Blockbuster? Het kan ook klein en intiem, bewezen modemerken in Parijs

Voor de hoge tribunes waren, zoals je tegenwoordig vaker ziet, wat extra rijen met zitplaatsen neergezet, zodat er extra goed zicht is op de uitverkorenen die daar zitten: talents, zoals influencers tegenwoordig worden genoemd, en andere beroemdheden, de een nog opzichtiger gekleed in Louis Vuitton dan de ander: felgekleurd bont, leren jasjes waar met glimmende stenen het motto van de vorige show op is geschreven (LVovers), kleding in het Damoflage-dessin, een mengvorm tussen Vuittons geblokte Damier-motief en een camouflageprint. Een van de genodigden liep voor aanvang van de show rond met een zilverkleurig logoskateboard onder zijn arm, alsof het een enveloppetas was.

Louis Vuitton was nooit een merk voor mensen die hun rijkdom willen verbergen. Maar sinds muzikant en producer Pharrell Williams creatief directeur van de mannenmode is, is de rem eraf. Bij zijn eerste show, afgelopen juni, lanceerde hij zijn variant op Vuittons bekende Speedy-bag. Willams’ tas is felgekleurd, gemaakt van krokodillenleer met ‘hardware’ en een stevige ketting van goud en een met diamanten bezet slotje. De tas kost naar verluidt een miljoen dollar. Williams zelf, die ook een zonnebril droeg waarvan de waarde wordt geschat op 100.000 dollar, was de eerste die ermee rondliep.

De collectie voor najaar 2024 had een klassiek thema, om niet te zeggen overbekend: westernmode, een stijl die alweer een tijdje in de lucht hangt. Een goede creative director zou daar best een nieuwe, spannende draai aan kunnen geven. Williams legde de nadruk op Native Americans, en de in de geschiedenis vaak genegeerde zwarte cowboy – bijna al zijn modellen waren van kleur – maar de collectie bleef steken bij cowboylaarzen, geborduurde boot-cut-jeans, een niet bijzondere sprankelende variant op het beroemde witte pak van countrylegende Gram Parsons, dekenjassen, borduursel waarin de merknaam is verwerkt, turkoois, rhinestones. De traditionele elementen van de westernlook, kortom, geshowd in precies het soort decor dat je je erbij voorstelt.

Minihamburgers

De krokodillenleren tas van komend seizoen is een doffe lichtbruine, een tikje oud gemaakt, met logo in westernstijl. Onder een van de tribunes stonden de Native Voices of Resistance, Native American muzikanten, te drummen. Op de afterparty, waar ook onder meer de Britse folkrockband Mumford & Sons een miniconcert gaf, traden ze nogmaals op. Gasten werden getrakteerd op champagne, en minihamburgers met in het broodje het LV-logo.

Je kunt het losgezongen noemen, zulke overdaad, zeker in een wereld die gebukt gaat onder oorlogen en klimaatproblemen. Feit is dat er steeds meer rijken zijn, en dat rijken steeds rijker worden, wat prijzen in de mode opdrijft. Gucci en Chanel zijn bezig speciale winkels te openen voor de klanten die het meest besteden. Bij die van Gucci zullen de prijzen beginnen bij 40.000 dollar, aldus online modekrant Business of Fashion.

De show van Louis Vuitton, waarvoor een tent was opgetrokken naast het eigen museum van LVMH, de Fondation Louis Vuitton, was het enige avondvullende evenement van de Parijse mannenmodeweek voor najaar 2024. Maar niet de enige blockbuster, zoals grootschalige shows tegenwoordig worden genoemd: gehouden in speciaal voor de gelegenheid opgetrokken tenten of bijzondere locaties, met spectaculaire decors en beroemde gasten (acteurs, K-popsterren, tiktokkers) die honderden gillende tieners naar de locaties lokken.

Dior Men, net als Louis Vuitton onderdeel van LVMH, is een merk dat zich ook niet richt op een gemiddeld inkomen, en dat voornamelijk kleding en accessoires verkoopt waarop de merknaam luid en duidelijk staat. Maar een verschil is dat wat getoond wordt wél vernieuwende mode is.

Rudolf Noerejev

Een oom van hoofdontwerper Kim Jones was balletdanser en later fotograaf; de legendarische danser Rudolf Noerejev was een van zijn onderwerpen. Een boekje met Noerejev-foto’s lag op de stoelen, de collectie had een balletthema. ‘Ballet-core’ is al een jaar een begrip in de mode, maar voor een mannencollectie nog altijd best gedurfd. Jones kleedde zijn modellen in korte ‘playsuits’ met decolleté, balletflatjes met kniekousen, tulbanden en een enkele theatrale Ballets Russes-cape of -trui. Zelfs de smal gesneden pakken en jassen kregen door de balletschoenen iets bijzonders. Na afloop begon een rond deel van de vloer te draaien en kwam omhoog, waardoor het leek of de modellen op een gigantische taart stonden.

