met de pers dan zijn voorgangers, en de Chinese politiek is door strenge censuur steeds moeilijker te volgen. In zijn boek Eenmanspartij beschrijft de Singaporese journalist Chun Han Wong wat we wél weten over Xi en hoe hij China wil besturen. „Je kunt een rechte lijn trekken tussen Xi’s visie op de macht en de chaos van de Culturele Revolutie waarin hij opgroeide”, zegt Wong.

Schrikbewind

Wong volgt voor The Wall Street Journal China’s elites en was van 2014 tot 2019 correspondent in Beijing. Hij laat in detail zien hoe de jonge Xi last had van het schrikbewind van Mao Zedong, China’s eerste grote leider met wie hij vaak wordt vergeleken. Drie of vier keer zat Xi vast, vanwege de besmette politieke status van zijn vader, een revolutionair die bij Mao in ongenade was gevallen. Pas na tien pogingen mocht Xi lid worden van de Communistische Partij die hij nu leidt.

Toch zou hij zich volledig richten op het versterken van die partij. „Mao had een diepe bron van legitimiteit. Hij kon zeggen: ik heb het nieuwe China opgericht. Hij koos voor revolutionaire chaos – en zette het volk zelfs tegen de partij in. Maar voor Xi is zijn verkiezing door de partij de enige reden dat hij China mag besturen”, aldus Wong. Xi gelooft dat alleen die krachtige politieke machine China stabiel kan houden. „Hij snapt hoe fragiel macht is.”

Lees ook

Wie vertelt Xi Jinping straks nog dat het niet goed gaat met China?

Eenmanspartij is ook een geschiedenis van de eerste tien jaar van Xi’s bestuur. Hoeveel jaren nog zullen volgen, is niet duidelijk. Xi’s beslissing om meer dan twee termijnen aan te blijven, creëerde volgens Wong misschien wel de grootste zwakke plek in Xi’s controledrang, maar zijn grip op de macht lijkt onverminderd sterk.

Uitdagingen zijn er wel, met de worstelende economie en de turbulente relatie met de Verenigde Staten – die met de overwinning van Trump opnieuw een onzekere periode tegemoet gaat.

Hoe ziet Xi de Trump-overwinning?

„We weten uit zijn vroege carrière dat Xi persoonlijk geen hekel heeft aan Amerikanen of Amerika. Hij had goede gesprekken met Amerikaanse diplomaten, bezocht Iowa als jonge ambtenaar, en stuurde zijn dochter naar Harvard.

„Maar als leider moet hij van China een grootmacht maken. Als nummer één supermacht zijn de VS niet blij met een sterker China. Zoals we de laatste vijf jaar zien, proberen ze er alles aan te doen om dat proces te vertragen of van richting te doen veranderen. In Xi’s retoriek zie je terug dat hij diep overtuigd is van China’s recht een belangrijke speler op het wereldtoneel te zijn. Op dat pad zijn de VS een grote complicatie.”

Is China voorbereid op de nieuwe Trump-regering?

„Je zag dat Xi’s eerste reactie op Trumps overwinning sterk de nadruk legde op het belang van samenwerking. Zo van: ‘We hebben de vorige keer confrontatie geprobeerd. Laten we het nu anders doen.’ Maar dat is niet wat analisten verwachten. Waarschijnlijk komen er meer importheffingen, meer anti-China retoriek, meer conflict. Maar je ziet dat China probeert de deur open te houden, ook om te kunnen zeggen dat ze het hebben geprobeerd.

„China probeert uit te stralen dat het goed is voorbereid op externe schokken. Sinds Xi aan de macht kwam, probeert hij China’s autonomie op elk vlak te versterken, van nationale veiligheid en het leger tot het opbouwen van voorraden van grondstoffen en voedsel. Ook is er de laatste weken veel diplomatiek contact tussen China en Aziatische buurlanden. Daaraan zie je ook dat China probeert zich voor te bereiden op turbulentie.”

U besteedt in het boek ook een hoofdstuk aan Xi’s opvolging. Wat is het risico van Xi’s beslissing om niet na twee termijnen af te treden?

„Ik denk dat Xi zich diep bewust is van het risico van een mislukte opvolging. Hij heeft zichzelf de man gemaakt die de Partij moet redden. Dus die moet ook na hem sterk blijven. Ik denk dat Xi graag controle wil over wie het wordt, en dat hij er dus mee bezig is. Maar het is een fundamentele spanning in het systeem. Want in een Partij die is opgezet rond een sterke leider, is de opvolger per definitie zwakker. Kan het systeem dan blijven functioneren?”

Lees ook

Niemand durft te praten over Xi, in zijn oude dorp, want ook als ze iets positiefs zeggen kunnen ze een fout maken

U werd in 2019 China uitgezet vanwege uw verslaggeving over Xi en zijn familieleden. Heeft dat u gemotiveerd om een boek over hem te schrijven?

„Ik was het al van plan, maar mijn uitzetting motiveerde me om het sneller te schrijven, voordat ik te veel op afstand kwam te staan. In Beijing kon ik nog praten met mensen die Xi of zijn familie persoonlijk kenden. Die elitecirkels zijn nu banger om met buitenlandse media te praten en hebben zelf ook minder toegang tot Xi. Dus het bleek precies op tijd.”

Eenmanspartij: Xi Jinping en de toekomst van China als wereldmacht verscheen op 30 oktober in het Nederlands bij uitgeverij Prometheus.

Genocide- en antisemitisme-expert Amos Goldberg: „In Gaza is een genocide gaande”

admin
November 14, 2024
0

‘Ja, het is genocide.’ Onder die titel publiceerde Amos Goldberg (1966), hoogleraar Holocaust-geschiedenis aan de Hebreeuwse Universiteit in Jeruzalem, afgelopen april een artikel over Israëls optreden in Gaza. Hij had Israël tijdelijk verruild voor New York voor zijn onderzoek, reflecteerde vanaf een afstand op wat er gebeurde, en nam talloze getuigenissen en beelden uit Gaza tot zich. „Ik moest toegeven dat mijn samenleving genocidaal was geworden.”

Na de aanval van Hamas op 7 oktober vorig jaar in Zuid-Israël, had Goldberg „maanden nodig om zijn gedachten te kunnen ordenen”, vertelt hij in een hoge, met glazen wanden omringde hal in het Van Leer-instituut in Jeruzalem. „Dat mijn samenleving direct na 7 oktober zo’n dieptepunt bereikte, was heel moeilijk. Voor ik het wist, pleegden we de ergste misdaden in de geschiedenis van dit conflict.”

Goldberg schreef het stuk in zijn moedertaal, het Hebreeuws, waarmee hij zich direct tot de Israëlische samenleving richtte – later volgde een Engelse vertaling. „Ik koos de titel ‘Ja, het is genocide’ omdat mensen het hier niet willen geloven, of goedpraten wat er gebeurt in Gaza. Het was op een bepaalde manier ook een gesprek met mezelf: ja, ondanks alles wat er gezegd wordt en wat we willen geloven, is het een genocide.”

Genocide, betoogt Goldberg in het artikel, moet niet alleen door een „juridische bril” worden gezien. Net als nu zeiden ook daders tijdens eerdere genocides – zoals in Armenië, Namibië – te handelen uit zelfverdediging. Historisch gezien sluiten een „authentiek gevoel van zelfverdediging” en genocide elkaar niet uit, schrijft hij, ongeacht het juridische onderscheid tussen die twee.

Hoe kwam u tot het schrijven van uw artikel?

„In oktober vorig jaar was ik al begonnen. Alleen vond ik toen nog niet de taal om te beschrijven wat we meemaakten. 7 oktober was een grote schok: de vele burgerdoden, de vernietiging van kibboetsen, de gijzelaars, de afschuwelijke beelden en getuigenissen. Ik was ook nog in de rouw over onze verliezen. Maar ik zag al wel de ingrediënten van enorme misdaden in Israël: het gevoel van slachtofferschap na 7 oktober, het onjuiste idee van een existentiële bedreiging en zelfverdediging daartegen, een publieke atmosfeer van wraak, ontmenselijking van de Palestijnen en overweldigende genocidale uitspraken in de politiek en media. Ik was heel bezorgd.

„Ik begrijp de asymmetrie tussen Israëliërs en Palestijnen volledig: wij zijn de bezetters, zij worden bezet en leven onder apartheid. Tijdens iedere cyclus van geweld in Gaza worden heel veel Palestijnen gedood. Dit rechtvaardigt op geen enkele manier de gruwelen van 7 oktober, maar het geeft er wel een verklarende context aan. Ook nu begonnen de bombardementen meteen, en in de eerste weken waren er al duizenden doden. Nog iedere dag worden tientallen mensen gedood in Gaza. Er vindt een volledige vernietiging van een samenleving plaats – de Palestijnen als collectief worden met uitroeiing bedreigd. Daarom schreef ik dit stuk. Als je genocide ziet, moet je het ook benoemen, en het proberen te stoppen.”

Genocide is de vernietiging van een collectief, niet van alle individuen. En dit is precies wat we zien in Gaza. Gaza als plaats en gemeenschap bestaat niet meer

Welke elementen van genocide ziet u in Gaza?

„Er zijn nu ruim 50.000 doden, waarvan zeker 43.000 getelde doden en naar schatting 10.000 die nog onder het puin liggen. Vrijwel de gehele bevolking is etnisch gezuiverd: zij zijn gedwongen hun huizen te verlaten zonder garantie dat zij kunnen terugkeren. De retoriek in Israël – in alle lagen van de samenleving – is genocidaal. Er zijn video’s van soldaten die alles in hun omgeving opblazen in Gaza; inmiddels is 70 procent van de gebouwen daar vernietigd of beschadigd. Er is doelbewuste uithongering. Er is de vrijwel volledige vernietiging van het zorgsysteem, de infrastructuur en de elite, waaronder intellectuelen, journalisten, en dokters. Genocide is de vernietiging van een collectief, niet van alle individuen. En dit is precies wat we zien in Gaza. Gaza als plaats en gemeenschap bestaat niet meer.”

De intentie om „iedereen” te doden is niet noodzakelijk een voorwaarde voor genocide.

