Bij Café Restobar Rosie in Utrecht hebben ze het eten tot in detail briljant uitgevoerd

Het plan was dat we weer eens als vanouds op vakantie zouden gaan, kamperen met de fiets. Tijdens het inladen van de auto keek de buurvrouw van de rolstoel naar mij. Ze zei: „Waarom neem je niet gewoon een hotel?”

De fietskar die ik op internet vond, stond in Wenen – uitvouwbaar, uitklapbaar, oppomp-baar: een kant en klare tent op stahoogte met ruimte voor postoel, emmer en rolstoel, allemaal voor achter aan onze tandem. Ideaal voor de gehandicapte campinggast die niet kan opstaan van de grond en om de haverklap een wc nodig heeft.

Maar eenmaal onderweg voel ik de kilo’s onmiddellijk in mijn kuiten. De Donau, zo blijkt, stroomt bergafwaarts. Maar wij fietsen de andere kant op. Geen idee waarom. B. blijkt qua trapper-omwentelingen alweer flink wat stapjes terug te hebben gedaan. Er komt vrijwel geen beweging in. Maar dat hoeft ook niet – ze geniet voorop de fiets.

Achterop vreten de kilometers aan mijn optimisme. Aan de Radweg en het pittoreske uitzicht ligt het niet, maar, nou ja, ik tors wel wat mee. Want de echte hobbel, zo ontdekken we, is de uitklap-rolstoel. Ik heb er op internet eentje gevonden met extra kleine wielen. Die klapt op als een kinderwagen en schuift zo onder in de fietskar. ’t Zit voor geen meter, maar B. vleit zich met mijn hulp gewillig in het uitgevouwen nylon. Alleen op die manier komt ze van de fiets naar de tent, het restaurant of de wc. Maar, kleine wielen blijven steken, achter keitjes, takjes en stoepjes. En langs de oevers van de Donau stikt het ervan. Je begrijpt waarom sommige wielen niet alleen rond, maar ook groot moeten zijn.

We houden de moed erin, want we hebben het leuk. En B. moet gewoon even geduld hebben. Terwijl ik de tent uitvouw en opblaas, de wc-stoel uitklap, de matjes uitrol en het eten voorbereid, kan zij alleen maar toekijken. Wanneer het licht begint te regenen, veel is het niet, en het langzaam donker begint te worden, zit B. nog steeds in haar rollende klapstoel. Op precies dezelfde plek waar ik haar na aankomst een uur geleden heb neergezet. Want met kleine wielen kun je nu eenmaal niet hoepelen. Ze doet haar best om te lachen vanonder haar capuchon.

We genieten met emmers. Het weerbericht voorspelt dat het over twee uur droog wordt. Acht uur later lekken niet alleen de naden. Ik duw haar als een lading hout van de Gamma aan haar stramme benen het wiebelige bed van het vouwwagentje in. Het karretje onder ons houdt moedig stand. Net als wij.

’s Nachts op de pot houd ik B. stevig vast, want tentdoek geeft behoorlijk mee, en ze mist niet alleen de haken die haar thuis overeind houden.

Buiten tuimelen we in nieuwe problemen; wie houdt bij al die regen míjn paraplu vast als ik haar karretje richting de campingdouche rol? Niet dat dat nog veel uitmaakt. Nat zijn we toch. Maar wat doet die kerel hier, zie ik de campingdiva’s denken als ze de volwassen stroller met mij erachter zien.

Via de spiegel voor de wasbak, die B. alleen bereikt als ze op haar voorste wielen balanceert, lees ik voor het eerst ontreddering in haar blik. En we denken alle twee aan de buurvrouw.

Delen

Mail de redactie

We blijven nog even profiteren van het royale aanbod aan nazomergroenten, we blijven ook nog even in Italiaanse sferen en we blijven zelfs in sauzenland. Na de alternatieve tomatensaus (op basis van pruimen) van twee weken geleden en de wintervoorraad tomatensaus van vorige week, staat er voor vandaag een paprikasaus op het menu. Door rode paprika’s te roosteren in de oven, samen met knoflook en een klein beetje tomaat, en de boel vervolgens te pureren met een scheut slagroom ontstaat een fluwelen saus die minstens even intens van smaak als van kleur is.

Deze saus vormt meteen een mooie aanleiding om nog eens uit te leggen waarom het roosteren van groenten zo’n goed idee is. Groenten bevatten suikers. Dat geldt voor alle groenten, maar zeker voor vruchtgroenten zoals de paprika, en al helemaal voor de rode soort, die het hoogste suikergehalte van allemaal heeft. Ter vergelijking: groene paprika’s bevatten van alle kleuren de minste suikers. Ze schijnen ook het minst populair te zijn; ik las eens dat veel mensen die een stoplicht paprika’s kopen, u weet wel, zo’n zak met een rode, gele en groene, die groene uiteindelijk weggooien. Zonde, vooral als je weet dat kleingesneden groene paprika een uitstekende vervanging vormt voor bleekselderij in sauzen, soepen, risotto’s en stoofpotten.

Maar nu dwalen we te veel af. Wanneer je groenten laat bruinen, of dat nu in een pan is, op een rooster of in een ovenschaal, zullen de van nature aanwezige suikers gaan karamelliseren. De suikers worden dan feitelijk afgebroken en daarbij ontstaan nieuwe chemische verbindingen die op hun beurt weer nieuwe aroma’s en dus nieuwe smaken opleveren. Nu weet iedereen die weleens zelf karamel heeft gemaakt dat die geurige, goudkleurige, gesmolten gebrande suiker in een oogwenk kan veranderen in een donkere en bittere, verbrande massa. Datzelfde kan ook gebeuren wanneer je groenten roostert, al is de marge tussen ‘precies gekaramelliseerd genoeg’ en ‘getsie, dit is niet meer te eten’ gelukkig iets groter. U bent dus bij dezen gewaarschuwd: het is beslist de bedoeling dat de randjes van de paprika kleuren in de oven, maar laat ze ook weer niet te donker roosteren, want daarvan wordt de saus onaangenaam bitter.

