Bij Drop Shot zien ze hoe het Nederlandse badminton de laatste tien jaar steeds verder aftakelt

Posted on by admin

In de Nederlandse badmintonwereld is men liever niet openlijk kritisch, stelt Robert Hoogland, voorzitter van de oudste badmintonclub Drop Shot, opgericht in 1947. Zelf heeft de Hagenaar daar minder moeite mee. Hij vindt het stopzetten van de NOC-NSF-subsidie voor badminton een logisch gevolg van het „voortmodderende” beleid van de badmintonbond. „Potentiële olympische kandidaten zijn er amper, het Eredivisie-niveau daalt elk jaar. De bond ontwikkelt plannen en zet kerngroepen in, maar handelt er niet naar”, aldus Hoogland.

NOC-NSF verwacht dat Nederlandse badmintonners tijdens de komende twee Olympische Spelen in Los Angeles (2028) en Brisbane (2032) geen kans maken op een medaille. Daarbij moet de sportkoepel rekening houden met minder overheidsgeld door kabinetsbezuinigingen. Om die redenen gaf NOS-NSF afgelopen mei aan de badmintonbond het advies om maar geen begrotingsplan in te dienen voor de komende vier jaar.

Het negatief advies kwam als een „donderslag bij heldere hemel”, vertellen twee bestuurders van de badmintonbond in de podcast Badminton Inside. Ze hadden daarvoor naar eigen zeggen geen alarmerende signalen opgevangen. Ondanks het advies, besluit de bond om flink te lobbyen en wél een plan in te dienen.

Alle inspanningen ten spijt, laat NOS-NSF eind november weten dat de subsidiëring inderdaad stopt. Geen subsidie „scheelt een slok op een borrel”, stelt een bestuurder in de podcast. De begroting van de bond moet van negen naar drie ton worden teruggebracht. Daardoor dient onder meer de bondscoach door de bond zelf bekostigd te worden. Naar hulp voor individuele spelers wordt nog wel gekeken.

Boos en teleurgesteld

De badmintonbond is boos op en teleurgesteld in NOC-NSF, dat een nieuwe koers vaart. Voorheen waren resultaten uit het verleden leidend. Een aanpak die voordelig was voor de badmintonbond, volgens de bondbestuurders. Weliswaar won badmintonster Mia Audina in 2004 de enige Nederlandse medaille ooit, maar Nederlandse badmintonners waren er steevast bij op de Spelen. Tegenwoordig kijkt NOC-NSF vooruit en wordt aan de hand van data bepaald welke sport kansrijk is. De badmintonbond betwijfelt of nu al te voorspellen valt hoe spelers in 2032 gaan presteren.

Drop Shot-voorzitter Hoogland vindt dat de Nederlandse badmintonwereld sinds tien jaar financieel aftakelt. Tussen 2010 en 2022 daalde het aantal bondsleden van circa 59.000 naar 36.000. Dat ziet NOC-NSF „natuurlijk” ook, aldus Hoogland. Drop Shot kon een paar spelers „charteren” maar de meeste talenten kiezen voor het buitenland, omdat daar „nog wél” geld te verdienen is met badminton. Duitsland is populair, de Franse competitie doet het goed en wie écht kwaliteit heeft, vertrekt naar Denemarken. Daarna lonkt eventueel Azië, waar succesvolle badmintonners niet rustig over straat kunnen.

Hoogland (58) staat zaterdagmiddag aan de rand van het blauwe badmintonveld in het Haagse Sportcentrum Mariahoeve, vlakbij Paleis Huis ten Bosch. Om zijn nek hangt een rood-witte promotiesjaal uit 2019, toen de club na 25 jaar terugkeerde naar de Eredivisie. De zaal is nog leeg, maar anderhalf uur later treedt Drop Shot, dat derde (van de acht) staat op de ranglijst, aan tegen koploper Almere.

Geïmproviseerde VIP-tafel

De wedstrijdlocatie moet uitstralen dat er badminton op het hoogste nationale niveau wordt gespeeld, vindt Hoogland. Daarom proberen vrijwilligers een eredivisiewaardige ambiance te creëren in de afgehuurde sporthal. Om het speelveld staan reclameborden, er is een geïmproviseerde vip-tafel voor de hoofdsponsor en er knalt opzwepende muziek uit de geluidsinstallatie. Over het wedstrijddecor van sommige andere eredivisieclubs is hij minder te spreken. „Man, te sneu, ik zou er nooit een relatie mee naartoe nemen.”