„De VN-definitie spreekt over de intentie om een nationale, etnische, raciale of religieuze groep geheel of gedeeltelijk te vernietigen. We weten niet hoeveel mensen uiteindelijk dood zullen gaan door de campagne in Gaza. Het gaat niet alleen om directe doden; het gaat ook om het creëren van condities voor overlijden. Dat wordt ook benoemd in het Genocideverdrag. Sommige experts noemen het ‘genocide door uitputting’. Volgens schattingen zijn er in Gaza tussen de 100.000 en 300.000 indirecte doden. En de winter moet nog beginnen. Ook tijdens de Armeense genocide stierven mensen onderweg, door uitputting en uithongering. In het getto van Warschau creëerden de nazi’s omstandigheden waardoor een deel van de Joodse bevolking al overleed voor het begin van wat de nazi’s de ‘eindoplossing’ noemden. Hetzelfde gebeurde in Darfur en Zuid-West Afrika. Veel genocides voltrokken zich over een periode van jaren. Genocide is een proces, geen gebeurtenis.”

Goldberg publiceerde in april het artikel ‘Ja, het is genocide’

Foto Samar Hazboun

U schrijft: „Israëliërs denken ten onrechte dat een genocide op de Holocaust moet lijken om als zodanig te worden gezien.”

„Een kenmerk van de Holocaust was het ontbreken van een werkelijk conflict of oorlog tussen twee groepen. De haat en vijandigheid tegenover de Joden was geen onderdeel van een conflict, maar volledig gebaseerd op een antisemitische fantasie. In de meeste andere gevallen van genocide, massaal geweld of etnische zuivering, is er wel een nationaal of territoriaal geschil, vaak gewapend, tussen twee partijen – de slachtoffers en de daders – en een lange geschiedenis van geweld. Op een gegeven moment wordt het geweld extremer en genocidaal. Een ander kenmerk van de Holocaust, was totaliteit. Alle Joden in Europa onder controle van de nazi’s of van de geallieerden moesten op de een of andere manier sterven, volgens de nazi’s. Dat aspect is niet bij alle genocides aanwezig, en ook niet in Gaza. Maar opnieuw: het Genocideverdrag heeft het over ‘geheel of gedeeltelijk’ vernietigen.”

Is het mogelijk intentie van genocide te bewijzen in het geval van Israël?

„Allereerst hebben Israëlische leiders [onder wie de premier, de president en de minister van Defensie], legerofficieren, rabbijnen en mediapersoonlijkheden na 7 oktober expliciet en keer op keer hun genocidale bedoelingen geuit. Dit is allemaal gedocumenteerd. Het is zeer zeldzaam om zoveel bewijs van genocidale bedoelingen te hebben. Hoe dan ook, binnen genocide-studies is de ‘intentionalistische school’ steeds meer op de achtergrond geraakt. In de meeste gevallen is het heel moeilijk om intentie te bewijzen. Inmiddels wordt genocide gezien als de uitkomst van een combinatie van factoren, waaronder ideologische intentie, omstandigheden, radicalisering en koloniale ambities.”

De Hamas-aanval op 7 oktober in Israël wordt soms omschreven als een genocide. Is dat terecht?

„Het was afschuwelijk en immoreel, maar niet genocidaal. Juridisch gezien denk ik dat dit misdaden tegen de menselijkheid zijn, maar het genocidaal noemen zou de term te ver oprekken.”

Speelde antisemitisme een rol op 7 oktober?

„Ik denk het niet. Het was een reactie op de bezetting, de apartheid, de belegering, de Abraham-akkoorden die tot doel hadden de Palestijnse kwestie uit het internationale discours te bannen en de voortdurende Nakba. Hamas zou onder dergelijke omstandigheden hetzelfde hebben gedaan als de Israëlische bevolking Fins of Tsjetsjeens was geweest. Er zijn ongetwijfeld antisemitische elementen in het oude handvest van Hamas en onder sommige van hun spirituele leiders. Maar dat was niet de motivatie voor 7 oktober. Beweren dat dat wel zo was, is een ontkenningsmechanisme en een opzettelijke manipulatie om de confrontatie met de werkelijke oorzaken uit de weg te gaan. In de publieke sfeer werd die bewering onderdeel van de propagandamachine van Israël: zelfs als we de Palestijnen vernietigen, zijn we nog steeds het slachtoffer van een antisemitische aanval vergelijkbaar met de Holocaust.”

De scheidslijn tussen kritiek op Israël en antisemitisme staat weer volop in de aandacht door de protesten tegen de Gaza-oorlog wereldwijd. Hoe beziet u de slogan ‘Vrij Palestina, van de rivier tot de zee’?

„Het is een politieke en bevrijdingsslogan. Palestina is volledig bezet omdat alle Palestijnen lijden onder een vorm van discriminatie, ook in Israël. Ze zijn niet vrij, ze hebben geen gelijke rechten. Dit gaat van de genocide in Gaza tot vele andere vormen van geweld, apartheid en discriminatie. Palestina en Palestijnen, en eigenlijk ook Israëliërs, zijn onvrij omdat ze leven binnen een systeem van brute bezetting en discriminatie. Dat moet veranderen, volgens deze slogan, van de rivier tot de zee. Sommige gebruikers van de slogan bedoelen misschien dat Joden terug moeten naar Europa, of geen recht hebben om te leven. Dat is in mijn ogen antisemitisch. Maar de meesten bedoelen andere dingen, die betrekking hebben op politieke oplossingen, waaronder één staat, twee staten, of een binationale oplossing.”

In 2021 was u een van de initiatiefnemers en opstellers van de – inmiddels door bijna vierhonderd wetenschappers ondertekende – Jerusalem Declaration on Antisemitism (JDA), een aanvulling op en correctie van de omstreden IHRA-definitie van antisemitisme die in veel landen wordt toegepast. Welke kritiek heeft u op die laatste definitie?

„Het verwart antizionisme en anti-Israël met antisemitisme. De IHRA-definitie voorkomt daarmee fundamentele en gerechtvaardigde kritiek op Israël en het zionisme, dat gekleurd of gecriminaliseerd wordt als antisemitisme. Het blokkeert ook het denken over een oplossing die verder gaat dan de status quo; de bestaande situatie in Israël en Palestina. Het idee van een binationale staat, bijvoorbeeld, kan binnen IHRA onmiddellijk worden geïnterpreteerd als antisemitisme. Een binationale oplossing veronderstelt dat het huidige Israël als exclusieve Joodse natiestaat inderdaad racistisch is en daarom grondwettelijk moet veranderen.

„Dat is absurd. Je kunt elk land ter wereld bekritiseren omdat het racistisch is, behalve één: Israël. Antizionisme en anti-Israël kunnen wel antisemitisch zijn, maar ze moeten niet worden verward. Dit is waar de JDA op uit is: hulpmiddelen bieden om de definitie te verduidelijken, terwijl de IHRA het opzettelijk vertroebelt en Israël daardoor volledige straffeloos maakt.

**Goldberg**: „Ik moest toegeven dat mijn samenleving genocidaal was geworden.”

Foto Samar Hazboun

De gebeurtenissen in Amsterdam van vorige week zijn omschreven als antisemitisch, en werden ‘pogrom’ genoemd. Hoe kijkt u daarnaar?

„Dit had niets te maken met een pogrom. Bij een pogrom vallen mensen uit de meerderheidssamenleving – vaak vanwege een complottheorie – een machteloze en onbeschermde minderheidssamenleving – de Joden – aan met de passieve of actieve instemming van de staat, waardoor de lokale Joodse gemeenschap zeer kwetsbaar wordt. Het is duidelijk uit de context van de aanvallen in Amsterdam dat deze niet op de lokale Joodse bevolking waren gericht. Het geweld richtte zich tegen Israëlische hooligans die een genocidale staat vertegenwoordigden, en die zich onbeschoft gedroegen.

„Ik kan niet begrijpen waarom dit in het maatschappelijke debat wordt gebagatelliseerd. Het lijkt erop dat de hele situatie wellicht voorkomen had kunnen worden als de Nederlandse politie zijn werk had gedaan en het gedrag van de hooligans meteen had gestopt. Het probleem is de genocide in Gaza. De hooligans vertegenwoordigen en steunen enorme wreedheden die plaatsvinden in Palestina en zijn er trots op. Dat heeft niets te maken met hun religie of etnische identiteit.”

Supporters werden wel „Joden” genoemd tijdens de aanvallen.

„Geweld mag niet worden gelegitimeerd en antisemitische retoriek moet worden aangepakt. Maar we moeten onderscheid maken tussen retoriek en de daad zelf. De JDA benadrukt dat context belangrijk is voor het bepalen of er sprake is van antisemitisme. Het gaat er niet alleen om wat je zegt, maar ook hoe je het zegt en wat je positie is. Dit is fundamenteel om te begrijpen wat er in Amsterdam is gebeurd. Geweld is crimineel en niet legitiem, zeker niet tegen vreedzame fans. Maar niet elk geweld tegen Israëliërs is antisemitisch, en om dat vast te stellen is de context extreem belangrijk. De hele framing van de gebeurtenissen in Amsterdam is verkeerd: het wordt gezien als een antisemitische daad, in plaats van geweld tussen twee groepen tegen de achtergrond van genocide.”

Trumps ‘massadeportaties’ leiden tot lege schappen of nieuwe inflatie, voorziet tuinbouwstadje Plant City

admin
November 13, 2024
0

Tientallen rijen dik staan de aardbeiplantjes strak in het gelid. Lichtgroen, half-roze of al sappig rood bungelen hun vruchtjes in trosjes op het zwarte landbouwplastic. Een klein legertje plukkers, gehuld in uv-shirts en met hoeden of petjes op, beweegt zich gestaag door het veld om de rijpe exemplaren te oogsten, voordat ze in de novemberzon van Florida wegbranden. Bij de watertap in de laadklep van een pick-up kletsen de landarbeiders opgewekt in rap Mexicaans-Spaans.

Dat de oogst deze herfst van start kon gaan – en Amerikanen met Kerstmis aardbeien met slagroom kunnen eten – is geen vanzelfsprekendheid. In februari 2023 werd SB1718 van kracht in Florida, een van de strengste immigratiewetten van het land. Werkgevers krijgen hogere straffen als ze migranten zonder papieren inhuren en die migranten zelf mogen geen rijbewijs meer bezitten – in de VS veruit de meest gebruikte ID-kaart.

Plant City, een tuinbouwstadje in het hart van de zuidoostelijke staat, liep daarop plotsklaps halfleeg. Migranten zonder papieren trokken naar minder strenge buurstaten. Zeker zij die hier pas kort waren, zonder kinderen of anderszins nog niet zo geworteld, vluchtten naar Georgia of South Carolina om daar te werken. Boeren zagen een deel van hun oogst verpieteren op het land.