Tijd om verklappen waarmee we de paprikasaus gaan serveren. Want u heeft vast de foto bij dit stukje al bestudeerd en u afgevraagd wat die groene balletjes precies zijn. Dat zijn malfatti, ofwel gnocchi van ricotta, eieren, spinazie en bloem. Hun naam betekent in het Italiaans letterlijk: slecht gemaakt. Maar geloof me, er is niets slechts aan deze knoedeltjes, en moeilijk om te fabriceren zijn ze al helemaal niet. Ik vind ze zelf fantastisch combineren met de paprikasaus, maar wie geen tijd of zin heeft om ze te maken, kan de saus ook met kant-en-klare aardappelgnocchi serveren. Voor wie juist wél zin heeft in die malfatti, maar minder in de saus: ze doen het ook heel goed met een simpele saus van bruine boter, salieblaadjes en citroen.

Tot slot nog een opmaaktip: een restje van de paprikasaus kunt u aanlengen met bouillon (en desgewenst een extra scheutje room) voor een heerlijk ad hoc paprikasoepje.

Delen

Mail de redactie

De toneelprijzen werden uitgereikt. De late zomerwarmte was tot de nok van de schouwburgzaal opgetrokken en kleefde nu aan de muren en stoelen. Ik was er omdat ik vorig jaar een voorstelling voor Orkater had geschreven en van plan was dat dit jaar nogmaals te doen, als schrijver en regisseur.

Rechts van mij zaten twee schrijversvrienden die de voltrekkingen op het podium mopperend bekeken, als kleinzonen van Statler en Waldorf.

„Dit duurt maximaal anderhalf uur”, hadden we elkaar van tevoren bezworen, maar het uitreiken van de prijzen bleek een overeenkomst te hebben met de totstandkoming van een pindakaasvloer: alles werd liefdevol uitgesmeerd. Een avond vol goede bedoelingen, soms raak en net wat vaker mis, zoals eigenlijk altijd het geval is met evenementen voor kunstmonsters.

Ik dacht terug aan het laatste boekenbal, georganiseerd door het CPNB, die vanwege een diep ontzag voor marktwerking, gecombineerd met hevige doodsangst voor schamperende schrijvers, een voorprogramma maakten dat zo vreemd en flauw was, dat ik na afloop van verontwaardiging bijna op de vuist ging met een pr-medewerker die de sketch van twee kinderen die vieze grapjes over schrijvers opdreunden, wél heel cutesy vond.

We waren nog niet eens bij de Mimeprijs aangekomen.

Ik klapte mee met de zaal, maar boog me soms ook samenzweerderig naar rechts, waar de toon werd gebezigd die ik zo goed ken. Want dit is hoe het in de schrijverij gaat: geïnformeerd klagen is een verplichting. Verbinding ontstaat door gemeenschappelijke vijanden. Complimenten zijn uiterst schaars en worden schutterig (soms gemaskeerd door agressief enthousiasme) uitgedeeld. Degene met wie je op dat moment in gesprek bent, vind je natuurlijk geweldig, maar zodra die zich omdraait, kan ook hij de klere krijgen. Wat altijd werkt: onzekerheid instigeren door bezorgdheid te fingeren.

Slechts af en toe ontmoet je een superieure geest, die niet meer zo nodig hoeft. Terwijl zijn gesprekspartner leegloopt over een concurrent, volgt hij met zijn ogen een vogel in de lucht en mompelt iets als „De bamboe staat al in je hart gegrift.”

Op het podium zette een groep performers, met dreigende drums, ons aan om uit onze stoelen te komen tegen allerlei soorten onrecht. De zaal klapte driftig mee. Alleen mijn vrienden kwamen half overeind, leunden tegen hun stoelen, gingen zuchtend zitten zodra het weer kon.

Het zijn dan ook solisten, niet gewend aan wat voor collectieve besluitvorming dan ook, zo redeneerde ik. Schrijvers zijn meesters van een klein universum, die geen baat hebben bij de gemakken van de groep. Over een paar dagen stond iedereen in deze zaal samen te repeteren, terwijl wij in ons eentje achter een laptop zaten, met onze eigen gedachten, tussendoor Instagram verversend, knarsetandend om het succes van anderen.

De laatste prijs werd eindelijk uitgereikt. We stroomden de zaal uit. Ik keek uit over de menigte. Stralende gezichten, coole outfits, een solidaire massa, samen tegen een rechtse wereld, iedereen blij voor elkaar, troost, warmte, genegenheid.

Nooit zou ik meer klagen, besloot ik dan en daar. In deze tijd mogen kunstenaars elkaar niet opvreten.

Er kwam een theatermaker op me af. „Wat een eindeloze exercitie”, zei ze en stak een sigaret op. „En sorry hoor”, blies ze uit. „Maar sommige van die speeches? Why echt?”

„De bamboe staat in je hart gegrift”, wilde ik zeggen, maar in plaats daarvan lachte ik. Te gretig.

Sarah Sluimer schrijft elke week een column. Ze is de auteur van boeken, essays en toneelstukken.

Delen

Mail de redactie