Bezoek van Taiwanese ex-president speelt agenda van Beijing in de kaart

Posted on by admin

N.B. Het kan zijn dat elementen ontbreken aan deze printversie.

Taiwan Terwijl ex-president Ma een bezoek aan China brengt, doet de huidige president van Taiwan, Tsai, de Verenigde Staten aan.






De voormalige president van Taiwan, Ma Ying-jeou, bij zijn aankomst in China afgelopen maandag.
De voormalige president van Taiwan, Ma Ying-jeou, bij zijn aankomst in China afgelopen maandag.

Foto aangeleverd door het kantoor van Ma Ying-jeou/EPA

Voor het eerst in de geschiedenis van de Volksrepubliek China brengt een Taiwanese (ex-)president een bezoek aan China. Ma Ying-jeou, die van 2008 tot 2016 aan de macht was en die de Chinese president Xi Jinping in 2015 al eens de hand schudde in Singapore, geeft Beijing nu opnieuw een prachtig wapen in handen in een steeds fellere strijd tussen de VS en China rondom Taiwan.

Ma onderstreept met zijn twaalfdaagse bezoek, dat maandag begon, vooral dat China en Taiwan wel degelijk bij elkaar horen.

Voor Tsai Ing-wen, de huidige president van Taiwan, moet het voelen als een mes in de rug. Zij vertrouwt voor de bescherming van het eiland veel liever op de Verenigde Staten.

Ma wil in China onder meer de graven van zijn voorouders bezoeken. Hij wil ook de ongeveer dertig Taiwanese studenten die in zijn kielzog meekomen laten zien hoe dapper zowel de leden van zijn partij, de KMT, als leden van de Communistische Partij van China (CPC) tijdens de Tweede Wereldoorlog gezamenlijk hebben gevochten tegen Japan.

Tsai vliegt woensdag juist naar de andere kant van de wereld: zij reist via de Verenigde Staten naar Midden-Amerika. Op de heenreis stopt ze in New York, op de terugreis in Californië. Naar verwachting ontmoet ze daar de nieuwe Republikeinse voorzitter van het Huis van Afgevaardigden, Kevin McCarthy.

Militaire blokkade

China is fel gekant tegen zo’n ontmoeting. Toen de vorige voorzitter, Nancy Pelosi, in augustus Taiwan bezocht, leidde dat tot een grote Chinese militaire blokkade van het eiland en tot zeer veel verontwaardiging van Chinese kant.

In januari 2024 zijn er verkiezingen in Taiwan. Hoewel Ma als ambteloos burger op bezoek in China is en het nog onduidelijk is op welk niveau hij Chinese overheidsvertegenwoordigers zal ontmoeten, is al wel duidelijk dat hij met het bezoek een politiek statement maakt.

Ma gelooft in zo goed mogelijke banden met China; dat is in zijn ogen goed voor de Taiwanese economie en voor de stabiliteit van het eiland. Tsai gelooft juist in zoveel mogelijk zelfstandigheid voor Taiwan en in nauwe banden met de VS en de westerse wereld.

Ma is overigens niet voor een echte aansluiting bij China op korte termijn. Dat zou bij Taiwanese kiezers ook zeer slecht vallen. Aansluiting bij de Volksrepubliek China is bijzonder impopulair onder vrijwel alle politieke groeperingen. Ook al herhaalt China nog zo vaak dat hereniging de vurige wens is van de Taiwanese bevolking, die Beijing broers en zussen noemt die „uit dezelfde baarmoeder zijn voortgekomen”.

Geen snelle aansluiting

Maar volgens drie recente Taiwanese peilingen is vrijwel niemand voor een snelle aansluiting bij China. Slechts een percentage van iets meer dan 10 wil dat wel, maar dan op de langere duur.


Lees ook: VS streven naar ‘militaire ring’ langs de oostkust van China

De partij van Ma, de nationalistische KMT, werd in 1949 door de communisten uit China verdreven na de bloedige burgeroorlog die uitbrak toen Japan eenmaal was verslagen. Daarna waren de KMT en de CPC decennialang elkaars grootste vijanden. De KMT sprak standaard over „communistische bandieten” als het over de CPC ging.