Het was een voorafschaduwing van de arbeidstekorten die kunnen ontstaan als de vers gekozen president Donald Trump zijn eindeloos herhaalde campagnebelofte inlost om illegale migranten „met miljoenen” uit te zetten. De VS tellen er naar schatting elf tot twaalf miljoen, naast nog honderdduizenden immigranten met een tijdelijke verblijfsstatus. Velen doen het zware of gevaarlijke werk dat Amerikanen zelf niet willen doen: borden wassen, gras maaien, daken dekken en de oogst binnenhalen.

**Aardbeienplukkers** op de boerderij van Fidel Sánchez.

Gastarbeiders ingevlogen

Fidel Sánchez teelt in Plant City onder meer aardbeien, pompoenen en bosui. In het voorjaar van 2023 verloor de Mexicaan, die zelf 27 jaar geleden naar de VS kwam, tientallen vaste krachten. „De wet pakt erg slecht voor mij uit, erg lelijk. Ik kan minder makkelijk mensen krijgen”, vertelt hij uitkijkend over lange rijen stekjes aardbeiplantjes.

Als gevolg van de door Republikeinen doorgevoerde wet kan Sánchez nog maximaal 24 lokale mensen inhuren. Een ondernemer die 25 of meer lokale mensen in dienst heeft, wordt namelijk gegarandeerd onderworpen aan inspecties van Florida’s ministerie van Arbeid. Sánchez: „Dan komen ze kijken of iedereen wel legaal of niet is. En als dat niet zo is, kunnen ze mij een boete geven of in de gevangenis gooien. Dus ik ga dat niet doen. Ik kan niet zien of iemands papieren echt kloppen.”

**Aardbeienteler Fidel Sánchez** is niet blij met de nieuwe wetten.

Zoals meer boeren in de streek haalt hij nu plukkers op werkvisa uit Mexico, waarmee ze tien maanden mogen werken in de VS. Dit pakt voor Sánchez veel duurder uit. „Ik moet hun gratis onderkomen bieden en vervoer naar de velden verzorgen. En het is heel veel bureaucratie.” En dan betaalt hij over hun minimumloon van 12 dollar ook nog 50 procent bemiddelingskosten aan het bedrijf dat de plukkers rekruteert.

Die extra loonkosten ziet hij op de groothandelsmarkt niet terug in een betere prijs. „De aardbeien zijn in de supermarkt wel duurder geworden, maar daarvan profiteren vooral de handelaren hogerop in de keten. Ik draai nog maar net quitte.”

Nieuwe inflatie dreigt

Een leverancier als Sánchez neemt nu nog zijn verlies. Maar als Trump daadwerkelijk ‘massadeportaties’ gaat uitvoeren, gaan consumenten dat onvermijdelijk terugzien op hun kassabon. Als ze niet wil dat er lege winkelschappen ontstaan, zal de regering-Trump II óf meer gastarbeiders moeten toelaten óf meer voedsel moeten importeren.

Beide opties zouden de prijzen opjagen. Dit terwijl Trump de verkiezingen voor een belangrijk deel won dankzij de brede onvrede over de prijsstijgingen onder de huidige regering-Biden na het aflopen van de pandemie, vanaf 2022. Die door de Republikeinen als Bidenflation gemunte inflatie is dit jaar net tot bedaren gekomen.

De aardbeien zijn in de supermarkt wel duurder geworden, maar daarvan profiteren vooral de handelaren hogerop in de keten.

Fidel Sánchez
Aardbeienteler

Voor Juan Rigoberto Díaz is het werkvisum een uitkomst, zegt de Mexicaan tijdens zijn drinkpauze in een aardbeienveld in Plant City. Dit is de zesde keer dat hij op deze wijze vanuit de arme zuidelijke deelstaat Chiapas naar de VS komt. „Het betaalt veel beter. Hoe meer je plukt, hoe meer je krijgt. Hard werken loont in Amerika tenminste.”

Hij heeft thuis een beter leven kunnen opbouwen voor zijn familie. Een groter huis, een goede auto. „Mijn oudste kan zelfs naar een privéschool.” Het werkvisum kan Mexicanen in hun eigen land houden „We hoeven nu niet meer de gevaarlijke reis naar ‘El Norte’ te ondernemen, maar kunnen gewoon heen en weer. Mijn gezin kan in Mexico blijven.”

Als er bijvoorbeeld een sterfgeval in de familie is, vliegt hij even terug. „En het seizoen loopt altijd begin mei af, zodat iedereen op tijd terug is voor Moederdag.” In Mexico is dat een feestdag die geen zoon of echtgenoot met goed fatsoen kan missen.

Aardbeienplukker **Juan Rigoberto Díaz** heeft een werkvisum.

Eerste benoemingen

Irma Santiago is er na Trumps zege minder gerust op dat ze in de VS kan blijven. Zij kwam begin deze eeuw zonder papieren uit Mexico de grens over en plukte al die jaren aardbeien met haar man. Maar sinds de invoering van Florida’s nieuwe migratiewet is zij hiermee gestopt. Ze hebben vier kinderen en mocht haar man tegen de lamp lopen, dan wil zij er voor hen zijn. „Hij rijdt nog wel auto. Hij moet wel: zijn baas komt hem niet halen.”

Als nieuwe inkomstenbron heeft ze bij een tankstation een houten bord in de berm gezet waarop in rode verf ‘fresh produce’ staat gekalkt. Onder een zeil heeft ze zes formicatafels uitgeklapt waarop fruit en groente zijn uitgestald. Het handeltje loopt niet erg goed. „Er zijn veel minder mensen. Er zijn er zoveel weggetrokken.” Zelf naar een andere staat gaan, vindt Santiago lastig: de kinderen gaan hier naar school. „Maar misschien wordt het toch Michigan.”

Migratierechtadvocaat Ananis Makar uit Plant City heeft veel cliënten zien wegtrekken. „Allemaal naar staten waar ze nog wel een rijbewijs kunnen krijgen.” Zij denkt dat Trump wel degelijk werk gaat maken van de uitzettingen. „Het moet vooral blijken op welke schaal.” Trump wil sowieso de tijdelijke vluchtelingenstatus van Haïtianen en Venezolanen niet verlengen. „Dat zal veel angst in die gemeenschappen zaaien.”

Plukkers brengen de oogst naar een vrachtwagen.

Rotte en onrijpe aardbeien op een plantage in Plant City, in Florida.

Foto’s: Eva Marie Uzcategui

Progressieve steden bieden zich al jaren aan als ‘sanctuary cities’, waar migranten zonder papieren geen arrestatie hoeven te vrezen. Maar deze vluchtsteden vingen de afgelopen jaren al veel immigranten op, onder meer nadat die door zuidelijke Republikeinse gouverneurs op de bus werden gezet. Makar: „Er is daar nooit genoeg plek voor iedereen.”

De legale route via de werkvisa biedt de telers van Plant City nu uitkomst, maar dan moet Trump haar wel laten bestaan. Zijn eerste benoemingen lijken er op te wijzen dat het de inkomende president ernst is met het terugdringen van álle migratie. Tom Homan, een bekende anti-immigratievorser, wordt grenstsaar. Stephen Miller – al jaren Trumps tekstschrijver, bedenker van de ‘travel ban’ voor mensen uit moslimlanden in Trump I en een uitgesproken nativist – wordt adjunct-stafchef. Gouverneur Kristi Noem van South Dakota, een trouwe Trump-lakei zonder enige landelijke ervaring, gaat het ministerie van Binnenlandse Veiligheid leiden.

Naturalisatieronde

Washington wist het onder president Reagan voor het laatst eens te worden over massale naturalisatie van ongedocumenteerden. Sindsdien wordt door beide partijen wel gepraat over de opening van een ‘pad naar burgerschap’, maar het komt er nooit van. Nu zoveel latinokiezers dit jaar op Trump stemden, zou het voor de Republikeinen kunnen lonen er alsnog werk van te maken. Ze kunnen in één klap miljoenen potentiële kiezers naturaliseren. Advocaat Makar is sceptisch: „Trump heeft vorige week laten zien ook zonder hen te kunnen winnen.”

Ze ziet wel andere potentiële voordelen van zijn terugkeer. „Biden heeft de afgelopen jaren niets gedaan. Pas op het allerlaatste moment kwam hij met die asielstop”, zegt zij. Sinds juni werd het daardoor aan de zuidgrens weer rustiger, maar in de anderhalf jaar chaos daarvoor raakte het asielsysteem verder verstopt. „Ik heb cliënten die al zes jaar op een afspraak wachten. Misschien weet Trump onze overbelaste rechters enigszins te ontlasten door de aantallen te laten dalen.”

Aardbeienteler Fidel Sánchez is teleurgesteld in Amerikanen, zegt hij. „Het lijkt alsof ze denken dat deze mensen er niet zijn als ze er niet naar kijken. Maar deze mensen betalen wel gewoon belastingen en oogsten ons eten. Nu moeten ze zich verstoppen en in de schaduw blijven. Alsof die aardbeien uit zichzelf in de supermarkt belanden.”

De aardbeienoogst op de boerderij van Sánchez.

Een rij aardbeienplantjes in Plant City in Florida.

Een vrouw bekijkt de aardbeienoogst.

Foto’s: Eva Marie Uzcategui

Europa wil zelf weer sterk worden in de ruimte, helemaal met Trump en Musk aan de macht

admin
November 12, 2024
0

„We hebben nog drie jaar, om onze zaken op orde te krijgen”, zegt Peter van Uhm, voormalig commandant der strijdkrachten dreigend op de Dutch Satcom Summit, een bijeenkomst in Amsterdam van iedereen die er toe doet in de Nederlandse satellietenwereld. Inclusief flink wat militairen, want de rol van ruimtevaart en satellietcommunicatie in oorlogvoering groeit alleen maar. „En Europa heeft de boot gemist”, zegt Van Uhm.

Het is kort na de verkiezingsoverwinning van Donald Trump, en alle sprekers hameren op het besef dat Europa politiek maar ook militair snel op eigen benen moet staan, vooral ook op ruimtevaartgebied. „Mijn ogen werden geopend toen SpaceX in 2022 de Starlink-verbinding van de Oekraïners afsloot en ze hun aanval met drone-schepen moesten afblazen”, zegt Kees Buijsrogge, directeur van TNO Space, een van de organiserende partijen. „Willen we echt dat onze militaire veiligheid in handen is van Elon Musk?”

SpaceX, een van de bedrijven van Musk, is eigenaar van de enige operationele satellietconstellatie Starlink van ruim zevenduizend satellieten. Starlink biedt wereldwijd breedbandinternet. Omdat de satellieten op enkele honderden kilometers hoogte vliegen, is de latency, de tijd die signalen onderweg zijn, veel lager dan bij de meer traditionele geostationaire communicatiesatellieten op een hoogte van 35.786 kilometer.