Wie een kampioensteam wil smeden in Nederland, stelt de voorzitter, heeft aan 55.000 euro per jaar genoeg. Meer dan is begroot voor zíjn eerste team. Helaas weten zakenlui de weg naar het badmintonveld moeilijk te vinden in vergelijking met het voetbal, stelt Hoogland. Momenteel houden drie mkb’ers de boel bij Drop Shot overeind. „Onze club is vooral populair onder mensen in loondienst, die hebben geen onderneming.”

Een uur voor de wedstrijd roept hoofdtrainer Paul de Graaf (48) – zwarte trainingsbroek, blauwe trui – de spelers van Drop Shot bij elkaar. Een jongen en een meisje uit een lager team vallen in voor twee geblesseerden. Ze maken hun debuut in de Eredivisie. De jongen komt uit China, dus wisselt de trainer Engels en Nederlands af. „Almere is erg sterk, dus het wordt moeilijk om punten te scoren,” begint de trainer. „Moedig elkaar aan, geef aanwijzingen.”

Drop Shot-voorzitter Robert Hoogland: „De bond ontwikkelt plannen en zet kerngroepen in, maar handelt er niet naar.”

Foto Simon Lenskens

Het is lastiger geworden om spelers te motiveren, legt De Graaf uit als de bespreking is afgelopen en de spelers opwarmen. De badmintonbond bepaalde voorafgaand aan het huidige seizoen dat alleen de nummer één en twee uit de Eredivisie voortaan een finale spelen aan het eind van het seizoen. De play-offs kwamen te vervallen. Een geldkwestie, stelt de trainer, waardoor alleen nog Almere en het Haarlemse Duinwijck om de titel spelen.

Drop Shot gaf elk seizoen alles om de play-offs te bereiken, zodat er eventueel gestunt kon worden tijdens de drukbezochte finale. Maar toen plek twee halverwege het seizoen uit zicht raakte, besloot het clubbestuur om minder geld te steken in goede spelers. „Normaal speelden we keihard door met alles wat we hadden, maar nu maken we keuzes op basis van geld in plaats van teamgeest, prestaties en mooi badminton”, zegt de trainer.

De beslissingen van de badmintonbond en NOC-NSF zijn mentaal lastig te verkroppen voor zijn spelers, merkt hij. Maar ook thuis speelt de kwestie. De Graafs dertienjarige zoon zit in de nationale selectie onder vijftien en had een carrièrepad naar topsporttrainingscentrum Papendal uitgestippeld. „Die krijgt nu te horen: er is géén Papendal meer voor badmintonners”, vertelt De Graaf terwijl een powerballade door de zaal schalt.

Campingsport

Ondertussen worden grote trommels binnengebracht door beide ploegen, waar hard op geslagen wordt na elk behaald punt. „Veel mensen zien badminton als iets voor op de camping”, vertelt Drop Shot-badmintonster Kelly van Buiten (22). Maar in werkelijkheid is het een „hele snelle, explosieve sport voor slimme mensen.” Het draait om tactisch vermogen, techniek, het constant afwisselen van intensieve en lichtere inspanning, stelt ze. „Bij andere sporten is het belangrijk om helemaal kapot te gaan, maar bij badminton draait het ook om een slag naar de goede hoek, met de juiste snelheid. Dat maakt badmintonnen zo mooi.”

Voor Van Buiten ging badminton „écht boven alles”, maar afgelopen zomer stapte ze toch uit de Nederlandse selectie. De student Biotechnologie wilde een tweede bachelor, Gezondheid & Maatschappij, volgen. Nu traint ze ‘s ochtends en ‘s avonds en studeert ze tussendoor. „Ik ga liever helemaal dood op de baan, dan naar de kroeg.”

Tussen 2010 en 2022 daalde het aantal leden van de badmintonbond circa 59.000 naar 36.000.

Foto Simon Lenskens

Door het besluit van NOC-NSF heeft ze het gevoel dat de sportkoepel de badmintonsport „doodtrapt”, omdat het zonder subsidie heel moeilijk is om op topniveau te trainen. Nieuw talent moet zich nu zorgen maken om het regelen van een woonplek, trainingslocaties, toernooien, krachttrainingen.

Van Buiten regelt de financiële kant van haar sport zelf, omdat ze uit een gezin van drie komt en haar vader is overleden. Na een maand met Europese toernooien valt een rekening van drieduizend euro op de mat. Dat geeft stress, zegt ze. Het helpt dat ze bijklust als trainer, sponsors heeft en het krachthonk van de Wageningse universiteit mag gebruiken. „Sommige badmintonners krijgen ouders gelukkig zo gek om van hot naar her te rijden en alle rekeningen te betalen.”