Maar de KMT is wel altijd één essentieel standpunt met de CPC blijven delen: beide partijen zien de Volksrepubliek en Taiwan in principe als twee delen van één groot Chinees rijk. Ze zijn het daarbij alleen fundamenteel oneens over de manier waarop dat rijk dan bestuurd zou moeten worden.

De partij van huidige president Tsai Ing-wen, de DPP, accepteert het dogma van die eenheid niet langer. De DPP ziet Taiwan als een de facto onafhankelijk land dat zich helemaal niet opnieuw bij China zou moeten aansluiten.

Tsai stelt overigens ook dat het daarvoor niet nodig is om Taiwan ook formeel onafhankelijk te verklaren: Taiwan is immers al de facto onafhankelijk, zo stelt ze. Ze weet bovendien heel goed dat een formele afscheiding het Chinese leger onmiddellijk naar Taiwan zou brengen.

Onbespreekbaar

Dat de DPP China en Taiwan niet meer als één land ziet, roept al sinds haar aantreden in 2016 de felle woede op van Beijing. Voor Beijing is formele afscheiding onbespreekbaar.

De huidige Chinese president Xi Jinping is op dit punt ook veel agressiever dan zijn voorgangers. Hij lijkt niet al te lang meer te willen wachten met een hereniging, goedschiks of kwaadschiks. De modernisering van het Chinese leger is dan ook eerst en vooral gericht op het ontwikkelen van capaciteiten om Taiwan militair te kunnen innemen.

Onder Ma’s regeringsperiode verbeterden de banden met China sterk. Zo kwamen er in 2009 rechtstreekse vluchten tussen China en Taiwan, grote groepen Chinese toeristen bezochten het eiland. Taiwanese bedrijven investeerden op grote schaal in China en Taiwanese studenten gingen naar Chinese universiteiten. Maar toen Tsai aan de macht kwam, bekoelden die banden abrupt.

Related Posts

Poetins stille strijd om de macht over een cruciale oliepijplijn

  • admin
  • November 25, 2024
  • 0

In de steppe van Kazachstan en Rusland ligt een 1500 kilometer lange oliepijplijn waar dagelijks tientallen miljoenen liters olie doorheen stromen. De Russische president Vladimir Poetin is verwikkeld in een stille strijd met westerse aandeelhouders om de macht over deze strategische pijplijn. Verslaggever Carola Houtekamer onderzocht met Karlijn Kuijpers het optreden van de Russen en legt uit dat olie de levensader is van Poetins oorlog in Oekraïne.

Heb je vragen, suggesties of ideeën over onze journalistiek? Mail dan naar onze ombudsman via [email protected].

Gast:
Carola Houtekamer
Presentatie:
Egbert Kalse
Redactie:
Ignace Schoot
Montage:
Michiel van Poelgeest
Coördinatie:
Henk Ruigrok van der Werven
Afbeelding:
XF&M


Column | Weg met de bedilzucht in het hoger onderwijs

  • admin
  • November 25, 2024
  • 0

Kijk door je oogharen en je ziet een klein land kleiner worden. De succesvolle sectoren uit het verleden worden in snel tempo verwijderd of uitgekleed: maakindustrie, doorvoer en handel, de landbouw – alles moet minder. Gooi die koeien, hoogovens en distributiecentra eruit en het zal goed komen. Misschien. Maar er bestaat geen welvaart, noch beschermde natuur, zonder economie.

Wat wordt dan het nieuwe Nederlandse verdienmodel? Hightech-industrie en -diensten, zo orakelen velen. Opnieuw: misschien. Het is zeker dat er geen toekomst is zonder goedgeschoolde, creatieve mensen. Goed om dit bij de behandeling van de begroting (lees: bezuinigingen) op Onderwijs, Cultuur en Wetenschap in de Kamer in het achterhoofd te houden. De bewindslieden zwaaien namelijk al met de kaasschaven want ‘helaas, keuzes zijn nodig’. Tegen de bezuinigingen protesteren staf en studenten. Uiteraard. Maar ook bij hen, net als bij politici, ontbreekt een langetermijnvisie. Roepen dat er geld bij moet is even kortzichtig als zeggen dat het minder kan.