Militaire rol

Oekraïne gebruikt Starlink intensief, en ruimtevaart speelt een steeds grotere militaire rol. Satellieten worden niet meer alleen gebruikt om van bovenaf beelden van het slagveld te schieten, maar ook voor veilige communicatie met het slagveld, om drones aan te sturen, en raketlanceringen, explosies en branden te detecteren.

Voorloper Starlink is lang niet meer de enige satellietconstellatie. Het Amerikaanse Amazon werkt aan Project Kuiper, dat 3.236 satellieten moet gaan tellen; de Amerikaanse Space Force, de ruimtevaarttak van de strijdkrachten, heeft al tientallen satellieten gelanceerd van een netwerk van zo’n duizend satellieten, en China bouwt stevig door aan het Duizend Zeilen-netwerk van ruim 14 duizend satellieten.

Maar Europa heeft nog geen eigen constellatie. Het dichtst in de buurt komt het OneWeb-project van de Franse Eutelsat, dat 654 satellieten heeft, maar nog geen internetverbinding kan bieden.

Lees ook

Zijn Starlinks zijn onmisbaar op het slagveld – maar wat wil Elon Musk?

Daar komt verandering in, meldde Europese Commissie-ambtenaar Jérémy Godet, een van de sprekers. Contracten voor IRIS² (Infrastructure for Resilience, Interconnectivity and Security by Satellite) een Europees satellietnetwerk van meer dan 290 satellieten in drie verschillende banen om de aarde, zijn eind oktober toegewezen. De Luxemburgse satellietbouwer SES, het eerder genoemde Eutelsat, en het Spaanse Hispasat gaan de Europees satellietconstellatie bouwen. Voorlopig geraamde kosten: 3 miljard euro, waarvan de Europese Commissie 2,4 miljard bijdraagt. Ook de Europese ruimtevaartorganisatie ESA en de bedrijven zelf dragen bij.

Godet benadrukt vooral de voordelen voor Europese autonomie. „Alle verbindingen zijn inherent veilig, met cryptografie en beveiliging tegen radiojamming. Alle grondstations zijn op EU-grondgebied.” Net als bij Starlink zullen satellieten niet alleen met radio-verbindingen communiceren, maar ook met laserbundels, wat sneller is en beter te beveiligen tegen afluisteren. Op den duur moet IRIS² ook geschikt worden voor quantum key distribution, een vorm van quantumcryptografie, die niet af te luisteren is.

„Het is cruciaal dat Europa IRIS² realiseert”, zegt Buijsrogge van de onderzoeks- en innovatie-organisatie TNO, „maar de snelheid waarmee dat gaat, vind ik zorgwekkend.” De eerste IRIS²-satellieten zullen pas rond 2030 beschikbaar komen.

Een Chinese Lange Mars-2F draagraket wordt naar de lanceerplek gebracht op het Jiuquan Satelleit Lanceercentrum in Binnen-Mongolië.

Nederlands satellietennetwerk

Daarom heeft Buijsrogge een wild plan: laten we een puur Nederlandse satellietconstellatie lanceren. „Een netwerk van zo’n tien satellieten die kunnen communiceren met IRIS², waarmee je snel behoeftes van bijvoorbeeld het ministerie van Defensie vervult.”

Zo’n behoefte is bijvoorbeeld de mogelijkheid om satellietfoto’s van conflictgebieden te maken of om te experimenteren met quantumcryptografie. Nederland, dat een sterke quantumtechnologie-sector heeft, werkt daarvoor al samen met Duitsland in een proefstation. Nederlandse bedrijven zijn ook sterk in optica- en lasertechnologie die nodig is voor lasersatellietcommunicatie.

„De kosten weten we nog niet precies, daarvoor zou je eerst een studie opzetten, maar je denkt al snel richting honderden miljoen euro.” Geen klein bedrag, maar het zou de Nederlandse overheid, en hightech- en defensie-industrie flink helpen, zegt Buijsrogge.

Want om eerlijk te zijn trekt ons land wel een beetje aan het korte eind bij de bouw van IRIS². „We zien dat het als klein land niet gemakkelijk is om er tussen te komen. De hoofdaannemers zijn grote Europese bedrijven, en we moeten maar hopen dat Nederlandse bedrijven bij de onderaannemers zitten. Als je nu inzet op een eigen project zit je vooraan bij technologie-ontwikkeling, help je defensie, en kun je later een rol spelen vanuit een sterke onderhandelingspositie.”

In Tripoli wordt politiek opzij geschoven om gevluchte landgenoten op te vangen – ‘Wij steunden Gaza, maar wie steunt ons nu?’

admin
November 12, 2024
0

Tientallen kinderen spelen en rennen rond op het plein van de Baal Mohsen basisschool in Tripoli. Aan de zijkant bij de muur zitten ouders, ooms, tantes en grootouders toe te kijken en te praten. Sommigen roken een shisha .

De volwassen zussen Joumana en Fatmi Hermechly, broer Ahmad Hermechly en hun nicht Ouazeera Haloush kwamen hier eind september na een twee dagen lang durende reis uit Zuid-Libanon aan, op de vlucht voor het Israëlische offensief dat toen begonnen was. „Het hele jaar hoorden we al bombardementen of drone-aanvallen in de buurt. We zeiden wel eens tegen elkaar dat als je naar die en die heuvels ging, je daar misschien niet meer van zou terugkomen”, zegt Joumana. „Maar die dag om 12 uur ’s nachts waren de bombardementen ineens overal.”

Zo’n 250 vluchtelingen verblijven in het schoolgebouw.

Na een nacht op straat in Sidon te hebben geslapen, vertrok de familie naar de noordelijk gelegen stad Tripoli. Sindsdien verblijven ze in een school samen met nog zo’n 250 andere vluchtelingen. „Het gaat nu beter met ons, maar wanneer Israëlische gevechtsvliegtuigen overvliegen zijn we nog steeds doodsbang.”

Vrijwel alle publieke scholen in Tripoli zijn de afgelopen weken omgetoverd tot opvangplekken, zoals dat ook het geval is in hoofdstad Beiroet en in andere Libanese steden. Baal Mohsen is de grootste basisschool in de wijk Jabal Mohsen in de Noord-Libanese havenstad. Normaal gaan hier zo’n 900 kinderen naar school.

Overheid deed niets

Sinds duizenden ontheemden uit Zuid- en Noordoost-Libanon hun weg naar Tripoli vonden, was het onder meer de Alawitisch Islamitische Raad die de taak op zich nam de opvang te organiseren. „De overheid deed niets, dus wij waren een van de eersten die reageerden. We zorgden voor water, eten, elektriciteit. In de school hebben we sommigen toiletten omgebouwd tot douches met warm water”, zegt Basher Youssef Halabi van de Raad en coördinator van de opvangcentra in Jabal Mohsen.

De ontheemden zijn Libanees, het is onze plicht hen te op te vangen en te beschermen

Basher Youssef Halabi
coördinator van de opvangcentra in Jabal Mohsen

Hoewel Tripoli normaliter verder afstaat van de landelijke politiek in Beiroet en van de oorlog tussen Israël en Hezbollah, kent ook deze stad zijn eigen complexiteit en geschiedenis met conflicten. Zo is er het terugkerende conflict tussen militanten van de alawitische wijk Jabal Mohsen [het alawitisme is een afsplitsing van sjiitische islam] en de soennitische wijk Tabbaneh. Tijdens de oorlog in Syrië stonden de groepen weer lijnrecht tegenover elkaar toen sommigen uit Jabal Mohsen samen met Hezbollah met het Syrische regime meevochten, terwijl bewoners uit Tabbaneh de oppositie steunden.

Dat ligt volgens Halabi nu in het verleden. „De ontheemden zijn Libanees, het is onze plicht hen te op te vangen en te beschermen. We schuiven sektarisme en politiek aan de kant en zetten het nationale belang en humanitaire noden voorop. Bovendien is er geen politieke bemoeienis op het moment, omdat er gewoonweg niets te halen valt.”

De alawitische wijk Jabal Mohsen, die in het verleden op gespannen voet stond met de soennitische wijk Tabbaneh.

Verdachte figuren verwijderd

De woorden van Halabi zijn op veel meer plekken in Tripoli te horen: nu is niet de tijd voor politiek, en de vluchtelingen zijn Libanese staatsburgers. Volgens de burgemeester van de overwegend soennitische stad, Riad Yamak, hebben zeker 150.000 mensen onderdak in Tripoli gevonden.

Tegelijkertijd zijn Libanezen bang dat de oorlog de onderlinge spanningen ook weer zou kunnen doen oplaaien, zoals het geval was in de jaren zeventig waarna een lange burgeroorlog woedde.

Hoewel Israël zegt zich alleen op doelen van Hezbollah te richten, is de schade in heel Libanon groot. In Zuid-Libanon worden steeds meer dorpen en steden met de grond gelijk gemaakt. Sinds vorig jaar oktober zijn zo’n 3.200 mensen gedood en raakten er ruim 14.000 gewond. Het overgrote deel van de slachtoffers viel de afgelopen twee maanden. Volgens het Libanese ministerie van Gezondheid gaat het voornamelijk om burgerslachtoffers.

Bovendien voert Israël niet alleen aanvallen uit in Zuid-Libanon, en in delen van de Bekaavallei en Zuid-Beiroet, waar Hezbollah een sterke aanwezigheid heeft. In heel het land worden sjiieten in het bijzonder bedreigd omdat zij het vaakst tot de achterban van het eveneens sjiitische Hezbollah behoren. Zo werden afgelopen weekend vlak bij de stad Byblos nog 23 mensen gedood, waaronder zeven kinderen, bij een Israëlisch bombardement op een huis waar tientallen ontheemden verbleven. Volgens de Libanese krant L’Orient Le Jour kwam een Hezbollah-lid, dat het vermeende doelwit zou zijn geweest, geld brengen.

Lees ook

Israël richt zich ook op burgerdoelen om Hezbollah te ontmantelen. VN-rapporteur: ‘Het doel is niet militair, maar uitroeiing en annexatie’

Net zoals in veel andere gebieden klinkt dan ook hier: vluchtelingen zijn welkom, maar Hezbollah absoluut niet. Volgens de burgemeester komt het voor dat bewoners mensen met wapens of waarvan ze vermoeden dat ze met Hezbollah te maken hebben, vragen te vertrekken. Ook weigeren ze woningen aan „verdachte mensen” te verhuren.