Op de houten tribune kijken twee vrouwen toe hoe Van Buitens teamgenoot Iris van Leijsen zich opwarmt. Nicole van Leijsen uit Brabant is „altijd” aanwezig bij de eredivisiewedstrijden van haar dochter. In Den Haag of bij uitwedstrijden. Het besluit van NOC-NSF komt op het bord van ouders terecht, stelt ze. „Wij betalen alles. Vliegtickets, verblijf, toernooigeld.”

Hop hop hop

Iets na zessen komen de spelers het veld op. De voorzitter stelt spelers, trainers en scheidsrechters voor aan het publiek. Op en rondom de tribune klappen zo’n zestig toeschouwers hun handen stuk. Er is een aparte baan voor de acht heren en acht vrouwen van Drop Shot en Almere. Ze komen individueel of als tweetal achter elkaar in actie.

Maar niet voordat beide teams de koppen bij elkaar hebben gestoken voor een yell. „Hop hop hop, gooooo Drop Schot”, schreeuwt de Haagse thuisploeg. De tegenstander brengt daar „Wie zijn wij? Almere! Zwart en geel Almere! Een voor allen, allen voor Almere” tegenin. Naarmate de wedstrijden vordert wordt er steeds minder op de trommel van Drop Shot geslagen. De Haagse club verliest uiteindelijk kansloos met 0-8 van Almere en zakt naar de vierde plek.

Related Posts

Wat vindt NRC | Trumps handelsschok is schadelijk voor Amerika én de wereld

Het was een aardig bord dat Donald Trump woensdag deze week omhooghield toen hij een drastische verhoging van Amerikaanse invoerheffingen bekend maakte. Maar de cijfers die erop stonden sloegen nergens op. Economen hoefden zich maar kort het hoofd te breken over de vraag waar de importheffingen die de Amerikaanse president bekendmaakte vandaan kwamen. Het bleek al snel een ruwe, amateuristische calculatie te zijn die, op basis van het handelsoverschot van elk land met de VS, moest aantonen welke heffingen en beperkingen er kennelijk werden losgelaten op in te voeren Amerikaanse goederen. En dáár stonden nu, op het bord, ‘wederkerige’ cijfers, door te voeren door de VS, tegenover.

Het resultaat: torenhoge heffingen voor goederen uit China van 34 procent, bovenop wat al van kracht was, Vietnam (46 procent), Thailand (36 procent), de EU (20 procent) of Japan (24 procent). Rusland werd niet genoemd. Wél een goeddeels onbewoonde eilandengroep bij Australië waar zich vooral pinguïns ophouden.

De gang van zaken zou lachwekkend zijn, als er niet zulke forse consequenties waren: duurdere goederen zorgen voor hoge inflatie, met name in de VS. Als andere landen met eigen heffingen terugslaan, verhogen ze ook de invoerprijzen in eigen gebied. De economie zal onder de maatregelen leiden, de rente wordt hoger dan voorzien en een wereldwijde recessie is niet langer ondenkbaar.

Amerikaanse aandelen verloren donderdag in totaal 5,1 procent aan waarde. Dat staat gelijk aan 2.800 miljard dollar, of ruim 2.500 miljard euro – zo’n anderhalf maal het Nederlandse pensioenvermogen. Ook in de rest van de wereld waren de verliezen omvangrijk. Op vrijdag bleven de beurzen in mineur. Niet alleen techbedrijven zakken weg. Ook, en gevaarlijker, de banken en verzekeraars.

Niets blijkt daadwerkelijk te zijn onderzocht door de regering-Trump. De meest gangbare diagnose voor het Amerikaanse handelstekort – het land geeft meer uit dan het spaart – is terzijde geschoven ten faveure van een bedacht slachtofferschap van vals spel door het buitenland. Ruimte voor snelle onderhandelingen is er nauwelijks: op deze schaal hebben de Amerikaanse autoriteiten daar simpelweg de capaciteit niet voor. Tenzij de maatregelen, wederom zonder oog voor detail, weer even makkelijk worden ingetrokken als ze zijn doorgevoerd.

Wat rest is de indruk van een bijna kwaadaardige lichtzinnigheid waarmee de VS onder Trump in luttele maanden de internationale economische orde afbreken die zij zelf na de Tweede Wereldoorlog hebben geschapen. De roekeloosheid betreft ook de internationale politieke en militai+ verhoudingen. En binnenlands is de sloop van de rechtsorde in Amerika ook in volle gang.