Ondertussen barst het Nederlandse hoger onderwijs wel uit zijn voegen. Delen zijn verworden tot een beroepsopleiding met vage vaardigheden. Groepswerkstukken of het afschaffen van cijfers (behalve zelfbeoordelingen) werken alleen in een strikt leerkader. Studenten met weinig focus en minder vaardigheden om zelfstandig te leren, de goede niet te na gesproken, zijn kwetsbaar in hun keuzes, wisselen vaak en geven op. Persoonlijke groei wordt verward met leren (vandaar dat actievoeren vaak een aantrekkelijk onderdeel vormt van het studentenleven). Het gebrek aan verdieping is het gevolg van overbelaste en onderbetaalde docenten en steeds algemenere vakken. Niet toevallig is de deeltijdhoogleraar in opmars.

Het onderliggende probleem is tweevoudig. Universiteiten worden gefinancierd op basis van het aantal studenten, en niet het belang van vakgebieden. Anders gezegd, de vraag vanuit de studenten drijft het systeem, niet die van de maatschappij. Dat leidt tot te veel studenten in sommige studies en te weinig studenten in de talen, exacte en ingenieursrichtingen. Daarnaast is de administratieve druk geëxplodeerd, zowel binnen de universiteiten als vanuit het ministerie. Verwacht niet van universiteitsbestuurders en raden van toezicht dat zij iets kunnen doen om de situatie te veranderen. Ze zitten collectief gevangen in een verdeel- en heersbewind waarin de overheid als kruidenier de centjes verdeelt, regeltjes maakt en controleert.

Een heel onderwijsstelsel veranderen kan natuurlijk niet in één keer. Maar er moet dringend ruimte komen voor minder bedilzucht en nieuwe benaderingen. Binnen universiteiten, die je niet allemaal over één kam kunt scheren, en daarbuiten. Selectie aan de poort, verregaande differentiatie en concentratie voor voldoende kritische massa. Het huidige stelsel oplappen moet begeleid worden door experimenten met volledig nieuwe instellingen met een beperkt aantal opleidingen en hoge private financiering (inclusief beurzen voor geselecteerde studenten).

Lees het bovenstaande niet als een pleidooi voor meer bèta’s. Deze regering heeft minder internationale ambities, maar Nederland zal altijd een open economie blijven met grote culturele invloeden van buitenaf. Het zal al zijn diplomatieke en soft power in moeten zetten om zijn economie en veiligheid te waarborgen binnen een mogelijk zwakkere EU. In een multipolaire wereld, meer gedomineerd door China en het mondiale zuiden dan door de VS, zijn academische reflectie en dus geesteswetenschappen en kunsten noodzakelijk om bruggen te bouwen.

Toekomstig hoger onderwijs vraagt om een plan dat beschermt tegen kwaliteitsverlies en irrelevantie, de weg wijzend naar een dynamisch leersysteem voor een economie die grote veranderingen zal kennen en waarin kunstmatige intelligentie en sociale media domineren. Daarvoor is niet alleen een visie op een toekomstig verdienmodel leidend, maar een visie op een evenwichtige open samenleving.

Louise O. Fresco is wetenschapper, bestuurder en schrijver (louiseofresco.com).


Kan de chef een zelfsturend team corrigeren?

  • admin
  • November 25, 2024
  • 0

Dilemma

Wat doe je als afdelingsmanager wanneer je ziet dat een zelfsturend team gestelde doelen niet haalt, intern overhoop ligt of maar niet tot besluiten kan komen? Moet je alsnog de leiding nemen? Of blijf je vertrouwen op de kennis en ervaring in het team?

Niet ingrijpen

Zeker niet ingrijpen, zegt organisatieadviseur Heleen Kuiper van CoreChange. „Als je dat wel doet, laat je namelijk merken dat jullie weliswaar hebben afgesproken dat het team zelf beslissingen mag nemen, maar alleen wanneer die niet tegen jouw wil ingaan. Zo creëer je een onveilige werksfeer.”

Het team helpen

Volgens organisatieadviseur Astrid Vermeer van het Instituut voor Samenwerkingsvraagstukken is het de taak van een manager – ook bij zelfsturing – het team zo te faciliteren dat het zijn werk goed kan doen. Als je ziet dat iets misloopt, moet je dus iets doen. „Of het nu gaat om tegenvallende resultaten, teamleden die niet gelukkig zijn, of conflicten.”