„Het leven hier in Tripoli gaat gewoon door. De ontheemden worden goed behandeld, en Hezbollah zit hier niet dus er zijn geen politieke spanningen” zegt winkelier Mazem Mostapha die groente en fruit verkoopt in de historische souk van Tripoli. Hij denkt niet dat de oorlog ook naar zijn stad zal komen. „Israëls vijand is Hezbollah, niet heel Libanon. Zij zijn de reden voor wat er nu gebeurt.” Mostapha hoopt dat de verliezen die Hezbollah te verduren krijgt, zullen leiden tot een situatie waarin de groep gedwongen kan worden om zijn wapens aan de staat af te staan.

Foto’s Daniel Carde

Kogelgat in boekenkast

Precies op de scheidslijn van de twee voormalige rivaliserende wijken Jabal Mohsen en Tabbaneh, staat het kantoor van Ruwwad. De duizenden kogelgaten in de muren van huizen en flatgebouwen in de buurt herinneren de bewoners dagelijks aan het conflict, hoewel het de afgelopen jaren vrij rustig is.

Ruwwad richtte zich de afgelopen jaren onder meer op verzoeningsprogramma’s om het conflict tussen beide wijken tegen te gaan. „In de piekjaren van het geweld moesten we zelfs een extra ingang maken aan de andere kant van het gebouw, omdat medewerkers uit de ene wijk anders het doelwit zouden worden van snipers van de andere kant”, vertel directeur Sarah Al Charif terwijl ze naar een kogelgat in een boekenkast wijst. „Met deze nieuwe vluchtelingencrisis kunnen we gelukkig bijdragen door te doen wat we eigenlijk al jaren deden.”

Kogelgaten in de alawitische wijk van Tripoli.

Het cateringbedrijf dat de organisatie opzette samen met vrouwen van wie de echtgenoten tijdens het conflict omkwamen of in de gevangenis belandden, maakt nu dagelijks duizenden maaltijden voor vluchtelingen in Tripoli. In een grote keuken liggen bergen met gesneden aardappelen en pannen vol gemarineerde kip. Medewerkers in de ruimte ernaast helpen met het opscheppen van het eten in maaltijdbakjes alvorens deze ’s middags door de stad worden verspreid.

Chefs Micheline Haddad en Ahmad Sarraj vertellen dat de keuken hier elke dag om 7 uur ’s ochtends opengaat. „We houden rekening met de lokale keuken uit het zuiden, en vragen mensen ook veel om feedback.” In anderhalve maand leverden de busjes van Ruwwad ruim 44 duizend maaltijd af in heel de stad.

Lees ook

Zuid-Libanese plaatsen zijn spookdorpen: ‘Vrijwel iedereen is weg’

Hoeveel hulp er ook wordt geboden aan de vluchtelingen in sommige opvangplekken in Tripoli, het lijkt niet genoeg om aan basisbehoeften te voldoen, laat staan mensen verder te helpen aan een nieuwe toekomst. „We hebben medicijnen nodig, maar er is niemand die ons dat kan geven. Elke week komen er mensen van ngo’s langs die onze namen opschrijven, om daarna nooit meer iets van zich te laten horen”, zegt Joumana Hermechly. „We lopen nog steeds in de kleding waarin we in september vluchtten. We hebben alles achtergelaten en er is geen hulp van de overheid of politieke partij.”

Ruwwad zette een cateringbedrijf op dat dagelijks duizenden maaltijden voor vluchtelingen in Tripoli maakt.

Een van de scholen die is omgebouwd tot opvangcentrum voor ontheemden in Tripoli.

Een man maakt eten klaar in een school die is omgebouwd tot opvangcentrum voor ontheemden.

Mannen dragen maaltijden die bezorgd moeten worden bij een school die is omgebouwd tot opvangcentrum voor ontheemden.

Twee mannen laden een busje vol met eten dat is bereid door Ruwwad.

De familie weet dat hun huis in Zuid-Libanon inmiddels in puin ligt, en er niet veel is om naartoe terug te keren. Joumana Hermechly: „Nasrallah [voormalig leider van Hezbollah die eind september door Israël werd gedood] is als martelaar gestorven. Hezbollah verdedigde ons tegen Israël, dat anders ons land zou bezetten. Maar dit is nu al een jaar aan de gang, we hadden niet verwacht zo te eindigen.”

„Wij steunden Gaza, maar wie steunt ons nu?”, valt haar broer haar bij. Eén ding weet Ahmad wel. „Als niemand ingrijpt, dan gaat deze oorlog niet voorbij.”

Sinds de oorlog zijn meer dan 1,2 mensen ontheemd geraakt, en duizenden daarvan uit Zuid- en Noordoost-Libanon hebben hun weg naar Tripoli gevonden.

Italiaanse rechters: ook nieuwe groep migranten moet weg uit Albanië

admin
November 11, 2024
0

Door Ine Roox

Voor de tweede keer in korte tijd heeft een rechtbank in Rome besloten dat een groep migranten die Italië naar Albanië had gebracht, daar niet mag blijven. De radicaal-rechtse vice-premier Matteo Salvini spreekt van „een beslissing tegen de Italianen.”

De beslissing maandag van de afdeling immigratie bij de rechtbank slaat op zeven migranten, uit Egypte en uit Bangladesh, die verbleven in het nieuwe opvangcentrum in Gjadër, in Albanië. Italië had hen daar gebracht, met de bedoeling er een versnelde asielprocedure af te handelen. Alleen in specifieke gevallen mogen asielzoekers dan voor een korte periode worden vastgehouden, op voorwaarde dat zij uit veilige landen komen. Hun detentie moet wel door een rechtbank worden bekrachtigd.

De rechtbank in Rome weigerde dit opnieuw te doen, en verwees de zaak door naar het Europese Hof van Justitie. In afwachting van een uitspraak moeten de zeven migranten alsnog naar Italië worden gebracht, en daar worden vrijgelaten. Maandagavond werd de groep al op een schip richting Italië gezet.

Het is de tweede keer in enkele weken tijd dat Italiaanse rechters oordelen dat migranten niet mogen blijven in de nieuwe centra in Albanië, die er nu leeg bij staan. Italië is zelf juist trots op zijn nieuwe migratiedeal met Albanië. Die heeft als doel om niet-kwetsbare migranten met in principe weinig kans op bescherming over te brengen naar een derde, niet EU-lidstaat als Albanië, waar hun asielprocedure versneld wordt behandeld. De bedoeling is hen weer even snel te repatriëren.

Met de eerste groep migranten liep het gelijk mis, toen de rechtbank in Rome op 18 oktober besliste dat de groep van twaalf migranten niet in Albanië mocht blijven, maar alsnog naar Italië moest worden gebracht. Die beslissing zette toen veel kwaad bloed bij de rechtse regering van Giorgia Meloni. De radicaal-rechtse vicepremier en Lega-voorzitter Matteo Salvini schreeuwde het hardst en sprak van „communistische rechters” en heeft het nu over „een beslissing tegen de Italianen”.

Lees ook

Italiaanse rechters botsen frontaal met rechtse politici

Conflict tussen normen

Volgens de rechters in Rome moet het Europees Hof klaarheid scheppen, tussen wat zij zien als een conflict tussen Europese en Italiaanse normen. Bij hun eerste weigering, op 18 oktober, baseerden zij zich op een arrest van het Europees Hof van Justitie, dat stelt dat een land pas als ‘veilig’ kan worden aangemerkt, als het overal in dat land veilig is.

Na die eerste weigering voerde de Italiaanse regering in een ijltempo een decreet in met een lijst van ‘veilige landen’, waar Egypte en Bangladesh tussen staan. De Italiaanse rechters vragen nu aan het Europees Hof van Justitie om duidelijk te maken welke regels gelden: de Italiaanse, dan wel de Europese.

Litouwse sociaal-democraten kiezen voor coalitie met antisemitische politicus

admin
November 11, 2024
0

In de nieuwe regeringscoalitie van Litouwen komt een partij die wordt geleid door een politicus die is veroordeeld vanwege antisemitische uitspraken. Remigijus Zemataitis, oprichter en leider van de jonge populistische partij Dageraad van de Nemunas, wordt nog vervolgd vanwege antisemitisme. Binnen en buiten Litouwen, de zuidelijkste van de drie Baltische staten, is veel kritiek op zijn rol binnen de coalitie. President Gitanas Nauseda spreekt van een „vergissing”.

Vorige week verbrak de sociaaldemocratische partij LSDP, winnaar van de parlementsverkiezingen in oktober, het cordon sanitaire rond de partij van Zemataitis. Volgens partijleider en aanstaand premier Gintautas Paluckas was er geen andere mogelijkheid om een meerderheid te vormen.

De sociaal-democraten haalden bij de verkiezingen 52 van de 141 zetels in de Seimas, het Litouwse parlement. Dageraad van de Nemunas werd met 15 procent van de stemmen de derde partij, goed voor twintig zetels. Met een derde coalitiepartij erbij heeft de regering een ruime meerderheid van 86 zetels in handen. Maandag tekenden de drie partijen hun regeringsverklaring.

Remigijus Zemataitis (42), voormalig advocaat en parlementariër sinds 2009, gaf vorig jaar in toespraken en in Facebookposts meermaals blijk van antisemitisme. Bij een bericht over de verwoesting van een Palestijnse school door Israël schreef hij dat „de haat jegens Joden en hun natie” hierdoor werd vergroot, gevolgd door een antisemitisch rijmpje. In 1944 zouden „de Joden en Russen” de Litouwers hebben onderdrukt en de bevolking van het dorp Pirciupiai hebben uitgemoord, een bloedbad dat in werkelijkheid werd aangericht door de SS. De Joodse bevolking in Litouwen – 220.000 mensen – is voor 95 procent vermoord tijdens de Tweede Wereldoorlog.

In april van dit jaar oordeelde het Constitutioneel Hof van Litouwen dat Zemataitis met zijn uitspraken zijn eed als parlementariër heeft gebroken en de Grondwet heeft geschonden. Zemataitis was vorig jaar al uit een andere partij gezet en had de Seimas verlaten om afzetting te voorkomen. In november 2023 richtte hij de partij Nemuno Ausra op, vernoemd naar een negentiende-eeuwse nationalistische krant en de grootste rivier van Litouwen (die in het Nederlands de Memel heet).

De nieuwe partij – naar eigen zeggen ‘centrumlinks’, maar meestal aangeduid als extreemrechts, nationalistisch of populistisch – groeide snel. Zemataitis profiteerde van het frame ‘slachtoffer van het politieke establishment’ en werd in mei dit jaar vierde bij de presidentsverkiezingen. Dageraad van de Nemunas werd ondanks verzet van andere politieke partijen en maatschappelijke organisaties de ‘kingmaker’ van de nieuwe regering. Zemataitis wordt nog vervolgd wegens haatzaaierij en wordt geen minister in het kabinet.