Wat moet, en kan, het antwoord van de rest van de wereld daarop zijn? Een afweging maken tussen incasseren, terugslaan en het zoeken naar alternatieven. Negeren zou economisch gezien de verstandigste oplossing zijn. Volgens veel economen zullen landen die erin slagen hun handel buiten de VS om in stand houden, het best af zijn.

Dat alles blijkt voor veel getroffen landen te veel gevraagd. Vrijdag kondigde China aan de Amerikaanse strafheffing van 34 procent te beantwoorden met exact datzelfde tarief voor Amerikaans producten. Canada deed donderdag hetzelfde: Amerikaanse importen worden met 25 procent extra belast. Europa en veel andere landen beraden zich nog op tegenmaatregelen. Economisch misschien niet de verstandigste route, vanuit een onderhandelingsperspectief wel te begrijpen.

Helemaal negeren is daarbij ook onmogelijk: sinds de Tweede Wereldoorlog zijn de VS, en dan met name hun munt, de dollar, het epicentrum van de wereld geworden. Maar het had ook risico’s: de Amerikaanse mondiale dominantie – die via de dollar ook diplomatiek en militair werd – werd te gemakzuchtig als vanzelfsprekend en zelfs gewenst beschouwd. Dat lijkt een misvatting. De wereld heeft te lang geleund op het idee dat de VS zich te allen tijde een betrouwbare partner zouden tonen. Waarschuwingen dat het mondiale betalingsverkeer te zeer afhankelijk was van de VS zijn genegeerd, zoals ook nu de mondiale afhankelijkheid van Amerikaanse tech-bedrijven (van Meta tot Microsoft) tegenacties nauwelijks mogelijk maakt.

Het is een harde les die Trump met zijn egopolitiek nu afdwingt, maar wellicht een die op langere termijn een evenwichtiger wereld oplevert. Te veel macht in handen van één partij is altijd verkeerd. De politieke situatie binnen de VS laat dat dagelijks zien, maar het geldt evengoed voor de rol die de VS in de wereld hebben gespeeld. Een vriend kan altijd een vijand worden. De prijs die nu voor deze naïviteit betaald wordt is hoog.


‘Word geen klant bij de rooie smid, klonk het van de kansel’

‘Mijn ouders trouwden in 1933, mijn vader was smidsknecht. In 1935 begonnen ze voor zichzelf in Gees, een zanddorp in Drenthe.

Het was hard werken, ook voor mijn moeder. Zij was smidsknecht, boekhoudster en winkelmevrouw, later bediende ze zelfs de benzinepomp. Daarnaast was ze huisvrouw en moeder van uiteindelijk vier kinderen.

Vanaf april 1939 was mijn vader gemobiliseerd. Na de capitulatie wist hij een burgerfiets en burgerkleren te bemachtigen en is hij naar huis gefietst. Mijn moeder kreeg eind mei bericht dat hij ‘vermist, mogelijk gesneuveld’ was. Gelukkig was hij toen al twee weken thuis.

De oorlog begon in Drenthe redelijk rustig, maar geleidelijk aan raakte mijn vader bij het verzet betrokken. Bovendien was er een onderduiker. En soms waren er Duitse soldaten ingekwartierd. Later kwamen er ‘etenhalers’ en evacués uit Arnhem. Onder de ‘etenhalers’ waren in het laatste jaar ook Rotterdamse politiemensen, die met een overvalauto het eten kwamen halen dat mijn vader thuis op zolder had verzameld. Vooral voor mijn moeder was de oorlog een angstige tijd.

Na de bevrijding hoopten mijn ouders dat de oude zuilen in de samenleving niet opnieuw zouden worden opgetrokken. Maar nee: al vrij snel werd van de kansel van de kerk afgeroepen dat men beslist geen klant moest worden bij deze ‘rooie smid’. Vanaf zijn tijd als smidsknecht waren mijn ouders namelijk socialistisch; ze lazen Het Vrije Volk en waren groot fan van Drees.

Rond 1950 kwam er waterleiding in het dorp. De boeren wilden allemaal drinkbakjes in de stal voor hun koeien. Mijn vader was ondertussen behalve smid ook loodgieter en elektricien en kreeg het steeds drukker.

In 1960 stopten mijn ouders met het bedrijf. Ze gingen in Assen wonen, waar mijn vader een baan kreeg. Mijn moeder heeft zich daar nooit thuis gevoeld. Rond 1970 gingen ze terug naar hun geboortegrond, waar zij opbloeide en ze nog een goede tijd hadden, tot mijn vader in 1980 overleed. Mijn moeder overleed 18 jaar later, 91 jaar oud.”


