Breng het Nationaal Songfestival terug

Muziek Het Melodifestivalen, waar Zweden de kandidaat voor het Eurovisie Songfestival kiest, brengt het land samen, ziet . Waarom kan dat niet in Nederland?

Zangeres Loreen zingt 'Tattoo', de Zweedse inzending voor het Eurovisie Songfesival.
Zangeres Loreen zingt ‘Tattoo’, de Zweedse inzending voor het Eurovisie Songfesival.

Foto Christine Olsson / EPA

Stockholm; uit de boxen van de basisschool aan de overkant van de straat knalt Zweedse popmuziek. Op het schoolplein zingen de kinderen half mee met de laatste hits van het Melodifestivalen. Ze worden opgewarmd voor nóg een aflevering van het nationale muziekfestival dat iedere zaterdagavond, zes weken lang in februari en maart, op de Zweedse televisie te zien is.

Het door de publieke omroep SVT georganiseerde Melodifestivalen – in de volksmond ‘Mello’ genoemd – wordt sinds 1959 gehouden. Het festival gaat het hele land door; de uitverkochte shows worden in verschillende steden gehouden, de finale vindt plaats in Stockholm. De winnaar vertegenwoordigt Zweden bij het Eurovisie Songfestival.

Elke show is een strak gecoördineerd spektakel dat de schoonheid en diversiteit van de Zweedse culturele samenleving laat zien. Al wordt niet iedereen vertegenwoordigd; extreme heavy metal of gangsterrap wordt niet vertoond. Ten slotte is het Melodifestivalen een show voor de hele familie.


Lees ook: De politiek is niet buiten het Songfestival te houden

Ook ik zit er klaar voor. Net zoals de kinderen die op zaterdagmiddag hun godis (snoepjes) mogen uitzoeken om deze vervolgens tijdens de uitzending van ‘Mello’ op te eten. De kijkcijfers liggen steevast hoog.

Meer dan een kwart van de Zweedse bevolking kijkt. Al was het maar om bij te blijven, want ‘Mello’ is regelmatig het gesprek van de dag. De radio draait de liedjes constant, bedrijven (van supermarkten tot thuisbezorgdiensten tot tv-schermen) verleggen hun focus op het liedjesfestival, talkshows nodigen een lading deelnemers uit en ook op het werk ‘Mello’ is onderwerp van gesprek. Bij de koffiemachine komt alles ter sprake; de beste en slechtste optredens, de favoriet, wie maakt straks mogelijk kans op de winst tijdens het Eurovisie Songfestival.

Abba deed het in 1974, met het lied Waterloo; de nog altijd op handen gedragen Zweedse sweetheart Carola in 1991 met Fångad av en stormvind; Loreen in 2012 met Euphoria. Allemaal wonnen ze eerst het Melodifestivalen, daarna het Eurovisie Songfestival en allemaal werden hun liedjes superhits. Loreen won dit jaar weer, en jawel, met haar liedje Tattoo is ze direct de internationale hitlijsten binnengekomen en wordt ze gezien als dé favoriet.

Liedjes van eigen bodem

Dat is zo gek nog niet. Zweden is een muziekland, waar competitie de kwaliteit van de artiesten en de liedjes omhoog duwt. En dat is te zien en te horen. De productie van de show staat als een huis. ‘Mello’ is een strakke voorstelling waarin alle facetten van de nationale muzikale (familie) identiteit tot leven worden gebracht. Er is een duidelijke focus op liedjes van eigen bodem, waarvan de helft in het Zweeds wordt gezongen.

De Zweedse identiteit is verbonden met de Zweedse muziek. Ik zie het tijdens ‘Mello’. Niet dat iedereen het met elkaar eens is, maar tijdens ‘Mello’ komen de Zweden bij elkaar, delen ze een licht gevoel van trots en grote waardering voor de Zweedse, muzikale cultuur.

Ik heb het kostenplaatje niet voorhanden, maar het Melodifestivalen zal flink wat kosten. En dat is oké, want men weet: ‘Mello’ brengt het land samen. Dat kan cultuur.

‘Mello’ mag wat kosten, want het festival brengt het land samen

In Nederland bestaat het Nationaal Songfestival sinds 2013 niet meer. Sindsdien heeft de AvroTros de leiding over de selectieprocedure. Dit jaar koos het selectiecomité Mia Nicolai en Dion Cooper uit om met het liedje Burning Daylight ‘ons land’ in Liverpool te vertegenwoordigen. Alhoewel ik weinig idee heb wie Nicolai en Cooper zijn, wist ik ook niet goed wie Duncan Laurence of S10 waren – en zij bleken zeer goede kandidaten. Ik twijfel dus niet zozeer aan de expertise van het selectiecomité, maar ik heb geen liedje gehoord en heb niet kunnen stemmen.

Nu is cultuur een makkelijke bezuinigingspost, waarvan de waarde, die niet in cijfertjes is uit te drukken, vaak wordt onderschat. Maar het Eurovision Songfestival in Rotterdam, in 2021, heeft laten zien tot wat we in staat zijn. Oké, het was wellicht iets buiten proportie en bovendien bedoeld voor héél Europa, maar het is het overwegen waard, een nationaal Nederlands songfestival of soortelijke liedjescompetitie. Houd de ene halve finale in Maastricht, de andere in Groningen en de finale in Amsterdam. Een nationaal songfestival drijft de kwaliteit omhoog, brengt mensen samen, en kan bijdragen aan meer waardering voor de muziekcultuur van eigen bodem. Ja, Nederlanders zouden zelfs trots kunnen zijn op die cultuur.

Als het de Zweden lukt, waarom Nederland dan niet?

(Correctie: in een eerdere versie stonden kleine fouten in de naam van Duncan Laurence en in het Melodifestivalen. Die zijn aangepast.)