Internationaal is geschokt gereageerd op de rol van Dageraad van de Nemunas in de Litouwse regering. Ben Cardin, voorzitter van de commissie voor buitenlandse zaken in de Amerikaanse Senaat, zei dat deelname van de partij „de kernwaarden ondermijnt die onze naties verbinden”. Ook uit Duitsland en Israël kwamen afkeurende reacties. Duitsland stationeert vanaf 2027 een gevechtsbrigade van vijfduizend militairen in Litouwen, vanwege de Russische dreiging.

Toeristen ontdekken Marseille als creatieve en rauwe stad, met alle groeipijnen van dien

admin
November 11, 2024
0

Wat voor beeld hij had van Marseille voor hij aankwam? „Door films en wat in de media verschijnt, dacht ik dat het een soort gangsterparadijs was”, grinnikt de Duitse Anton Pflug (28). Hij staat op een zachte oktobervrijdag in het hart van de Zuid-Franse stad op de treden van Cours Julien, een lange stenen trap met aan weerzijden klassieke gebouwen vol kleurrijke graffiti. De trap leidt naar het met terrassen, nog meer graffiti en hippe jonge mensen gevulde plein van La Plaine. „Maar zo voelt het helemaal niet.”

Gangsters heeft Pflug, die op vakantie is met zijn vriendin Lynna Hansen (27) en haar familie, niet gezien. Wel vindt hij het erg chaotisch en heeft hij „nog nooit zo’n vieze stad gezien” – Marseillais staan erom bekend dat ze zich niet aan verkeersregels houden, en sommige straten zijn er ronduit smerig. Maar: „je hebt de Middellandse Zee en veel te ontdekken op cultureel gebied: kleine bioscoopjes, galeries, al deze graffiti”, zegt Hansen. „En we houden wel van dat rauwe randje.”

Ze zijn niet de enigen. Marseille gold lang als een schimmige en maffiose industriestad, maar heeft een transformatie doorgemaakt tot toeristische bestemming. De meeste toeristen komen in de zomer, maar ook in het najaar zijn ze in de hele stad te vinden. Op La Plaine klinkt Engels, Duits en Frans in allerlei accenten. In de smalle straatjes van de ooit met criminaliteit en prostituees gevulde wijk Le Panier neemt een stel foto’s van elkaar. In de oude haven hobbelen cruiseschiptoeristen achter een gids aan. In 2023 telde het toerismebureau 16,2 miljoen toeristische overnachtingen in de stad – de helft van de bezoekers is Frans.

Le Cours Julien, een van de bekendste wijken van Marseille, waar zowel de lokale bevolking als toeristen samenkomen om te feesten.

Lees ook

Rafelroute in Marseille

Culturele hoofdstad

Het was een trage ontwikkeling. De sluiting van de fabrieken sinds de jaren zeventig speelt mee. De opening van de TGV-lijn tussen Parijs en Marseille in 2001 ook, net als de erkenning van het nabijgelegen natuurgebied Les Calanques als nationaal park in 2012. „Een beslissend moment was toen Marseille in 2013 werd benoemd tot Europese Hoofdstad van de Cultuur”, zegt historica Judith Aziza.

Er werd 650 miljoen euro gestoken in de stad. „Mooie dingen die er al waren, werden in het zonnetje gezet en er kwamen nieuwe initiatieven op: van segway-tours tot het Mucem” – een modern museum vlakbij de oude haven. „Het Mucem heeft hetzelfde effect als het Guggenheim in Bilbao: het trekt kunstliefhebbers én mensen die het gebouw komen bekijken”, zegt Aziza. Na 2013 groeide het aantal bezoekers heel sterk, en daarmee ook het aantal vluchten, hotels, restaurants en aanbieders van toeristische activiteiten.

De laatste jaren kwam de ontwikkeling in een stroomversnelling, zegt Anne Dellaporta (32) van het Office du Tourisme op een terras bij de oude haven. „Tijdens de coronacrisis gingen mensen dichterbij op vakantie en hebben veel Fransen en Europeanen Marseille ontdekt. Tal van Parijzenaren zijn sindsdien hierheen verhuisd. Met hun komst is de stad meer bobo geworden: er zijn meer hippe bars, kunstexposities en dure restaurants geopend. Jarenlang hadden we één sterrenrestaurant, nu zes.”

Hierop sloeg de buitenlandse pers aan: Duitse kranten schreven lyrische artikelen, The Guardian oordeelde dat Marseille just the right amount of edge heeft, Time Out riep de wijk rond de Cours Julien uit tot de „coolste wijk ter wereld”. Op sociale media-accounts van hippe Amsterdammers wordt de stad verheerlijkt met mooie plaatjes van visverkopers, glaasjes pastis aan het strand en zonsondergangen bij de Calanques.

Hoewel er in sommige wijken, vooral in het noorden van Marseille, veel problemen zijn met drugscriminaliteit, heeft dat volgens Dellaporta geen invloed (meer) op de toeristenstromen. „Mensen weten dat je niet naar bepaalde wijken moet gaan en in de toeristische wijken is het juist veiliger geworden.”

Italiaanse toeristen in de oude haven van Marseille.

‘Weg met Airbnb’, en airbnb-sleutelkastjes in Le Panier

Foto’s Arthur Larie

Lees ook

Drugsoorlog in Marseille: ‘Totale afwezigheid van respect voor het menselijk leven’

Kuifje bij de hoeren

De van oorsprong Egyptische kunstenaar Youssef El Bandrawy (65) kan zijn geluk niet op, vertelt hij in zijn met kleurige schilderijen gevulde werkkamer in het hart van Le Panier. „Dertig jaar geleden opende ik de eerste Chambre d’hôte in Marseille – dat vond men toen nog onvoorstelbaar. Het was een tijd waarin hier overal petits voyous (kwajongens) rondliepen. Nu kan ik mijn schilderijen gewoon buiten neerzetten zonder dat iemand ze meeneemt.”

De ruwe kant van Marseille buit El Bandrawy ook uit: hij verkoopt kunstwerken die lijken op de voorkant van Kuifje-strips, waarbij Kuifje wordt bestolen of neergeslagen door ruwe Marseillais, cocaïne snuift en prostituees bezoekt. „Kuifje bij de hoeren verkoopt het best.” Een stadgenoot doet hetzelfde door een toeristische ‘gangster tour’ aan te bieden.

‘Bar les 13 coins’ is een van de meest iconische bars in Le Panier.

Youssef El Bandrawy – de Frans-Egyptische kunstenaar die het eerste pension in Le Panier opende

Foto’s: Arthur Larie

Ook Dellaporta van het toerismebureau onderstreept de economische voorspoed die de toeristen met zich meebrachten nadat de fabrieken sloten: ruim 25.000 Marseillais werken nu in het toerisme. „Er vinden nu evenementen plaats waar we vroeger nooit voor in aanmerking zouden komen: een modeshow van Chanel, het bezoek van de paus, de ontvangst van de Olympische vlam.”

Maar de komst van de drommen toeristen begint ook te knellen. „Veel toeristen gedragen zich arrogant”, zegt timmerman Miguel Tato (24), zijn gezicht nog onder het stof van een dag werken. „In mijn gebouw zit een Airbnb en daar komt continu geluidsoverlast vandaan.” Ook andere Marseillais klagen hierover – onder meer door leuzen als „weg met Airbnb” en „weg met toeristen” op de muren te kalken. En de komst van meer en grotere cruiseschepen leidt tot zorgen bij klimaatactivisten.

Mensen genieten van de herfstzon op het strand van Les Catalans in het centrum van Marseille

Lees ook

Natuurbezoek op afspraak is voor veel Fransen even wennen

‘Ziel bewaren’

Ook verdrukken de natuurwijnbarren en kaaswinkeltjes waar Parijzenaren en toeristen graag komen, lokale zaken. Zo is brasserie Vacon in volksbuurt Noailles de laatste klassieke brasserie in de straat. Het is zo’n plek waar klanten al decennia komen en eigenaar Robert Farina (75) bij naam kennen. Een plat du jour kost er 10 euro en ook met één glaasje pastis kan je er uren blijven zitten. Eerder was de straat gevuld met dit soort bars, nu wordt Vacon geflankeerd door een restaurant met speciaal biertjes en een kleurrijke tapasbar. „Ook heeft een Parisienne eens geprobeerd dure bloemen te verkopen, die is op haar plaat gegaan”, zegt Farina. „Het waren Parijse prijzen en een bedrijf zonder ziel – dat willen we hier niet.”

Dit beaamt Dario Delphin (61), landarbeider en vaste klant van brasserie Vacon in volksbuurt Noailles Foto Arthur Larie

Klanten van de bar Le Vacon in Noailles.Foto Arthur Larie

Farina wil stoppen en is op zoek naar een nieuwe eigenaar. „Veel buurtgenoten zouden het willen overnemen, maar hebben het geld niet. Ik zal de nieuwe eigenaar aanraden het café te houden zoals het is, dat is wat de mensen hier willen.” Dit beaamt Dario Delphin (61), landarbeider en vaste klant van Farina. „Laatst kwam hier zo’n bobo die duidelijk niet snapte in wat voor wijk hij was. Die heb ik met luide stem duidelijk gemaakt dat we hier geen bobo’s willen.” Delphin zegt niet tegen verandering te zijn, „maar dit is onze wijk en de nieuwelingen moeten ons respecteren.” De bobo kwam niet meer terug.

Dellaporta zegt dat het Office du Tourisme de ontwikkelingen ook in de gaten houdt. „We willen niet als Venetië of Barcelona worden.” Daarom probeert het toerismebureau toeristen te spreiden met tips over verder uit het centrum gelegen wijken en doet het onderzoek naar de cruise-industrie – een eerste stap naar beperkingen. Ook geldt er sinds een paar jaar een bezoekersquotum voor een deel van Les Calanques en heeft burgemeester Benoît Payan onlangs een Airbnb-verbod afgekondigd voor tweede woningen.

*Time Out* riep de wijk rond de Cours Julien uit tot de „coolste wijk ter wereld”

„Wat goed, screw Airbnb”, zegt de Amerikaanse Gabriel Colon (30). Met zijn vriendin Danai Nunez (30) bewondert hij de graffiti op een vervallen gebouw in Le Panier. Ook zij hopen dat de ziel van Marseille bewaard blijft. „We zijn hier gekomen omdat het een oude stad is, maar ook een beetje rough”, zegt Nunez. „Het zou zonde zijn als dat verdwijnt.”