De bootcut-jeans en cowboyhoeden van Williams – die er zelf ook mee liep – zullen ongetwijfeld navolging vinden, maar de Jones’ zachtere collectie – wonderlijk eigenlijk dat zo’n zware kunstvorm nog altijd als zacht wordt gezien – was tekenender voor de stemming tijdens de modeweek. In tijden van oorlog en grote onrust wil harde, soms ronduit militaristische mode goed gedijen, nu leek er te zijn gekozen voor tegengif. Een goed voorbeeld daarvan was ook de mannencollectie van Rei Kawakubo, de ontwerper achter Comme des Garçons, die op haar 81ste nog altijd geldt als de hogepriesteres van de mode. „Spirituele wereld. Wit is de kleur van gebed”, was de enige uitleg die werd gegeven. Wit was er volop, tot aan pruiken aan toe, en zachtgeel. Stoffen waren zacht en vaak gebreid, de vormen van broeken rond, zwarte jasjes uitbundig versierd met parelmoeren knoopjes.

Camouflageprint

Bij Paul Smith, pakkenmerk bij uitstek, vielen de gewatteerde bodywarmers op. Als jasje gedragen, of over een jasje – een zachte overgang tussen man en de wereld. Een groene jas die van afstand een camouflageprint leek te hebben, bleek te zijn voorzien van een bloemdessin.

Bij Dries Van Noten – tien jaar geleden had hij een mannencollectie die in het teken van ballet stond – hadden veel modellen schoenen van dun leer met even dunne zolen aan, wat zijn elegante, sluik gesneden pakken en jassen extra sierlijk maakte. Veel van de outfits waren helemaal zwart, maar Van Noten had ze ook in zachte, voor hem kenmerkende en bijzondere kleurcombaties als eigeel en oudroze met warm-beige.

Botter, het merk van de Nederlandse stel Rushemy Botter en Lisi Herrebrugh is met kledingstukken met een originele invalshoek – een jasje dat eruit ziet als een omgekeerde broek, een ‘gevouwen’ trenchcoat – bezig een heel eigen stijl neer te zetten, die met elke collectie een beetje volwassener wordt.

De spectaculairste stukken uit de collectie van Rick Owens waren van teddystof en schapenhaar gemaakte kledingstukken die eruitzagen als enorme bollen. Eronder gevulde latex laarzen gedragen, ook in een bolvorm – een radicaal, maar zachtmoedig silhouet. Owens liet ook veel vernieuwend breiwerk zien: lange truien met heel laag geplaatste mouwen. De Amerikaanse ontwerper, die vele jaren showde in museum Palais de Tokyo, hield zijn show ditmaal in zijn eigen huis, waardoor maar weinig mensen een uitnodiging kregen. Ook Walter Van Beirendonck halveerde zijn gastenlijst. De opzet van zijn show, in een chic appartement, deed een beetje denken aan een haute-coutureshow uit de jaren vijftig. Ieder model kwam heel dicht bij de bezoekers, hield even stil en draaide een rondje, zodat alles zorgvuldig kon worden bekeken: de op jasje aangebrachte bollingen, de driedimensionale gaten waardoor ceintuurs waren gehaald, de rechthoekige uitstulpingen aan de mouwen van jasjes waardoor die op kledingstukken voor papieren aankleedpoppen leken. Elk model was op een andere manier opgemaakt en gekapt, allemaal hadden ze een speakertje bij zich met eigen muziek. Sommigen durfden zelfs iets te zeggen: „I am from Spain.”

Kleine shows

Kleine shows waren een grote trend in Parijs: Lemaire hield de show (voor mannen en vrouwen), in het eigen hoofdkwartier, en ook hier gold: de subtiele, verfijnde, draagbare kleding en de prints van de Nederlandse kunstenaars Gijs Frieling en Job Wouters (die eerder al samenwerkten met Dries Van Noten) kwamen op korte afstand veel beter tot zijn recht dan in een grote zaal. Je zou de intieme setting kunnen zien als een antwoord op de blockbuster: wie geen enorme budgetten heeft, kan nabijheid en exclusiviteit bieden.

Meisjesgegil klonk wederom bij de show van Loewe, de laatste blockbuster van de modeweek – ook Loewe is een merk van LVMH, met bijbehorende gastenlijst. Creatief directeur Jonathan Anderson was een samenwerking aangegaan met Richard Hawkins, een kunstenaar die woont en werkt in LA en figuratieve kunst maakt waarin zijn homoseksualiteit een grote rol speelt. Achter in de zaal hingen schilderijen van zijn hand, aan de zijkant werden jonge, knappe mannen geprojecteerd in de door Hawkins nageschilderde etalages van de eerste Loewe-winkel in Madrid, er waren joggingbroeken en vloerlange truien met afbeeldingen van Hawkins’ werk. Net zo aanwezig als de kleding – in sportsokken gedragen trainingsbroeken, korte leren jassen met enorme strikken, jeans, sluike jassen en vesten tot bijna aan de grond, baggy pakken – waren de niet-kleren: een flink deel van de modellen had blote benen, of een ontbloot bovenlijf. Op de soundtrack klonken fragmenten uit interviews met Sean Penn en Justin Bieber en van nummers als ‘Dead or Alive’ van Bon Jovi. Het geheel was jong en toch een beetje duister – het LA van schrijver Bret Easton Ellis. Americana, maar dan gelaagd.

Delen





Mail de redactie