Dat doe je bij een zelfsturend team echter niet door te vertellen wat er moet gebeuren, zegt Vermeer. „Dat doe je door het team te vragen wat nodig is om weer goed te kunnen functioneren binnen de organisatiekaders.”

Daarbij is het bovendien de vraag of het team zelf de benodigde stappen kan zetten, of dat eerst iets anders nodig is. „Denk aan hulpmiddelen of extra budget. Ingrijpen bij zelfsturing betekent dat je ingrijpt zonder formele macht te gebruiken.”

Daarnaast kun je als manager ook benoemen wat je zorg is en wat je nodig hebt om die te verminderen, zegt Kuiper. „Wanneer jij voorheen bijvoorbeeld verantwoordelijk was voor de financiën en die taak nu binnen het team ligt, kan je daar niet langer beslissingen over nemen. Je kan wel zeggen dat je denkt dat het budget overschreden dreigt te worden. Vervolgens kan je aangeven wat je nodig hebt: je wilt bijvoorbeeld weten of het team deze zorg deelt. En zo ja, hoe het de dreigende budgetoverschrijding denkt op te lossen. Je kan ook een eigen idee pitchen, bijvoorbeeld voorstellen goedkoper in te kopen. Je laat het dan aan het team over wat er uiteindelijk mee gebeurt. Overigens kan elk teamlid deze interventies doen. Die zijn niet voorbehouden aan de voormalige manager.”

Volgens Kuiper besluiten organisaties regelmatig middenkader te ontslaan en medewerkers meer autonomie te geven, zonder goed na te denken over wie voortaan welke verantwoordelijkheid krijgt en hoe besluiten moeten worden genomen. „De directie denkt dat het dan vanzelf wel goed komt. Maar dat is dus niet zo.”

Als een organisatie te plompverloren is overgeschakeld op zelfsturing, kan op allerlei vlakken onduidelijkheid bestaan. „Dat geldt zeker wanneer bevoegdheden niet goed zijn verdeeld of geen goede afspraken zijn gemaakt over hoe het team besluiten kan nemen of conflicten oplossen.”

Ook gebeurt het volgens Kuiper vaak dat taken die voorheen bij een manager lagen, plompverloren binnen het team zijn belegd. „Denk aan HR-taken, budgetverantwoordelijkheid of logistieke taken.”

Vermeer: „Je kan niet zomaar allerlei taken over de schutting van het team gooien. Je moet eerst samen overeenstemming bereiken over de vraag of de taak helpt in de uitvoering van het dagelijkse werk.”

Vermeer schreef samen met Ben Wenting Vormen van Zelfsturing. In dat boek betogen ze dat je elementen als organisatiecultuur, werksoort en de mensen die binnen je organisatie werken mee moet nemen om te bepalen hoe meer ‘eigenaarschap’ het best te organiseren is.

Vermeer: „Als je samen tot meer zelfsturing wil komen, is het van belang dat je het met alle betrokkenen eens wordt over de stappen daarnaartoe. Dat is voor de manager nodig om vertrouwen te kunnen hebben in de medewerkers, en voor de medewerkers om te weten wat van hen wordt verwacht.”

Daarom moet je als manager bij de overgang naar een zelfsturende organisatie met het team „goede afspraken maken over de kaders waarbinnen het team beslissingen kan nemen en welke organisatorische taken het op zich neemt. Zo verklein je de kans dat je het team later moet corrigeren.”

Daarnaast is het wijsheid met individuele teamleden te bespreken in hoeverre zij zelfsturend willen zijn, zegt Vermeer. „Als manager wil je op sommige punten wellicht je bevoegdheid overdragen en op andere niet, of nog niet meteen. Ook dat is een manier om te voorkomen dat je later zou moeten ingrijpen.”

Dus

Wanneer een zelfsturend team slecht functioneert, neem dan als afdelingsmanager niet het roer over. Vraag wel wat het team nodig heeft om beter te functioneren en of jij daarbij kunt helpen.

Maak daarnaast bij de overgang naar een zelfsturende organisatie goede afspraken met alle betrokkenen, over de kaders waarbinnen het team beslissingen kan nemen en welke organisatorische taken het op zich neemt.