Voor de gevaarlijke kant van Marseille zijn de twee – net als andere toeristen – niet bang. „Natuurlijk moet je op je spullen letten”, zegt Nunez. „Maar wij hebben roots in Latijns-Amerika, dus altijd als ze in Europa zeggen: het is hier supergevaarlijk, nemen we dat met een korreltje zout.”

Sylvie (65) en Jean-Luc Vandevelde uit Parijs tonen zich voorzichtiger – hij houdt zijn camera stevig vast tijdens een bezoek aan Noailles. „We zouden er nooit zelf op zijn gekomen om op vakantie te gaan naar Marseille, omdat altijd wordt gezegd dat het hier zo gevaarlijk is.” Toch zijn ze er de afgelopen jaren geregeld te vinden, omdat hun zoon naar de stad verhuisd is. „We blijven goed opletten, maar we vinden de stad nu ook hartstikke leuk.”

In 2023 telde het toerismebureau in Marseille 16,2 miljoen toeristische overnachtingen in de stad – de helft van de bezoekers is Frans.

Jongere Afrikanen brengen oude politieke machten aan het wankelen

admin
November 10, 2024
0

„Revoluties worden altijd door jongeren geleid”, zegt Tundu Lissu. „Zij zijn degenen die zich opofferen om onderdrukkende systemen omver te gooien”. Het 56-jarige gezicht van Chadema, de grootste oppositiepartij in Tanzania, hinkt bij zijn bezoek aan de Keniaanse hoofdstad Nairobi. In 2017 raakte de invloedrijke oppositieleider gewond in een aanslag, vermoedelijk uitgevoerd door de Tanzaniaanse geheime dienst, waarbij zijn knie werd verbrijzeld.

Vastgeroeste regeringspartijen domineren in veel Afrikaanse landen en soms lijkt het of er geen enkele beweging in de politiek zit. Maar Botswana zorgde vorige week voor een verrassing, toen de kiezers na 58 jaar de regeringspartij naar huis stuurden. De uitslag lijkt een waarschuwing voor politici uit de oude klasse: hun tijd is voorbij.

De luidere stem van de jeugd leidt bij verkiezingen meerdere keren tot afwijzing van de zittende macht. Van Kaapstad tot Nairobi ondermijnen jongeren de status quo van de oude garde. In Mozambique stemden jongeren vorige maand massaal op de oppositie. Onafhankelijke waarnemers zagen daar hoe fraude mogelijk regeringspartij Frelimo in het zadel hield. Angola maakte in 2022 een soortgelijk scenario mee. En in Kenia organiseerden jonge activisten in juni massaal betogingen, waarna president William Ruto zich genoodzaakt zag oppositiepartijen in zijn regering op te nemen. In Zuid-Afrika verloor het ANC van president Cyril Ramaphosa eerder dit jaar zijn meerderheid grotendeels door toedoen van jonge kiezers.

Lees ook

Klasse-overstijgend protest van een nieuwe Keniaanse generatie doet denken aan de Arabische Lente

Repressief antwoord

„Steeds meer mensen worden zich bewust van het machtsmisbruik en de corruptie, een besef dat we niet eerder hebben gezien”, zegt Tundu Lissu. Regeringen beantwoorden de onvrede met ontvoeringen of uit de weg ruimen van jonge activisten. In Tanzania, aan de vooravond van de Africa Youth Day, positioneerde de regering veiligheidstroepen om protesten van Lissu’s Chadema onmogelijk te maken. „Ze zijn doodsbang voor de jeugdrebellie. Maar door de woede te onderdrukken wordt deze alleen maar groter. De betogers weten dat ze de volgende keer niet alleen het parlement moeten afbranden [zoals in Kenia gebeurde], maar de hele stad.”

Een groeiende en jongere bevolking en haperende economieën voeren Afrikaanse landen in politiek turbulente wateren, waarbij overheden grof geweld niet schuwen. In Kenia organiseren jongeren zich via digitale platforms, in juni bestormde een grote groep demonstranten het parlement en werden tientallen van hen doodgeschoten. In Mozambique communiceerde de tot voorheen weinig bekende oppositieleider Venâncio Mondlane volop via sociale media met kiezers. Na de verkiezingen mobiliseerde hij met de smartphone als strijdmiddel tienduizenden boze betogers om zich tegen de omstreden uitslag te verzetten; meer dan dertig van hen werden door de politie doodgeschoten.

Lees ook

Repressieve antwoord op Gen Z-revolte toont dat de repressie in Kenia nooit is verdwenen

Gen Z-revolte

De meeste Afrikaanse economieën sukkelen; het continent herstelt nog van de langdurige coronalockdowns en gaat gebukt onder zware schulden. De golf van verzet loopt parallel met de historisch ongekende bevolkingsgroei in Afrika: 70 procent van de bevolking is nu jonger dan dertig jaar. In Kenia telt Generatie-Z — ruwweg geboren tussen 1995 en 2010 — zo’n 18,4 miljoen mensen, ongeveer een derde van de bevolking. Van die jongeren vindt slechts een derde werk in de formele sector. Ze eisen banen. Maar ze eisen ook een einde aan de arrogantie van de macht en de schaamteloze corruptie, en het begin van een transparant en democratisch bestuur. Bang om hun onvrede te uiten zijn ze niet meer. De jeugd is minder traditioneel onderdanig aan de ouderen en vrouwen zijn meer geëmancipeerd. Het zijn ontwikkelingen die voortkomen uit verstedelijking, beter onderwijs en vooral: sociale media.

Als er niet wordt ingegrepen verergert de armoede en neemt de politieke instabiliteit en de migratie toe

IMF-rapport over Kenia

De Gen Z-revolte heeft ook de grote financiële instellingen wakker geschud. Vorige maand benadrukte het IMF in een speciaal rapport over Kenia hoe jongeren — ondanks hun hoge kwalificaties — worstelen om werk te vinden in de formele sector.

„Er moeten meer banen worden gecreëerd. Als er niet wordt ingegrepen verergert de armoede en nemen de politieke instabiliteit en de migratie toe”, aldus de IMF-economen.

18de-eeuwse Europese vorst

De relatief grote vrijheid in Kenia biedt Gen Z betere kansen dan in Tanzania. In Kenia verdween al in 1991 de eenpartijstaat in de prullenmand en in 2010 werd een liberale grondwet afgekondigd, met minder macht voor de president. Zo ver is Tanzania nog lang niet. Met slechts één partij aan de macht sinds 1961 en een president met een uitgebreide grondwettelijke macht floreert het pluralisme allerminst. „De president in Tanzania lijkt op een 18de-eeuwse Europese vorst”, schimpt Tundu Lissu. „De grondwet geeft de president bijna dictatoriale macht en ook de veiligheidsdiensten hebben grote bevoegdheden. De oppositie kan niet tegen die dominantie op. En we zijn pas net ontwaakt uit de nachtmerrie van Magufuli”.

John Pombe Magufuli bestuurde Tanzania tussen 2015 tot 2021 als onvermurwbare president op een uitzonderlijk autoritaire manier. De eigengereide populist had de bijnaam „bulldozer” omdat hij over al zijn critici heen walste en oppositieleiders en kritische journalisten arresteerde. Hij ontkende het bestaan van het coronavirus. Niet alleen was hij fel tegen het houden van afstand en het dragen van mondkapjes, volgens Magufuli was een stoombad nemen voldoende om zich tegen het virus te wapenen. Hij overleed in 2021 aan corona.

Toen vicepresident Samia Suluhu de macht overnam, leek aan dat jarenlange autocratische bestuur een einde te komen. De oppositie, zo stelt Tundu Lissu, heeft zich door haar in slaap laten sussen. „Samia Suluhu leidt een dictatuur. Er bestaat een gevoel van wanhoop, jongeren ervaren geen betere kwaliteit van leven. Ook in Tanzania komen mensen in verzet tegen machtsmisbruik. Zoiets hebben we nog niet eerder gezien.”

In de bossen van Soemy voelt de strijd tegen Rusland steeds meer als een wereldoorlog

admin
November 8, 2024
0

Dicht bij elkaar staan ze in het bos, twaalf Russische krijgsgevangenen. Op ongeveer vijf meter afstand bewaakt door een Oekraïense militair met een machinegeweer. Met hangende schouders staan ze zonder boeien om bij een schuilplaats. Hun gezichten zijn bleek. Sommigen hebben hun Russische legeruniform nog aan, anderen dragen Oekraïense legerkleding.

Een van de twaalf stapt uit de groep voor een praatje met Oleksandr Klymenko, Oekraïens commandant bij het 225e aanvalsbataljon dat een kamp heeft opgeslagen in het bos van de Noordoost-Oekraïense provincie Soemy. Na enkele minuten vraagt Maksim (21) op zachte en eerbiedige toon om medicijnen. „De jongens hebben last van hun keel.” Zonder aarzelen belt Klymenko (49) naar een telefoonnummer om medicijnen voor de Russische krijgsgevangenen te regelen.

Onervaren dienstplichtigen

De twaalf Russen zijn door het aanvalsbataljon krijgsgevangen genomen tijdens de Oekraïense operatie in de Russische provincie Koersk, grenzend aan de Oekraïense Soemy-provincie. Daar viel begin augustus Oekraïne verrassend Rusland binnen en veroverde het grondgebied. Na drie maanden zitten daar nog altijd Oekraïense eenheden, al hebben ze wat van hun veroverde terrein moeten prijsgeven. De plaats Soedzja is nog altijd in Oekraïense handen.

Tijdens de aanval stond de Oekraïense krijgsmacht vooral tegenover grenswachten en jonge onervaren Russische dienstplichtigen, zoals Maksim. Ze hadden nog nooit een oorlog meegemaakt, nog nooit een schot gelost. Inmiddels zouden de Oekraïners tegenover Noord-Koreaanse militairen staan die deze herfst in de Koersk-provincie het Russische leger zijn komen versterken. Het zou volgens Westerse, Oekraïense en Zuid-Koreaanse inlichtingen gaan om 10.000 tot 12.000 Noord-Koreanen. Hard bewijs van hun aanwezigheid is nog niet getoond.