Column | Lintjesworm

De Franse rechter had zijn vonnis over de frauderende mevrouw Le Pen nog niet uitgesproken of het Kremlin reageerde al. Ze hadden het over het schenden van democratische normen. Vooral dat ‘schenden van die democratische normen’ was natuurlijk onbedaarlijk grappig. Zal iemand dat in Moskou zonder lachen hebben zitten tikken? Ik vrees van wel. Dat is de tragiek. Ze menen wat ze liegen.

Waarom krijgt die Franse rechter nou de schuld dat hij die ultrarechtse madame het eventuele presidentschap ontzegt? Die rechter heeft toch niet lopen klootviolen met EU-geld? Dat heeft mevrouw Le Pen toch zeer bewust zelf gedaan? En als je zoiets doet mag je niet meedoen aan de verkiezingen. Dat is de wet. En de rechter hanteert die wet. Daarom begrijp ik alle ophef niet. Marine hoopt nu dat ze er in hoger beroep genadiger vanaf komt. Ik hoop dat de rechter zijn poot stijf houdt. Musk weet hoe je dat doet.

Ondertussen waren we hier met veel belangrijker zaken bezig. Lintjesgate. Mevrouw Faber was aan de beurt. Zij is die minister die ooit als enige bordjes in Denemarken zag hangen die er niet hingen en er nog steeds niet hangen. Zij is ook degene die nog niet zo lang geleden zonder blikken of blozen aan Jaïr Ferwerda vertelde dat Zelensky niet democratisch gekozen was. Nu hoor ik u denken: Jaïr Ferwerda? Dat is toch die lieverd van RTL die alleen nog door Beau gedoogd wordt? Die zou ik voor de grap ook van alles wijsmaken.

Dat kan, maar die arme Faber haalde geen geintje uit met deze Kuifje van RTL. Ze meende het. Wist zij veel. Daarna kreeg ze in het Catshuis van iets slimmere collega’s een spoedcursus ‘Geopolitiek voor Dummies’ en kwam ze schoorfoeterend terug van haar domme woorden. Waarna ze angstig naar binnen vluchtte. Ik heb het nog steeds over een minister!

Nu ging het weer mis met die lintjes voor vrijwilligers die weleens iets gedaan zouden kunnen hebben wat haar niet zinde. Namelijk kansloze vluchtelingen geholpen. Inderdaad schande. En wat heerlijk principieel dat ze daar openlijk tegen ageerde.

Wat dat betreft heb ik nog wat tips voor haar:

1. Komende weken geen asperges eten want dat witte goud is gestoken door illegale arbeidsmigranten of ander visumloze scharrelpolen.

2. Ook geen zakjes gesneden groenten bij de supermarkt kopen omdat die allemaal gesneden, gewassen en verpakt zijn door mensen zonder een behoorlijke verblijfsvergunning. Daar zit voor alle beroepspopulisten echt een hele nare bijsmaak aan.

3. Dat geldt ook voor tomaten, paprika’s, courgettes en ander in kassen gekweekt voedsel. Daar is geen Nederlands handje aan te pas gekomen. Hooguit een grote muil om ze op te jutten.

4. Controleer ook nog even wie dagelijks de koeien, varkens en kippen een kopje kleiner maken en daarna vakkundig uitbenen.

Het lijkt me prachtig als de principiële Marjolein zich dit realiseert. Misschien heeft ze als migratieminister afgelopen donderdagavond naar de uitstekende uitzending van Lubach gekeken. Die maakte ons maar één ding overduidelijk: zonder migranten zijn we kansloos. En zonder Faber?

Ondertussen wordt Wilders steeds wanhopiger. Deze week werd hij meedogenloos afgetroefd door Timmermans, die het bijna vergeten woord ‘prutser’ inzette toen hij het over mevrouw Faber had. Marjolein die ondertussen als een demente oma voor zich uit bleef kijken en deed of onze Frans het over de coach van PSV had.

Tot slot heb ik een tip voor Geert: doe die schutterende Schoof een lol en geef hem eervol ontslag. Daar smacht hij naar. Leen daarna Faber uit aan Trump, die haar aan de Mexicaanse grens bordjes laat ophangen. Naar Deens model.

En doe links en rechts Nederland een lol: benoem Ingrid Coenradie met bloedspoed tot premier. Ik hoef niemand uit te leggen waarom. We hunkeren naar deze Rotterdamse niet-lullen-maar-poetsenmevrouw. Geen woorden, maar daden. Wat hebben we haar nodig.

En misschien durft zij dan als enige Europese regeringsleider hardop tegen die enge Erdogan te zeggen dat hij een griezelige, fascistische dictator is die niets binnen de NAVO te zoeken heeft.