Volgens Kyiv zijn ze wel al ingezet op het slagveld. Andriy Kovalenko, hoofd van het Oekraïense Centrum tegen Desinformatie schreef afgelopen week op Telegram dat Noord-Koreaanse soldaten „al onder vuur liggen” in de regio Koersk. Tegenover het Zuid-Koreaans medium KBS liet de Oekraïense minister van Defensie, Roestem Oemjerov, weten dat Noord-Koreaanse militairen betrokken zijn bij „kleine gevechten”. Donderdag bracht president Volodymyr Zelensky naar buiten dat er slachtoffers zijn gevallen bij gevechten met Noord-Koreanen. De Oekraïense president specificeerde niet welke partij de verliezen te verduren kreeg.

Lees ook

‘Noord-Korea stuurt 12.000 militairen naar oorlog Oekraïne’

Klymenko heeft nog geen Noord-Koreanen ontmoet. Dat is een kwestie van tijd, zegt hij. De Noord-Koreanen kunnen dood of levend voor de buitenwereld hét bewijs vormen voor de aanwezigheid van buitenlandse troepen, meent Klymenko.

Onvoorspelbare factor

Hun komst geeft de oorlog een meer mondiaal gezicht. „Deze oorlog gaat niet meer alleen tussen Rusland en Oekraïne”, vindt Klymenko. „Wij staan tegenover een bondgenootschap van Rusland, Iran en Noord-Korea.” Door de Noord-Koreaanse inzet omschrijft Klymenko de strijd „als een soort wereldoorlog”. ïZelensky noemde de komst van de Noord-Koreanen „de eerste stap naar een wereldoorlog”. Misschien, denkt Klymenko, geeft dit het Westen een argument om meer en betere wapens te sturen naar Oekraïne.

Zelensky spoort het Westen aan Oekraïne meer te steunen nu Noord-Koreanen zouden meevechten. Maar onder de eigen bondgenoten doemt voor Oekraïne een onvoorspelbare factor op met de deze week gekozen nieuwe Amerikaanse president. Donald Trumps steun voor Oekraïne is niet vanzelfsprekend.

Juist de Koersk-operatie moet Oekraïnes bondgenoten ervan overtuigen dat Rusland is te verslaan, zegt legerperswoordvoerder Vadym Mysnyk operationeel-tactische groep ‘Siversk’, waaronder de operatie in Koersk valt. „We laten zien dat we Rusland aankunnen als we de benodigde wapens binnenkrijgen”, vertelt hij in een café in Soemy-stad.

De operatie, verduidelijkt Mysnyk, is ook ontstaan uit zelfverdediging. De Oekraïners hadden informatie over een aanstaande Russische inval in Soemy. Om dat te voorkomen besloot Kyiv tot een preventieve aanval op de Koersk-regio. Het drong de Russen terug bij de grens. Daarmee werd tevens een bufferzone gecreëerd.

Onvoorziene voordelen

Over de nadelen wil Mysnyk het niet hebben, zegt hij. Maar toch: hadden de Oekraïense troepen in de Koersk-regio niet beter ingezet kunnen worden in Oost-Oekraïne, waar Rusland terrein wint? Op de weg van Oekraïne naar de Koersk-provincie rijden onafgebroken Westerse en Oekraïense voertuigen, ambulances en pick-up trucks. Op alle voertuigen staat met tape of verf een driehoek getekend, het Oekraïense herkenningsteken voor deelname aan de Koersk-operatie.

Mysnyk ziet dit anders. „Deze vergelijking kan je niet trekken. Het is onbekend wat het resultaat zou zijn geweest als deze troepen in Oost-Oekraïne hadden gezeten. Daarbij zetten we hier aanvalseenheden in – dat is hun specialiteit. Daarvoor zijn ze getraind. Het is verstandiger dat je ze daarvoor gebruikt dan voor defensieve gevechten in Oost-Oekraïne.”

Oekraïense soldaten in de bossen van de noord-oostelijke Oekraïense regio Soemy.

Foto’s: Kostyantyn Chernichkin

De Koersk-operatie levert twee onvoorziene voordelen op, constateert Mysnyk fijntjes. Hij pakt een lijstje met aantallen van glijbommen en drones die de Russen hebben ingezet in de Koersk-regio. Die hebben ze niet kunnen gebruiken tegen onze bevolking en militairen in Oost-Oekraïne, benadrukt hij.

Het andere voordeel, zegt Mysnyk, is gevangenenruil. Sinds de Koersk-inval ruilden Moskou en Kyiv krijgsgevangenen met elkaar. De Russische gevangenen hadden gevochten in de Koersk-regio.

Chauffeur op de Krim

In een gevangenis in de provincie Soemy wachten tientallen Russische militairen op hun uitwisseling, nadat ze gevangen zijn genomen tijdens de Koersk-operatie. NRC heeft hen bezocht. In een van de cellen zit de Russische krijgsgevangene Andrej (59). Zijn verhaalt valt niet te verifiëren. Hij praat zonder een gevangenisbewaker naast zich.

Schuchter en met doffe ogen vertelt Andrej hoe de Russische krijgsmacht hem misleidde. Hij draagt een mitella en heeft verwondingen. Een ijzeren constructie zit vast aan zijn rechterarm en schouder. Andrej werkte als chauffeur op de Krim, het in 2014 door Rusland geannexeerde Oekraïense schiereiland. Binnen het leger kon hij meer verdienen en hij meldde zich aan voor de bouw van nieuwe militaire bases in Noord-Rusland. Hij tekende een contract voor een jaar. Maar de overeenkomst was nog niet volledig, merkte Andrej. „Ze voegden eraan toe dat mijn contract zou gelden tot het einde van de Speciale Militaire Operatie.” Hij gebruikt de Russische benaming voor de oorlog in Oekraïne.

De Russische krijgsgevangene Andrej (59).

Niks geen nazi’s. Het zijn goede mensen.

Andrej (59)
Russische krijgsgevangene, over Oekraïeners

In plaats van het Russische noorden belandde Andrej in de oorlog met Oekraïne. Eerst bij Cherson en daarna in Koersk. Hij vertelt over de confrontatie met de Oekraïners. „We kregen te horen dat twee Oekraïense sabotagegroepen met twee tanks binnenvielen. Maar toen ik goed keek, zag ik hoeveel Oekraïens materieel en eenheden er waren. Oekraïne vuurde artillerie af op ons. Dit was geen sabotageactie. Ze schoten me neer en ik raakte buiten bewustzijn.”

De Oekraïners namen hem gevangen. Een arts uit Dnipro behandelde zijn verwondingen. Hij is de Oekraïners dankbaar voor hun hulp. „Niks geen nazi’s. Het zijn goede mensen.”

Het onderkomen van Russische krijgsgevangenen in de bossen van Soemy.

Foto’s: Kostyantyn Chernichkin

Gevangenenruil

Oekraïne heeft er alle belang om de Russische krijgsgevangenen in leven te houden en goed te behandelen, beklemtoont commandant Oleksandr Klymenko bij het 225e aanvalsbataljon, terwijl hij door het bos loopt naar een tank. „Door ze te ruilen haal je onze jongens uit Rusland. Het is niet rendabel als Russische krijgsgevangenen sterven. De doden kan je niet ruilen.”

Dus regelt Klymenko medicijnen voor de krijgsgevangenen, als Maksim daarom vraagt. De Russen eten hetzelfde als de Oekraïense militairen en krijgen sigaretten. Geen spoor van vijandschap in het bos tussen de Oekraïense militairen en de twaalf Russische krijgsgevangenen, die in afwachting zijn van een gevangenenruil.

Oleksandr Klymenko, Oekraïens commandant bij het 225e aanvalsbataljon

Het wekt verbazing. Want het zijn toch de Russen die Oekraïne binnenvielen, steden aanvallen met drones, raketten en glijbommen en de energievoorzieningen verwoesten? Klymenko nuanceert het. „Dit keer zijn wij Russisch grondgebied binnengegaan. Een jongen als Maksim is dienstplichtig in het leger. Hij bewaakt de grens van zijn land. Hoe kan ik hem dit kwalijk nemen? Als ik hem over een jaar vechtend ontmoet in Oekraïne wordt het een ander verhaal.”

„Deze jongens waren op het verkeerde moment op de verkeerde plaats. Maksim is nog een kind. Net als die andere dienstplichtigen”, zegt Klymenko, die zelf vader is. „Ze hebben nog niks gezien van het leven, hebben nog een vader en moeder. Iemand als Maksim vormt geen enkel gevaar voor ons. We willen geen wraak nemen of iemand in elkaar slaan. Ze zijn al gevangen en moreel depressief. Je slaat niet iemand die op de grond ligt. Oorlog is oorlog, maar je moet menselijk blijven.”

Een Russische soldaat die recent krijgsgevangen is genomen bij gevechten in de Russische regio Koersk, in zijn gevangenis in Soemy.

Mentaal moeilijk

Hoewel de Russische president Vladimir Poetin beloofde dat dienstplichtigen niet zouden vechten, om het thuisfront, de moeders, gerust stellen en onvrede te voorkomen, raken ze nu toch in de oorlog verzeild. Want Maksim is niet de enige gevangen Russische dienstplichtige van rond de twintig jaar in het bos, zegt Klymenko. Oekraïense en Russische media berichtten over Russische dienstplichtigen die vochten in de Koersk-regio. De Noord-Koreaanse militairen daar bespaart Poetin de inzet van de eigen troepen.

Als ik hem over een jaar vechtend ontmoet in Oekraïne wordt het een ander verhaal

Oleksandr Klymenko
Commandant bij het 225e aanvalsbataljon

Maksim vreesde juist het ergste bij een krijgsgevangenschap, vertelt hij zonder dat een Oekraïense militair meeluistert. Ook zijn verhaal valt niet te verifiëren. Zijn zwarte muts staat half op zijn hoofd. Hij draagt een vlassig baardje. „Iedereen was bang om gevangen te worden genomen. Ons was verteld dat onze oren en vingers zouden worden afgesneden.” Maar Maksim mankeert fysiek niks.

Hij loste geen schot toen hij in de Koersk-regio tegenover de Oekraïners stond. „We werden op een missie gestuurd. Onze commandant rende weg. Zonder hem dwaalden we rond. Toen riep iemand in het Russisch dat we onze wapens moesten laten vallen. Omdat ze Russisch spraken, dachten we dat het versterkingen zou zijn. Vervolgens werden we gevangen genomen door Oekraïners.”

„Mentaal is het hier moeilijk. Je denkt voortdurend aan je familie, de mensen naar wie je wil terugkeren. En het is heel moeilijk dat… Je ontmoet hier normale, goede mensen. Die zich zelfs op bepaalde momenten zorgen om je maken. Ze vragen of alles in orde is, of je ziek bent. Hoe kan je vechten tegen zulke mensen en hen doden?”